ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ
ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ
Όπως εξηγήθηκε σχετικά με την έννοια του θείου καθορισμού, γνωστή ως πεπρωμένο, στον Εικοστό Έκτο Λόγο, οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παραπονεθούν σε περίπτωση συμφορών ή ασθενειών από αυτές τις τρεις απόψεις:
Πρώτη άποψη: Ο Ύψιστα Δίκαιος και Αληθής Αλλάχ (Χακκ) έχει κάνει το ένδυμα του σώματος με το οποίο έντυσε τον άνθρωπο ως μια επίδειξη της τέχνης του. Έχει πλάσει τον άνθρωπο ως ένα πρότυπο ή μοντέλο πάνω στο οποίο κόβει, στολίζει, το μετατρέπει και αλλάζει το ένδυμα της ύπαρξης του, επιδεικνύοντας, φανερώνοντας και εκδηλώνοντας έτσι τα διάφορα ονόματα Του. Ακριβώς όπως το όνομα Του (Σαφί) ο Θεραπευτής καθιστά απαραίτητο ότι η ασθένεια πρέπει να υπάρχει, τόσο επίσης το όνομα Του (Ρεζζάκ) Ο Προμηθευτής και Σιτιστής καθιστά απαραίτητο ότι η πείνα πρέπει να υπάρχει. Και ούτω καθεξής…..
مَالِكُ الْمُلْكِ يَتَصَرَّفُ فِى مُلْكِه۪ كَيْفَ يَشَاءُ ِ
Ο Κάτοχος και Ιδιοκτήτης των πάντων (Μαλίκ), διαχειρίζεται την ιδιοκτησία Του όπως Αυτός επιθυμεί.
Δεύτερη άποψη: Μέσω των συμφορών και των ασθενειών η ζωή εξαγνίζεται, τελειοποιείται, ενισχύεται, προοδεύει και αποδίδει αποτελέσματα, επιτυγχάνει την τελειότητα και εκπληρώνει το σκοπό της. Η ζωή που κυλάει μονότονα στον καναπέ της άνεσης, είναι περισσότερο κοντά στην ανυπαρξία -και κατευθύνεται προς εκεί- που είναι το απόλυτο κακό, παρά την ύπαρξη που είναι το απόλυτο καλό.
Τρίτη άποψη: Αυτή η κοσμική σφαίρα είναι τόπος δοκιμασίας και πεδίο υπηρεσιών. Δεν είναι τόπος απόλαυσης, ηδονής και ανταμοιβής. Εφόσον λοιπόν είναι πεδίο υπηρεσιών και τόπος λατρείας, οι ασθένειες και οι συμφορές -εφ' όσον δεν έχουν επιπτώσεις στην πίστη και απομένονται υπομονετικά- προσαρμόζονται πλήρως στην υπηρεσία και τη λατρεία αυτή, και τις ενισχύουν. Δεδομένου ότι καθιστούν την κάθε ώρα ισοδύναμη με αυτήν της μιας ημέρας λατρεία, τότε αντί να παραπονιόμαστε, πρέπει να προσφέρουμε ευχαριστίες.
Πράγματι, η λατρεία αποτελείται από δύο κατηγορίες, την θετική και την αρνητική.
Η θετική είναι η γνωστή.
Όσον αφορά στην αρνητική λατρεία, είναι αυτή που όταν ο πληγέντας μέσω των συμφορών ή των ασθενειών αντιλαμβάνεται την αδυναμία και την ανικανότητά του, και στρέφεται στον Απόλυτο Συντηρητή και Κάτοχο Ευσπλαχνίας (Ραμπ-ι Ραχίμ), επιδιώκει το καταφύγιο σε Αυτόν, σκέπτεται και στηρίζεται μόνο σε Αυτόν, ικετεύει μόνο Αυτόν, και προσφέρει έτσι μια ειλικρινή λατρεία που καμία υποκρισία δεν είναι ικανή να την διαπεράσει.
Εάν κάνει υπομονή και σκέφτεται την συνοδευτική ανταμοιβή της συμφοράς του και προσφέρει ευχαριστίες, τότε η κάθε ώρα που περνά θα αναλογίζει για αυτόν σαν μια ολόκληρη μέρα με λατρεία. Η σύντομη ζωή του μετατρέπετε σε μια μακροχρόνια ζωή. Υπάρχουν ακόμη περιπτώσεις όπου το ένα λεπτό αναλογεί με την λατρεία μιας ολόκληρης ημέρας.
Μάλιστα μια φορά ήμουν εξαιρετικά ανήσυχος λόγω μιας τρομερής ασθένειας που έπασχε ένας από τους αιώνιους αδελφούς μου, ο Μουχάτζιρ Χάφιδ Άχμεντ. Μετά όμως ήρθε μια προειδοποίηση στην καρδιά μου: «Να τον συγχαρείς! Κάθε λεπτό που περνάει, ισοδυναμεί συνολικά με την λατρεία μιας ολόκληρης ημέρας.». Αυτός ούτως ή άλλως υπόμενε εν πάση περιπτώσει στην ασθένειά του με υπομονή και ευγνωμοσύνη.