Ο Έβδομος Λόγος

Ο Έβδομος Λόγος

[Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ- (Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του  Οικτίρμονος Ραχίμ) ]

Σαν θες να κατανοήσεις το πόσο πολύτιμα, δύο κλειδιά των   δυσεπίλυτων αινιγμάτων είναι οι δύο φράσης  آمَنْتُ بِاللّهِ  وَ بِالْيَوْمِ اْلآخِرِ «Πιστεύω στον Αλλάχ και στην ημέρα του Υπερπέραν», και ανοίγουν την πόρτα της ευτυχίας για το ανθρώπινο πνεύμα,  λύνουν τον αινιγματικό γρίφο του σύμπαντος,  και το πόσο ευεργετικά και θεραπευτικά γιατρικά είναι η εμπιστοσύνη στο Δημιουργό Χαλίκ και η καταφυγή σε Αυτόν μέσω της υπομονής και της επίκλησης, και το να ικετεύεις τον Τροφοδότη Ρεζζάκ σου μέσα από ευχαριστίες, και το πόσο σημαντικό, πολύτιμο, λαμπερό εισιτήριο, και εφόδιο για τη μεταθανάτιόν ζωή και γνώση για το μνήμα είναι η ακρόαση του Κουράν, η υπακοή στα προστάγματά του, η εκτέλεση των καθορισμένων προσευχών, η εγκατάλειψη των μεγάλων αμαρτιών, για το ταξίδι στην αιωνιότητα, τότε άκου και δώσε προσοχή σε αυτήν την παρομοίωση:

Μια φορά ένας στρατιώτης περιήλθε σε μια πραγματικά δυσάρεστη κατάσταση στο πεδίο της μάχης και της δοκιμασίας, σε μια εποχή κέρδους και ζημιάς, ως εξής:

Ο στρατιώτης τραυματισμένος με δύο βαθιά και φρικτά τραύματα στη δεξιά και αριστερή του πλευρά, πίσω του στεκόταν ένα θεόρατο λιοντάρι λες και περίμενε να του επιτεθεί. Μπροστά του ορθωνόταν μια κρεμάλα που θανάτωνε και εκμηδένιζε όλους όσους αγαπούσε η οποία περίμενε και αυτόν. Μαζί με όλη την κατάσταση που βρισκόταν, είχε να κάνει ένα μακρύ ταξίδι εξορισμού.

Καθώς ο δυστυχής στρατιώτης συλλογιζόταν το φοβερό του χάλι απελπισμένα, εμφανίστηκε ένας καλοσυνάτος σαν τον Ενώχ [Χίδρ/Khidr] άνθρωπος που έλαμπε με φως και του είπε: «Μην απελπίζεσαι θα σου χαρίσω δύο φυλακτά και θα σου τα μάθω. Εάν τα χρησιμοποιήσεις όπως πρέπει, το λιοντάρι θε να γίνει για χάρη σου ένα πειθήνιο άλογο, και η κρεμάλα θα μετατραπεί σε μια κούνια για τη χαρά και το κέφι σου. Ακόμη θα σου δωρίσω δύο γιατρικά. Εάν ακολουθήσεις τις οδηγίες, οι δύο αυτές πυορροούσες λαβωματιές θα μεταμορφωθούν σε δύο εύοσμα άνθη που αποκαλούνται το Ρόδο του Μουχάμμαντ (Είθε η ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί Του). Ακόμη θα σου δώσω ένα εισιτήριο· με αυτό, θα είσαι σε θέση να κάνεις το ταξίδι ενός έτους σε μια μέρα, σαν να πετούσες. Αν δε με πιστεύεις, πειραματίσου για λίγο, έτσι ώστε να μπορέσεις να διαπιστώσεις ότι είναι αλήθεια».

Ο στρατιώτης πειραματίστηκε για λίγο, και επιβεβαίωσε ότι ήταν αλήθεια.

Ναι, εγώ, δηλαδή, αυτός ο δύστυχος Σαῒντ, επίσης το επιβεβαιώνω. Διότι πειραματίστηκα και κατάλαβα ότι ήταν απολύτως αληθινό.

Λίγη ώρα αργότερα ξαφνικά αντίκρισε έναν ύπουλο, πλανερό άντρα, πανούργο σαν το διάβολο, ερχόμενο από τα αριστερά κουβαλώντας μαζί του πλουσιοστόλιστα ωραΐσματα, κοσμημένες ζωγραφιές και ψευδαισθήσεις, και πολλά μεθυστικά δολώματα. Σταμάτησε μπροστά στον στρατιώτη, και του είπε:

«Έϊ, φίλε μου, εμπρός λοιπόν! Ας πάμε κι’ ας πιούμε και ας γλεντήσουμε. Να κοιτάξουμε τις εικόνες αυτές με τα όμορφα κορίτσια, να ακούσουμε αυτή την όμορφη μουσική, και να φάμε αυτό το νόστιμο φαΐ».

Τον ρώτησε τότε: «Τι απαγγέλλεις ψιθυριστά;»

«Τα ξόρκια ενός φυλαχτού» ήταν η απόκριση που έδωσε ο στρατιώτης.

«Σταμάτα αυτές τις ακαταλαβίστικες παλαβομάρες! Ας μη χαλάσουμε το κέφι μας τώρα!»

Ερώτηση: «Τι είναι αυτό που έχεις στο χέρι σου;»

Απάντηση: «Ένα γιατρικό»

«Πέτα το! Είσαι υγιής, δεν έχεις τίποτα. Είναι καιρός της διασκέδασης».

Ερώτηση: «Τι είναι αυτό το κομμάτι χαρτί με τις πέντε σφραγίδες σε αυτό;»

Απάντηση: «Ένα εισιτήριο και ένα δελτίο αποστολής».

«Σκίσε τα!» είπε ο άντρας. «Τι ανάγκη έχουμε το ταξίδι αυτήν την όμορφη άνοιξη;»  Προσπάθησε να τον πείσει με κάθε είδους τέχνασμα και ο φτωχός στρατιώτης έτεινε έστω και λίγο προς αυτόν.

Ναι, ο άνθρωπος δύναται να εξαπατηθεί. Και εγώ εξαπατήθηκα από αυτού ακριβώς του είδους τις επιδέξιες πλάνες.

Ξαφνικά ήρθε από τα δεξιά μια φωνή που έμοιαζε με βροντή. «Πρόσεξε!», είπε. «Μην εξαπατηθείς! Και πες στον απατεώνα αυτό: “Αν έχεις τα μέσα να σκοτώσεις το λιοντάρι που είναι πίσω μου, να απομακρύνεις την κρεμάλα από μπροστά μου, να αποδιώξεις τα τραύματα στην δεξιά και αριστερή μου πλευρά, και να παρεμποδίσεις το ταξίδι που έχω μπροστά μου, τότε βάλε μπρος και καν’ το! Απόδειξε ότι μπορείς και δείξ’ το και σε εμάς! Τότε μόνο να λες, εμπρός, ας πάμε και ας διασκεδάσουμε. Αλλιώς σκάσε! Ω ανόητε! Να μιλήσει και να πει αυτά που έχει να πει αυτό το επουράνιο άτομο, σαν τον Ενώχ.”

Ω εγωιστικέ μου εαυτέ (ναφς), που γέλαγες στη νεότητά σου και τώρα θρηνείς για αυτά που γελούσες! Να ξέρεις ότι, ο δυστυχής στρατιώτης είσαι εσύ, και ο άνθρωπος γενικά. Το λιοντάρι είναι η προκαθορισμένη ώρα. Όσο για την κρεμάλα, είναι ο θάνατος, η παρακμή, και ο χωρισμός, διαμέσου των οποίων, με την εναλλαγή της νύκτας και της μέρας, όλοι οι φίλοι αποχαιρετιούνται και χάνονται. Από τα δυο τραύματα, η μια είναι η άπειρη και επίμονα βασανιστική ανικανότητα του ανθρώπου, ενώ η άλλη είναι η θλιβερή και απέραντη του ένδεια. Ενώ εκείνο το ταξίδι είναι το μακρινό ταξίδι δοκιμασίας που περνά μέσα από τον κόσμο των πνευμάτων, μέσα από τη μήτρα και την παιδική ηλικία, ως τα γηρατειά· μέσα από τον Κόσμο (αυτό) και το μνήμα και τον ενδιάμεσο (μπερζάχ) κόσμο, μέχρι την ανάσταση και τη Γέφυρα του Σιράτ. Όσο για τα δύο φυλαχτά, είναι η πίστη στον Ύψιστο και Διακαίον Χακκ Αλλάχ και η πίστη στη μεταθανάτια μέλλουσα ζωή.

Ναι, μέσου αυτού του θείου μυστηρίου, ο θάνατος παίρνει τη μορφή ενός δαμασμένου αλόγου, ενός ίππου, ενός «μπουράκ», που μεταφέρει τον πιστό άνθρωπο, από τη φυλακή του κόσμου αυτού στους κήπους του Παραδείσου και στην παρουσία του Ενός Πλέον Ελεήμονος Ραχμάν Αλλάχ. Είναι για το λόγο αυτό που οι σοφοί οι οποίοι αντίκρυσαν την πραγματικότητα του θανάτου τον έχουν αγαπήσει. Τον θέλησαν προτού να έρθει. Και με το φυλαχτό της πίστης, το πέρασμα του χρόνου, το οποίο είναι παρακμή και χωρισμός, ο θάνατος και η τελευτή και η κρεμάλα, παίρνουν τη μορφή των μέσων για να παρατηρήσει και να στοχαστεί κανείς με απόλυτη απόλαυση τα θαύματα των ποικίλων, πολύχρωμων, ολοένα ανανεούμενων εργόχειρων του Πανένδοξου Πλαστουργού Σανί-ι Ζουλτζελάλ, τα παράδοξα της δύναμης Τού, και τις εκδηλώσεις του ελέους Του.

Ναι, οι αλλαγές και ανανεώσεις που προκύπτουν στους καθρέφτες που αντανακλούν τα χρώματα του ηλιακού φως, οι αλλαγές των εικόνων του κινηματογράφου, διαμορφώνουν και σχηματίζουν  καλύτερες, πιο όμορφες σκηνές.

Όσο για τα δύο γιατρικά, το ένα είναι η εμπιστοσύνη στον Αλλάχ και η υπομονή, δηλαδή η στήριξη στο Δημιουργό Χαλίκ και η εμπιστοσύνη στη σοφία Του. Είναι όντος έτσι; Πράγματι έτσι είναι. Τι φόβο μπορεί να ‘χει κάποιος, ο οποίος, μέσω της επιβεβαιωμένης του ανικανότητας, στηρίζεται στον Σουλτάνο του Κόσμου, Ο οποίος κατέχει το كُنْ فَيَكُونُ  [«Γίνε! και αυτό υπάρχει!» Κουράν, Ελ-Γιάσιν,36:82]. Διότι αυτός εν όψει της χείριστης καταστροφής, λέει: اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّۤا اِلَيْهِ رَاجِعُونَ  [«Πράγματι, στον Αλλάχ ανήκουμε, και σε Αυτόν θα επιστρέψουμε.», Κουράν, Ελ-Μπάκαρα,2:156], και εναποθέτει τις ελπίδες του στον Πλέον Οικτίρμονα Συντηρητή Ραμπ-ι Ραχίμ του.

Ναι, αυτός που γνωρίζει τον Αλλάχ ευχαριστιέται με την δικιά του ανικανότητα, και τον φόβο του προς τον Αλλάχ. Ναι, υπάρχει χαρά στο φόβο. Εάν ρωτούσαν ένα παιδί ενός χρόνου και υποθέσουμε το μυαλό του να ήταν αρκετά έξυπνο για να απαντήσει στην ερώτηση: «Τι είναι το πιο ευχάριστο και το πιο απολαυστικό (πράγμα) για σένα;», θα έλεγε: «Είναι η ψυχική μου κατάσταση την στιγμή που όταν καταλάβω την ανικανότητα και αδυναμία μου, φοβούμενος το τρυφερό χαστούκι της μητέρας μου, να βρίσκω ταυτόχρονα καταφύγιο στο στοργικό της στέρνο». Ενώ η ευσπλαχνία των μητέρων όλων δεν είναι παρά μια αναλαμπή της αποκάλυψης του Θείου ελέους. Είναι για το λόγο αυτό που οι σοφοί έχουν βρει τόση ευχαρίστηση στην ανικανότητα τους και το φόβο του Αλλάχ, που παθιασμένα αποφεύγουν κάθε δύναμη και ισχύος του εαυτού τους, και βρίσκουν καταφύγιο στον Αλλάχ μέσα από την αδυναμία τους. Έχουν καταστήσει την αδυναμία και το φόβο ένα μεσίτη για τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Το δεύτερο γιατρικό είναι η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση και η επίκληση και η ικεσία, και η στήριξη στο έλεος του Πανοικτίρμονος Τροφοδότου Ρεζζάκ-ι Ραχίμ. Είναι έτσι; Ναι, διότι πώς μπορεί η ένδεια, η στέρηση και η ανάγκη να είναι οδυνηρές και καταπιεστικές για ένα φιλοξενούμενο ενός Παντογενναιόδωρου και Μεγαλόδωρου Τζεββάντ-ι Κερίμ Αλλάχ ο οποίος καθιστά ολόκληρο το πρόσωπο της γης μια τράπεζα δωρεών και την άνοιξη ένα μπουκέτο λουλούδια, και ο Οποίος τοποθετεί τα λουλούδια στην τράπεζα και τα σκορπίζει επάνω της; Η ένδεια και η ανάγκη παίρνουν τη μορφή όρεξης με ευχάριστο περιεχόμενο. Ο φιλοξενούμενος επιχειρεί να αυξήσει την ένδειά του με τον ίδιο τρόπο που το κάνει για την όρεξή του. Είναι για το λόγο αυτό που οι σοφοί έχουν περηφανευτεί για τη στέρηση και την ένδεια. Όμως πρόσεξε, μην το παρεξηγήσεις αυτό! Αυτό σημαίνει να έχει κανείς την συναίσθηση της ένδειάς του ενώπιον του Αλλάχ και να Τον εκλιπαρεί, και όχι να διατυμπανίζει την ένδειά  του μπροστά στους ανθρώπους και να προσποιείται με το ύφος ενός ζητιάνου.

Όσο για το εισιτήριο και το κουπόνι, είναι το να εκτελεί κανείς τα θρησκευτικά του καθήκοντα, και πρώτιστα τις υποχρεωτικές προσευχές το Ναμάζ-Σαλά, και να σταματήσει τα μεγάλα αμαρτήματα. Είναι έτσι; Ναι, είναι, διότι σύμφωνα με τη γενική ομολογία αυτών που αντιλαμβάνονται και έχουν γνώση του Αόρατου και εκείνων που αποκαλύπτουν τα μυστήρια της δημιουργίας, οι προμήθειες, το φως και το άτι για το μακρύ, σκοτεινό δρόμο στη μετα-αιωνιότητα μπορούν να αποκτηθούν μόνο με τη βοήθεια της συμμόρφωσης με τα προστάγματα του Ιερού Κουράν και υποταγής σε αυτά και της αποφυγής όσων απαγορεύει. Ειδάλλως, η επιστήμη, η φιλοσοφία και η τέχνη δεν αξίζουν τίποτα στο δρόμο αυτό. Ο φωτισμός τους φθάνει μόνο μέχρι την πόρτα του μνήματος.

Να λοιπόν  οκνηρέ μου εαυτέ (ναφς)! Πόσο λίγο και ξεκούραστο και εύκολο είναι το να εκτελεί κανείς τις πέντε καθημερινές προσευχές Ναμάζ-Σαλά, και να σταματήσει τα επτά μέγα αμαρτήματα! Εάν έχεις το χάρισμα του κοινού νου και δεν είσαι διεφθαρμένος, καταλαβαίνεις σε ποιο βαθμό σημαντικά και ευρεία είναι τα αποτελέσματα, οι καρποί και τα οφέλη τους. Και πες στο διάβολο και τον πλανερό άντρα εκείνο που σε ενεθάρρυναν να εντρυφήσεις στην ακολασία και την ασωτία: «Εάν έχεις τα μέσα να σκοτώσεις το θάνατο, και να γίνεις η αιτία να εξαφανιστεί η παρακμή και η παροδικότητα από τον κόσμο, και να αφαιρέσεις την ένδεια και την ανικανότητα από τον άνθρωπο, και να κλείσεις τη θύρα του μνήματος, τότε να μας το πεις και να το ακούσουμε! Διαφορετικά, σκάσε! Το Ιερό Κουράν διαβάζει το σύμπαν στο αχανές τέμενος της δημιουργίας, ας το ακούσουμε προσεκτικά. Ας φωτιστούμε με αυτό το φως. Ας ενεργήσουμε σύμφωνα με τη θεία του καθοδήγηση. Και ας το απαγγέλλουμε ασταμάτητα. Ναι, Αυτός είναι  λόγος, και Αυτό αποκαλούμε ως λόγο.  Είναι το Ιερό Κουράν που είναι η αλήθεια και που προέρχεται από την Αλήθεια και λέει την αλήθεια και φανερώνει την αλήθεια και διαδίδει την φωτεινή σοφία».

اَللّٰهُمَّ نَوِّرْ قُلُوبَنَا بِنُورِ اْلاِيمَانِ وَالْقُرْاٰنِ اَللّٰهُمَّ اَغْنِنَا بِاْلاِفْتِقَارِ اِلَيْكَ وَلاَتَفْقُرْنَا بِاْلاِسْتِغْنَۤاءِ عَنْكَ تَبَرَّاْنَا اِلَيْكَ مِنْ حَوْلِنَا وَقُوَّتِنَا وَالْتَجَئْنَا اِلٰى حَوْلِكَ وَقُوَّتِكَ فَاجْعَلْنَا مِنَ الْمُتَوَكِّلِينَ عَلَيْكَ وَلاَ تَكِلْنَا اِلٰى اَنْفُسِنَا وَاحْفَظْنَا بِحِفْظِكَ وَارْحَمْنَا وَارْحَمِ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَصَلِّ وَسَلِّمْ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ عَبْدِكَ وَنَبِيِّكَ وَصَفِيِّكَ وَخَلِيلِكَ وَجَمَالِ مُلْكِكَ وَمَلِيكِ صُنْعِكَ وَعَيْنِ عِنَايَتِكَ وَشَمْسِ هِدَايَتِكَ وَلِسَانِ حُجَّتِكَ وَمِثَالِ رَحْمَتِكَ وَنُورِ خَلْقِكَ وَشَرَفِ مَوْجُودَاتِكَ وَسِرَاجِ وَحْدَتِكَ فِى كَثْرَةِ مَخْلُوقَاتِكَ وَكَاشِفِ طِلْسِمِ كَۤائِنَاتِكَ وَدَلاَّلِ سَلْطَنَةِ رُبُوبِيَّتِكَ وَمُبَلِّغِ مَرْضِيَّاتِكَ وَمُعَرِّفِ كُنُوزِ اَسْمَۤائِكَ وَمُعَلِّمِ عِبَادِكَ وَتَرْجُمَانِ اٰيَاتِكَ وَمِرْاٰةِ جَمَالِ رُبُوبِيَّتِكَ وَمَدَارِ شُهُودِكَ وَاِشْهَادِكَ وَحَبِيبِكَ وَرَسُولِكَ الَّذِۤي اَرْسَلْتَهُ رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ وَعَلٰۤى اٰلِهِ وَصَحْبِهِ اَجْمَعِينَ وَعَلٰۤى اِخْوَانِهِ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالْمُرْسَلِينَ وَعَلٰى مَلٰۤئِكَتِكَ الْمُقَرَّبِينَ وَعَلٰى عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ اٰمِينَ[1]