Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν στο άγνωστο

Ο Δεύτερος Λόγος
[Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ- (Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του Οικτίρμονος Ραχίμ) ]
اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ
[«Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν στο άγνωστο.» Κουράν, Ελ-Μπάκαρα, 2:3]
Εάν θέλεις να καταλάβεις το πόσο μεγάλη ευτυχία και δωρεά, πόσο μεγάλη χαρά και ηρεμία υπάρχουν στη πίστη, δες προσεκτικά αυτή την ιστορία παρομοίωσης και άκου:
Κάποτε, δύο άντρες πήγαν σε ένα ταξίδι τόσο για ευχαρίστηση όσο και για εμπόριο. Ο ένας, ο εγωιστής και κακόμοιρος αναχώρησε προς μια κατεύθυνση, και ο άλλος ο θεοσεβής και ευτυχής στην άλλη κατεύθυνση.
Αφού ο εγωιστής άντρας ήταν και επαρμένος, και εγωκεντρικός, και απαισιόδοξος, κατέληξε σε αυτό που φαινόταν σε αυτόν πως είναι μια εξόχως διεστραμμένη χώρα εξαιτίας της απαισιοδοξίας του. Κοίταξε ολόγυρα, και παντού έβλεπε αδύναμους και δυστυχισμένους να οδύρονται στα χέρια φοβερών, εκβιαστικών τυράννων, θρηνώντας για τον όλεθρό τους. Έβλεπε την ίδια θλιβερή και δυσάρεστη κατάσταση σε όλα τα μέρη που ταξίδευε. Ολάκερη η χώρα πήρε τη μορφή μιας οικίας που πενθούσε. Ο ίδιος για να μην αισθάνεται αυτήν την θλιβερή και καταθλιπτική κατάσταση δεν μπόρεσε να βρει άλλη λύση εκτός από τη μέθη. Διότι οι πάντες του φαίνονταν να είναι ξένοι και εχθρικοί. Και παντού ολόγυρα έβλεπε αποκρουστικά πτώματα και απελπισμένα, δακρύβρεχτα ορφανά. Η συνείδησή του βρισκόταν σε κατάσταση μαρτυρίου.
Ο άλλος άντρας ήταν θεοσεβής, ευλαβής, δίκαιος, και με άριστες ηθικές αξίες, έτσι ώστε η χώρα όπου ήρθε ήταν εξαιρετικότατη κατά την άποψή του. Ο καλός αυτός άνθρωπος συναντούσε καθολική αγαλλίαση στη γη που έμπαινε. Παντού υπήρχε μια χαρούμενη γιορτή, ένας τόπος ψαλμών και ύμνων τον Αλλάχ που ξεχείλιζε από έξαλλη χαρά και ευτυχία και όπου οι πάντες του φαίνονταν φίλοι και συγγενείς. Απ’ άκρου σ’ άκρου της χώρας έβλεπε χαρμόσυνα πανηγύρια μιας γενικής απαλλαγής από τα καθήκοντα, συνοδευόμενα από ξεφωνητά ενάρετων ευχών και ευχαριστιών. Ακόμη άκουσε τον ήχο ενός τύμπανου και μιας φιλαρμονικής για τη στρατολόγηση στρατιωτών μαζί με χαρούμενες κραυγές όπως, «Μέγιστος είναι ο Αλλάχ! Και δόξα στον Αλλάχ» και αντί να θλίβεται με τα βάσανα τόσο του ιδίου όσο και όλων των ανθρώπων όπως ο πρώτος, άθλιος άνθρωπος, o ευτυχής αυτός άντρας ήταν χαρούμενος και ευτυχισμένος τόσο με το κέφι το δικό του όσο και με αυτό όλων των κατοίκων. Επιπλέον, μπόρεσε να κάνει κάποια επικερδή συναλλαγή και ευχαρίστησε τον Αλλάχ.
Μετά από κάποιο διάστημα επέστρεψε και συνάντησε τυχαία τον άλλο άντρα. Κατάλαβε την κατάστασή του και του είπε: «Ρε συ, έχεις χάσει τα μυαλά σου! Η ασχήμια που έχεις μέσα σου θα έχει αντικατοπτριστεί στον εξωτερικό σου κόσμο έτσι που φαντάστηκες πως το γέλιο ήταν θρήνος, και την απαλλαγή από τα καθήκοντα ως διαρπαγή και λεηλασία. Σύνελθε και καθάρισε την καρδιά σου έτσι ώστε το ολέθριο αυτό πέπλο να αφαιρεθεί από τα μάτια σου και να μπορέσεις να δεις την αλήθεια. Διότι η χώρα ενός πέρα για πέρα δίκαιου, οικτίρμονος, αγαθοεργού, ισχυρού, εύτακτου και καλόκαρδου βασιλιά δε θα μπορούσε να είναι όπως τη φαντάζεσαι εσύ, και ούτε μάλιστα θα μπορούσε να είναι μια χώρα σαν και αυτή που επιδεικνύει τόσα ξεκάθαρα σημεία προόδου και κατορθωμάτων»
Ο δύστυχος άνθρωπος συνήλθε αργότερα και μετανόησε. Είπε, «Ναι, είχα χάσει τα μυαλά μου από το ποτό και την πλάνη. Είθε να έχεις την χάρη του Αλλάχ που με έχεις γλιτώσει από μια κατάσταση κόλασης»
Ω εαυτέ (ναφς) μου! Να ξέρεις ότι ο πρώτος άντρας συμβολίζει έναν άπιστο ή κάποιον εξαχρειωμένο άφρονα. Κατά την άποψη του ο κόσμος αυτός είναι ένας οίκος οικουμενικού πένθους για αυτόν. Όλα τα έμβια δημιουργήματα είναι ορφανά που θρηνούν από τα κτυπήματα του θανάτου και του χωρισμού. Ενώ ο άνθρωπος και τα ζώα είναι αδέσποτα και μοναχικοί, που κομματιάζονται από τα αρπακτικά νύχια της καθορισμένης ώρας του θανάτου. Τα πανίσχυρα όντα όπως τα βουνά και οι ωκεανοί είναι σαν φρικιαστικά, άψυχα πτώματα. Πολλές θλιβερές, συνταρακτικές, τρομακτικές αυταπάτες σαν και αυτές που προέρχονται από την απιστία και την πλάνη του, τον βασανίζουν πνευματικά.
Όσο για τον άλλο άντρα, αυτός είναι πιστός. Αναγνωρίζει και επιβεβαιώνει τον Ύψιστο Δημιουργό Χαλίκ Αλλάχ. Κατά την άποψή του ο κόσμος αυτός είναι ένας τόπος δοξασμού του Ενός Παντελεήμονος Ραχμάν Αλλάχ, ένας τόπος εκπαίδευσης για τον άνθρωπο και τα ζώα, και ένα πεδίο δοκιμασίας για τον άνθρωπο και τα τζιν. Όλοι οι ζωικοί και ανθρώπινοι θάνατοι είναι μια αποστράτευση. Αυτοί που έχουν συμπληρώσει τα καθήκοντα της ζωής τους αναχωρούν από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο για έναν άλλο μακάριο κόσμο, πνευματικά ευτυχισμένοι και απερίσπαστοι, έτσι ώστε να γίνει χώρος για νέους υπαλλήλους να έρθουν και να εργαστούν.
Η γέννηση των ζώων και των ανθρώπων σημαδεύει την κατάταξή τους στο στρατό (της ζωής), μια που τίθενται υπό τα όπλα, και την αρχή των καθηκόντων τους. Το κάθε ζωντανό ον είναι ένας τακτικός, ευτυχής στρατιώτης, ένας τίμιος, ικανοποιημένος υπάλληλος. Και όλες οι φωνές είτε είναι δοξολογίες και έπαινοι που απαγγέλνουν στην έναρξη των καθηκόντων τους, είτε οι ευχαριστίες και η αγαλλίαση, ή ωδές που προέρχονται από τη χαρά και ανάπαυση στην παύση των εργασιών τους. Κατά την άποψη αυτού του πιστού, όλα τα όντα είναι οι οικείοι υπηρέτες, οι ειρηνικοί υπάλληλοι, και τα ευχάριστα βιβλία του Πλέον Γενναιόδωρου Κυρίου Σεγγίντ-ι Κερίμ και Πανοικτίρμονος Κατόχου Μαλίκ-ι Ραχίμ Αλλάχ. Πάρα πολλές άλλες λεπτές, υψηλές σε νόημα, ευχάριστες, και ευγενείς αλήθειες σαν αυτές εκδηλώνονται και φανερώνονται από την πίστη του.
Δηλαδή, η πίστη στον Αλλάχ φέρει το σπόρο ενός άυλου Δέντρου-Τούμπα του Παραδείσου, ενώ η απιστία κρύβει το σπόρο ενός Δέντρου –Ζάκκουμ της Κολάσεως.
Άρα λοιπόν, η σωτηρία και η ασφάλεια μπορούν να εξευρεθούν μόνο στο Ισλάμ και την πίστη. Στην οποία περίπτωση θα πρέπει αδιάκοπα να λέμε, «Δόξα τον Αλλάχ για τη θρησκεία του Ισλάμ και την τέλεια πίστη που μας έχει χαρίσει»
اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلٰى د۪ينِ اْلاِسْلَامِ وَ كَمَالِ اْلا۪يمَانِ