Η διαφωνία της Ουμμάς μου είναι ευλογία.

ΠΕΜΠΤΗ ΠΤΥΧΗ

   Γνωστοποιεί ότι από άποψη και του κοινωνικού βίου το πείσμα και η μεροληψία είναι άκρως επιζήμια.

   Εάν ειπωθεί: «Στο χαντίθ έχει αποτυπωθεί όπως اِخْتِلاَفُ اُمَّتِى رَحْمَةٌ . [Η διαφωνία της Ουμμάς μου είναι ευλογία.][1] Η διαφωνία χρήζει τη μεροληψία. Ακόμη, η αθλιότητα της μεροληψίας σώζει τον καταπιεσμένο λαό από το πλήγμα της τυραννίας των αριστοκρατών. Διότι εάν οι εξέχοντες μιας πόλης ή ενός χωριού συμμαχήσουν, μπορούν να συντρίψουν τον ταλανισμένο λαό. Στην περίπτωση της μεροληψίας ο ταλαίπωρος θα προσφύγει σε μια μεριά και θα γλιτώσει τον εαυτό του. Εξάλλου, μέσα από την σύγκρουση των απόψεων και την διαφοροποίηση των σκέψεων και η αλήθεια ξεπροβάλλει εξ ολοκλήρου.»

   Απάντηση: 

  Στην πρώτη ερώτηση λέμε ως εξής: Η διαφωνία που εννοείται στο χαντίθ είναι η θετική διαφωνία η ετεροφροσύνη. Δηλαδή ο έκαστος πασχίζει για την διόρθωση και καταξίωση του δικού του δρόμου. Όχι την καταστροφή και ακύρωση του έτερου αλλά ίσως πασχίζει για την ολοκλήρωση και βελτίωσή του. Αλλά, η αρνητική διαφωνία που σημαίνει τη συντριβή του άλλου με μνησικακία και έχθρα, είναι απρόσδεκτη και ανεπιθύμητη από την άποψη του χαντίθ. Διότι αυτοί που σκοτώνονται μεταξύ τους δεν μπορούν να ενεργήσουν θετικά, εποικοδομητικά.   

   Στη δεύτερη ερώτηση λέμε: Εάν η μεροληψία γίνεται εν ονόματι του δικαίου, μπορεί να συστήσει ένα άσυλο για τους δίκαιους. Όμως η μεροληψία η οποία πηγάζει από μνησικακία, όπως τώρα, που γίνεται για λογαριασμό του ναφς-του εγωισμού, είναι καταφύγιο για τους άδικους και αποτελεί σημείο στήριξης μόνο σε αυτούς. Διότι, αν σε έναν άνδρα ο οποίος μεροληπτεί με μνησικακία ο σατανάς έρθει και παίρνοντας το μέρος του υποστηρίζει τις ιδέες του, εκείνος θα ευλογεί εκείνον τον σατανά. Ενώ εάν στην αντίθετη πλευρά έρθει ένας αγγελικός άνθρωπος θα τον αδικήσει τόσο ώστε και θα εξαπολύσει μέχρι και κατάρες – ήμαρτον!- εναντίων του.

    Στην τρίτη ερώτηση λέμε: Όμως στη σύγκρουση απόψεων που γίνεται για χάριν του δικαίου και για λογαριασμό της αλήθειας, μαζί με το ότι η ουσία και ο σκοπός είναι ίδιος, η διαφοροποίηση είναι μόνο στα μέσα. Αναδεικνύοντας κάθε πτυχή της πραγματικότητας υπηρετεί την δικαιοσύνη και την αλήθεια. Ωστόσο στη σύγκρουση απόψεων με μεροληψία και μνησικακία για λογαριασμό του φαραωνισμένου, άθλιου εγωισμού του ναφσ-ι εμμαρέ  και με έναν τρόπο αλαζονικό και δοξομανή, προκύπτουν όχι αναλαμπές της αλήθειας αλλά πιο πολύ φωτιές διχόνοιας. Διότι παρόλο που χρειάζεται μια συμφωνία επί του σκοπού, οι απόψεις τέτοιων δεν έχουν σημείο αντάμωσης  ούτε πάνω σε ολάκερη την υφήλιο. Λόγω του ότι δεν έχει ως σκοπό το δίκιο λειτουργεί υπερβολικά, παραβαίνει χωρίς όρια με αποτέλεσμα να προκαλέσει διασπάσεις με ανεπίτευκτες συνενώσεις. Τα σημεία των καιρών είναι μάρτυρες των παραπάνω. 

    Ως αποτέλεσμα: Όσο οι παρακάτω περίλαμπρες αρχές δεν συντελούν τους κώδικες συμπεριφοράς, η διχόνοια και η διάσπαση λαμβάνει χώρα.  [٭ اَلْحُبُّ لِلّٰهِ  Να αγαπάς για τον Αλλάχ.], [وَالْبُغْضُ فِى اللهِ٭ Να αντιπαθείς για τον Αλλάχ.], [وَالْحُكْمُ لِلّٰهِ٭ Η κρίση ανήκει στον Αλλάχ.]

    Ναι, εάν δεν πει κανείς  [وَالْبُغْضُ فِى اللهِ Να αντιπαθείς για τον Αλλάχ, وَالْحُكْمُ لِلّٰهِ Η κρίση ανήκει στον Αλλάχ.] και δεν λάβει υπόψη αυτές τις αρχές, εκεί που θέλει να ενεργήσει με δικαιοσύνη, εμπίπτει σε αδικία.

   Ένα επεισόδιο προς παράδειγμα: Κάποτε ο Ιμάμ Αλή, (Ρ.Α: Είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί του), είχε ρίξει κάτω έναν άπιστο. Τη στιγμή που τράβηξε το σπαθί του για να τον σκοτώσει, εκείνος ο ιερόσυλος τον έφτυσε. Αυτός, τον απέλυσε και δεν τον σκότωσε. Εκείνος ο ιερόσυλος του είπε: «Γιατί δεν με σκότωσες;» Είπε: «Θα σε σκότωνα για το όνομα του Αλλάχ. Όμως με έφτυσες και οργίστηκα. Αναμείχθηκε ο εγωισμός μου στα συναισθήματά μου, κλόνισε την ειλικρίνειά μου. Για αυτό δεν σε σκότωσα.» 

   Εκείνος ο άπιστος του είπε: «Ήθελα να σε εξοργίσω, για να με σκοτώσεις γρήγορα. Αφού η θρησκεία σας είναι τόσο αγαθή και τίμια, τότε αυτή η θρησκεία είναι δίκαιη, αληθινή.»

   Ένα άλλο επίσης αξιοσημείωτο συμβάν: Κάποτε ένας δικαστής όταν έκοψε το χέρι ενός κλέφτη, λόγο του ότι εξέφρασε σημεία οργής, ο δίκαιος ανώτερός του που το διαπίστωσε τον απέλυσε από εκείνο το καθήκον. Διότι εάν το έκαμνε εις το όνομα της Σαρία, για λογαριασμό των θείων κανόνων, το εγώ, το ναφς του θα τον είχε λυπηθεί. Θα το έκαμνε με έναν τρόπο που δεν θα ένιωθε οργή στην καρδιά του για αυτόν  μα ούτε και συμπόνια. Άρα μέσα σε αυτήν την απόφαση συμμετείχε και το εγωιστικό του ναφς, δεν λειτούργησε με δικαιοσύνη.  

   Μια κοινωνική κατάσταση που συνιστά σημείο θλίψης και μια τρομερή αρρώστια της κοινωνικής ζωής η οποία σπαράζει την καρδιά του Ισλάμ. Το «Να ξεχνάς και να εγκαταλείπεις την εσωτερική εχθρότητα όταν εμφανιστούν επιθέσεις των εξωτερικών εχθρών.» Παρότι είναι προς όφελος την κοινωνίας και παρόλο που το αναγνωρίζουν και εφαρμόζουν ακόμα και οι νομαδικές φυλές, τι έχουν πάθει εκείνοι που ισχυρίζονται ότι υπηρετούν την κοινότητα του Ισλάμ; Και ενώ υπάρχουν αμέτρητοι εχθροί που έχουν πάρει θέση επίθεσης ο ένας πίσω από τον άλλον, εκείνοι, μην αφήνοντας τις μικρές προσωπικές αμάχες, ετοιμάζουν έδαφος για την επίθεση των εχθρών. Αυτή η κατάσταση είναι μια κατάπτωση μια τρομερή διαφθορά και μια προδοσία προς την κοινωνική ζωή του Ισλάμ!

   Μια παραδειγματική ιστορία: Μέσα στη φυλή Χασενάν η οποία είναι μια από τις Βεδουίνες φυλές, υπήρχαν δυο πατριές που κρατούσαν έχθρα η μία στην άλλη. Παρόλο που είχαν σκοτώσει ίσως και πενήντα άτομα αναμεταξύ τους, τη στιγμή που βγήκε μια άλλη πατριά από τις φυλές Σιπκάν ή Χαϊδεράν απέναντί τους, τότε αυτές οι εχθρικές ομάδες ξεχνώντας την παλιά τους έχθρα, ενωμένοι ωσότου να εξαλείψουν την εξωτερική απειλή δεν έκαμναν τον λόγο της εσωτερικής αμάχης.  

   Ιδού λοιπόν, ώ θεοσεβούμενοι πιστοί! Ξέρετε μήπως πόσοι εχθροί σαν τις φυλές υφίστανται οι οποίες έχουν πάρει θέση επίθεσης προς την φυλή των πιστών; Αριθμούν ίσως και περισσότερο από εκατό κύκλους ο ένας μέσα στον άλλον. Και ενώ είναι απαραίτητο για μας δίνοντας χέρι με χέρι με αλληλοβοήθεια να πάρουμε θέση άμυνας απέναντι σε κάθε έναν από αυτούς· να διευκολύνουμε την επίθεσή τους και να συνεχίζουμε την μεροληψία με μνησικακία και το πείσμα της έχθρας τα οποία είναι σαν να ανοίγουμε οι ίδιοι τις πύλες του ιερού κέντρου του Ισλάμ, αρμόζει εν ουδεμιά περιπτώσει στον πιστό; Ίσως και εβδομήντα ειδών εχθρικοί κύκλοι -από τους παρεκκλίνοντες και τους άθρησκους, τους πλανημένους άθεους και αρνησίθεους, άπιστους μέχρι και τα δεινά και τις καταστροφές του κόσμου, ο ένας μέσα στον άλλον έχουν πάρει εχθρική και βλαβερή θέση απέναντί σας, έχοντας στυλώσει τα βλέμματά τους πάνω σας με οργή και βουλιμία. Μπροστά σε όλα αυτά, το ισχυρότερο όπλο σου, το χαντάκι και το κάστρο σου είναι η αδελφοσύνη (το Ουχουβέτ) του Ισλάμ. Και το να κλονίζεις με μικροπρεπείς δικαιολογίες και έχτρες τούτο το κάστρο του Ισλάμ, πόσο αντίθετο στη συνείδηση και πόσο αντίθετο στο όφελος του Ισλάμ είναι, λογάριασε και σύνελθε!

   Στο ένδοξο χαντίθ έχει μεταδοθεί όπως: «Στην ύστατη και τελική εποχή του κόσμου οι άκρως βλαβερές και απίθανες προσωπικότητες όπως ο Σουφιάν (Sufyan) και ο Ντεζάλ (Dejjal) οι οποίοι θα πρωτοστατήσουν και θα ηγούνται της απιστίας και της έριδας, θα εκμεταλλευτούν την αποδόμηση του Ισλάμ και την απληστία της ανθρωπότητας, με ελάχιστη δύναμη θα καταταράξουν ολάκερη την ανθρωπότητα και θα αιχμαλωτίσουν ολόκληρο τον κόσμο του Ισλάμ.»[2]

   Ω εσείς που έχετε πίστη! Εάν θέλετε να μην αιχμαλωτιστείτε με αθλιότητα, σωφρονιστείτε! Απέναντι στους ανελέητους εκείνους που επωφελούνται από την αντιπαράθεσή σας καταφύγετε στο κάστρο αυτού του ιερού λόγου του Αλλάχ  اِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ اِخْوَةٌ  [«…οι πιστοί είναι μόνο αδέρφια.» Κουράν, Ελ-Χουτζουράτ, 49:10.]  και προστατευτείτε! Ειδάλλως δεν θα δύνασθε ούτε τη ζωή σας να προστατέψετε μα και ούτε το δίκιο σας να υπερασπιστείτε.

   Είναι γνωστό ότι δύο ήρωες όταν αλληλοσκοτώνονται, ένα παιδί μπορεί να τους δείρει και τους δυο. Το ίδιο όπως δυο βουνά βρεθούν σε ισοζυγία πάνω στη ζυγαριά μια μικρή πέτρα είναι ικανή να χαλάσει την ισορροπία και να τους εμπαίζει, ανεβοκατεβάζοντας το ένα ή το άλλο. Ιδού, ώ εσείς οι πιστοί! Λόγο της φιλοδοξίας σας και της εχθρικής σας μεροληψίας η δύναμή σας εκμηδενίζεται, και με μια ελάχιστη δύναμη μπορείτε να συντριφτείτε. Εάν ενδιαφέρεστε για την κοινωνική σας ζωή να καταστήσετε τούτον τον μεγαλοπρεπή κανόνα [του χαντίθ], κανόνα της ζωής σας: اَلْمُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِ كَالْبُنْيَانِ الْمَرْصُوصِ يَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا  [«Τα δεσμά του πιστού με τον πιστό είναι σαν ένα κτίσμα που τα κομμάτια του κρατάνε το ένα το άλλο.»][3] ώστε να σωθείτε από την αθλιότητα του εγκόσμιου και την δυσχέρεια του υπερπέραν βίου.
 
[1] el-Aclûnî, Keşfü'l-Hafâ, 1:64; el-Münâvî, Feyzü'l-Kadîr, 1:210-212.
[2] el-Hâkim, el-Müstedrek, 4:529-530; İbni Hibban, Sahih, 8:286.
[3] Buharî, Salât: 88; Edeb: 36; Mezâlim: 5; Müslim, Birr: 65; Tirmizî, Birr: 18; Nesâî, Zekât: 67; Müsned, 4:405, 409.