"Δεύτερο Σημείο"

    Δεύτερο Σημείο:

   Όπως ακριβώς η πίστη είναι ένα φως που φωτίζει τον άνθρωπο και καθιστά ευανάγνωστες όλες τις επίσημες επιστολές του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Αλλάχ (Samedâni), έτσι ακριβώς φωταγωγεί όλο το σύμπαν, και απελευθερώνει το παρελθόν και το μέλλον από το σκοτάδι. Θα εξηγήσω το μυστήριο αυτό με μια παρομοίωση που είδα κατά τη διάρκεια ενός οράματος, που αφορά σε μια έννοια του εδαφίου :

اَللهُ وَلِىُّ الَّذِينَ اَمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ اِلَى النُّورِ

      Ήταν ως εξής :

    Είδα σε ένα όραμα μια τρομερή γέφυρα χτισμένη μεταξύ δύο ψηλών βουνών που βρίσκονταν απέναντι το ένα με το άλλο. Κάτω από το γεφύρι βρισκόταν μια κοιλάδα με μεγάλο βάθος. Εγώ ήμουν πάνω στη γέφυρα. Ένα πυκνό σκοτάδι είχε εισβάλει και είχε τυλίξει τη γη και κάθε μέρος του κόσμου. Κοίταξα προς τα δεξιά μου και είδα ένα θεόρατο μνήμα, φασκιωμένο μέσα σε ατέλειωτο πηχτό ζόφος, δηλαδή το φαντάστηκα. Κοίταξα προς τα αριστερά μου και λες και είδα βίαιες καταιγίδες και συμφορές να μαζεύονται και να ετοιμάζονται εν μέσω τρομακτικών κυμάτων μαυρίλας. Κοίταξα από κάτω του γεφυριού και νόμισα πως αντίκρισα μια ανεξιχνίαστη άβυσσο. Κρατούσα ένα αδύναμο φακό εν όψει της τρομακτικής αυτής σκοτεινιάς.  Το χρησιμοποίησα και μπόρεσα λίγο να δω με το φως του. Μια κατάσταση τρομακτική σε μεγάλο βαθμό, παρουσιάστηκε μπροστά μου. Ακόμα, μου εμφανίστηκαν τέτοιοι φοβεροί δράκοι, λιοντάρια  και τέρατα γύρω μου και πάνω στο γεφύρι μπροστά μου, που αναφώνησα: «Μακάρι να μην είχα αυτόν τον φακό, και να μην έβλεπα αυτήν την τρομακτική κατάσταση!». Σε όποια κατεύθυνση και να τον έστρεφα, την ίδια τρομακτική κατάσταση έβλεπα. 

       «Ω! Αυτός ο φακός μόνο μπελάδες στο κεφάλι μου φέρνει!» είπα, και τον  πέταξα θυμωμένος στο έδαφος και τον έσπασα. Τότε με το που τον κομμάτιασα, λες και είχα πατήσει τον ηλεκτρικό διακόπτη μιας τεράστιας ηλεκτρικής λάμπας που φώτιζε ολόκληρο τον κόσμο, το σκοτάδι διαλύθηκε μονομιάς. Τα πάντα γέμισαν με το φως αυτής της λάμπας, και εμφάνισε το κάθε τι όπως στην πραγματικότητα ήταν. Αντιλήφθηκα πως η γέφυρα που είχα δει ήταν μια λεωφόρος μέσα σε μια πεδιάδα που περνούσε πάνω από επίπεδο έδαφος. Το θεόρατο μνήμα που είχα δει στα δεξιά μου συνειδητοποίησα ότι αποτελείται καθ’ολοκληρίαν από πανέμορφους, χλοερούς κήπους και συναθροίσεις για λατρεία, υπηρεσία, συζήτηση και μνήμη του Αλλάχ υπό την  καθοδήγηση φωτισμένων ανθρώπων. Οι γκρεμοί και οι βουνοκορφές στα αριστερά μου που είχα φανταστεί πως ήταν τρικυμιώδεις και θυελλώδεις, αντιλήφθηκα τώρα πως είναι ένας τεράστιος, ευχάριστος και κεφάτος χώρος πανηγύρεως,  αναψυχής και απόλαυσης πίσω από βουνά που ήταν στολισμένα και ευάρεστα. Και τα όντα που είχα νομίσει πως ήταν τρομακτικά τέρατα και δράκοι, αντιλήφθηκα πως ήταν γνώριμα κατοικίδια ζώα όπως καμήλες, βόδια, πρόβατα και κατσίκια.  Διακηρύσσοντας,

اَلْحَمْدُ ِللهِ عَلَى نُورِاْلاِيمَانِ

   «Ελχάμντου-λιλλάχι-αλέν-νούρ-ιλιμάν, Δόξα τον Αλλάχ, για τοφως της πίστης που μας έχει προσφέρει!», απήγγειλα το εδάφιο,

اَللهُوَلِىُّالَّذِينَاَمَنُوايُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ اِلَى النُّورِ

και αφυπνίστηκα από το όραμα μου.

      Και έτσι, τα δύο αυτά βουνά είναι η αρχή και το τέλος της ζωής. Δηλαδή, αυτός ο επίγειος κόσμος και ο κόσμος του μνήματος. 

          Η γέφυρα είναι ο δρόμος της ζωής. 

          Στα δεξιά βρίσκεται το παρελθόν, και στα αριστερά, το μέλλον. 

     Όσο για το μικρό φακό, είναι το ανθρώπινο εγώ, το οποίο είναι εγωιστικό, βασίζεται σε όσα ξέρει, και δε λαμβάνει υπ’ όψιν τη θεία αποκάλυψη. 

    Τα πράγματα που φαντάστηκα σαν τέρατα είναι τα γεγονότα και τα περίεργα πλάσματα του κόσμου. 

      Έτσι λοιπόν, αυτός ο οποίος εμπιστεύεται το εγώ του, και ξεπέφτει στο σκοτάδι της αφροσύνης και είναι εξαρτημένος στο σκότος της πλάνης μοιάζει με την πρώτη μου κατάσταση στο όραμα, όπου εξαιτίας ελλιπούς και ασύνετης γνώσης σαν το φακό τσέπης, είδε το παρελθόν με τη μορφή ενός τεράστιου μνήματος εν μέσω μαυρίλας εμποτισμένης στην ανυπαρξία. Εμφάνιζε το μέλλον ως ένα τρικυμιώδη τόπο τρόμου εξαρτημένο από τη σύμπτωση.

     Και παρουσίαζε γεγονότα και όντα που είναι το καθένα τους ένας ταπεινός υπάλληλος του Ενός Πάνσοφου και Πανοικτίρμονος Αλλάχ (Hakîm-i Rahîm) να μοιάζουν με τέρατα, έτσι όπως εκφράζει το νόημα του εδαφίου,

وَالَّذِينَ كَفَرُوآ اَوْلِيَآؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ اِلَى الظُّلُمَاتِ

    Αλλά εάν ένας τέτοιος άνθρωπος επιτύχει τη θεία καθοδήγηση και εισέλθει η πίστη στην καρδιά του, και αν το φαραωνικό του εγώ (νεφς) συντριβεί και λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του τη βίβλο του Αλλάχ, θα μοιάσει με τη δεύτερη μου κατάσταση στο όραμα. Τότε το σύμπαν θα πάρει ξαφνικά το χρώμα της μέρας και θα γεμίσει με θείο φως.  Ο κόσμος θα απαγγείλει το εδάφιο 

اَللهُ نُورُ السَّمَوَاتِ وَاْلاَرْضِ

[Ο Αλλάχ είναι το φως των ουρανών και της γης]

      Τότε θα αντιληφθεί με το μάτι της καρδιάς ότι το παρελθόν δεν είναι ένα θεόρατο μνήμα, αλλά το μέρος όπου οι ομάδες των εξαγνισμένων πνευμάτων που έχουν σε κάθε αιώνα επιτελέσει τα καθήκοντα της λατρείας τους υπό την καθοδήγηση κάποιου προφήτου ή αγίου, αναφωνώντας το  «Αλλάχου Άκμπαρ! Ο Αλλάχ είναι ο Μέγιστος!» με την ολοκλήρωση των καθηκόντων της ζωής τους, πετούν σε υψηλά αξιώματα, προχωρώντας προοδευτικά στο παρελθόν.  

        Κοιτάζοντας προς τα αριστερά του, και μέσα από το φως της πίστης θα διακρίνει στο βάθος ένα υπαίθριο τραπέζι του Πολυεύσπλαχνου Αλλάχ (Rahmân), στημένο σε ανάκτορα μακαριότητας στους κήπους του Παραδείσου, πέρα από τις άλπειες μεταρρυθμίσεις του κόσμου του μνήματος και του κόσμου του υπερπέραν. Και θα συνειδητοποιήσει ότι οι θύελλες, οι σεισμοί και τα βίαια συμβάντα είναι ταπεινοί υπάλληλοι, και θα καταλάβει ότι οι καταιγίδες και οι βροχές της άνοιξης, αν και φαινομενικά είναι τραχιά, ουσιαστικά όμως είναι λεπτεπίλεπτα  παραδείγματα σοφίας. Ακόμη, θα δει και το θάνατο ως το προοίμιο στην αιώνια ζωή, και το μνήμα, ως τη θύρα στην παντοτινή ευτυχία. Μπορείς να συγκρίνεις πια μόνος σου τις υπόλοιπες πτυχές και να εφαρμόσεις την πραγματικότητα στην εν λόγω παρομοίωση.