Από το Κήρυγμα της Δαμασκού -Hutbe-i Şamiye- Τέταρτη Λέξη

(Από το Κήρυγμα της Δαμασκού [Hutbe-i Şamiye])

   Τέταρτη Λέξη: 

   Σε όλη τη ζωή μου, αυτό που γνώρισα με ακλόνητη βεβαιότητα σχετικά με την κοινωνική ζωή της ανθρωπότητας και το πόρισμα που μου έδωσαν οι επαληθεύσεις είναι ότι: 

   Το αξιότατο πράγμα αγάπης είναι η ίδια η αγάπη, και αν κάτι αξιότατο έχθρας είναι η ίδια η έχθρα! Δηλαδή η αγάπη και η ιδιότητα της αγάπης που διασφαλίζει τον κοινωνικό βίο του ανθρώπου και οδηγεί στην ευτυχία αξίζει πιο πολύ την αγάπη και συμπάθεια υπέρ όλων των ιδιοτήτων και αισθημάτων. Καθώς, η έχθρα και η κακουργία που κάνουν άνω κάτω τον κοινωνικό βίο του ανθρώπου είναι μια απεχθής και επιζήμια  ιδιότητα η οποία πάνω από όλα τα άλλα είναι άξια μίσους και έχθρας και αποστροφής. 

    Μια που αυτή η πραγματικότητα έχει διατυπωθεί με τις επεξηγήσεις  στην Εικοστή Δεύτερη Επιστολή του Ρισαλέ-ι Νούρ, εδώ θα αναφέρουμε εν συντομία ως εξής: 

   Ο καιρός της έχθρας και εχθρικότητας τελείωσε. Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι έδειξαν το πόσο απεχθές και καταστροφική και ανελέητη κακουργία είναι η έχθρα. Αποκαλύφθηκε ότι δεν φέρει καμία ωφέλεια. Επομένως οι κακουργίες των εχθρών μας -εφόσον δεν αποτελούν καταπάτηση- μην ελκύουν την έχθρα σας. Η κόλαση και η θεία τιμωρία τους αρκεί. 

   Κάποιες φορές ο εγωισμός και η αυτολατρεία του ανθρώπου ασυνείδητα εχθρεύεται άδικα τους πιστούς, νομίζοντας πως έχει δίκιο. Ενώ με αυτήν την έχθρα και μοχθηρία περιφρονεί ισχυρούς δεσμούς οι οποίες χρήζουν αγάπη προς τον πιστό όπως η πίστη, το Ισλάμ και η ανθρωπότητα και υποτιμά την αξία τους. Το να προτιμά κανείς κάποιες ασήμαντες προφάσεις έχθρας όταν υπάρχουν μεγάλες σαν βουνό και σπουδαίες αιτίες αγάπης, είναι κατά κάποιον τρόπο μια παραφροσύνη. 

   Εφόσον η αγάπη είναι αντίθετη της έχθρας, σαν το φως και το σκοτάδι, δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν πραγματικά. Οι αιτίες του οποίου θα επικρατήσουν, θα υφίσταται αληθινά μέσα στη καρδιά· και η οντότητα του αντίθετου του δεν θα είναι αληθής! Για παράδειγμα, εάν η αγάπη υπάρχει πραγματικά τότε η έχθρα μεταμορφώνεται σε στοργή και συμπόνια. Η στάση προς τον πιστό είναι αυτή. Αλλιώς, εάν η έχθρα επικρατεί αληθινά μέσα στη καρδιά τότε η αγάπη παίρνει τη μορφή της συμβίωσης και αδιαφορίας και φαινομενικής φιλίας. Τούτο μπορεί να ισχύει προς τους ανήθικους πλανημένους που δεν κινούνται επιθετικά. 

    Μάλιστα οι ουσιαστικές αιτίες της αγάπης όπως η πίστη, το Ισλάμ και η ανθρωπιά αποτελούν φωτεινά, δυνατά δεσμά και είναι πνευματικά κάστρα. Τα κίνητρα της έχθρας προς τους πιστούς είναι κάποιες προσωπικές αιτίες σαν τα ασήμαντα λιθαράκια. Επομένως, εκείνος που εχθρεύεται πραγματικά έναν μουσουλμάνο διαπράττει μεγάλο σφάλμα διότι σημαίνει ότι καταπατεί και περιφρονεί τα μεγαλειώδη και αξιαγάπητα κοινά δεσμά και αιτίες.

    Εν συντομία: Η θέρμη, η αδελφοσύνη, η αγάπη είναι η ιδιοσυγκρασία, ο σύνδεσμος του Ισλάμ. Εκείνοι που διατηρούν έχθρα μοιάζουν με ένα παιδί που έχει διαφθαρεί η φύση του, θέλει να κλάψει και ψάχνει κάτι ώστε να το κάνει. Κάποια ανεπαίσθητα πράγματα σαν το φτερό του κουνουπιού, γίνονται προφάσεις στο κλαψούρισμά του. Μοιάζει επίσης με έναν ανελέητο και απαισιόδοξο άνθρωπο ο οποίος όσο του είναι δυνατόν να σκεφτεί κακόβουλα δεν τείνει να σκεφτεί καλοπροαίρετα. Σκεπάζει και εξαλείφει δέκα καλοσύνες με μια και μόνο κακή πράξη. Κάτι που το έλεος και η καλογνωμία, τα οποία είναι ισλαμικά χαρακτηριστικά το απορρίπτουν.