ΠΕΜΠΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

ΠΕΜΠΤΟ ΣΗΜΕΙΟ 
Αποτελείται από τρία θέματα. 

     Πρώτο Θέμα: Η αληθινή και επιβλαβής συμφορά είναι αυτή που έχει επιπτώσεις στη θρησκεία. Κάποιος πρέπει πάντα να επιζητά καταφύγιο στην θεία αυλή για συμφορές σε θέματα θρησκείας και να κλαίει κραυγάζοντας για βοήθεια. 

    Αλλά οι συμφορές που δεν έχουν επιπτώσεις στη θρησκεία στην πραγματικότητα δεν είναι συμφορές. Μερικές από αυτές είναι προειδοποιήσεις από Τον Πολυεύσπλαχνο (Ραχμάν). Όπως όταν ένας βοσκός που ρίχνει μια πέτρα στα πρόβατά του όταν καταπατούν κάποιο ξένο λιβάδι, τα πρόβατα καταλαβαίνουν ότι η πέτρα προορίζεται ως προειδοποίηση για να σωθούν από μια επικίνδυνη πράξη, γι’ αυτό γεμάτα ευγνωμοσύνη γυρίζουν πίσω. Έτσι και υπάρχουν πολλές φαινομενικές συμφορές που είναι θείες προειδοποιήσεις και νουθεσίες. Άλλες αποτελούν αντίτιμο αμαρτιών και άλλες πάλι διαλύοντας την απερισκεψία και αμέλεια του ανθρώπου, υπενθυμίζουν την ανικανότητα και αδυναμία του, και του παρέχουν ένα είδος ηρεμίας και γαλήνης.

     Όσον αφορά την ασθένεια ως ένα είδος συμφοράς, όπως έχει ειπωθεί ήδη δεν είναι καθόλου συμφορά, αλλά μια εύνοια Του Απόλυτου Συντηρητή και Επιμορφωτή (Ράμπ) και ένας τρόπος εξαγνισμού. Υπάρχει ένα αξιόπιστο χαντίθ που δηλώνει ότι: «Όπως τα ώριμα φρούτα πέφτουν από ένα δέντρο όταν αυτό ταρακουνιέται έτσι και οι αμαρτίες κάποιου πέφτουν με το τρέμουλο ελονοσίας»

     Η ικεσία του Εξοχότατου Αγιούμπ (Ιώβ) Αλέϊ-χίς Σαλάμ (Η ειρήνη του Αλλάχ μαζί του) δεν ήταν για την άνεση του ατόμου του (Ναφς). Αλλά παρακάλεσε για την θεραπεία του σημείου ψαλμού που είναι η γλώσσα και του σημείου διαλογισμού που είναι η καρδιά επειδή πλέον τον εμπόδιζαν να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της λατρεία του.

    Εμείς κατά την απαγγελία εκείνης της ικεσίας πρέπει καταρχήν στην πρόθεση μας να προσδοκούμε τη θεραπεία των εσωτερικών και πνευματικών πληγών που προέρχονται από τις αμαρτίες μας. 

    Όσον αφορά τις φυσικές ασθένειες, μπορούμε να παρακαλέσουμε για θεραπεία εφόσον εμποδίζουν την εκπλήρωση των προσευχών μας. Αλλά πρέπει να επιδιώκουμε την θεραπεία με έναν ταπεινό και παρακαλετό τρόπο, όχι με διαμαρτυρόμενο και πικραμένο τρόπο. Εφόσον δεχόμαστε την Συντήρηση και Επιμόρφωση Του, τότε πρέπει να δεχτούμε επίσης όλα αυτά που μας δίνει με σκοπό αυτής της συντήρησης και επιμόρφωσης. 

     Ο αναστεναγμός «αχ! και οχ!» και τα παράπονα με τρόπο που υπονοεί την αντίρρηση στο θείο πεπρωμένο και στο θείο νόμο, είναι ένα είδος κριτικής του θείου πεπρωμένου, μια κατηγορία προς την Ευσπλαχνία Του. Κάποιος που επικρίνει το θείο πεπρωμένο είναι σαν να χτυπάει το κεφάλι του στο αμόνι και το σπάει. Αυτός που κατηγορεί και επικρίνει την Ευσπλαχνία Του, είναι αυτός που θα τη στερηθεί. Όπως όταν κάποιος χρησιμοποιεί το σπασμένο του χέρι για να πάρει εκδίκηση θα προκαλέσει μεγαλύτερη ζημία στο χέρι του, έτσι ακριβώς, όταν ένα άτομο που θλίβεται και ανησυχεί για τη συμφορά του, και ανταποκρίνεται με διαμαρτυρίες και αντιρρήσεις, το μόνο που μπορεί να κερδίσει είναι να διπλασιάσει τη δυστυχία του. 

    Δεύτερο Θέμα: Όσο φανταζόμαστε τις υλικές συμφορές μεγάλες τόσο μεγαλώνουν και όσο τις φανταζόμαστε μικρές τόσο μικραίνουν. 

    Παραδείγματος χάριν, ένα όραμα ή κάποια παραίσθηση που εμφανίζεται στο μάτι μας τη νύχτα. Εάν κάποιος του δώσει σημασία αυτό φουσκώνει δηλαδή τον επηρεάζει, και αν δεν του δώσει σημασία, αυτό εξαφανίζεται, δεν τον επηρεάζει. Επίσης όσο κάποιος επιχειρήσει να αποκρούσει ένα σμήνος μελισσών που επιτίθεται, θα γίνουν επιθετικότερες, αντιθέτως όσο κάποιος δεν τους δώσει προσοχή και φερθεί ήρεμος θα διασκορπισθούν. Έτσι και το ίδιο όσο κάποιος θεωρεί τις υλικές συμφορές ως μεγάλες και τους δίνει σημασία, τόσο θα αυξηθούν. Λόγω της ανησυχίας του θα διαπεράσει το σώμα του και θα ριζώσει στην καρδιά, και ως αποτέλεσμα θα παράγει μια εσωτερική συμφορά πάνω στην οποία θα στερεωθεί και θα συνεχίσει. Αλλά όταν η ανησυχία αποβληθεί μέσω της συγκατάθεσης προς το θείο διάταγμα και μέσω της πεποίθησης προς αυτό, τότε η υλική συμφορά θα μειωθεί βαθμιαία, θα στεγνώσει και θα εξαφανιστεί, ακριβώς όπως ένα δέντρο του οποίου οι ρίζες έχουν κοπεί και έχει ξεραθεί. Μια φορά είχα περιγράψει αυτή την αλήθεια με τον παρακάτω τρόπο:

    Παράτα τις απελπισμένες κραυγές της συμφοράς και έχε εμπιστοσύνη στον Αλλάχ!

    Διότι, να ξέρεις ότι οι κραυγές είναι συμφορές τις συμφοράς και του λάθους!

   Εάν ανακάλυψες τον αποστολέα της συμφοράς, τότε να ξέρεις είναι μια άνετη και άφθονη σπλαγχνικιά συμφορά!

    Εάν δεν τον ανακάλυψες τότε να ξέρεις ότι όλος ο κόσμος είναι γεμάτος με πόνο και ένδεια!

    Τότε από τη στιγμή που έχεις μια συμφορά όσο ο κόσμος ολόκληρος, γιατί θρηνείς για μια μικρή συμφορά που έχεις; Έλα, έχε εμπιστοσύνη στον Αλλάχ!

     Χαμογέλα με εμπιστοσύνη στη συμφορά σου, για να σου χαμογελάσει και αυτή! Χαμογελώντας θα ελαττωθεί και θα αλλάξει μορφή!

   Όπως σε μια λογομαχία ή διαμάχη, μέσου ενός χαμόγελου προς έναν επιβλητικό εχθρό, το μίσος θα μετατραπεί σε συμφιλίωση, η εχθρότητα σ’ ένα απλό αστείο, θα ελαττωθεί το μίσος και θα εξαφανιστεί. Το ίδιο ισχύει όταν κάποιος έχει να αντιμετωπίσει μια οποιαδήποτε συμφορά, και έχει εμπιστοσύνη στον Αλλάχ. 

    Τρίτο θέμα: Κάθε εποχή έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Σε αυτήν την εποχή της αμέλειας η συμφορά έχει αλλάξει μορφή. Σε ορισμένες εποχές και για ορισμένα άτομα, η συμφορά δεν είναι στην πραγματικότητα συμφορά, αλλά είναι μια θεία εύνοια. Εγώ σε αυτήν την εποχή θεωρώ τυχερούς εκείνους που βασανίζονται εξ’ αιτίας κάποιας ασθένειας -με την προϋπόθεση βέβαια ότι η ασθένειά τους δεν έχει επιπτώσεις στη θρησκεία τους- και δεν μπορώ να αντιτεθώ στην ασθένεια ή συμφορά, αλλά ούτε να λυπηθώ αυτούς που δεινοπαθούν. Διότι, όποτε συναντώ κάποιον άρρωστο νέο, διαπιστώνω ότι έχει περισσότερη αφοσίωση προς τα θρησκευτικά καθήκοντά του και προς την μεταθανάτιο ζωή, από ότι οι συνομήλικοι του. Από αυτό συμπεραίνω ότι η ασθένεια δεν αποτελεί μια κακοτυχία και συμφορά για αυτούς, αλλά μάλλον μια θεία γενναιοδωρία. Διότι ναι μεν είναι αλήθεια ότι η ασθένεια του προκαλεί θλίψη και ταλαιπωρία στη συνοπτική, παροδική και εγκόσμια ζωή του, αλλά είναι ευεργετική για την αιώνια ζωή του. Θεωρείται ως ένα είδος λατρείας. Εάν έβρισκε υγεία, με τη μέθη της νιότης και την παραπλάνηση της εποχής δεν θα ήταν σε θέση να διατηρήσει την κατάσταση της απολαύσεως όπως στην αρρώστια του, και θα κατάρρεε στην πλάνη.