Οι καθορισμένες προσευχές (Ναμάζ-Σαλά) είναι ο στύλος της θρησκείας

Ο Τέταρτος Λόγος [Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ- (Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του  Οικτίρμονος Ραχίμ) ]

اَلصَّلاٰةُ عِمَادُ الدِّينِ

«Οι καθορισμένες προσευχές (Ναμάζ-Σαλά) είναι ο στύλος της θρησκείας.» 1

Αν θέλεις να καταλάβεις με βεβαιότητα όπως δύο και δύο κάνουν τέσσερα, μέχρι ποιου ακριβώς σημείου πολύτιμες και σημαντικές είναι οι καθορισμένες προσευχές, και με πόσο μικρή δαπάνη επιτυγχάνονται, και πόσο παράφρων και ψυχοβλαβές είναι το άτομο που τις αμελεί, δώσε προσοχή στην ακόλουθη ιστορία η οποία είναι με τη μορφή μιας παρομοίωσης:

Κάποτε, ένας ισχυρός Κυβερνήτης έδωσε σε καθένα από τους δύο του υπηρέτες του είκοσι τέσσερα χρυσά νομίσματα και τους έστειλε να εγκατασταθούν σε μια από τις εύφορες, βασιλικές του φάρμες που απείχαν δύο μήνες απόστασης. «Χρησιμοποιήστε αυτά τα λεφτά για τα εισιτήρια σας», τους πρόσταξε, «και αγοράστε ότι είναι απαραίτητο για την κατοικία σας εκεί με αυτά. Υπάρχει επίσης ένας σταθμός σε απόσταση μιας μέρας όπου υπάρχουν οδικές μεταφορές, αλλά και τρένα, και καράβια, και αεροπλάνα.  Μπορείτε να επωφεληθείτε από αυτά σύμφωνα με το κεφάλαιό σας».

Οι δύο υπηρέτες αφού έλαβαν τις οδηγίες αυτές ξεκίνησαν το ταξίδι τους. Ο ένας από αυτούς ήταν ευτυχής έτσι που ξόδεψε ένα μικρό ποσό χρημάτων στο δρόμο μέχρι το σταθμό. Και στα έξοδα αυτά περιλαμβάνονταν κάποιες εμπορικές δοσοληψίες τόσο επικερδείς και ελκυστικές σε αναφορά με το αφεντικό του, που το κεφάλαιο του αυξήθηκε στο χιλιαπλάσιο. Όσο για τον άλλο υπηρέτη, μια που ήταν κακόμοιρος και χασομέρης, ξόδεψε τα είκοσι τρία νομίσματα χρυσού στο δρόμο μέχρι το σταθμό, σπαταλώντας τα στο τζόγο και τις διασκεδάσεις. Και του απέμεινε μόνο ένα νόμισμα χρυσού. Ο φίλος του τού είπε: «Ξόδεψε το τελευταίο αυτό νόμισμα σού σε ένα εισιτήριο έτσι ώστε να μη χρειαστεί να περπατήσεις στο μακρινό αυτό ταξίδι και να λιμοκτονήσεις. Εξάλλου, ο αφέντης μας είναι γενναιόδωρος. ίσως σε λυπηθεί και να συγχωρήσει τα σφάλματά σου, και να σε βάλει και εσένα σε αεροπλάνο. Και να φτάσουμε έτσι στην οικία μας, σε μια μέρα. Ειδάλλως θα είσαι αναγκασμένος να περπατήσεις αυτήν την έρημο, τουλάχιστον δύο μήνες, μόνος και πεινασμένος». 

Άραγε, ακόμα και ο πιο κουτός άνθρωπος δεν θα καταλάβαινε, το πόσο ανόητος, βλαβερός και παράλογος θα ήταν αυτός ο υπηρέτης, εάν από πείσμα δεν ξόδευε  το μόνο εκείνο νόμισμα χρυσού που του απέμεινε σε ένα εισιτήριο, που είναι σαν το κλειδί ενός θησαυροφυλακίου, και αντί αυτού το ξόδευε σε ακολασίες για φευγαλέες τέρψεις;

Ω, εσύ που δεν εκτελείς τις προκαθορισμένες προσευχές (Ναμάζ / Σαλά)!  Και ω εσύ ο ίδιος μου εαυτός (ναφς), που δεν σου αρέσει να προσεύχεσαι!

Ο κυβερνήτης στην παρομοίωσή μας είναι ο Συντηρητής Ραμπ μας, ο Δημιουργός Χαλίκ μας. Από τους δύο υπηρέτες που ταξιδεύουν, ο ένας συμβολίζει τους ευσεβείς πιστούς που εκτελούν τις προσευχές τους με θέρμη, και ο άλλος, τους απερίσκεπτους που παραμελούν τις προσευχές τους. Τα είκοσι τέσσερα νομίσματα είναι οι είκοσι τέσσερις ώρες από την κάθε μέρα της ζωή μας. Και η βασιλική φάρμα είναι ο Παράδεισος. Όσο για το σταθμό, αυτός είναι το μνήμα. Ενώ το ταξίδι, είναι το ταξίδι της ανθρωπότητας που περνάει από το μνήμα, από τη Δευτέρα παρουσία και πάει στην  αιωνιότητα. Οι άνθρωποι καλύπτουν το μακρινό αυτό  ταξίδι  σε διαφορετικές βαθμίδες σύμφωνα με τις πράξεις τους και τη δύναμη της θεοφοβίας που κατέχουν. Ορισμένοι από τους ευσεβείς διασχίζουν μια απόσταση χιλίων ετών σε μια μέρα σαν αστραπή. Και μερικοί διανύουν μια απόσταση πενήντα χιλιάδων ετών σε μια μέρα σαν την ταχύτητα της φαντασίας. Το Ένδοξο  Κουράν κάνει  νύξη της αλήθειας αυτής με δύο από τα εδάφιά του. Ενώ το εισιτήριο συμβολίζει τις καθορισμένες προσευχές (Ναμάζ / Σαλά). Μία μόνο ώρα τη μέρα είναι αρκετή και για τις πέντε προσευχές μαζί, συμπεριλαμβανομένων των πλύσεων ουδού (νίψη) [που προηγούνται της προσευχής στο Ισλάμ].

Άραγε πόση απώλεια θα είχε κάποιος  που ξοδεύει τις είκοσι τρεις του ώρες στη φευγαλέα αυτή επίγεια ζωή, και παραλείπει να ξοδέψει μία ώρα στο μακροχρόνιο  βίο της μέλλουσας ζωής· και να αδικεί με αυτόν τον τρόπο τον ίδιο του τον εαυτό (ναφς)· πόσο παράλογη συμπεριφορά θα ήταν!  Διότι κάποιος ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του λογικό, δε θα αντιλαμβανόταν το πόσο αντίθετη στη λογική και στη σοφία και πόσο απομακρυσμένη από τη λογική είναι η συμπεριφορά ενός ατόμου, ο οποίος σκεπτόμενος με την δική του λογική, δίνει τη μισή του περιουσία σε μια λοταρία στην οποία συμμετέχουν χίλιοι άνθρωποι και η πιθανότητα να κερδίσει είναι μία στις χίλιες, και δεν δίνει το ένα εικοστό–τέταρτο απ’ αυτή την περιουσία σ’ ένα αιώνιο θησαυρό όπου η πιθανότητα να κερδίσει έχει επαληθευτεί στο ενενήντα  εννέα τοις εκατό;

Ενώ, το πνεύμα, η καρδιά και ο νους βρίσκουν μια μεγάλη ηρεμία στην προσευχή. Και δεν είναι κάτι το κουραστικό για το σώμα. Επιπλέον, με την κατάλληλη πρόθεση, όλες οι άλλες νόμιμες πράξεις κάποιου ο οποίος εκτελεί τις καθορισμένες προσευχές θεωρούνται (και αυτές), όμοιες με λατρεία. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί από μια άποψη να μετατρέψει το κεφάλαιο της ζωής του σε αιώνια, να καταστήσει την πρόσκαιρη ζωή του μόνιμη.

 
1. Tirmidhi, Iman 8. Ibn Maja, Fitan, 12. Mushad, v, 231. al Hakim, al-Mustadrak, ii, 76.