Ώ άρρωστε που αναστενάζεις και μοιρολογάς

ΔΕΚΑΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Ώ άρρωστε που αναστενάζεις και μοιρολογάς!

     Μην αναστενάζεις κοιτάζοντας την εξωτερική πτυχή της αρρώστιας, κοίταξε την σημασία της και ησύχασε ευχαριστημένος. Εάν το νόημα της αρρώστιας δεν ήταν καλό ο Παντελεήμονας Δημιουργός (Halık-ı Rahim) δεν θα έδινε αρρώστιες στους πιο αγαπημένους Του υπηρέτες. Ενώ υπάρχει ένα χαντίθ 

اَشَدُّ النَّاسِ بَلاَءً َاْلاَنْبِيَاۤءُ ثُمَّ اْلاَوْلِيَاۤءُ َالْاَمْثَلُ فَاْلاَمْثَلُ

το νόημα του οποίου είναι το εξής «Αυτοί που ταλαιπωρούνται περισσότερο με τις σοβαρότερες δοκιμασίες είναι οι προφήτες μετά οι άγιοι και μετά οι άλλοι που είναι σαν αυτούς.». Δηλαδή Αυτοί που ταλαιπωρούνται περισσότερο με βάσανα και δυσκολίες είναι οι καλύτεροι της ανθρωπότητας, οι πιο τέλειοι. Καταρχήν ο προφήτης Εγγιούμπ (Ιώβ) (Αλέϊ-χίς Σαλάμ - Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του.) και οι υπόλοιποι προφήτες, μετά οι Άγιοι και μετά οι θεοσεβείς θεώρησαν τις αρρώστιες που υπέφεραν ως μια ειλικρινή λατρεία και δώρα του Παντελεήμονα (Ραχμάν), και πρόσφεραν ευχαριστίες με κατάσταση υπομονής, και τις έβλεπαν αυτές σαν χειρουργικές επεμβάσεις που πραγματοποιούνταν από την ευσπλαχνία του Παντελεήμονα Δημιουργού (Halık-ı Rahim).

     Ώ εσύ που κλαις και μοιρολογάς! Εάν θες να συμμετέχεις σε αυτό το φωτεινό καραβάνι πρόσφερε ευχαριστίες με υπομονή. Διότι εάν παραπονιέσαι δεν θα σε δεχτούν. Θα πέσεις μέσα στους λάκκους των ανθρώπων της πλάνης και θα ταξιδέψεις σε ένα σκοτεινό δρόμο.

       Ναι υπάρχουν κάποιες αρρώστιες που εάν οδηγήσουν σε θάνατο ισχύουν ως πνευματική μαρτυρία είναι σαν ένα είδος μαρτυρίας που φέρνουν ένα αποτέλεσμα σε βαθμό αγιότητας. Παραδείγματος χάρη, εκείνοι που πεθαίνουν από αρρώστιες τοκετού (Υποσημείωση)[1], από πόνους της κοιλιάς, από πνιγμό, φωτιά και πανώλη, γίνονται πνευματικά μάρτυρες. Έτσι επίσης υπάρχουν πολλές ευλογημένες αρρώστιες που παρέχουν το επίπεδο της αγιοσύνης σε αυτούς που πεθαίνουν από αυτές. 

      Επιπλέων, επειδή η αρρώστια μειώνει την αγάπη για αυτόν τον κόσμο και την προσκόλληση σε αυτόν, ελαφρύνει τον πόνο του αποχωρισμού μέσω του θανάτου –ο οποίος για τους κοσμικούς είναι υπερβολικά τρομερός και επίπονος- και μερικές φορές τον κάνει επιθυμητό.

ΔΕΚΑΤΗ ΕΚΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Ώ άρρωστε που παραπονιέσαι για την στεναχώρια σου!

     Η αρρώστια εμπνέει σεβασμό και ευσπλαχνία που είναι τα πιο σημαντικά και όμορφα πράγματα στην ανθρώπινη κοινωνία. Διότι σώζει τον άνθρωπο από την ακαταδεξία που προωθεί την αγένεια και την απονιά. Σύμφωνα με το μυστήριο του εδαφίου,

اِنَّ اْلاِنْسَانَ لَيَطْغَى ⚛ اَنْ رَاٰهُ اسْتَغْنَى 

μια ψυχή -το άτομο που προωθεί τον άνθρωπο να προβεί σε κακές πράξεις (Nefs-i Αmmare) η οποία νιώθει ακαταδεξία λόγο της υγείας και της καλής φυσικής της κατάστασης, δεν νιώθει την ανάγκη να δείχνει σεβασμό προς τα αδέρφια του –που είναι αξιοσέβαστοι σε πολλές περιπτώσεις. Επίσης δεν νιώθει συμπόνια προς τον άρρωστο και προς αυτούς που πλήττονται από καταστροφή αν και χρειάζονται οίκτο και ευγένεια. 

      Όταν όμως αρρωσταίνει, καταλαβαίνει την αδυναμία και την ανάγκη του και έτσι δείχνει σεβασμό απέναντι στα αδέρφια του που το αξίζουν. Νιώθει σεβασμό απέναντι στους πιστούς αδερφούς του που τον επισκέπτονται ή τον βοηθούν. Επίσης νιώθει την ανθρώπινη συμπόνια μέσω της πραγματικότητας ότι είναι συνάνθρωποί του, και τη συμπόνια απέναντι σε αυτούς που πλήττονται από κάποια καταστροφή-φαινόμενο το οποίο είναι από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά του Ισλάμ. Ακόμα, συγκρίνοντας τον εαυτό του με αυτούς, τους λυπάται με όλη τη σημασία της λέξης και δείχνει συμπόνια σε αυτούς και κάνει ότι μπορεί για να τους βοηθήσει, στην ελάχιστη περίπτωση προσεύχεται για αυτούς ή ακολουθώντας μια προφητική συμπεριφορά (Σούνα) -σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο- τους επισκέπτεται και τους ρωτάει πώς είναι, και έτσι αποκομίζει και μια θεία αμοιβή.

 
[1] Υποσημείωση: Η περίοδος που αυτή η αρρώστια αποφέρει την πνευματική μαρτυρία είναι περίπου μέχρι και σαράντα ημέρες που είναι οι μέρες τις λοχείας