Το ναφς -ο εαυτός- οδηγεί πάντα στο κακό

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ

(Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου(Ραχμάν), του Οικτίρμονος(Ραχίμ))

 اِنَّ النَّفْسَ لاَمَّارَةٌ بِالسُّۤوءِ

(Κουράν, Γιουσούφ,12: 53)

Το νόημα του εδαφίου, (Υποσημείωση)[1] «Το ναφς (ο εαυτός) οδηγεί πάντα στο κακό» και το έξοχο νόημα του εξής χαντίθ

 عَدُوِّكَ نَفْسُكَ الَّتِى بَيْنَ جَنْبَيْكَ  اَعْدٰى

«Ο πιο βλαβερός εχθρός σου, είναι το ίδιο σου το ναφς. (ο εαυτός σου)»[2] 

είναι το θέμα το οποίο θα αναφερθούμε σε αυτό το σημείο. 

   Κάποιος ο οποίος αγαπά και θαυμάζει τον εαυτό του χωρίς να κατακρίνει το εγωιστικό ναφς που κατέχει, δεν μπορεί να αγαπήσει κανέναν άλλον. Ακόμα και αν δείχνει ότι αγαπά δεν μπορεί να αγαπήσει ειλικρινά, απλά ίσως αγαπά το όφελος και την απόλαυση που προέρχεται από κάποιον. Πάντα προσπαθεί να εκτιμηθεί και να αγαπηθεί και δεν αποδίδει ποτέ τα ελαττώματα στον εαυτό του, αντιθέτως υπερασπίζει το ναφς του σαν δικηγόρος και το αποκαθαίρει από κάθε ελάττωμα. Παινεύει  και απαλλάσσει τον  εαυτό του -το ναφς- με υπερβολές και ίσως με ψέματα και φτάνοντας σε έναν βαθμό αγιοποίησης του εαυτού του, τρώει το χαστούκι του εδαφίου  مَنِ اتَّخَذَ اِلٰهَهُ هَوٰيهُ «Αυτοί οι οποίοι έχουν μετατρέψει τα πάθη και επιθυμίες τους σε θεούς…» (Κουράν, Φουρκάν,25:43). 

   Αυτή η αλαζονεία και η προσπάθεια για να αγαπηθεί όμως, αντιθέτως προσελκύει την αντιπάθεια και την ψυχρότητα. Χάνει επίσης την ειλικρίνεια (το ιχλάς) στις πράξεις περί του υπερπέραν, και αναμιγνύει την υποκρισία. Ηττημένος από τις επιθυμίες του ναφς και των αισθήσεων οι οποίες εθισμένες στις άμεσες απολαύσεις δεν βλέπουν και δεν σκέφτονται τα μελλοντικά αποτελέσματα τους, και με την κρίση αυτών των πλανόδιων αισθήσεων, ακολουθόντας την απόλαυση μίας ώρας, μπαίνει στην φυλακή για ένα χρόνο. Για χάρη μιας υπερηφάνειας και εκδίκησης ενός λεπτού, τιμωρείται για δέκα χρόνια. Όπως ένα φευγάτο παιδί το οποίο πουλά το τζουζ του Αμμέ [οι τελευταίες είκοσι σελίδες του Κουράν] για ένα και μόνο γλειφιτζούρι, έτσι και αυτός, εκμεταλλεύεται τις καλές του πράξεις ισάξιες διαμαντιών, για να χαϊδέψει τις αισθήσεις του και να ικανοποιήσει τις πρόσκαιρες επιθυμίες και ορέξεις του εγωισμού του με ασήμαντες απολαύσεις ισάξιες γυαλιών, χάνοντας έτσι επιζημίως σε  σημαντικά κερδοφόρα έργα. 

اَللّٰهُمَّ احْفَظْنَا مِنْ شَرِّ النَّفْسِ وَالشَّيْطَانِ وَمِنْ شَرِّ الْجِنِّ وَاْلاِنْسَانِ

«Ω Αλλάχ, προστάτεψε μας από το κακό του ναφς, του σατανά και από το κακό των τζιν και των ανθρώπων!»

 
[1] Υποσημείωση: Και σε αυτό το κομμάτι υπάρχουν οφέλη για όλους. 
[2] el-Aclûnî, Keşfü'l-Hafâ, 1:143; Gazâlî, İhyâ-u Ulûmi'd-Dîn, 3:4.