Ο Όγδοος Λόγος

Ο Όγδοος Λόγος

 [Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ- (Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του  Οικτίρμονος Ραχίμ) ]

۞ اَللهُ لاٰۤ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ الْحَىُّ الْقَيُّومُ     

۞ اِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللهِ اْلاِسْلاَمُ     

[«Αλλάχ είναι του οποίου άλλος θεός εκτός Αυτόν δεν υπάρχει και είναι ο Αεί-Ζων και Αυτάρκης.» Κουράν, Ελ-Μπάκαρα, 2:255,

«Η θρησκεία ενώπιον του Αλλάχ είναι το Ισλάμ.» Κουράν, Αλ-ι Ιμράν, 3:19]

Σαν θες να καταλάβεις τον κόσμο αυτό, και το πνεύμα του ανθρώπου μέσα στον κόσμο, και τη φύση και την αξία της θρησκείας για τον άνθρωπο, και μέχρι ποιου βαθμού ο κόσμος είναι μια φυλακή εάν δεν υπάρχει αληθινή θρησκεία, και ότι χωρίς θρησκεία ο άνθρωπος καταντά το αθλιότερο των δημιουργημάτων, και ότι είναι το اَللهُ  «Ω Αλλάχ!» και το, لاٰۤ اِلٰهَ اِلاَّ اَللهُ «Δεν υπάρχει θεός παρά μόνον ο Αλλάχ» που δίνουν λύση στο μυστήριο του κόσμου αυτού και λυτρώνουν το ανθρώπινο πνεύμα από το σκοτάδι, τότε άκουσε προσεκτικά και λάβε σοβαρά υπόψιν την παρομοίωση αυτή:

Προ καιρού, δύο αδέλφια ξεκίνησαν σ’ ένα μακρινό ταξίδι. Συνέχισαν το δρόμο τους μέχρι που ο δρόμος διχάλωσε. Στη διχάλα επάνω συνάντησαν έναν σοβαροφανή άντρα και τον ρώτησαν: «Ποιος δρόμος είναι ο καλός;» και αυτός τους είπε: «Στην οδό προς τα δεξιά υπάρχει υποχρέωση υποταγής στο νόμο και την τάξη, αλλά μέσα στην ταλαιπωρία αυτή υπάρχει ασφάλεια και ευτυχία. Ωστόσο, στην οδό από την αριστερή πλευρά υπάρχει ελευθερία και δεν υπάρχει περιορισμός, αλλά μέσα στα όρια της ελευθερίας της ελλοχεύει ένας κίνδυνος και μια δυστυχία. Λοιπόν, η επιλογή είναι δική σας!».

Αφού άκουσε με προσοχή τα λόγια αυτά, λέγοντας,  تَوَكَّلتُ على اللهِ «Εναποθέτω τις ελπίδες μου στο Αλλάχ», ο αδελφός με τον υποδειγματικό χαρακτήρα πήρε τη δεξιά οδό και συμμορφώθηκε στην τάξη και τους κανονισμούς. Ο άλλος αδελφός, ο οποίος ήταν ανήθικος και ένας αλήτης, επέλεξε την οδό προς τα αριστερά απλά εξαιτίας της ελευθερίας. Με τη φαντασία μας, θα ακολουθήσουμε τον άνθρωπο αυτό ο οποίος βαδίζει στην κατάσταση αυτή που είναι φαινομενικά εύκολη αλλά στην ουσία καταπιεστική.

Έτσι, ο άντρας αυτός διέσχισε λόφους και κοιλάδες μέχρι που βρέθηκε σε μια απόμερη ερημιά. Ξαφνικά άκουσε έναν τρομακτικό ήχο και αντιλήφθηκε ότι ένα μεγάλο λιοντάρι είχε βγει από το δάσος και επρόκειτο να του επιτεθεί. Το έβαλε στα πόδια, μέχρι που συνάντησε ένα άνυδρο πηγάδι βάθους εξήντα μέτρων, και από το φόβο του πήδηξε μέσα σε αυτό.

Έπεσε μέχρι τη μέση του, εκεί όπου τα χέρια του βρήκαν σε ένα δέντρο. Πιάστηκε γερά επάνω του. Το δέντρο, το οποίο μεγάλωνε από τα τοιχώματα του πηγαδιού, είχε δύο ρίζες. Δύο αρουραίοι, ένας άσπρος και ένας μαύρος, τις ροκάνιζαν. Κοίταξε πάνω και είδε ότι το λιοντάρι περίμενε στο χείλος του πηγαδιού σαν φρουρός. Κοίταξε κάτω και είδε να υπάρχει ένας τρομακτικός δράκος. Έχει σηκώσει το κεφάλι του τριάντα μέτρα ψηλά σχεδόν στο πόδι του. Το στόμα του ήταν τόσο μεγάλο όσο το στόμιο του πηγαδιού. Κοίταξε στους τοίχους του πηγαδιού και αντιλήφθηκε ότι κεντροφόρα, δηλητηριώδη και επιβλαβή έντομα είχαν μαζευτεί γύρω του. Πρόσεξε την κορυφή του δέντρου και είδε ότι ήταν μια συκιά. Όμως δεν ήταν ένα συνηθισμένο δέντρο αφού έφερε σαν θαύμα τον καρπό πολλών διαφορετικών δέντρων, από καρύδια μέχρι ρόδια.

Όμως, λόγω της απερισκεψίας και της μωρίας του, ο άντρας (αυτός) δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτή δεν είναι απλά κάποια συνηθισμένη υπόθεση. Τα πράγματα αυτά δε βρίσκονταν εδώ τυχαία, και ότι υπάρχουν αινιγματικά μυστικά κρυμμένα στις παράξενες αυτές ενέργειες. Και δεν κατανόησε ότι υπήρχε κάποιος πολύ ισχυρός που τα κατεύθυνε. Τώρα, μολονότι η καρδιά, το πνεύμα και ο νους του θρηνούσαν και οδύρονταν σιωπηρά για τη θλιβερή αυτή κατάσταση, ο ανυπότακτος του εαυτός (ναφς) άρχισε να τα αγνοεί σαν να μη συνέβαινε τίποτα· έκλεισε τα αυτιά της στο θρήνο της καρδιάς και του πνεύματός του, και εξαπατώντας τον εαυτό του, άρχισε να τρώει τους καρπούς εκείνου του δέντρου λες και βρισκόταν σε κάποιο  κήπο. Ωστόσο, μερικοί από τους καρπούς ήταν δηλητηριώδεις και επιβλαβείς.

Ο Παν-Δίκαιος Χακκ Αλλάχ λέει σε ένα θεσπέσιο Χαντίθ: اَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِىبى «Είμαι ανάλογα με το πως Με φαντάζονται οι υπηρέτες μου».[1] Έτσι, μέσα από την άσχημη ερμηνεία και την ακατανοησία του, ο δύστυχος αυτός άνθρωπος φαντάστηκε εκείνα τα βιώματα του σαν να ήταν κάτι το συνηθισμένο και τα αποδέχτηκε σαν να ήταν η καθαυτό αλήθεια. Έτσι που με τον ίδιο τρόπο τον μεταχειρίστηκαν, και με τον ίδιο τρόπο μεταχειρίζονται, και θα τον μεταχειρίζονται. Δεν πεθαίνει έτσι ώστε να γλυτώσει από την κατάσταση αυτή, μα ούτε και ζει – σε ένα τέτοιο μαρτύριο βιώνει. Τώρα θα αφήσουμε τον κακότυχο αυτό άνθρωπο στο μαρτύριό του και θα επιστρέψουμε, έτσι ώστε να μπορέσουμε να εξετάσουμε την κατάσταση του άλλου αδελφού.

Να λοιπόν, ο ευτυχής και νοήμων αυτός άνθρωπος πήρε το δρόμο του, όμως δεν υπέμεινε συμφορές όπως ο αδελφός του. Διότι, λόγω των εξαίρετων ηθικών του αρχών, σκεφτόταν καλά πράγματα. Τα πάντα του είναι φιλικά και οικεία. Και δεν υπομένει καμιά δυσκολία και κακουχία όπως ο αδελφός του, διότι γνωρίζει την τάξη και την ακολουθεί. Βρήκε διευκόλυνση και εύνοια. Πήρε το δρόμο του ελεύθερα, με ειρήνη και με ασφάλεια.

Έπειτα συνάντησε έναν κήπο στον οποίο υπήρχαν ωραία λουλούδια και καρποί. Μια που δεν ήταν φροντισμένος, βρίσκονταν εξίσου πράγματα σάπια και βρώμικα. Και ο αδελφός του είχε μπει σε ένα τέτοιο κήπο, αλλά είχε δώσει προσοχή και είχε καταπιαστεί με τα βρώμικα πράγματα και του είχαν ανακατώσει το στομάχι, έτσι τον παράτησε και συνέχισε χωρίς να μπορέσει να αναπαυθεί. Όμως ο άντρας αυτός ενήργησε σύμφωνα με τον κανόνα, «κοίταζε την καλή πλευρά του κάθε πράγματος», και δεν έδωσε σημασία στα σάπια πράγματα. Επωφελήθηκε πολύ από τα καλά, και αφού ξεκουράστηκε καλά, έφυγε.

Αργότερα, όπως επίσης και ο πρώτος αδελφός, και αυτός μπήκε μέσα σε μια αχανή έρημο, και άκουσε ξαφνικά το βρυχηθμό ενός λιονταριού που του επιτέθηκε. Φοβήθηκε, αλλά όχι τόσο όσο ο αδελφός του. Διότι, εξαιτίας των καλών του σκέψεων και της θετικής του στάσης, σκέφτηκε μέσα του: «Η έρημος αυτή έχει κάποιο κυβερνήτη, και είναι πιθανόν το λιοντάρι αυτό να είναι ένας υπηρέτης υπό την εντολή του κυβερνήτη», και βρήκε παρηγοριά. Εν τούτοις όμως τράπηκε σε φυγή μέχρι που βρήκε ένα άδειο πηγάδι βάθους εξήντα μέτρων. Ρίχτηκε μέσα σε αυτό. Ομοίως με τον αδελφό του, το χέρι του έπιασε σφιχτά ένα δέντρο στα μισά της πτώσης και παρέμεινε αιωρούμενος στον αέρα. Κοίταξε και είδε δύο ζώα να κατατρώγουν τις δύο ρίζες του δέντρου από μέσα. Κοίταξε ψηλά και είδε το λιοντάρι, και κοίταξε χαμηλά και είδε το δράκο. Όπως ακριβώς και ο αδελφός του, συναντούσε μια εξαιρετικά περίεργη κατάσταση. Ήταν τρομαγμένος σαν κι αυτόν, αλλά ο τρόμος του ήταν χίλιες φορές λιγότερος από εκείνον του αδελφού του. Διότι οι καλές του ηθικές αρχές τον είχαν εφοδιάσει με καλές σκέψεις, και οι καλές σκέψεις του φανερώνουν την καλή πλευρά κάθε πράγματος. Έτσι, εξαιτίας του γεγονότος αυτού, σκέφτηκε ως εξής:

«Τα παράξενα αυτά συμβάντα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Επίσης φαίνεται ότι ενεργούν σύμφωνα με κάποιο πρόσταγμα. Άρα οι υποθέσεις αυτές συνεπάγονται κάποιο μυστήριο. Ναι, τα πάντα συμβαίνουν κατ’ εντολή ενός μυστηριώδους κυβερνήτου. Επομένως, δεν είμαι μόνος μου· ο μυστηριώδης κυβερνήτης με παρακολουθεί, με δοκιμάζει, με εξωθεί κάπου για κάποιο σκοπό και με προσκαλεί εκεί.»

Μια περιέργεια που απορρέει από τον ευχάριστο αυτό φόβο και οι ευάρεστες αυτές σκέψεις τον παρακινούν και λέει. «Άραγε ποιος είναι αυτός που με δοκιμάζει, που θέλει να καταστήσει τον εαυτό του εγνωσμένο, και με εξωθεί για κάποιο σκοπό στον περίεργο αυτό δρόμο;»

Κατόπιν, από την επιθυμία να τον γνωρίσει τον ιδιοκτήτη του αινιγματικού μυστηρίου αυτού προήλθε μια αγάπη για αυτόν, και από την αγάπη αυτή προήλθε η επιθυμία να βρει τη λύση του αινίγματος. Και από την επιθυμία αυτή προέκυψε η διάθεση για να αποκτήσει κατάλληλα προσόντα τα οποία θα ευχαριστούσαν και θα ικανοποιούσαν τον ιδιοκτήτη του μυστηρίου.

Τότε κοίταξε στο δέντρο και αντιλήφθηκε ότι ήταν μια συκιά, που έφερε όμως τους καρπούς χιλιάδων δέντρων. Έτσι λοιπόν τον εγκατέλειψε όλος του ο φόβος, διότι κατάλαβε ότι σίγουρα η συκιά ήταν ένας κατάλογος, ένα ευρετήριο, μια έκθεση. Ο μυστηριώδης κυβερνήτης πρέπει να ‘χει προσδώσει δείγματα των καρπών του κήπου του στο δέντρο (αυτό) ως ένα θαύμα και ένα μυστήριο, και πρέπει να έχει κοσμήσει το δέντρο με τρόπο που θα κατεδείκνυε κάθε μια από τις τροφές που είχε ετοιμάσει για τους φιλοξενούμενους του. Διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος που ένα και μόνο δέντρο να μπορεί να παράγει τους καρπούς χιλιάδων διαφορετικών δέντρων.

Στη συνέχεια άρχισε να παρακαλεί. Μέχρι που του δόθηκε η έμπνευση να βρει το κλειδί (της λύσης) του αινιγματικού μυστηρίου. Και φώναξε:

«Ω κυβερνήτη του τόπου αυτού! Έχω καταπέσει στο έλεος σου! Σε εσένα καταφεύγω, σε σένα  υπηρετώ, την αποδοχή σου επιθυμώ, εσένα ψάχνω!»

 Αφού έκανε την παράκληση αυτή, τα τοιχώματα του πηγαδιού χωρίστηκαν ξαφνικά, και μια πόρτα άνοιξε προ ενός θαυμάσιου, ευχάριστου, γαλήνιου κήπου. Πράγματι, το στόμα του δράκου μετατράπηκε στην (εν λόγω) πόρτα, και τόσο αυτός όσο και το λιοντάρι πήραν τις μορφές δύο υπηρετών· τον προσκάλεσαν για να μπει. Το λιοντάρι, ακόμη, έγινε για χάρη του ένα πειθήνιο άλογο.

Ω εαυτέ (ναφς) μου οκνηρέ! Και ω φανταστικέ μου φίλε! Ελάτε! Ας συγκρίνουμε τη θέση των δύο αυτών αδελφών έτσι ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο το καλό φέρνει το καλό και το κακό φέρνει το κακό. Ας το ανακαλύψουμε.

Πρόσεξε, ο δυστυχής ταξιδιώτης στην αριστερή οδό τρέμει συνεχώς από φόβο περιμένοντας να μπει στο στόμα του δράκου. Ενώ ο άλλος, ο τυχερός, είναι προσκαλεσμένος σε έναν ανθισμένο, μεγαλοπρεπή κήπο γεμάτο καρπούς.

Και η καρδιά του δύστυχου ταξιδιώτη σφυροκοπείται από έναν φοβερό τρόμο και θλιβερό φόβο. Ενώ ο τυχερός ατενίζει και παρατηρεί τα ανεξήγητα περιστατικά σαν ένα δίδαγμα απολαυστικό, με ευχάριστο φόβο και φιλόπονη γνώση.

Ακόμη ο άθλιος ταξιδιώτης υπομένει  μαρτύρια μέσα στην ερημιά, την απελπισία και τη μοναξιά. Ενώ ο τυχερός απολαμβάνει, γεμάτος ελπίδα, λαχτάρα και ένα αίσθημα οικειότητας. 

Επιπλέον, ο δυστυχής θεωρεί τον εαυτό του σαν ένα φυλακισμένο που υπόκειται στις επιθέσεις άγριων θηρίων. Ενώ ο τυχερός είναι ένας τιμημένος φιλοξενούμενος ο οποίος έχει φιλικές σχέσεις  και ο οποίος διασκεδάζει με τους ασυνήθιστους υπηρέτες του γενναιόδωρου οικοδεσπότη του.

Ακόμη, ο δυστυχής ταξιδιώτης επιταχύνει τα μαρτύρια του εντρυφώντας σε καρπούς οι οποίοι είναι φαινομενικά νόστιμοι αλλά στην πραγματικότητα δηλητηριώδεις. Διότι οι καρποί είναι δείγματα· υπάρχει άδεια να τους δοκιμάσουν έτσι ώστε να επιδιώξουν (να αποκτήσουν) τους πραγματικούς και να γίνουν πελάτες αυτών, αλλά  δεν υπάρχει άδεια να τους καταβροχθίσουν σαν ζώα. Όμως ο τυχερός ταξιδιώτης τους δοκιμάζει και κατανοεί το ζήτημα· αναβάλλει τη βρώση τους και ευχαριστιέται με την αναμονή.

Πέραν τούτου, ο δυστυχής βασανίζει τον εαυτό του. Με την ακατανοησία και απαισιοδοξία του μετατρέπει για τον εαυτό του μία αλήθεια και μια κατάσταση που είναι ξεκάθαρες και φωτεινές σαν το φως της μέρας σε μια φοβία σκοτεινή και καταπιεστική, σε μια διαβολική παραίσθηση. Δεν αξίζει οίκτο, ούτε έχει το δικαίωμα  να παραπονεθεί σε κανένα. Όπως για παράδειγμα, εάν ένα άτομο δεν αρκεστεί με το κέφι που του δίνει ένα απολαυστικό γεύμα ανάμεσα στους φίλους του, σε ένα όμορφο κήπο το καλοκαίρι και πάει και μεθάει με βρόμικα οινοπνευματώδη ποτά και κατόπιν φαντάζεται τον εαυτό του πεινασμένο και γυμνό στη μέση του χειμώνα ανάμεσα σε άγρια ζώα και αρχίζει να φωνάζει και να κραυγάζει, δεν αξίζει την συμπόνοια· αδικεί τον εαυτό του και προσβάλλει τους φίλους του φρονώντας τους πως είναι άγρια θηρία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο δυστυχής αυτός αδελφός είναι το ίδιο.

Ο ευδαίμων όμως βλέπει την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι όμορφη. Αντιλαμβανόμενος το κάλλος της αλήθειας, ο ευδαίμων αδελφός σέβεται την μεστότητα του ιδιοκτήτη της αλήθειας. Γίνεται άξιος του έλεος του. Ιδού, το μυστήριο του διατάγματος του Κουράν:  «Γνώριζε ότι το κακό είναι από τον εαυτό σου, και το καλό από το Αλλάχ» [Ελ-Νισά, 4:79] γίνεται ξεκάθαρο.

Αν κάνεις μια σύγκριση άλλων διαφορών κατά τον ίδιο τρόπο, θα αντιληφθείς ότι ο πονηρός εαυτός (ναφσ-ι αμμάρα) του πρώτου αδελφού, του έχει προετοιμάσει ένα είδος κόλασης, ενώ η καλή πρόθεση, η καλή θέληση, ο καλός χαρακτήρας, και οι καλές σκέψεις του άλλου του έχουν επιτρέψει να λάβει άφθονη δωρεά χάριτος, ευλογημένη φώτιση να δοκιμάσει την αληθινή ευτυχία και ευημερία, και να επιδείξει λαμπερή αρετή.

Ω εγωιστικέ μου εαυτέ (ναφς)! Και ω εσύ που ακούς προσεκτικά μαζί με τον εαυτό μου την ιστορία αυτή! Αν δε θες να γίνεις ο δυστυχής αδελφός και θέλεις να γίνεις ο ευδαίμων, άκουσε προσεκτικά το Ιερό Κουράν· υπάκουσε τα θεσπίσματά του· προσκολλήσου σε αυτά· και ενήργησε σύμφωνα με αυτά.

Εάν έχεις καταλάβει τις αλήθειες της παραβολής αυτής, μπορείς να τις εφαρμόσεις αναλόγως στις αλήθειες της θρησκείας, του επίγειου κόσμου, του ανθρώπου και της πίστης στον Αλλάχ.  Θα πω αυτές που είναι σημαντικές, έπειτα μπορείς εσύ ο ίδιος να συμπεράνεις τα λεπτομερέστερα σημεία για τον εαυτό σου.

Επομένως, δες! Από τους δύο αδελφούς ο ένας είναι ένα πνεύμα με πίστη και μια ενάρετη καρδιά. Ο άλλος είναι ένα πνεύμα άπιστο και μια καρδιά διεστραμμένη. Από τις δύο οδούς, η μία προς τα δεξιά είναι η οδός του Ιερού Κουράν και η πίστη στο Αλλάχ, ενώ η αριστερή είναι η οδός της ανταρσίας και  της άρνησης. 

Ο κήπος επί της οδού είναι η φευγαλέα ζωή του ανθρώπου στην ανθρώπινη κοινωνία  και πολιτισμό, όπου το καλό και το κακό, και πράγματα χρηστά και αμαρτωλά και καθαρά και ακάθαρτα βρίσκονται μαζί. Ο ευδαίμων άνθρωπος είναι αυτός που ενεργεί σύμφωνα με τον κανόνα: خُذْ مَا صَفَا دَعْ مَا كَدَرْ «Δέξου ότι είναι ευχάριστο και διαυγές και παράτα ότι είναι οδυνηρό και ασαφές» και συνεχίζει το δρόμο του με ηρεμία πνεύματος.

Όσο για την έρημο, είναι η γη και ο κόσμος αυτός. Και το λιοντάρι είναι ο θάνατος και η προκαθορισμένη ώρα. Το πηγάδι είναι το σώμα του ανθρώπου και ο χρόνος της ζωής του, ενώ το βάθος των εξήντα μέτρων μαρτυρεί τον μέσω όρο της διάρκεια ζωής ενός ανθρώπου των εξήντα (περίπου) ετών.  Και το δέντρο είναι η περίοδος της ζωής (του ανθρώπου) και η ουσία της ζωής. Τα δύο  ζώα, το ένα λευκό και το άλλο μαύρο, είναι η νύκτα και ημέρα. 

Ο δράκος είναι η οδός προς τον Ενδιάμεσο Κόσμο (μπερζάχ)και το εκθεσιακό περίπτερο της μέλλουσας ζωής, του οποίου το στόμα είναι το μνήμα. Αλλά για τον πιστό, το στόμα αυτό είναι η πύλη που ανοίγει από την φυλακή σε έναν κήπο. Όσο για τα δηλητηριώδη, επιβλαβή έντομα, είναι οι συμφορές αυτού του κόσμου. Ωστόσο για τον πιστό είναι όμοιες με επιεικείς θεϊκές προειδοποιήσεις και κολακείες του Ενός Πλέον Ελεήμονος Ραχμάν Αλλάχ για να μην αφεθεί στον ύπνο της αφροσύνης.

Και οι καρποί επάνω στο δέντρο είναι οι δωρεές αυτού του κόσμου τις οποίες ο Ένας και Απόλυτα Γενναιόδωρος Κερίμ-ι Μουτλάκ Αλλάχ δημιούργησε με τη μορφή ενός καταλόγου των δωρεών της χάριτος της μέλλουσας ζωής, και συγχρόνως ως παραδείγματα για αυτές, και δείγματα που προσκαλούν τους πελάτες στους καρπούς του Παραδείσου.

Και το δέντρο που παράγει πολυάριθμους διαφορετικούς καρπούς παρόλο που είναι ένα και μόνο δέντρο (όλα αυτά) εν δεικνύουν στη σφραγίδα του ιδιόκτητη, του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Κουντρέτ-ι Σαμεντανί Αλλάχ, έως (και) τη σφραγίδα της θείας κυριότητος και ανώτατης εξουσίας. Διότι «το να φτιάχνει κανείς τα πάντα από ένα και μόνο πράγμα», δηλαδή, το να δημιουργεί όλα τα φυτά και τους καρπούς από την ίδια και μια γη, και να δημιουργεί όλα τα ζώα από μια ρευστή ουσία, και να δημιουργεί όλα τα μέλη του σώματος και τα όργανα των ζώων από μια απλή τροφή, και ομοίως το «να μετατρέπει τα πάντα σε ένα μόνο πράγμα», δηλαδή, δεξιότητες όπως το να υφαίνει σκέτη επιδερμίδα και να φτιάχνει σάρκα (που να είναι) χαρακτηριστική του καθενός ζώου από τη μεγάλη ποικιλία των τροφών που τρώνε τα ζώα, είναι όντος μια σφραγίδα και ένα αποτύπωμα αμίμητο που προσιδιάζει τον Μονάρχη της Προ-αιωνιότητάς Εζέλ και Μετα-αιωνιότητάς Εμπέτ, ο  Οποίος είναι ο Ένας  και Μόνος, Αιωνίως Επιζητούμενος Ζατ-ι Εχάντ-ι Σαμέντ Αλλάχ. Πράγματι, το να κάνει (κάποιος) το ένα πράγμα τα πάντα, και τα πάντα ένα πράγμα, είναι ένα σημείο, ένα σημάδι που προσιδιάζει στο Δημιουργό Χαλίκ όλων των πραγμάτων, τον Παντοδύναμο Καντίρ-ι Κιούλ-λι Σέι Αλλάχ υπεράνω όλων  των πραγμάτων.

Όσο για το αίνιγμα, είναι το μυστήριο του σκοπού της δημιουργίας το οποίο επιλύεται με τη βοήθεια του μυστηρίου της πίστεως. Και το κλειδί είναι το 

اَللهُ لاٰۤ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ الْحَىُّ الْقَيُّومُ ۞ يَۤا اَللهُ لاَاِلٰهَ اِلاَّاللهُ 

«Ω! Αλλάχ, Δεν υπάρχει θεός παρά μόνον ο Αλλάχ, ۞ Αλλάχ, δεν υπάρχει θεός παρά μόνον Αυτός, ο Οποίος είναι ο Αεί-Ζων, ο Αυτάρκης».

Το στόμα  του δράκου που μεταμορφώνεται στην πόρτα (που οδηγεί) στον κήπο συμβολίζει ότι, παρόλο που για τους ανθρώπους της πλάνης και της ανταρσίας το μνήμα είναι μια πόρτα που ανοίγει, στην κατάσταση ερήμωσης και λήθης, προ ενός μνήματος βασανιστικού σαν μπουντρούμι και στενού όπως το στομάχι ενός δράκου, για τους ανθρώπους του Ιερού Κουράν και της πίστεως, είναι  μια πόρτα η οποία ανοίγει από τη φυλακή του Κόσμου αυτού στα λιβάδια της αθανασίας, από την αρένα της εξέτασης στους κήπους του Παραδείσου, και από τις κακουχίες της ζωής στο έλεος του Παντελεήμονος Ραχμέτ-ι Ραχμάν Αλλάχ. Το εξαγριωμένο λιοντάρι που μετατρέπεται σε ένα φιλικό υπηρέτη και ένα πειθήνιο άλογο ιππασίας είναι ένα σημείο ότι, παρόλο που για τους  ανθρώπους της πλάνης ο θάνατος είναι πικρός, ο αιώνιος χωρισμός από τους αγαπημένους τους και η εκδίωξη από τον απατηλό παράδεισο του κόσμου αυτού και η είσοδος στην ερήμωση και τη μοναξιά μέσα στο μπουντρούμι του μνήματος, όσον αφορά τους ανθρώπους της καθοδήγησης και του Ιερού Κουράν είναι ένα μέσο για να συναντηθούν με όλους τους παλιούς τους φίλους και αγαπημένους που έχουν ήδη αναχωρήσει για τον επόμενο κόσμο, και το μέσο για να εισέλθουν στην αληθινή πατρική τους γη και κατοικία της παντοτινής τους ευτυχίας. Είναι μία πρόσκληση στους λειμώνες του Παραδείσου από τη φυλακή αυτού του κόσμου, και η ώρα να λάβουν το μισθό που παρέχεται από τη γενναιοδωρία του Πλέον Ελεήμονος και Οικτίρμονος Ραχμάν-ι Ραχίμ Αλλάχ χάριν υπηρεσιών που αποδίδονται σε Αυτόν, και μια απαλλαγή από την ταλαιπωρία των καθηκόντων της ζωής, και μια ανάπαυση από την εκπαίδευση και τη διδασκαλία της λατρείας και της δοκιμασίας.

Εν Συντομία : Όποιος καθιστά τη φευγαλέα αυτή ζωή σκοπό και στόχο του, πνευματικά βρίσκεται στην Κόλαση έστω και αν φαινομενικά είναι στον Παράδεισο. Και όποιος στρέφεται με κάθε σοβαρότητα προς την αιώνια ζωή λαμβάνει την ευτυχία και των δύο κόσμων. Όσο δύσκολος και βασανιστικός και αν είναι αυτός ο κόσμος για εκείνον, αφού τον κατανοεί ως την αίθουσα αναμονής για τον Παράδεισο, τον υπομένει και προσφέρει ευχαριστίες με υπομονή.

۞ اَللّٰهُمَّ اجْعَلْنَا مِنْ اَهْلِ السَّعَادَةِ وَالسَّلاَمَةِ وَالْقُرْاٰنِ وَاْلاِيمَانِ اٰمِينَ   

  اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَسَلِّمْ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَعَلٰۤى اٰلِهِ وَصَحْبِهِ بِعَدَدِ جَمِيعِ الْحُرُوفَاتِ الْمُتَشَكِّلَةِ فِى جَمِيعِ الْكَلِمَاتِ الْمُتَمَثِّلَةِ بِاِذْنِ الرَحْمٰنِ فِى مَرَايَا تَمَوُّجَاتِ الْهَوَۤاءِ عِنْدَ قِرَۤائَةِ كُلِّ كَلِمَةٍ مِنَ الْقُرْاٰنِ مِنْ كُلِّ قَارِئٍ مِنْ اَوَّلِ النُّزُولِ اِلٰى اٰخِرِ الزَّمَانِ وَارْحَمْنَا وَوَالِدَيْنَا وَارْحَمِ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ بِعَدَدِهَا بِرَحْمَتِكَ يَۤا اَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ  

[2]۞  اٰمِينَ وَالْحَمْدُ ِللهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ