Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ:

    Είναι ο σχηματισμός  των πραγμάτων και η ύπαρξη των πλασμάτων μέσω της συγκέντρωσης των αιτιών του κόσμου. Θα αναφέρουμε μόνο τρεις από τις πολλές παράνοιες αυτού του δρόμου. 

  Η Πρώτη Παράνοια: Μέσα σε ένα φαρμακείο βρίσκονται εκατοντάδες δοχεία, φιάλες, μπουκάλια, γεμάτα με διάφορες ουσίες. Ζητήθηκε ένα έμβιο μείγμα αλοιφής από εκείνα τα φάρμακα. Επίσης χρειάστηκε να φτιαχτεί ένα ζωτικό και θαυμάσιο ελιξίριο μέσω αυτών των ουσιών. Ήρθαμε, και στο φαρμακείο εκείνο είδαμε πολλά από τα στοιχεία αυτής της έμβιας αλοιφής και του ζωτικού αυτού ελιξιρίου. Ερευνήσαμε και εξετάσαμε την κάθε αλοιφή. 

     Παρατηρούμε ότι, οι διαφορετικές φαρμακευτικές ουσίες έχουν ληφθεί από κάθε συσκευασία με έναν αποκλειστικά ειδικό υπολογισμό, με ακριβείς ποσότητες, όπως λ.χ. ένα ποσοστό από το ένα, δύο τρία ποσοστά από το άλλο, έξι εφτά ποσοστά από το άλλο, και ούτω καθεξής. Εάν για παράδειγμα, ληφθεί ένα ποσοστό παραπάνω ή ένα λιγότερο τότε το μείγμα της αλοιφής δεν μπορεί να γίνει έμβιο και δεν μπορεί να δείξει την ιδιαιτερότητα του. Εξετάσαμε επίσης και το ζωτικό ελιξίριο και παρατηρήσαμε ότι έχουν ληφθεί ουσίες από κάθε επί μέρους σκεύασμα με έναν αποκλειστικά ειδικό υπολογισμό, με ακριβή ποσά, όπου με την παραμικρή αύξηση ή μείωση τους, το ελιξίριο χάνει την ιδιότητα του. Παρόλο που υπάρχουν περισσότερα από πενήντα σκευάσματα σε συσκευασίες, οι ουσίες και τα συστατικά που έχουν ληφθεί από το καθένα είναι σε διαφορετικά ποσοστά, σαν να έχουν γίνει με διαφορετικό υπολογισμό. 

    Υπάρχει άραγε έστω και η παραμικρή δυνατότητα ή πιθανότητα ώστε οι διαφορετικές ποσότητες που έχουν ληφθεί από εκείνες τις συσκευασίες, με μια παράξενη σύμπτωση ή με το φύσημα ενός δυνατού ανέμου να έχουν πέσει κάτω, να έχει χυθεί μόνο το απαραίτητο ποσοστό από το κάθε επί μέρους σκεύασμα, -να σπεύσουν μαζί, να συγκεντρωθούν και να φτιάξουν αυτό το μείγμα της αλοιφής; Υπάρχει άραγε κάτι πιο παράλογο, πιο αδύνατο και πιο δεισιδαιμονικό ενδεχόμενο από αυτό; Ακόμα και ένας γάιδαρος χίλιες φορές πιο γάιδαρος και αν ήταν, και μεταμορφωνόταν σε άνθρωπο θα απομακρυνόταν λέγοντας «Δε δέχομαι αυτή την  αντίληψη!».

    Έτσι ακριβώς όπως αυτό το παράδειγμα, κάθε ζωντανή ύπαρξη και βέβαια είναι ένα έμβιο μείγμα. Και το κάθε φυτό είναι σαν ένα ζωντανό ελιξίριο το οποίο έχει συσταθεί από διάφορες φαρμακευτικές ουσίες και υλικά που έχουν ληφθεί με έναν ιδιαίτερα επιμελή υπολογισμό, και σε απόλυτα ακριβή ποσοστά ως προς κάθε επί μέρους ουσία. Εάν όλα αυτά αποδοθούν σε τυφλό συνδυασμό από αιτίες και στα στοιχεία και ισχυριστεί ότι «Οι αιτίες το έφτιαξαν.» τότε -όπως και το μείγμα της αλοιφής στο φαρμακείο που είχε φτιαχτεί και βγήκε στην ύπαρξη μέσω των σκορπισμένων συσκευασιών- τούτο είναι εκατό φορές πιο παράλογο, αδύνατο, και πιο δεισιδαιμονικό. 

     Ως αποτέλεσμα λοιπόν, σε τούτο το μέγα φαρμακείο του σύμπαντος, οι απαραίτητες ζωτικές ουσίες που υπολογίζονται και λαμβάνονται με ακρίβεια με το μέτρο του θείου καθορισμού (kaza) και πεπρωμένου (kader) του Προαιώνιου και Κατ’εξοχήν Σοφού Αλλάχ, (Hakim-i Ezeli), μπορούν να βρουν υπόσταση αποκλειστικά και μόνο μέσω μιας απέραντης σοφίας, μιας άπειρης γνώσης, και μιας καθολικής βούλησης. Ο κακόμοιρος που ισχυρίζεται ότι «είναι δουλειά της φύσης, των αιτιών και των αναίσθητων, τυφλών, κωφών και άπειρων σε αριθμό, ουσιών και στοιχειών που ρέουν σαν ένας χείμαρρος» καταντάει να είναι πιο ηλίθιος και από τον τρελό που λέει ανοησίες, και τον άφρονα μεθυσμένο που ισχυρίζεται ότι «αυτή η θαυμάσια έμβια αλοιφή είναι αποτέλεσμα αυτών των σκόρπιων σκευασμάτων, που τυχαία συγκεντρώθηκαν και ενώθηκαν και την παρασκεύασαν.» Να λοιπόν, η απιστία  είναι μια τέτοια ηλιθιώδης  και τρελή ανοησία.

  Η Δεύτερη Παράνοια: Εάν τα πάντα δεν αποδοθούν στον Έναν και Μοναδικό (Vahid-i Ehad) ο οποίος είναι Πανίσχυρος, Παντοδύναμος, και Κάτοχος Μεγαλείου Δύναμης (Kadir-i Zülcelal), αλλά θεωρηθούν ως αποτελέσματα των τυφλών αιτιών, τότε αυτό προϋποθέτει την παρέμβαση ποικίλων ουσιών, στοιχειών και αιτιών που βρίσκονται στο σύμπαν, στη κατασκευή του σώματος του κάθε έμβιου όντος. Και όμως η συγκέντρωση αυτών των διαφόρων και ασυμβίβαστων μεταξύ τους αιτιών στο  σώμα ενός μικρού ζωντανού οργανισμού, όπως η μύγα και το ότι συνυπάρχουν αυτές οι διαφορετικές και αντίθετες και αλληλοσυγκρουόμενες αιτίες μέσα σε μια τέλεια τάξη, με άκρως λεπτομερείς υπολογισμούς και με απόλυτη συμφωνία, είναι τόσο ξεκάθαρα αδιανόητο, που ακόμα και κάποιος που κατέχει τη διάνοια τουλάχιστον μιας μύγας, θα έλεγε ότι «Αυτό είναι παράλογο, είναι αδύνατο!». 

    Ναι, το μικροσκοπικό σώμα μιας μύγας συσχετίζεται με τα περισσότερα στοιχεία και τις αιτίες του σύμπαντος και είναι ένα απόσταγμα αυτών. Αν αυτό δεν αποδοθεί στον Προαιώνιο και Κάτοχο Μεγαλείου Δύναμης (Kadir-i Ezeli), τότε, όλες οι υλικές αυτές αιτίες αναγκαστικά θα έπρεπε να παραβρίσκονται δίπλα στο σώμα αυτό σε πλήρη ετοιμότητα, ακόμα και να εισχωρήσουν στο μικροσκοπικό του σώμα! Και ίσως θα έπρεπε να εισχωρήσουν σε ένα κύτταρο του ματιού εκείνης της μύγας, το οποίο είναι ένα λεπτεπίλεπτο δείγμα αυτού του σώματος. Διότι, εάν η αιτία είναι ένυλη, τότε είναι αναγκαίο να παραβρίσκεται δίπλα και μέσα στο αποτέλεσμα. Επομένως, επιβάλλεται να δεχτούμε ότι, τα κύρια υλικά στοιχεία του σύμπαντος, όλες οι ουσίες και η φύση βρίσκονται υλικά μέσα σε ένα τέτοιο μικροσκοπικό κύτταρο και εργάζονται σαν μάστορες μέσα σε αυτό, όπου ούτε τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια δύο μυγών δεν μπορούν να χωρέσουν. Να λοιπόν, ο δρόμος ενός τέτοιου ισχυρισμού ντροπιάζει ακόμα και τον πιο ηλίθιο των σοφιστών. 

   Η Τρίτη Παράνοια: Βάσει του οριστικού κανόνα اَلْوَاحِدُلَا يَصْدُرُاِلَّا عَنِالْوَاحِدِ δηλαδή, «Εάν μια ύπαρξη κατέχει ενότητα, τότε βεβαίως προέρχεται από έναν, από ένα χέρι». Ιδιαίτερα, εάν αυτή η ύπαρξη κατέχει μια τέλεια ευταξία μέσα σε μια ιδιαίτερη και ευαίσθητη ισορροπία και μία περιεκτική μορφή ζωής, τότε αυτό καταδεικνύει ξεκάθαρα, ότι αυτή η ύπαρξη είναι αδύνατον να προέρχεται από διάφορα χέρια τα οποία φανερώνουν αιτίες ασύμβατες και περίπλοκες -αλλά ίσως καταδεικνύει ότι προέρχεται αποκλειστικά από Ένα χέρι το οποίο είναι Πανίσχυρο και Πάνσοφο. Ως εκ τούτου, το να αποδοθεί αυτή η τελειοποιημένη, ισορροπημένη και ενιαία ύπαρξη στις αμέτρητες, άψυχες, ανίδεες, επιθετικές, ασυνείδητες, πολύπλοκες φυσικές αιτίες και στα τυφλά, κωφά, αναίσθητα «χέρια» της φύσης, -και επιπρόσθετα ότι η τύφλωση και η κώφωση  αυτών των αιτιών αυξάνεται μέσω αμέτρητων πιθανοτήτων, συνδυασμών και περιπλοκών- είναι τόσο μακριά από τη λογική που είναι σαν να αποδέχεσαι μονομιάς εκατό παράνοιες μαζί. 

   Έστω και αν παραβλέπαμε για μια στιγμή αυτήν την παράνοια, είναι σαφές ότι η επιρροή των υλικών αιτιών μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της άμεσης επαφής και της αφής. Ωστόσο, η επαφή των υλικών αιτιών της φύσης με τα έμβια όντα μπορεί να είναι μόνο εξωτερική. Εντούτοις, παρατηρούμε ξεκάθαρα ότι, ο εσωτερικός και άυλος κόσμος αυτού του έμβιου, όπου τα χέρια των υλικών αιτιών δεν μπορούν ούτε να φθάσουν ούτε να έχουν κάποια επαφή, είναι δέκα φορές πιο οργανωμένος, πιο ευαίσθητος και αισθητικά τέλειος στο έπακρο. Το να αποδώσουμε σε τυφλές και κωφές, άψυχες, ανίδεες, άτεχνες, μακρινές, τεράστιες και συγκρουόμενες υλικές αιτίες, -οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν μπορούν καν να εγκατασταθούν με τα εργαλεία τους, μα ούτε και να αγγίξουν επιφανειακά τα μικρά εκείνα έμβια όντα και ζωάκια που από άποψη καλλιτεχνικής και δημιουργίας είναι πιο παράξενα και πιο θαυμάσια ακόμα και από τα μεγαλύτερα σε μέγεθος πλάσματα-, μπορεί να γίνει δεκτό μόνο με εκατό φορές μεγαλύτερη τύφλωση και χίλιες φορές μεγαλύτερη κώφωση.