ΕΙΚΟΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΘΕΜΑ

Δεύτερο  Θέμα

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

 Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ

(Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του Οικτίρμονος Ραχίμ.)  

֍ اِنَّ اللّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ اْلمَتِينُ  

يَرْزُقُهَا وَاِيَّاكُمْ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ  وَكَاَيِّنْ مِنْ دَابَّةٍ لاَ َتحْمِلُ رِزْقَهَا اَللّهُ

[«Γιατί ο Αλλάχ είναι Εκείνος που δίνει (το κάθε τι) για τη Συντήρηση, Κύριος της πανίσχυρης δύναμης.» Κουράν, Ελ- Δζαριγιάτ, 51:58»]

[«Και πόσο αμέτρητα είναι (τα πλάσματα) τα ζωντανά που δεν κουβαλούν τίποτε στη συντήρηση τους; Ο  Αλλάχ είναι που τρέφει και εσάς και αυτά, είναι Αυτός που ακούει τα πάντα Ο Σεμί και Ο Παντογνώστης Αλίμ.» Κουράν,  Ελ- Ανκεμπούτ, 29:60] 

   Ω  ΕΣΕΙΣ  ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ! Στο Πρώτο θέμα της Εικοστής Δεύτερης Επιστολής, κατάλαβες το πόσο επιβλαβής είναι το μίσος. Επίσης να ξέρεις, ότι όσο το μίσος, άλλο τόσο και η απληστία είναι μια από της πιο τρομερά επιβλαβής αρρώστιες, στην κοινωνική ζωή του Ισλάμ.

   H απληστία είναι αιτία αποτυχίας, μια αρρώστια και ταπείνωση. Φέρνει την στέρηση και την αθλιότητα. Η αρρώστια και η αθλιότητα των εβραίων, του λαού που περισσότερο από κάθε άλλο λαό επιτίθεται με απληστία στο κόσμο, είναι μια οριστική απόδειξη σ` αυτό.

    Ναι η απληστία, δείχνει την κακή της επιρροή μέσα στο έμβιο κόσμο, ξεκινώντας από το πιο ευρύ κύκλο και φθάνοντας έως το πιο μικρό στοιχείο. Ενώ από την άλλη, η ζήτηση των απαραιτήτων αγαθών δηλαδή του επιούσιου άρτου με εγκαρτέρηση και πίστη στο θέλημα του Αλλάχ, απεναντίας, είναι αιτία ανακούφισης και δείχνει την καλή επιρροή του απανταχού. Όπως ακριβώς τα καρποφόρα δέντρα και φυτά που είναι ένα είδος έμβιων και είναι ενδεής σε κάποια απαραίτητα αγαθά, μένουν στη θέση τους με εγκαρτέρηση και ολιγάρκεια χωρίς να εκδηλώνουν απληστία. Και όμως γ` αυτό το λόγο, τα απαραίτητα αγαθά έρχονται σ` αυτά τρέχοντας. Τρέφουν πολύ περισσότερα βλαστάρια απ` ότι τα ζώα. Ενώ, τα ζώα επειδή σπεύδουν με απληστία πίσω από τα απαραίτητα αγαθά τους, τα αποκτούν με πάρα πολύ κόπο και ελλείψεις.

    Μάλιστα, εντός του ζωικού βασιλείου τα νεοσσά τα οποία εκφράζουν την αδυναμία και ατονία τους με την σωματική γλώσσα, εγκαρτερούν έτσι ώστε τα θεμιτά και τέλεια και αρεστά απαραίτητα τους αγαθά να προσφέρονται σ` αυτά από το θησαυροφυλάκιο της θεϊκής ευσπλαχνίας. Ενώ η εξόρμηση των θηρίων με απληστία στα απαραίτητα τους αγαθά και η άδικη απόκτηση αυτών των απεχθών αγαθών με πολύ κόπο, δείχνει ότι: η απληστία είναι όντως αιτία στέρησης, ενώ η εγκαρτέρηση και πίστη στο θέλημα του Αλλάχ, (tevekkioul) και η ολιγάρκεια είναι αιτία προσέλκυσης του Θεϊκού ελέους.

   Μάλιστα στο κόσμο της ανθρωπότητας, οι εβραίοι που περισσότερο από κάθε άλλο λαό είναι προσκολλημένοι με απληστία στη ζωή και αφοσιωμένοι με πάθος στα εγκόσμια, με την παράνομη περιουσία που έχουν κερδίσει από τόκους, και οι ίδιοι δεν επωφελούνται από αυτήν, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να την φυλούν, και ως συνέπεια όλων αυτών των πράξεων τους το ότι δέχονται το χαστούκι της περιφρόνησης, υποτίμησης την εξαθλίωση την δολοφονία και τη προδοσία από όλους τους λαούς, όλα αυτά δείχνουν ότι: η απληστία είναι αιτία εξευτελισμού και απογοήτευσης.

   Υπάρχουν τόσα γεγονότα που αποδεικνύουν ότι ο πολύ άπληστος άνθρωπος δέχεται κάθε στιγμή κάθε είδους πλήγμα και απογοητεύσεις που η παροιμία اَلْحَرِيصُ خَائِبٌ خَاسِرٌ  «Η απληστία είναι πηγή εξευτελισμού και αιτία αποτυχίας» είναι κοινός αποδεκτή από το γενικό σύνολο των ανθρώπων.

   Αφού λοιπόν είναι έτσι, εάν αγαπάς πολύ τα υλικά αγαθά, διεκδίκησε τα όχι με απληστία αλλά με ολιγάρκεια, ώστε να σου δοθούν περισσότερα.

   Ο ολιγαρκής κι ο άπληστος μοιάζουν με δύο άτομα που μπαίνουν στο σαλόνι επισκέψεων ενός μεγάλου  και σημαντικού προσώπου. Ο ένας από αυτούς από μέσα του λέει «Αρκεί και μόνο να με δεχτεί, ώστε, να γλιτώσω από το κρύο που υπάρχει έξω. Ακόμα και την κατώτερη καρέκλα να μου δώσουν, θα είναι χάρη για μένα.» 

   Ο δεύτερος άνδρας, δήθεν λες και έχει κάποιο δικαίωμα και όλοι είναι  υποχρεωμένοι να τον σεβαστούν λέει αλαζονικά «Πρέπει να μου δώσει την ανώτερη καρέκλα» μπαίνει, παθιασμένος με απληστία και στήνει το βλέμμα του στις πιο πάνω θέσεις και θέλει να πάει σ` αυτές. Όμως ο ιδιοκτήτης τον γυρίζει και τον βάζει να κάτσει πίσω. Ο άνδρας αντί να ευχαριστήσει τον ιδιοκτήτη θυμώνει από μέσα του. Κι ο ιδιοκτήτης δείχνει τη δυσαρέσκεια του προς αυτών. 

   Ο πρώτος άνδρας μπαίνει με μετριοφροσύνη και θέλει να κάτσει στην κατώτερη καρέκλα. Αυτή η μετριοφροσύνη και η ολιγάρκεια του, αρέσει πολύ στον ιδιοκτήτη. Ο οποίος προτείνει λέγοντας του «Ορίστε, περάστε στην ανώτερη καρέκλα.» Κι ο άνδρας όλο και πιο πολύ αυξάνει τις ευχαριστίες του και την ικανοποίηση του.

   Έτσι, ο κόσμος αυτός είναι το μεγάλο σαλόνι του Πολυεύσπλαχνου Rahmân. Η επιφάνεια της γης είναι ένα τραπέζι (φαγητού) της ευσπλαχνίας Του τα στάδια και τα επίπεδα των αγαθών είναι σαν τις καρέκλες. 

   Ακόμα και στις πιο μικρές ενέργειες, ο καθένας μπορεί να αισθανθεί τις αρνητικές επιπτώσεις της απληστίας.

   Για παράδειγμα όταν δύο ζητιάνοι ζητάνε κάτι, ο κάθε άνθρωπος νιώθει μια αγανάκτηση με τη συμπεριφορά του άπληστου ζητιάνου που ζητάει επίμονα, και δεν θέλει να του δώσει τίποτα απολύτως. Ενώ αισθάνεται έλεος για τον ήρεμο ζητιάνο που  περιμένει ήρεμα, και θέλει να του προσφέρει κάτι.

   Ακόμη ας πούμε ότι τη νύχτα έχεις αϋπνίες, δεν σε πιάνει ύπνος. Τότε εσύ αν ξαπλώσεις και μείνεις απαθής, μπορεί και να κοιμηθείς. Όμως, αν εσύ επίμονα ζητήσεις ύπνο και πεις «αμάν να κοιμηθώ!, αμάν να κοιμηθώ!» τότε θα χάσεις τον ύπνο σου  ολότελα.

   Ακόμη ας πούμε ότι για ένα σημαντικό αποτέλεσμα περιμένεις επίμονα κάποιον και με εμμονή λες «αμάν δεν ήρθε!, αμάν δεν ήρθε!» τελικά εξαντλείται η υπομονή σου και σηκώνεσαι και φεύγεις. Μετά από ένα λεπτό το άτομο που περιμένεις έρχεται, αλλά το σημαντικό αποτέλεσμα που περιμένεις χάνεται.

   Το μυστήριο αυτών των γεγονότων είναι: Όπως για παράδειγμα για την ύπαρξη ενός ψωμιού επιβάλλεται να υπάρχει ένα χωράφι, αλώνισμα, ένας μύλος και φούρνος. Έτσι ακριβώς και στη ταξινόμηση των πραγμάτων υπάρχει μια περίσκεψη και προνοητικότητα. Εξαιτίας της απληστίας που κατέχει το άτομο δεν μπορεί να συμπεριφερθεί προνοητικά και έξυπνα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τηρεί και να συμμορφωθεί με τα πνευματικά σκαλοπάτια αυτών των ταξινομημένων πραγμάτων. Έτσι, είτε θα παραλείψει ή θα αφήσει ελλιπείς κάποιο σκαλοπάτι και δεν θα φθάσει στο σκοπό του.

   Ω  εσείς αδέλφια που έχετε ζαλιστεί από τη βιοπάλη της ζωής κι έχετε μεθύσει με το πάθος για τα εγκόσμια! Ενώ η απληστία είναι τόσο επιζήμια και προκαλεί τόσους μπελάδες, πώς είναι δυνατόν να διαπράττετε κάθε κακία, διαφθορά και να αποδέχεστε κάθε υλικό αγαθό χωρίς να ελέγχεται αν προέρχεται από απαγορευμένες (Χαράμ) ή δίκαιες (Χαλάλ) πηγές; Πώς είναι δυνατόν στο δρόμο της απληστίας να τα αποδέχεστε όλα αυτά και να θυσιάζετε πολλά πράγματα που θα έχετε ανάγκη στην μεταθανάτιο ζωή σας; Μάλιστα σ` αυτό το δρόμο της απληστίας εγκαταλείπετε το Ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά] το οποίο είναι από τις σημαντικές θεμελιώδες αρχές του Ισλάμ. Εντούτοις το Ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά] είναι αιτία αφθονίας και ευμάρειας για κάθε άτομο, επίσης είναι το στοιχείο που απομακρύνει τους μπελάδες από κάθε άτομο. Αυτός που δεν δίνει το Ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά] σε κάθε περίπτωση θα χάσει από την περιουσία του, τόσο, όσο δηλαδή θα έπρεπε να δώσει για το Ζεκάτ  [υποχρεωτική συνεισφορά] -ή θα τα δώσει σε πράγματα άχρηστα ή θα τον βρει κάποια συμφορά  και θα του τα πάρει.

   Σε ένα πραγματικό οραματισμό, στο πέμπτο χρόνο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, σε ένα περίεργο όνειρο ρωτήθηκε από μένα :

   «Γιατί αυτή η πείνα, οι οικονομικές απώλειες και οι σωματικές δυσχέρειες βρήκαν τους Μουσουλμάνους;» 

   Είπα στο όνειρο μου:

   «Ο Ύψιστος Αληθής Αλλάχ (Cenâb-ı Hak) ζήτησε το ένα  δέκατο από  κάποια είδη περιουσίας (Υποσημείωση)[1] ή το ένα τεσσαρακοστό (Υποσημείωση)[2]  από κάποια άλλα είδη, ώστε να ωφεληθούμε από τις προσευχές των φτωχών και να αποφύγουμε το μίσος και τη ζηλοφθονία τους. Εμείς από την απληστία μας φερθήκαμε με πλεονεξία και δεν δώσαμε τίποτα. Ο Ύψιστος Αληθής Αλλάχ (Cenâb-ı Hak) πήρε τα τριάντα από τα σαράντα και τα οκτώ δέκατα από το συσσωρευμένο Ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά]. 

   Επίσης ζήτησε από εμάς κάθε χρόνο, μόνο ένα μήνα πείνας (νηστεία) που εμπεριέχει εβδομήντα εμβρίθειες. Εμείς λυπηθήκαμε το άτομο μας (το Ναφς) και δεν αντέξαμε μια προσωρινή και γευστική πείνα. Ο Ύψιστος Αληθής Αλλάχ (Cenâb-ı Hak) ως τιμωρία, μας ανάγκασε να κρατήσουμε ένα είδος νηστείας εβδομήντα φορές πιο δύσκολη για πέντε χρόνια.

   Επίσης ζήτησε από εμάς μόνο μια ώρα από τις είκοσι-τέσσερις, μια ώρα ευχάριστη, μεγαλοπρεπής, λαμπρή και ωφέλιμη ώστε να τηρήσουμε τις κατά κάποιο τρόπο Επιμορφωτικές  υπαγορεύσεις του Κυρίου Rabb.  Εμείς τεμπελιάσαμε και δεν εκπληρώσαμε αυτές τις προσευχές (Σαλά – Ναμάζι) και τις επικλήσεις. Χάσαμε αυτή την μοναδική ώρα προσθέτοντας την στις υπόλοιπες ώρες. Ο Ύψιστος Αληθής Αλλάχ (Cenâb-ı Hak), ως αντίτιμο αυτού, με ασκήσεις και υπαγορεύσεις και τρεξίματα μας υποχρέωσε να προσευχηθούμε με ένα είδος προσκυνήματος (Σαλά) που κράτησε πέντε χρόνια».

   Μετά συνήλθα, σκέφτηκα και κατάλαβα ότι σ` αυτό τον οραματισμό υπάρχει μια πολύ σημαντική πραγματικότητα. Όπως αποδείχτηκε και εξηγήθηκε στον Εικοστό Πέμπτο Λόγο -στο οποίο γίνεται σύγκριση του πολιτισμού και των βουλευμάτων του Κουράν-, η πηγή όλης της ανηθικότητας και των επαναστάσεων που υπάρχει στην κοινωνική ζωή της ανθρωπότητας είναι δύο στοιχεία:

   Το πρώτο:  «Από τη στιγμή που εγώ είμαι χορτάτος τη με νοιάζει η λιμοκτονία του άλλου;»

      Το δεύτερο:  «Δούλευε εσύ για να τρώω εγώ»

   Αυτό που διατηρεί αυτά τα δύο στοιχεία είναι η συνέχιση του τόκου και η εγκατάλειψη του Ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά]. Η μοναδική λύση που θα θεραπεύσει αυτές τις δύο τρομερές κοινωνικές αρρώστιες είναι η διεξαγωγή του Ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά] ως γενική αρχή και η υποχρεωτική καταβολή του και η απαγόρευση του τόκου.

    Επίσης, όχι μόνο ανάμεσα στα άτομα και στις ειδικές κοινότητες, αλλά ίσως για την κοινωνική ευτυχία όλης της ανθρωπότητας το Ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά] είναι το θεμελιώδες στοιχείο και ίσως ο πιο σημαντικός στύλος για την συνέχιση της ανθρώπινης ζωής. Διότι στην ανθρωπότητα υπάρχουν δύο κοινωνικές τάξεις, οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Η συμπόνια και η δωρεά των πλουσίων προς τους φτωχούς και από την άλλη ο σεβασμός και η εκτίμηση των φτωχών προς τους πλουσίους, εξασφαλίζεται μόνο με το Ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά]. Αλλιώς από ψηλά θα κατέβει η καταπίεση και η τυραννία προς τους φτωχούς κι από τους φτωχούς θα βγει το μίσος και η εξέγερση προς τους πλουσίους. Οι δύο κοινωνικές τάξεις θα είναι σε διαρκή πνευματική διένεξη και θα υπάρχει συνεχής αναταραχή και διχόνοια ανάμεσα τους. Ως αποτέλεσμα αυτού, όπως έγινε στη Ρωσία δηλαδή με την μορφή της διαμάχης του μόχθου και του κεφαλαίου, έτσι ακριβώς θα ξεκινήσουν να αλλήλο-τρώγονται μεταξύ τους.

    Ω εσείς που είσαστε γενναιόδωροι και ευσυνείδητοι! Και εσείς που κάνετε δωρεές και προσφέρετε διάφορα! Αν οι δωρεές δεν γίνονται στο όνομα του Ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά], τότε σ` αυτό υπάρχουν τρεις ζημιές. Και κάποιες φορές καταλήγουν να είναι και ανώφελες. Διότι αν δεν δίνεις για όνομα του Αλλάχ τότε πνευματικά, υποχρεώνεις τον φτωχό και αφήνεις τον καημένο στην αιχμαλωσία της ευγνωμοσύνης. Μάλιστα στερείσαι την αποδεκτή του προσευχή για σένα. Στην πραγματικότητα, ενώ είσαι ένας υπάλληλος διανομής του Ύψιστου Αληθούς Αλλάχ (Cenâb-ı Hak) για να προσφέρει τα αγαθά Του στους δούλους Του, εσύ όμως νομίζοντας τον εαυτό σου ιδιοκτήτη των αγαθών αυτών γίνεσαι αχάριστος προς τα αγαθά που σου προσφέρονται.

    Εάν δώσεις με σκοπό το Ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά] τότε επειδή είναι για τον Ύψιστο Αληθή Αλλάχ (Cenâb-ı Hak), κερδίζεις πνευματική ανταμοιβή του και δείχνεις την ευγνωμοσύνη και ευχαριστία σου για τα αγαθά αυτά. Επίσης ο στερημένος άνθρωπος επειδή δεν θα είναι υποχρεωμένος να σε κολακεύει θα έχει διαφυλάξει την υπόληψη και την αξιοπρέπεια του και οι προσευχές του σχετικά με εσένα θα είναι αποδεκτές. Πως μπορεί να συγκριθεί η αξία και η σοφία του Ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά], με τις εθελοντικές δωρεές και προσφορές που όμως γίνονται με υποκρισία για δόξα και φήμη και στο τέλος αυτό που αποκομίζουν είναι η υποχρέωση και η ταπείνωση; Ενώ κάνοντας αυτές τις καλές πράξεις με σκοπό το Ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά] και εκπληρώνεις το υποχρεωτικό το ιερό σου καθήκον και κερδίζεις την πνευματική ανταμοιβή, το Θεάρεστο, την ειλικρίνεια και μια αποδεκτή ευχή;

  سُبْحَانَكَ لاَ عِلْمَ لَنَا اِلاَّ مَا عَلَّمْتَنَا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ

[«Σε αποκαθαίρουμε από κάθε είδους μειονέκτημα (Εσύ είσαι Ο Σουμπχάν) . Δεν κατέχουμε άλλη γνώση παρά αυτήν που μας έχεις διδάξει. Πράγματι! Είσαι -Εσύ- Ο Παντογνώστης (Ο Αλίμ), Ο Κατ` εξοχήν  Σοφός Αλλάχ που δημιουργεί τα πάντα με σοφία, με νόημα και ωφέλεια και έτσι όπως πρέπει (Ο  Χακίμ)» Κουράν, Ελ-Μπάκαρα, 2:32]

اَللَّهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّمْ عَلَى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ الَّذِى قَالَ اَلْمُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِ كَالْبُنْيَانِ الْمَرْصُوصِ يَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا

 وَ قَالَ اَلْقَنَاعَةُ كَنْزٌ لاَ يَفْنَى وَعَلَى آلِهِ وَصَحْبِهِ اَجْمَعِينَ آمِينَ وَالْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ

Ω Αλλάχ! Σ` Αυτόν που κηρύσσει ότι: “Οι πιστοί είναι σαν τις πέτρες ενός γερού κτιρίου, ο ένας δίνει δύναμη στον άλλον” και ότι “Η ολιγάρκεια είναι ένας ανεξάντλητος θησαυρός”. Τον Απόστολο σου Τον Μουχάμμαντ να παρέχεις ευλογίες και ειρήνη σε Αυτόν  και σε όλη Του την οικογένεια  και στους συντρόφους Του. Και ας είναι Του Αλλάχ ο κάθε αίνος, Του Συντηρητή και Επιμορφωτή όλων των Κόσμων Rabb.

 
[1] Υποσημείωση: Δηλαδή, το ένα δέκατο από την ετήσια σοδιά που μας δίνει κάθε χρόνο, όπως για παράδειγμα το σιτάρι.
[2] Υποσημείωση: Δηλαδή, από το τεσσαρακοστό που έχει ήδη δώσει (ο Αλλάχ), κάθε χρόνο συνήθως το λιγότερο μέσο εμπορικών αποδοχών και μέσο κτηνοτροφίας, και δίνει (Ο Μουσουλμάνος) το ένα από τα σαράντα της νέας του συνολικής περιουσίας.