ΠΡΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

ΠΡΩΤΟ  ΣΗΜΕΙΟ 

     Οι εξωτερικές πληγές και αρρώστιες του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του), αντιστοιχούν με τις εσωτερικές αρρώστιες του πνεύματος και της καρδιάς μας. Εάν αντιστρέφαμε την εσωτερική μας ύπαρξη εξωτερικά, και την εξωτερική μας εσωτερικά, θα εμφανιζόμασταν πολύ πιο περισσότερο πληγωμένοι και άρρωστοι από τον Εξοχότατο Αγιούμπ (Ιώβ). Διότι, η κάθε αμαρτία που διαπράττουμε και κάθε αμφιβολία ή απιστία που εισχωρεί στο μυαλό μας, δημιουργεί πληγές στην καρδιά και στο πνεύμα μας.

       Οι πληγές του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του) απειλούσαν την σύντομη κοσμική ζωή του, αλλά οι δικές μας εσωτερικές πληγές, απειλούν να καταστρέψουν την μακρά αιώνια ζωή μας. Για αυτό εμείς έχουμε μεγάλη ανάγκη να αποτυπώσουμε στις προσευχές μας την ικεσία του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ), χιλιάδες φορές περισσότερο από τον ίδιο. 

      Ειδικά, ακριβώς όπως τα σκουλήκια που δημιουργηθήκαν από τις πληγές του Εξοχότατου έβλαψαν την καρδιά και τη γλώσσα του, έτσι και σε εμάς οι πληγές που προκαλούν οι αμαρτίες μας, και οι υποχονδρίες, και οι αμφιβολίες που προκαλούν αυτές οι πληγές -είθε ο Ύψιστος Αλλάχ να μας προστατεύσει!- διαπερνούν το εσωτερικό της καρδιά μας, που είναι το κέντρο της πίστης, και πληγώνουν την πίστη μας. Επίσης βλάπτουν και την πνευματική ευτυχία της γλώσσας, που είναι και ο διερμηνέας της πίστης, και την αποστομώνουν απομακρύνοντας την με μίσος από την  προσευχή ή ενθύμηση (Δίκρ). 

     Ναι, η αμαρτία, διαφθείρει την καρδιά, τη μαυρίζει και τη σκληραίνει συνεχώς έως ότου εξαφανιστεί η λάμψη της πίστης. Μέσα σε κάθε αμαρτία υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί στην απιστία. Εάν εκείνη η αμαρτία δεν εξαλειφτεί γρήγορα μέσω της μετάνοιας, τότε από σκουλήκι μετατρέπεται σε ένα μικρό άυλο φίδι που δαγκώνει την καρδιά.

    Παραδείγματος χάριν, ένας άνθρωπος ο οποίος διαπράττει κρυφά μια επαίσχυντη αμαρτία, φοβάται για την ντροπή που θα αισθανθεί εάν άλλοι μάθουν γι’ αυτήν. Κατά συνέπεια η ύπαρξη των αγγέλων και των πνευμάτων υφίσταται ακατάδεχτα για αυτόν, και έτσι με το παραμικρό στοιχείο αποκτά μια επιθυμία προς την άρνηση τους.

      Και για παράδειγμα, κάποιος ο οποίος διαπράττει μια μεγάλη αμαρτία που έχει ως αποτέλεσμα την Κόλαση, όποτε ακούει για την απειλή της κόλασης, εάν δεν προστατευτεί από αυτήν με την ασπίδα της μεταμέλειας, επιθυμεί ολόψυχα να μην υπήρχε η κόλαση, και ενθαρρύνετε να την αρνηθεί με βάση ασήμαντων αποδείξεων και αμφιβολιών.

     Επίσης για παράδειγμα, κάποιος που δεν εκτελεί την υποχρεωτική προσευχή (Σαλά-Ναμάζ) και δεν εκπληρώνει το καθήκον του όσο αφορά τη λατρεία εκτίθεται στον ίδιο κίνδυνο, ακριβώς όπως θα προειδοποιούταν σε περίπτωση παραμέλησης ενός μικρού καθήκοντος από κάποιον ασήμαντο προϊστάμενο που θα τον ανησυχούσε. Έτσι και η τεμπελιά του προς την εκπλήρωση των υποχρεωτικών καθηκόντων του, παρά τις επαναλαμβανόμενες εντολές του Αιώνιου και Προαιώνιου Κυρίαρχου, του προκαλεί μεγάλη δυσφορία. Και εξαιτίας εκείνου του κινδύνου, θα επιθυμήσει και θα πει στον εαυτό του, Μακάρι να μην υπήρχαν τέτοια καθήκοντα λατρείας! Στη συνέχεια, από αυτήν την επιθυμία θα ξυπνήσει μια άλλη επιθυμία, η επιθυμία της απάρνησης του Αλλάχ, που θα τον κάνει να νιώσει κάποιο είδος εχθρότητας προς Αυτόν. Εάν ακόμα και η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με την θεία ύπαρξη εισέλθει στην καρδιά του, θα έχει τη τάση να την αγκαλιάσει σαν μια αναμφισβήτητη απόδειξη. Και μια μεγάλη πύλη για τη καταστροφή ανοίγει μπροστά του. Ο κακομοίρης δεν ξέρει ότι μέσω της άρνησης του, νε μεν απαλλάχτηκε από την δήθεν ταλαιπωρία όσο αφορά την εκτέλεση των υποχρεωτικών καθηκόντων του, εντούτοις έχει γίνει στόχος εκατομμυρίων προβλημάτων που είναι πολύ πιο τρομερά. Προσπαθώντας να ξεφύγει από το τσίμπημα του κουνουπιού, δέχεται το δάγκωμα του φιδιού.

   Υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα, τα οποία μπορούν να συγκριθούν με αυτά τα τρία, έτσι ώστε να γίνει κατανοητό το μυστήριο του εδαφίου : 

 ...بَل رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِہِم ...َ