Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΡΧΗ

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΡΧΗ 

Να φαντάζεστε τις αρετές και υπεροχές των αδελφών σας στον εαυτό σας, και με ευγνωμοσύνη να είστε υπερήφανοι με τα αξιώματα τους. 

     Οι ακόλουθοι των πνευματικών δρόμων έχουν μια ορολογία που χρησιμοποιούν μεταξύ τους, όπως η "εκμηδένιση απέναντι στον Σέϊχ", και "εκμηδένιση απέναντι στον Απεσταλμένο[Μουχαμμεντ]". Εγώ δεν είμαι Σούφι, αλλά αυτή η αρχή, αποτελεί μία ωραία αρχή στον δρόμο που ακολουθούμε, με τη μορφή της "εκμηδένισης απέναντι στους αδελφούς μας". Μεταξύ των αδελφών αυτό ονομάζεται Τεφάνη, δηλαδή η αλλήλο-εκμηδένιση. Δηλαδή, να ξεχνά κάποιος τα συναισθήματα του εαυτού του (Ναφς), και να ζει στο μυαλό του με τις αρετές και τα συναισθήματα των αδελφών του. 

     Ούτως ή άλλως, η βάση του δρόμου που ακολουθούμε είναι η αδελφοσύνη (Ουχουβέτ). Δεν είναι η σχέση μεταξύ πατέρα και γιου, ή Σεΐχη  και ακόλουθου. Αλλά είναι τα μέσα  μιας πραγματικής αδελφοσύνης. Το πολύ να μεσολάβηση ένας Δάσκαλος (Ουστάντ). Επειδή o δρόμοs που ακολουθούμε είναι η στενή φιλία, η πράξεις μας απαιτούν την τέλεια φιλία. Και η τέλεια φιλία απαιτεί να είναι η στενότερη φιλία, ο πιο αυτοθυσιαζόμενος σύντροφος, ο πιο εκτιμών σύντροφος και ο πιο γενναίος αδελφός. Η κύρια ουσία μιας τέτοιας φιλίας είναι η πραγματική ειλικρίνεια (Ιχλάς). Αυτός που καταστρέφει αυτή την αληθινή ειλικρίνεια πέφτει από τον πολύ υψηλό πύργο αυτής της φιλίας. Υπάρχει περίπτωση να πέσει σε έναν πολύ βαθύ λάκκο στον οποίο δεν υπάρχει κάποιο σημείο στη μέση να πιαστεί.

     Ναι, οι δρόμοι φαίνεται να είναι δύο. Υπάρχει η πιθανότητα εκείνοι που απομακρύνονται τώρα από τον δρόμο μας, τον μεγάλο και κύριο δρόμο του Ιερού Κουράν, να βοηθούν εν αγνοία τους τις δυνάμεις οι οποίες είναι εχθρικές προς εμάς. Ευελπιστούμε από τον Αλλάχ (ΙνσΑλλάχ), εκείνοι που εισέρχονται στον ιερό κύκλο του Θαυματουργού Κηρύγματος του Κουράν μέσου του Ρισάλε-ι Νουρ πάντα θα προσθέτουν δύναμη στο Νουρ (φως), στο Ιχλάς (ειλικρίνεια),  στην πίστη και δεν θα πέσουν σε  τέτοιους λάκκους.

     Ω! σύντροφοί μου στην υπηρεσία του Ιερού Κουράν! Ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα για την επίτευξη και τη διατήρηση της ειλικρίνειας (Ιχλάς) είναι ο διαλογισμός του θανάτου. Ναι, όπως η κοσμική φιλοδοξία βλάπτει την ειλικρίνεια και οδηγεί στην υποκρισία και στα εγκόσμια, έτσι και ο διαλογισμός του θανάτου είναι αυτό που προκαλεί μίσος προς την υποκρισία και παρέχει την ειλικρίνεια. Δηλαδή, μέσου του διαλογισμού του θανάτου, αντιλαμβανόμαστε την παροδικότητα αυτού του κόσμου, και έτσι μπορούμε να σωθούμε από τα πλάνοι του  εαυτού μας. Ναι, οι ακόλουθοί των πνευματικών δρόμων και των αληθειών μέσω των διδαγμάτων που έχουν λάβει από τα εδάφια του Πάνσοφου Κουράν,

كُلُّ نَفۡسٍ۬ ذَآٮِٕقَةُ ٱلۡمَوۡتِ‌ۗ

Κάθε ψυχή θα γευτεί το θάνατο. (Κουράν, Άλ-ι Ιμράν, 3:185) 

إِنَّكَ مَيِّتٌ۬ وَإِنَّہُم مَّيِّتُونَ

Πράγματι εσύ θα πεθάνεις μια μέρα, όπως και αυτοί. (Κουράν, Ελ-Ζούμερ, 30:30)

έχουν καταστήσει θεμελιώδη τον διαλογισμό του θανάτου στα πνευματικά τους ταξίδια, και έχουν διαλύσει, μέσου αυτού του διαλογισμού, την ψευδαίσθηση της αθανασίας σε αυτόν τον κόσμο, η οποία είναι η πηγή της κοσμικής φιλοδοξίας. Αυτοί φαντάζονται τους εαυτούς τους ως νεκρούς και σκεπτόμενοι να θάβονται στον τάφο, να πλένονται, να τοποθετούνται στο μνήμα, ο διαβολικός εαυτός (Ναφς) συγκινημένος και επηρεασμένος από αυτές τις φαντασιώσεις, σε κάποιο βαθμό εγκαταλείπει τις εκτεταμένες φιλοδοξίες και ελπίδες του. Υπάρχουν πολλά οφέλη σε αυτό το διαλογισμό. Το ακόλουθο Χαντίθ μας διδάσκει αυτόν τον διαλογισμό, 

اَكْثِروُا ذِكْرَ هَاذِمِ الَّلذَّاتِ

"Να συλλογίζεστε πιο συχνά τον καταστροφέα των απολαύσεων - το θάνατο."[1].

     Ωστόσο, δεδομένου ότι ο δρόμος μας δεν είναι όπως αυτών που ακολουθούν τους πνευματικούς δρόμους (ταρικατ), αλλά της πραγματικότητας, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εκτελούμε αυτό το διαλογισμό σε μια φανταστική και υποθετική μορφή όπως αυτοί. Εξάλλου,  δεν αρμόζει και με την μεθοδολογία της πραγματικότητας. Η μεθοδολογία μας δεν είναι να φέρουμε το μέλλον στο παρόν σκεπτόμενοι το τέλος του, αλλά να ταξιδέψουμε με το μυαλό μας στο μέλλον από το παρόν με βάση την πραγματικότητα και να το ατενίζουμε. Ναι, μπορεί κάλλιστα κανείς να δει το μοναδικό φρούτο στο δέντρο αυτής της σύντομης ζωής του, τη σορό του, χωρίς την ανάγκη κάποιας φαντασίωσης. Και αν κάποιος προχωρήσει λίγο περισσότερο, μπορεί να δει το θάνατο αυτού του αιώνα όπως τον θάνατό του, και εάν προχωρήσει ακόμα περισσότερο, μπορεί να δει και το θάνατο αυτού του κόσμου, ανοίγοντας έτσι το δρόμο να φτάσει σε μια πλήρη ειλικρίνεια (Ιχλάς).

     Το Δεύτερο μέσο: Με τη δύναμη της αποδεδειγμένης πίστης, αποκτόντας την επίγνωση μέσα από τις αναλαμπές που προέρχονται από τον θείο συλλογισμό των έντεχνων δημιουργημάτων που οδηγούν στη γνώση του Καλλιτεχνικού Δημιουργού (Sâni), ότι ο Οικτίρμονος Δημιουργός (Hâlık-ı Rahîm) είναι απανταχού παρόν, και ύστερα συνειδητοποιώντας ότι το να αναζητάει κανείς την προσήλωση οποιουδήποτε άλλου εκτός από Αυτόν, να ασχολείστε με άλλους ενώ βρίσκεται πάντα στην ύψιστη παρουσία Του, ή ζητώντας βοήθεια από αυτούς, είναι αντίθετη με το ήθος εκείνης της επίγνωσης και συνείδησης, θα μπορέσει κάποιος να σωθεί από την υποκρισία και να αποκτήσει το Ιχλάς (ειλικρίνεια). Τέλος πάντων, αυτό περιλαμβάνει πολλούς βαθμούς και στάδια. Όσο περισσότερο κάνει κάποιος την χρήση αυτών ανάλογα με  το βαθμό του, τόσο περισσότερο θα ωφεληθεί. Υπάρχουν πολλές αναφορές των αληθειών στο Ρισάλε-ι Νουρ για να σώσουν κάποιον από την υποκρισία και να κερδίσει το Ιχλάς (ειλικρίνεια), οπότε παραπέμποντάς σε αυτές, συντομεύουμε τη συζήτηση εδώ.

 
[1] Τιρμιδή, Ζούχτ, 4, Κιγιάμα 26, αλ Νασάη Τζανάιζ 3, Ιμπν Μάτζαχ Ζούχτ 31, αλ Χάκιμ, αλ Μουστάντρακ,   iv, 321.