ΔΕΚΑΤΗ ΕΒΔΟΜΗ-ΔΕΚΑΤΗ ΟΓΔΟΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΔΕΚΑΤΗ ΕΒΔΟΜΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Ώ άρρωστε που παραπονιέσαι διότι δεν μπορείς να κάνεις καλές πράξεις εξαιτίας της αρρώστιας!

     Γίνε ευγνώμον! Αυτό που σου ανοίγει την πόρτα για τις πιο ειλικρινές πράξεις είναι η αρρώστια. Παρέχει συνεχώς αμοιβή (Σαβάμπ) στον άρρωστο και σε αυτούς που τον προσέχουν για την χάρη του Αλλάχ, επιπλέον είναι ένα από τα πιο σημαντικά μέσα για να γίνει αποδεκτή μια ικεσία.

      Πράγματι, το να προσέχει και να φροντίζει τους αρρώστους αποφέρει μια μεγάλη αμοιβή (Σαβάμπ) στους πιστούς. Το να ρωτάμε την πορεία της υγείας τους και να τους επισκεπτόμαστε -με την προϋπόθεση να μην γινόμαστε βάρος- είναι μια προφητική συμπεριφορά (Σούνα) και επίσης αιτία για την εξιλέωση των αμαρτιών. Υπάρχει ένα χαντίθ που αναφέρει «Να λαμβάνετε τις προσευχές των αρρώστων διότι οι προσευχές τους γίνονται δεκτές»

     Ειδικά εάν ο άρρωστος είναι συγγενής και συγκεκριμένα γονέας, το να τον υπηρετείς είναι μια σημαντική λατρεία που παράγει σπουδαία αμοιβή (Σαβάμπ). Το να ευχαριστείς την καρδιά του αρρώστου και να τον παρηγορείς είναι μια σπουδαία ελεημοσύνη. 

     Είναι ευτυχείς το παιδί εκείνο που ευχαριστεί τις ευαίσθητες καρδιές του πατέρα και της μητέρας του σε περιόδους που αυτοί είναι άρρωστοι, και έτσι λαμβάνει την καλή ευχή τους. 

      Πράγματι ακόμα και οι άγγελοι χειροκροτούν και επαινούν λέγοντας «Μάσα-Αλλάχ! (Πόσο ωραία θέλησε και το δημιούργησε ο Αλλάχ!) και Μπάρακα-Αλλάχ! (Πόσο ευλογημένα τα έχει δημιουργήσει ο Αλλάχ!)» παρακολουθώντας τις πιστές στιγμές και την κατάσταση εκείνων των έμπιστων απογόνων που ανταποκρίνονται σε καιρούς αρρώστιας στη συμπόνια των γονέων τους -οι οποίοι είναι οι πιο επάξιοι σεβασμού στην κοινωνική ζωή- με τέλειο σεβασμό και υιική ευγένεια, παρουσιάζοντας το μεγαλείο της ανθρωπότητας.

       Ναι υπάρχουν απολαύσεις σε περιόδους αρρώστιας που πηγάζουν από την ευγένεια, τον οίκτο, την ευσπλαχνία, αυτών που είναι τριγύρω τους, οι οποίες είναι από τις πιο ευάρεστες και τερπνές και μειώνουν τον πόνο της αρρώστιας σε τίποτα. Η αποδοχή των προσευχών ενός άρρωστου είναι ένα σημαντικό θέμα. Τα τελευταία τριάντα με σαράντα χρόνια εγώ ο ίδιος προσευχόμουν για να γιατρευτώ από το λουμπάγκο που υποφέρω. Ωστόσο κατάλαβα ότι η αρρώστια μου δόθηκε για να προσεύχομαι. Και κατάλαβα ότι, μέσω της δέησης η δέηση δεν μπορεί να αφαιρεθεί, δηλαδή εφόσον η προσευχή δεν μπορεί να αυτό-απομακρυνθεί, κατάλαβα ότι τα αποτελέσματα της προσευχής αφορούν το Υπερπέραν(Υποσημείωση)[1] και αυτό είναι από μόνο του ένα είδος λατρείας διότι μέσα από την αρρώστια καταλαβαίνει κάποιος την αδυναμία του και ζητάει καταφύγιο στο Θείο Αξίωμα. Για αυτό άν και για τριάντα χρόνια προσευχόμουνα για να γιατρευτώ και καθώς φαίνεται επιφανειακά πως δεν έγινε δεκτή η προσευχή μου, δεν μου ήρθε στη καρδιά να σταματήσω να ικετεύω. Διότι η αρρώστια είναι η στιγμή της ικεσίας, το να γιατρευτείς δεν είναι αποτέλεσμα της ικεσίας. Εάν Ο Ύψιστος Πάνσοφος και Πολυεύσπλαχνος (Χακίμ-ι Ραχίμ) δίνει γιατρειά, την παρέχει από την γενναιοδωρία της άφθονης χάρης του.

      Επιπλέον εάν οι ικεσίες μας δεν γίνονται δεκτές έτσι όπως εμείς επιθυμούμε, δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται αποδεκτές. Ο Πάνσοφος Δημιουργός (Χαλίκ-ι Χακίμ), γνωρίζει καλύτερα από εμάς και μας παρέχει εκείνο το οποίο είναι ωφέλιμο και ευεργετικό για εμάς. Μερικές φορές κατευθύνει τις ικεσίες μας που αποσκοπούν αυτόν τον κόσμο προς τον κόσμο του Υπερπέραν και τις δέχεται με αυτόν τον τρόπο, προς όφελός μας. 

     Εν συντομία , σε οποιοδήποτε γεγονός μια ικεσία που αποκτάει ειλικρίνεια εξαιτίας της αρρώστιας και ιδιαίτερα αν πηγάζει από αδυναμία, ένδεια, ταπεινοφροσύνη και ανάγκη, είναι πολύ κοντά ώστε να γίνει αποδεκτή. Επομένως η αρρώστια είναι η πηγή μιας τέτοια ειλικρινής ικεσίας. Και ο άρρωστος που είναι θρήσκος και οι πιστοί που τον φροντίζουν πρέπει να επωφεληθούν από την δέηση αυτή.

ΔΕΚΑΤΗ ΟΓΔΟΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Ώ άρρωστε που παρατάς τις ευχαριστίες και έχεις ξεκινήσει τα παράπονα! 

      Το να παραπονιέσαι πηγάζει από κάποιο δικαίωμα. Κανένα από τα δικαιώματα σου δεν έχει χαθεί έτσι ώστε να παραπονιέσαι. Ίσως υπάρχουν πολλές ευχαριστίες που είναι υποχρεωτικές για εσένα, και όμως δεν τις εκπλήρωσες. Χωρίς πρώτα να δώσεις το δικαίωμα του Ύψιστα Δίκαιου και Αληθή Αλλάχ (Χακκ) αδίκως απαιτείς δικαιώματα σαν να έχεις το δικαίωμα να παραπονιέσαι. Εσύ δεν μπορείς να κοιτάζεις αυτούς που είναι σε καλύτερο επίπεδο υγείας από εσένα και να παραπονιέσαι. Αντιθέτως εσύ, έχεις υποχρέωση να κοιτάζεις τους αρρώστους που είναι σε χαμηλότερο επίπεδο υγείας από εσένα, και να προσφέρεις ευχαριστίες. Εάν το χέρι σου είναι σπασμένο δες αυτόν που είναι κομμένο, άν σου λείπει το ένα μάτι πρόσεξε τους τυφλούς που δεν έχουν και τα δύο μάτια και πρόσφερε ευχαριστίες στον Αλλάχ.

     Σίγουρα, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παραπονιέται κοιτάζοντας αυτούς που είναι ανώτεροι από αυτόν όσον αφορά τα αγαθά που κατέχει. Όμως στις δοκιμασίες και στα βάσανα, το δικαίωμα του καθενός είναι να κοιτάζει αυτούς που είναι ανώτεροι από τον εαυτό του όσον αφορά τις δοκιμασίες και να προσφέρει ευχαριστίες. Αυτό το μυστήριο έχει εξηγηθεί σε πολλά σημεία του Ρισαλέ-ι Νούρ με μια παρομοίωση. Μια περίληψη της παρομοίωσης αυτής είναι η εξής: 

     Ένας άνθρωπος ανεβάζει έναν κακόμοιρο άνδρα στην κορυφή ενός μιναρέ. Σε κάθε σκαλοπάτι του μιναρέ δίνει ένα διαφορετικό δώρο, μια διαφορετική αμοιβή. Και ακριβώς στην κορυφή του μιναρέ του προσφέρει το μεγαλύτερο δώρο. Άν και αυτός επιθυμεί ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη ως αντάλλαγμα για όλα αυτά τα ποικίλα δώρα, ο γκρινιάρης άνδρας ξεχνάει τα δώρα που είχε λάβει σε κάθε σκαλοπάτι ή τα θεωρεί ασήμαντα και χωρίς να λέει «ευχαριστώ» κοιτάζει προς τα ψηλότερα. Εάν ξεκινούσε να παραπονιέται λέγοντας «Μακάρι αυτός ο μιναρές να ήταν ψηλότερος και να είχα σκαρφαλώσει ακόμα περισσότερο. Γιατί δεν είναι τόσο ψηλός όσο αυτό το βουνό εκεί ή όσο αυτός ο άλλος μιναρές;», σκεφτείτε τι μεγάλη αχαριστία θα ήταν! Τι μεγάλη αδικία!

       Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος έρχεται στην ύπαρξη από την ανυπαρξία και όχι ως ένας βράχος ή ένα δέντρο ή ένα ζώο αλλά ως ένας άνθρωπος και μουσουλμάνος (πιστός) και τις περισσότερες φορές έχοντας καλή υγεία και αποκτώντας το ψηλότερο επίπεδο των γενναιοδωριών. Εκτός από όλα αυτά, το να παραπονιέται και να παρουσιάζει ανυπομονησία για κάποια αγαθά και γενναιοδωρίες που δεν είναι άξιος ή διότι τις έχασε λόγο κακής επιλογής και κατάχρησης ή διότι δεν μπορούσε να τις φτάσει, και με αυτόν τον τρόπο να διαφωνεί με την Θεία καθολική ηγεμονία και συντήρηση (Ρουμπουμπιέτ-ι Ιλαχίε) λέγοντας «Τι έκανα; και για πιο λόγο συνέβη αυτό σε εμένα;», είναι μια κατάσταση και μια πνευματική αρρώστια πιο καταστροφική και από τη φυσική αρρώστια. Είναι σαν να μάχεται με ένα σπασμένο χέρι, έτσι χειροτερεύει την αρρώστια του με το παράπονο που κάνει. Λογικός είναι ο άνθρωπος που σύμφωνα με το εδάφιο: 

اَلّذِينَ اِذَاۤ اَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّا اِلَيْهِ رَاجِعُونَ

ανέχεται, κάνει υπομονή έτσι ώστε η αρρώστια να ολοκληρώσει το καθήκον της και μετά να φύγει.

 
[1] Υποσημείωση: Ναι ενώ μερικές αρρώστιες είναι η αιτία της ύπαρξης της ικεσίας. Εάν η ικεσία γίνει η αιτία για την εξαφάνιση της αρρώστιας τότε η ικεσία καταλήγει να είναι η αιτία της προσωπικής της εξαφάνισης (αυτό-εξαφάνισης) και αυτό δεν είναι εφικτό.