Ο Ένατος Λόγος

Ο Ένατος Λόγος

[Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ- (Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του  Οικτίρμονος Ραχίμ)]

فَسُبْحَانَ اللّٰهِ ح۪ينَ تُمْسُونَ وَح۪ينَ تُصْبِحُونَ ۞ وَلَهُ الْحَمْدُ فِى السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَعَشِيًّا وَح۪ينَ تُظْهِرُونَ   

[«Γι’ αυτό δόξασε τον Αλλάχ σαν φθάσεις το βράδυ και όταν εγερθείς το πρωί ۞ Διότι Δικός Του είναι ο κάθε αίνος στους ουρανούς και επάνω στη γη, και προς το τέλος της μέρας και όταν έχεις κοντέψει μεσημέρι.» Κουράν, Ελ-Ρουμ, 30:17-18]

Αδελφέ! Με ρωτάς σχετικά με τη σοφία στις καθορισμένες ώρες των πέντε καθημερινών προσευχών (σαλά-ναμάζ). Θα υποδείξω ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα σοφίας στις εν λόγω προσευχές.

Nαι, καθώς καθεμιά από τις ώρες της προσευχής σημαδεύει την έναρξη μιας σημαίνουσας αλλαγής, επίσης είναι ένα υπέρτατο σημείο αντανάκλασης της θείας διαχείρισης και των συνολικών θείων δωρεών μέσα στη διαχείριση αυτή. Για αυτόν τον λόγο, περισσότερος δοξασμός και εξύμνηση του Παντοδύναμου Καντίρ-ι Ζουλτζελάλ Αλλάχ της Δόξης έχει εντεταλθεί στις ώρες αυτές, (όπως) και πρόσθετος αίνος και ευχαριστίες απέναντι στις αναρίθμητες δωρεές Του που συσσωρεύονται στο ενδιάμεσο διάστημα των εν λόγω ωρών, γεγονός το οποίο συνοψίζει το νόημα των καθημερινών προσευχών. Για να καταλάβεις λίγο αυτό το λεπτό και βαθυστόχαστο νόημα, θα πρέπει να ακούσεις προσεκτικά μαζί με τον δικό μου εαυτό (ναφς) τα ακόλουθα Πέντε «Σημεία».

●  ΠΡΩΤΟ  ΣΗΜΕΙΟ

Η έννοια των προσευχών (Σαλά ή Ναμάζ) είναι η προσφορά δοξασμού, αίνου και ευχαριστιών, στον Ύψιστο και Δικαίον Χακκ Αλλάχ. Δηλαδή, με σκοπό αγιασμού και λατρείας, να εκστομίζει το Σουμπχάναλλάχ [Υπερτέλειος είναι ο Αλλάχ] με λόγο και με πράξη ενώπιον της δόξης και του μεγαλείου Του, και με σκοπό εξυψώσεως να δακρύζει το Αλλάχουέκμπερ [Μέγας είναι ο Αλλάχ] μέσα από λόγο και πράξη ενώπιον της απόλυτης Του τελειότητάς, και με σκοπό να προσφέρεις ευχαριστίες ενώπιον του τέλειου κάλλους Του να λέει το Ελχάμντουλιλλάχ [όλοι οι αίνοι ανήκουν στον Αλλάχ] με την καρδιά, τη γλώσσα και το σώμα.

Δηλαδή, ο δοξασμός, η εξύψωση και ο αίνος είναι σαν τους σπόρους των προσευχών (Σαλά - Ναμάζ). Αυτός είναι ο λόγος που τα τρία αυτά στοιχεία είναι παρόντα σε κάθε μέρος των προσευχών, σε όλες τις ενέργειες και τις εξυμνήσεις. Είναι επίσης ο λόγος που οι ευλογημένες αυτές λέξεις επαναλαμβάνονται τριάντα τρεις φορές η καθεμιά μετά τις προσευχές, με σκοπό να ενδυναμώσουν και να επαναλάβουν το νόημα των προσευχών. Το νόημα των προσευχών εδραιώνεται με τη βοήθεια των συνοπτικών αυτών περιλήψεων.

●    ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ

Το νόημα της λατρείας είναι το εξής: Μέσω της αντίληψης των σφαλμάτων, ανικανοτήτων και της ένδειας που κατέχει ένας δούλος, να προσκυνά καταγής (Σέτζντα) με αγάπη και θαυμασμό ενώπιον της τελειότητας της κυριότητος του Θείου ελέους, και της δύναμης του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Κυρίαρχου Σαμέντ Αλλάχ.

Δηλαδή, όπως ακριβώς η βασιλιά της κυριότητος απαιτεί λατρεία και υπακοή, έτσι ακριβώς η αγιότητα της κυριότητος απαιτεί, ο υπηρέτης, να αντιληφθεί τα σφάλματά του και να επιδιώξει συγχώρηση και με τους δοξασμούς του, και διακηρύσσοντας το Σουμπχάναλλάχ [Υπερτέλειος είναι ο Αλλάχ] να ανακοινώσει ότι ο Κύριος και Συντηρητής Ραμπ του είναι  αγνός και απαλλαγμένος ελαττωμάτων, και εξυψούμενος πάνω και πέρα από τις λανθασμένες αντιλήψεις των ανθρώπων της πλάνης, και αγιασμένος και εξαιρεθείς από όλα τα σφάλματα στο σύμπαν.

Ακόμη, η τέλεια δύναμη της κυριότητος απαιτεί, ο υπηρέτης, μέσα από την κατανόηση της δικής του αδυναμίας και της ανικανότητας των άλλων όντων, δηλώνοντας το  Αλλάχουέκμπερ [Μέγας είναι ο Αλλάχ] με θαυμασμό και κατάπληξη ενώπιον της μεγαλειότητας των έργων της δύναμης του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Σαμέντ Αλλάχ, και υποκλινόμενος (Ρουκιού) με βαθιά ταπείνωση, να ζητήσει καταφύγιο σε Αυτόν, και να εναποθέσει τις ελπίδες του (Tevkkul) σε Αυτόν.

Επιπλέον, το άπειρο θησαυροφυλάκιο του ελέους της κυριότητος απαιτεί, ο υπηρέτης, να γνωστοποιήσει την ίδια την ανάγκη του και τις ανάγκες και την ένδεια όλων των όντων με τη βοήθεια της γλώσσας της επίκλησης και της παράκλησης, και εκστομίζοντας το Ελχάμντουλιλλάχ [όλοι οι αίνοι ανήκουν στον Αλλάχ] να ανακοινώσει τις δωρεές και τα δώρα του Κύριου και Συντηρητού Ραμπ του με ευχαριστίες και εγκώμια. 

Δηλαδή, οι λέξεις και οι κινήσεις της καθημερινής προσευχής του (Σαλά ή Ναμάζ) εμπεριέχουν τα νοήματα αυτά, και για αυτό έχουν θεσπιστεί εκ μέρους της θεότητος.

●  ΤΡΙΤΟ  ΣΗΜΕΙΟ

Όπως ακριβώς ο άνθρωπος είναι ένα παράδειγμα σε μικρογραφία του ευρύτερου κόσμου και η ένδοξη σούρα Αλ-Φάτιχα ένα αστραφτερό δείγμα του Ένδοξου αυτού Κουράν, έτσι και η καθιερωμένη προσευχή (Σαλά - Ναμάζ) είναι ένα περιεκτικό, λαμπρό ευρετήριο όλων των ποικιλιών λατρείας, και ένας ιερός χάρτης που καταδεικνύει όλες τις αποχρώσεις λατρείας όλων των τάξεων της πλάσης.

●  ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

Όπως ο δευτερολεπτοδείκτης, ο λεπτοδείκτης, ο ωροδείκτης και ο ημεροδείκτης ενός ρολογιού που λέει τις μέρες των εβδομάδων στηρίζονται ο ένας στον άλλο, είναι παραδείγματα ο ένας του άλλου και ακολουθούν ο ένας τον άλλο. Έτσι και το ίδιο, οι εναλλαγές της μέρας και της νύκτας, που ισχύουν ως τα δευτερόλεπτα του κόσμου αυτού το οποίο είναι ένα θεόρατο ρολόι του Παντοκράτορος Δικαίον Χακκ Αλλάχ, και τα χρόνια που μετρούν τα λεπτά του, και τα στάδια της ζωής του ανθρώπου που λένε τις ώρες, και οι εποχές των σταδίων  ζωής της ανθρωπότητάς που μετρούν τις μέρες, στηρίζονται το ένα στο άλλο, είναι παραδείγματα το ένα του άλλου, είναι στην ίδια ισχύ το ένα με το άλλο, και ενθυμίζουν το ένα το άλλο.

Για παράδειγμα: Η ώρα του Φατζρ (Fajr), [πριν ανατέλλει ο ήλιος]: Η ώρα αυτή μέχρι την ανατολή του ήλιου ομοιάζει και φέρνει στο νου την αρχή της άνοιξης, τη στιγμή της σύλληψης στη μήτρα της μητέρας, και τις πρώτες έξι μέρες της δημιουργίας των ουρανών  και της γης· ανακαλεί στη μνήμη τις θείες ενέργειες οι οποίες είναι παρούσες σε αυτά τα γεγονότα.

Η ώρα του Ζουχρ (Zuhr), [μεσημέρι]: Αυτή ομοιάζει και καταδεικνύει το κατακαλόκαιρο, και την ακμή της νεότητάς, και την περίοδο της δημιουργίας του ανθρώπου στη διάρκεια της ζωής του κόσμου, και ξαναφέρνει στο νου, τις αποκαλύψεις του ελέους και την αφθονία των δωρεών που υπάρχουν μέσα σε αυτές.

Η ώρα του Άσρ (Asr), [απόγευμα]: Αυτή μοιάζει με φθινόπωρο και γηρατειά, και είναι η ώρα του Ύστατου Προφήτου ^{(Είθε η ειρήνη και Ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί Του)}, γνωστή ως η Εποχή της Μακαριότητάς, και φέρνει στο νου τις θείες ενέργειες και χάρες του Παντελεήμονος Ραχμάν Αλλάχ που υφίστανται σε αυτά.

Η ώρα του Μάγκρεμπ (Maghrib), [δύση του ήλιου]: Φέρνοντας  κατά νου την αναχώρηση πολλών όντων με το τέλος του φθινοπώρου, και το θάνατο του ανθρώπου, και την καταστροφή του κόσμου με την έναρξη της αναστάσεως των νεκρών, η ώρα αυτή βάζει στο νου τις αποκαλύψεις  της θείας δόξας και μεγαλείου, και αφυπνίζει τον άνθρωπο από τους αδρανείς ύπνους της αφροσύνης του.

Η ώρα του Ίσσα (Isha), [νύχτα]:  Όσο για την ώρα αυτή, φέρνει στο νου τον κόσμο του σκότους που καλύπτει με το πέπλο του όλα τα αντικείμενα του κόσμου της μέρας με ένα μαύρο σάβανο, και το χειμώνα που κρύβει το πρόσωπο της νεκρής γης με το λευκό του σάβανο, και ότι ακόμη και τα εναπομείναντα έργα των απερχόμενων ανθρώπων που πεθαίνουν και περνούν κάτω από το πέπλο της λήθης, μαζί με αυτούς και τον κόσμο αυτό, που είναι το μέρος δοκιμασίας και με αυτόν τον τρόπο ότι ασφαλίζεται και κλείνει για πάντα, ανακοινώνει με αυτόν τον τρόπο τις απίστευτες και σφοδρές διαχειρίσεις του Πανένδοξου και Πανίσχυρου Καχχάρ-ι Ζουλτζελάλ Αλλάχ.

Όσο για την διάρκεια της νύχτας, φέρνοντας στο μυαλό τόσο το χειμώνα όσο και το μνήμα και τον Ενδιάμεσο Κόσμο (μπερζάχ), θυμίζει στον άνθρωπο πόσο ενδεές είναι το ανθρώπινο πνεύμα για το έλεος του Ενός Πλέον Ελεήμονος Ραχμέτ-ι Ραχμάν Αλλάχ. Και η προσευχή μετά τα μεσάνυχτα (ταχατζιούντ) του δηλώνει πόσο απαραίτητο είναι  το φως αυτό (του θείου ελέους) για τη νύχτα του μνήματος και της σκοτεινιάς του Ενδιάμεσου Κόσμου· τον προειδοποιεί για αυτό, και ξαναφέρνοντας κατά νου τις άπειρες δωρεές του Αληθινού Απονομέα Μουνίμ, διακηρύσσει το πόσο άξιος αινέσεως και ευχαριστιών είναι.

Και το δεύτερο πρωινό φέρνει στο νου την πρωία της αναστάσεως. Διότι όσο εύλογο, απαραίτητο και βέβαιο είναι το πρωινό αυτής της νύχτας, η πρωία  της αναστάσεως και η άνοιξη του Ενδιάμεσου Κόσμου (μπερζάχ) είναι βέβαια στον ίδιο βαθμό.

Δηλαδή, όπως ακριβώς καθεμιά από τις πέντε αυτές ώρες προσευχής σημαδεύει την έναρξη μιας σημαίνουσας επανάστασης και ξαναφέρνει στο νου άλλες μεγάλες επαναστάσεις, έτσι, μέσα από τα σημεία των μεγαλειωδών καθημερινών διαχειρίσεων της δυνάμεως του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Σαμέντ Αλλάχ, φέρνει κατά νου τα θαύματα της δύναμής Του και τα δώρα του ελέους Του σε κάθε έτους, αλλά και κάθε αιώνα και κάθε εποχής. Δηλαδή, οι υποχρεωτικές προσευχές, οι οποίες είναι ένα έμφυτο καθήκον και η βάση της λατρείας και ένα αδιαφιλονίκητο χρέος, είναι εξαιρετικά κατάλληλες και ταιριαστές για τις ώρες αυτές.

 ●    ΠΕΜΠΤΟ  ΣΗΜΕΙΟ

Εκ φύσεως ο άνθρωπος είναι πλέον αδύναμος, ενώ τα πάντα τον συγκινούν, τον λυπούν και τον θλίβουν. Ακόμη είναι παντελώς ελλειπής σε δύναμη, άλλα δε οι συμφορές και οι εχθροί που τον ταλαιπωρούν είναι εξαιρετικά πολυάριθμοι. Και είναι υπερβολικά στερημένος, παρά ταύτα οι ανάγκες του είναι πράγματι πολλές.

Ακόμη, είναι οκνηρός και ανίκανος, εντούτοις οι υποχρεώσεις της ζωής είναι εξαιρετικά καταπιεστικές. Επιπλέον η ανθρώπινη φύση του τον έχει συνδέσει με το υπόλοιπο σύμπαν, όμως η παρακμή και ο χαμός των πραγμάτων που αγαπά και με τα οποία είναι στενά συνδεδεμένος τον στενοχωρεί διαρκώς. Και ενώ το μυαλό του δείχνει υψηλούς σκοπούς και αιώνιους καρπούς, το χέρι του όμως είναι κοντό όπως και η εξουσία του κοντή και η υπομονή του.

Μπορεί από τα παραπάνω να γίνει ξεκάθαρα αντιληπτό πόσο σημαντικό είναι για ένα πνεύμα που βρίσκεται στην κατάσταση αυτή την ώρα του Φατζρ (Fajr) [πριν ανατέλλει ο ήλιος] να καταφεύγει προς και να προσφέρει ικεσία στην Αυλή του Ενός Παντοδύναμου Καντίρ-ι Ζουλτζελάλ Αλλάχ της Δόξης, του Ενός Πανοικτίρμονος Παν-περικαλλούς Ραχίμ-ι Ζουλτζεμάλ Αλλάχ  της Δόξης, μέσα από την προσευχή και την παράκληση, να ζητά προκοπή και βοήθεια από Αυτόν, και πόσο απαραίτητο σημείο στήριξης είναι, έτσι ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα πράγματα που θα του συμβούν την επερχόμενη μέρα και να αντέξει τα καθήκοντα που θα τον φορτώσουν.

Η ώρα  του Ζουχρ (Zuhr), αμέσως μετά το μεσημέρι, είναι η ώρα όπου η μέρα βρίσκεται στο αποκορύφωμά της και στην αρχή της δύσης της, η ώρα όπου οι καθημερινοί μόχθοι πλησιάζουν την εκπλήρωσή τους, η ώρα μιας σύντομης ανάπαυλας από το φόρτο εργασίας και η ώρα που το πνεύμα (του ανθρώπου) έχει ανάγκη μιας παύσης από την αφροσύνη και την απερισκεψία που προκαλούν οι κοπιαστικές και μάταιες δουλειές του πρόσκαιρου κόσμου, και η ώρα όπου εκδηλώνονται οι θείες δωρεές. Ο οποιοσδήποτε λοιπόν μπορεί να καταλάβει πόσο ωραίο  και ευχάριστο, πόσο αναγκαίο και ορθό είναι για το ανθρώπινο πνεύμα να εκτελεί τη μεσημεριανή προσευχή, πράγμα που σημαίνει να απαλλαγεί από εκείνη την πίεση της δουλειάς, να ξεφορτωθεί την απερισκεψία, και αφήνοντας πίσω εκείνα τα άσκοπα, παροδικά πράγματα, να παρουσιαστεί με τα χέρια δεμένα (Κιγιάμ) μπροστά στην Αυλή του Αληθινού Απονομέα Μουνίμ των Δωρεών, του Ενός Αιωνίως Αυτάρκους Καγγιούμου Μπακί Αλλάχ, και να προσφέρει αίνο και ευχαριστίες για όλα Του τα δώρα, και να ζητήσει βοήθεια από Αυτόν, και υποκλινόμενος (Ρουκιού) να επιδείξει την ανικανότητά του ενώπιον της δόξης και της μεγαλειότητας Του, και να προσκυνήσει καταγής (Σέτζντα) και να διακηρύξει το θαυμασμό, την αγάπη και την ταπεινοφροσύνη του. Και ο άνθρωπος που δεν το καταλαβαίνει αυτό δεν είναι άνθρωπος.

Όσο για την ώρα του Άσρ (Asr) το απόγευμα, φέρει στο νου τη μελαγχολική εποχή του φθινοπώρου και την πένθιμη κατάσταση των γηρατειών και τη σκοτεινή περίοδο του τέλους του χρόνου. Είναι ακόμη η ώρα όταν οι υποθέσεις της μέρας φθάνουν στο πέρας τους, και η ώρα όπου οι Θείες δωρεές οι οποίες έχουν ληφθεί κατά τη μέρα εκείνη όπως η υγεία, η ευεξία και τα ευεργετικά καθήκοντα έχουν συσσωρευτεί σχηματίζοντας ένα μεγάλο σύνολο, και η ώρα που με την σήμανση του ηλίου που τείνει να βυθιστεί, ο άνθρωπος καλείται να διακηρύξει ότι είναι ένας φιλοξενούμενος υπάλληλος και ότι το κάθε τι είναι παροδικό και ασταθές. Σε αυτό το σημείο λοιπόν, ο κάθε αληθινός άνθρωπος, το ανθρώπινο πνεύμα, λαχταρά την αιωνιότητα και έχει δημιουργηθεί για αυτήν· προσκυνά την αγαθοεργία, και όμως θλίβεται από το χωρισμό. Μπορεί να κατανοήσει το πόσο υψηλό καθήκον, πόσο προσφυής υπηρεσία, τι κατάλληλος τρόπος για να ξεπληρωθεί ένα χρέος της ανθρώπινης φύσης, μάλιστα δε, το πόσο ευχάριστη απόλαυση είναι να εκτελέσει την απογευματινή προσευχή. Διότι προσφέροντας  παρακλήσεις στην Αέναη Αυλή του Ενός Παντοτινού Προ-αιωνίου Καντίρ-ι Μπακί Αλλάχ, του Ενός Αιωνίως Αυτάρκους Καγγιούμου Σερμεντί Αλλάχ, αποκτά την έννοια του ότι, καταφεύγει στη χάρη του ατελείωτου, του άπειρου ελέους (Του), και προσφέροντας ευχαριστίες και αίνο εν όψει αναρίθμητων δωρεών, υποκλίνεται Ρουκιού ταπεινά ενώπιον του μεγαλείου της κυριότητος Του, και προσκυνώντας καταγής Σέτζντα με απόλυτη ταπείνωση ενώπιον της Θείας του Αιωνιότητας Του, βρίσκει αληθινή παρηγοριά στην καρδιά, και μια ηρεμία πνεύματος, και φορώντας με αυτόν τον τρόπο την λαμπρή φορεσιά της ταπεινότητας, είναι έτοιμος για λατρεία ενώπιον της παρουσίας του μεγαλείου Του.

Η ώρα του Μάγκρεμπ (Maghrib), [με τη δύση του ηλίου], ξαναφέρνει στο νου τη δύση του καλοκαιριού και του φθινοπώρου, με την έναρξη και του χειμώνα αλλά μέσω και των θλιβερών αποχαιρετισμών των εκλεπτυσμένων, αξιαγάπητων πλασμάτων που ανήκουν σε αυτά. Επίσης, φέρνει στη μνήμη την ώρα που με το θάνατό του, θα εγκαταλείψει όλους όσους αγαπά με μια θλιβερή αναχώρηση και θα εισέλθει στο μνήμα. Και ακόμα φέρνει κατά νου τον καιρό που με το θάνατο του κόσμου αυτού, εν μέσω των σεισμών της επιθανάτιας αγωνίας του, όλοι του οι κάτοικοι θα αποδημήσουν σε άλλους κόσμους και το λυχνάρι του τόπου αυτού της εξέτασης θα σβήσει. Είναι όντος η ώρα που δίνει αυστηρή προειδοποίηση σε αυτούς που λατρεύουν πρόσκαιρους, εφήμερους αγαπημένους οι οποίοι είναι καταδικασμένη στο χαμό της δύσης.

Έτσι, μια τέτοια ώρα, για την προσευχή του Μάγκρεμπ, το πνεύμα του ανθρώπου, το οποίο είναι από τη φύση του ένας καθρέφτης που λαχταρά για ένα Αιώνιο Κάλλος, στρέφει το πρόσωπό του προς το θρόνο του κράτους του Ενός Αιωνίου Αθανούς Καντίμ-ι Λέμγιεζελ Αλλάχ, του Ενός Σταθερού Παντοτινού Μπακί-ι Λάγιεζέλ Αλλάχ, ο οποίος εκτελεί τα κραταιά αυτά έργα και μεταβάλλει και μεταμορφώνει τους αχανείς αυτούς κόσμους, και (το εν λόγω ανθρώπινο πνεύμα) διακηρύττοντας Αλλάχουέκμπερ [Μέγας είναι ο Αλλάχ] επάνω από όλα αυτά τα  πρόσκαιρα όντα, αποσύρεται από κοντά τους. Στη συνέχεια, δένοντας σφιχτά τα χέρια του μπροστά ανέρχεται (πνευματικά) στην υπηρεσία ενώπιον του Ενός Αέναου Αιώνιου Νταίμ-ι Μπακί Αλλάχ και λέγοντας: Ελχάμντουλιλλάχ [όλοι οι αίνοι ανήκουν στον Αλλάχ], αινεί και εξυμνεί την άψογη Του τελειότητα, το απαράμιλλο κάλλος Του, το άπειρό Του έλεος. Και ύστερα Διακηρύττοντας: اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَاِيَّاكَ نَسْتَعِينُ  [«Εσένα μόνο λατρεύουμε και από Εσένα μόνο εμείς ζητούμε βοήθεια.» Κουράν, Ελ-Φατιχά, 01:05] δηλώνει δημόσια τη λατρεία του και ζητά βοήθεια από την απόλυτη Του Kυριότητα, την ασυνεταιρική Του Θεότητα, και την ακατανέμητη ανώτατή Του εξουσία. Έπειτα υποκλίνεται Ρουκιού, και δείχνει μαζί με ολάκερο το σύμπαν την αδυναμία και την ανικανότητά του, την ένδεια και την αχρειότητά του ενώπιον της απείρου μεγαλειότητάς, ατελεύτητης δύναμης και απόλυτου κράτους Του και λέει: سُبْحَانَ رَبِّىَ الْعَظِيمُ  [Η δόξα όλη στον Κραταιό Μου Κύριο και Συντηρητή], και δοξάζει τον Ανυπέρβλητο Κύριο Ραμπ-ι Αζίμ Συντηρητή του. Εν συνέχεια προσκυνώντας καταγής Σέτζντα ενώπιον του αθανούς Κάλλους της Θείας Του Ουσίας, των αναλλοίωτων ιερών Του γνωρισμάτων και της αμετάβλητης παντοτινής Του τελειότητάς, εγκαταλείποντας ταυτόχρονα όλα τα πράγματα εκτός από Αυτόν, ο άνθρωπος, εκδηλώνει διακηρύττει την αγάπη και τη λατρεία του με θαυμασμό και ταπεινότητα. Ανακαλύπτει Έναν Παν-οικτίρμονα Αιώνιο Ραχίμ-ι Σερμεντί Αλλάχ. Και λέγοντας, سُبْحَانَ رَبِّىَ اْلاَعْلٰى [Η δόξα όλη στον Ύψιστο Κύριο Ραμπ μου], ανακοινώνει τον Πλέον Ύψιστο Κύριο Συντηρητή Ραμπ του, ελεύθερο παρακμή και αγιασμένος και εξαιρεθείς υπεράνω οποιουδήποτε σφάλματος.

Κατόπιν, καθισμένος (Τεσεχχούντ) δίνει μαρτυρία στην Ενότητα του Παντοδύναμου Πλαστουργού Σανί-ι Ζουλτζελάλ Αλλάχ, καθώς προσφέρει για όνομα του ως δωρεά, στον Έναν Αθανή Πανιπερικαλλή Τζεμίλ-ι Λέμγιεζελ Αλλάχ, στον Έναν Παντοτινό Πανένδοξο Τζεμίλ-ι Λάγιεζέλ Αλλάχ τους αγιασμένους χαιρετισμούς και τους αγνούς ύμνους όλης της πλάσης. Και με ευλογημένους χαιρετισμούς στον Πλέον Ευγενή Αγγελιοφόρο του Αλλάχ, ανανεώνει την υποταγή του σε Αυτόν και δηλώνει την υπακοή του στις εντολές του. Και μαζί με αυτό στο τέλος με σκοπό να αναζωογονήσει και να διαφωτίσει την πίστη του, εκφράζει την μαρτυρία του στην πάνσοφη τάξη του παλατιού αυτού του σύμπαντος και στην Ενότητα του Πανένδοξου Πλαστουργού.

Και πώς μπορεί κάποιος να θεωρείται άνθρωπος εάν δεν κατανοεί το πόσο ευγενικό και αγνό καθήκον, πόσο υψηλή και απολαυστική πράξη υπηρεσίας, το πόσο ευάρεστη και ευχάριστη πράξη λατρείας, πόσο σοβαρή πραγματικότητα, και μια ατέρμονη συνομιλία και μόνιμη ευτυχία σε αυτόν τον πρόσκαιρο ξενώνα είναι, το να εκτελεί κανείς την προσευχή του Εσπερινού (Μάγκρεμπ) η οποία είναι μια μαρτυρία ως προς την αγγελιοφορία του Μουχάμμαντ του Άραβα^{(Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του)}, Ο Οποίος είναι ο προάγγελος της Βασιλιάς της κυριότητος του Αλλάχ, ο κήρυκας των πραγμάτων εκείνων που Τον ευαρεστούν, και ο διερμηνέας των σημείων και των εδαφίων της Βίβλου του σύμπαντος.

Η ώρα του Ίσσα (Isha) η νύχτα, στην οποία τα τελευταία ίχνη της μέρας που παραμένουν στον ορίζοντα και χάνονται, και ο κόσμος της νύχτας περιτυλίγει το σύμπαν. Ο Παντοδύναμος και Πανένδοξος Καντίρ-ι Ζουλτζελάλ Αλλάχ   مُقَلِّبُ الَّيْلِ وَ النَّهَارِ [«Μετατροπέας της Νύχτας και της Μέρας» Κουράν, Ελ-Νουρ, 24:44], μετατρέπει τη λευκή  σελίδα της μέρας σε μαύρη σελίδα της νύχτας με τη διαχείριση κραταιών εξουσιών που διαθέτει η κυριότητά Του, ξαναφέρνει στο νου τις δραστηριότητες του Πάνσοφου εκείνου Κατόχου της Τελειότητάς Χακίμ-ι Ζουλκεμάλ Αλλάχ,    مُسَخِّرُ الشَّمْسِ وَ الْقَمَرِ [«Του Καταδαμαστή του Ήλιου και της Σελήνης,» Κουράν, Ελ-Ραντ, 13:2] Ο Οποίος και μετατρέπει την  πρασινοστόλιστη σελίδα του καλοκαιριού στην παγερή λευκή σελίδα του χειμώνα. Και επίσης το ότι ακόμη και τα τελευταία απομεινάρια αυτών που έχουν αναχωρήσει από τον κόσμο αυτό εξαλείφονται με το πέρασμα του χρόνου, ξαναφέρνει κατά νου τις θείες ενέργειες Του Δημιουργού της Ζωής και του Θανάτου και μεταβιβάζονται σε ένα εξολοκλήρου διαφορετικό κόσμο. Είναι μια ώρα που φέρνει στο νου τις σφοδρές εξουσίες που διαχειρίζεται Ο Δημιουργός των Ουρανών και της Γης και τις αποκαλύψεις του Υπέρτατου κάλλους Του, με το ότι καταστρέφει απόλυτα αυτό το στενόχωρο, φευγαλέο και ταπεινό κόσμο, με φοβερές  επιθανάτιες αγωνίες και γεγονότα και ξεδιπλώνει το αχανές, αιώνιο και μαγευτικό κόσμο της μέλλουσας ζωής.

 Και είναι μια κατάσταση η οποία αποδεικνύει ότι, ο Κτήτορας Μαλίκ του σύμπαντος, ο Αληθινός Διαχειριστής Μουτασαρρίφ, ο Αληθινός Ηγαπημένος Μαχμπούμπ και Αντάξιος Λατρείας Μαμπούντ δεν μπορεί να είναι παρά ένας απόλυτα Ισχυρός Καντίρ-ι Μουτλάκ, ο Οποίος με ευκολία, όπως γράφει και σβήνει και αλλάζει τις σελίδες ενός βιβλίου, μετατρέπει τη νύχτα σε μέρα, το χειμώνα σε άνοιξη και τον κόσμο αυτό στη μέλλουσα ζωή.

Έτσι λοιπόν, μια τέτοια προσευχή του Ίσσα (Isha) στη νύχτα, το να εκτελείται από την ψυχή του ανθρώπου, η οποία  είναι εντελώς ανίσχυρη και αδύναμη, άπειρα φτωχή και ενδεής, βυθισμένη στο άπειρο σκοτάδι  του μέλλοντος, και παραδαρμένη ανάμεσα στα αναρίθμητα συμβάντα, εκφράζοντας με έναν τρόπο σαν του Ιμπραχίμ (Αβραάμ),   لاَ اُحِبُّ اْلاٰفِلِينَ [«Δεν αγαπώ οτιδήποτε που δύει», Κουράν, Ελ-Εν`άμ, 6:76] και να ζητά έτσι καταφύγιο στην Αυλή του ενός Αθανούς Θεού της Λατρείας Μαμπούντου Λέμγιεζελ, Ενός Αιώνιου Ηγαπημένου Μαχμπούμπου Λάγιζαλ Αλλάχ, να ικετεύει σε αυτόν τον παροδικό κόσμο, αυτήν την φευγαλέα ζωή, και αυτόν τον σκοτεινό κόσμο, και το μελανό μέλλον, από Έναν Άφθαρτο και Παντοτινό Μπακί-ι Σερμεντί Αλλάχ, για μια στιγμή αιώνιας συνομιλίας, για μερικά λεπτά  αθάνατης ζωής, -τα οποία θα σκορπίσουν φως στον κόσμο της, και θα διαφωτίσουν το μέλλον που προέρχονται από την αναχώρηση και παρακμή όλων των φίλων και όλων των δημιουργημάτων- και βλέποντας το φωτισμό της καθοδήγησης του ελέους και τις χάρες του Ενός Παντελεήμονος και Οικτίρμονος Ραχμάν-ι Ραχίμ Αλλάχ, να τα ζητά για να επιδέσει τα τραύματα της.

 Και εξωτερικεύοντας όλους τους κόσμους και τις συμφορές του, στην Αυλή του Ελέους με το θρήνο της καρδιάς του, έχοντας αποστραφεί και αυτός από τον προσωρινά κρυμμένο κόσμο, ο οποίος τον έχει ήδη ξεχάσει,… και προς κάθε ενδεχόμενο να σηκωθεί όρθιος να εκτελέσει το τελευταίο καθήκον της λατρείας του το Σάλα/Ναμάζ προτού εισέλθει στον ύπνο, ο οποίος μοιάζει με τον θάνατο και να τερματίσει με αυτό το τρόπο το καθημερινό του σημειωματάριο πράξεων με έναν ευνοϊκό τρόπο,… δηλαδή, να ανταμώσει με Τον Αιώνιο Ηγαπημένο Μαμπούντ και Λατρεμένο Μαχμπούμπου Μπακί Αλλάχ αντί  όλων των θνητών που αγαπά, και να είναι με Τον Παντοδύναμο και Γενναιόδωρο Καντίρ-ι Κερίμ Αλλάχ αντί όλων των ανίσχυρων δημιουργημάτων από τα οποία ζητιανεύει, και να μπει στην προστασία Του Πανοικτίρμονος Προστάτου Χαφίζ-ι Ραχίμ έτσι ώστε να λυτρωθεί από τη συμφορά των επιβλαβών όντων μπροστά στα οποία τρέμει…

Ύστερα να ξεκινήσει με τη Σούρα αλ-Φάτιχα, που σημαίνει, αντί να κολακεύει και να είναι υπόχρεος σε ατελή, ενδεή όντα, -κάτι που δεν χρησιμεύει σε τίποτα και ούτε και αρμόζει-, να εξυμνεί και να προσφέρει αίνο στον Κύριο και Συντηρητή Όλων των Κόσμων Ράμπουλ Αλεμίν, ο Οποίος είναι Απόλυτα Τέλειος Καμίλ-ι Μουτλάκ και Παντελώς Αυτάρκης Γκανίγ-γι Μουτλάκ και πλέον Οικτίρμων Ραχίμ και Παντογενναιόδωρος Κερίμ και να προχωρήσει έπειτα στην προσφώνηση: اِيَّاكَ نَعْبُدُ [«Εσένα μόνο εμείς λατρεύουμε.», Κουράν, Ελ-Φατιχά, 1:5] που σημαίνει, παρά τη μικρότητα, την ασημαντότητα, και τη μοναχικότητά του ανθρώπου, μέσω της σύνδεσης του με τον مَالِكِ يَوْمِ الدِّينِ [«Κάτοχο της Μέρας της Κρίσεως, Κουράν, Ελ-Φατιχά, 1:4]» -ο Οποίος είναι ο Κυρίαρχος της Προ-αιωνιότητος Εζέλ και Μετα-αιωνιότητος Εμπέτ-, φθάνει σε ένα αξίωμα στο οποίο γίνεται ένας ευπρόσδεκτός φιλοξενούμενος στο σύμπαν και ένας σημαίνων υπάλληλος, και να διακηρύξει στη συνέχεια: اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ اِيَّاكَ نَسْتَعِي  [«Εσένα μόνο εμείς, λατρεύουμε και από Εσένα μόνο ζητούμε εμείς βοήθεια», Κουράν, Ελ-Φατιχά, 1:5] να προσφέρει προς Αυτόν εκ μέρους όλης της πλάσης, τη λατρεία  και τις παρακλήσεις όλων αυτών, της τεράστιας κοινότητας και της ύψιστης συνάθροισης του σύμπαντος, και λέγοντας: اِهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ [«Οδήγησέ μας στον Ορθό Δρόμο», Κουράν, Ελ-Φατιχά, 1:5] να ζητήσει να καθοδηγηθεί στον Ορθό Δρόμο, η οποία είναι η φωτεινή οδός που οδηγεί στην αιώνια ευτυχία…

και τώρα, στοχασμένος την Μεγαλειότητα του Πανένδοξου Ζατ-ι Ζουλτζελάλ Αλλάχ, στην οποία, όλα τα αδρανή φυτά και τα ζώα, οι κρυμμένοι ήλιοι και τα ξύπνια αστέρια είναι όλα τους στρατιώτες καθυποταγμένοι στο πρόσταγμά Του, και λύχνοι και υπηρέτες στον ξενώνα αυτό του κόσμου, να εκστομίζει: اَللّٰهُ اَكْبَرُ [Μέγας είναι ο Αλλάχ], και να υποκλιθεί μέχρι τα γόνατα του Ρουκιού…

Έπειτα συλογιζόμενος τη μέγιστη προσκύνηση υποταγής όλης της πλάσης, δηλαδή, όταν με το πρόσταγμα σε αυτά كُنْ فَيَكُونُ  [«Γίνε και γίνετε», Κουράν, Ελ-Για, Σην, 36:82] όλα τα είδη των όντων κάθε έτος και κάθε αιώνα –ακόμη και η γη, και το σύμπαν– το καθένα σαν ένας εύτακτος στρατός ή σαν ένας υπάκουος στρατιώτης απαλλάσσεται μεμιάς από το επίγειο καθήκον του, -δηλαδή, όταν στέλνεται στον Κόσμο του Αόρατου-, εκτελούν με απόλυτη υποταγή, το τελευταίο προσκύνημα Σέτζντα με άψογη ευταξία, διακηρύττουν: اَللّٰهُ اَكْبَرُ [Μέγας είναι ο Αλλάχ], και προσκυνούν καταγής Σέτζντα… όπως επίσης με ένα αφυπνιστικό και ζωόδοτο σάλπισμα και μια σήμανση που προέρχεται  από το πρόσταγμα του كُنْ فَيَكُونُ  [«Γίνε και γίνετε», Κουράν, Ελ-Για, Σην, 36:82] ανασταίνονται και πάλι την άνοιξη, μερικά εν μέρει και μερικά ως έχουν, και ορθώνονται υποταγμένα, έτοιμα να υπηρετήσουν τον Κύριο τους, έτσι παρόμοια και αυτός ο ανθρωπάκος ακολουθώντας όλα εκείνα, το να προσκυνά με το μέτωπο στη γη Σέτζντα λέγοντας اَللّٰهُ اَكْبَرُ [Μέγας είναι ο Αλλάχ], κρατώντας έναν εκστατικό θαυμασμό και αγάπη μια ταπεινότητα, που ακτινοβολεί την χροιά αιωνιότητος και μια μετριοφροσύνη που φέρει μια ευγενέστατη αρχοντιά, ενώπιον Ενός Υπερτέλειου Παντελεήμονος Ραχμάν-ι Ζουλκεμάλ Αλλάχ, Ενός Πανοικτίρμονος Κατόχου Κάλλους Ραχίμ-ι Ζουλτζεμάλ Αλλάχ, δηλαδή το να εκτελεί την προσευχή (Σαλά -Ναμάζ) του ΄Ισσα (Isha) η οποία είναι ένα είδος ανύψωσης [mirac], σίγουρα θα σου είναι κατανοητό, μέχρι ποιου βαθμού ευάρεστο και εκλεκτό και ευχάριστο και ανώτερο, πόσο υψηλό και  απολαυστικό, μέχρι ποιου σημείου εύλογου και προσφυές καθήκον, υπηρεσία και πράξη λατρείας, και το πόσο σοβαρή υπόθεση είναι.

Άρα λοιπόν, εφόσον η κάθε μια από τις καθιερωμένες ώρες της προσευχής (Σαλά -Ναμάζ) δείχνει μια μεγάλη επανάσταση, και είναι σημεία που δηλώνουν τις μέγα δραστηριότητές της Κυριότητος, και αποστέλλουν τεκμήρια των οικουμενικών θείων δωρεών, τότε βεβαίως και είναι απόλυτα σοφό και ευλαβές που οι υποχρεωτικές προσευχές έχουν καθιερωθεί να εκτελούνται στις καθορισμένες ώρες αυτές.

سُبْحَانَكَ لَاعِلْمَ لَنَۤا اِلاَّ مَا عَلَّمْتَنَۤا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ[1]

اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَسَلِّمْ عَلٰى مَنْ اَرْسَلْتَهُ مُعَلِّمًا لِعِبَادِكَ لِيُعَلِّمَهُمْ كَيْفِيَّةَ مَعْرِفَتِكَ وَالْعُبُودِيَّةِ لَكَ وَمُعَرِّفًا لِكُنُوزِ اَسْمَۤائِكَ وَتَرْجُمَانًا ِلاٰيَاتِ كِتَابِ كَۤائِنَاتِكَ وَمِرْاٰةً بِعُبُودِيَّتِهِ لِجَمَالِ رُبُوبِيَّتِكَ وَعَلٰۤى اٰلِهِ وَصَحْبِهِ اَجْمَعِينَ وَارْحَمْنَا وَارْحَمِ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِاٰمِينَ بِرَحْمَتِكَ يَۤا اَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ [2]