Επίλογος Σχετικά με το κουτσομπολιό

Επίλογος

Σχετικά με το κουτσομπολιό [GIYBET].

وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ  بِاسْمِهِ

[Εις το όνομά Του! «Και δεν υπάρχει τίποτα που να μην Τον υμνεί με αίνο!»

Κουράν, Ισρά, 17:44]

    Το εδάφιο που αναφέρεται στο Πέμπτο Σημείο της Πρώτης Ακτίνας της Πρώτης Φλόγας του  Εικοστού Πέμπτου Λόγου, ως ένα από τα παραδειγματικά εδάφια που εκφράζουν έντονη απαρέσκεια και απαγόρευση, με θαυματουργό τρόπο από έξι πτυχές επικρίνει την κακολογία, δείχνοντας έτσι εξολοκλήρου το πόσο αισχρή είναι η κακολογία από άποψη του Κουράν, ώστε δεν έχει αφήσει ανάγκη για άλλη δήλωση. Ναι όντως, οιαδήποτε άλλη δήλωση ύστερα από την δήλωση του Κουράν δεν μπορεί να γίνει, και ούτε και χρειάζεται. 

    Να λοιπόν, اَيُحِبُّ اَحَدُكُمْ اَنْ يَاْكُلَ لَحْمَ اَخِيهِ مَيْتًا [«…θα άρεζε σε κάποιον από εσάς να φάει τη σάρκα ενός νεκρού του αδερφού;» Κουράν, Ελ-Χουτζουράτ, 49:12] με τούτο το εδάφιο επικρίνει την επίκριση σε έξι βαθμίδες και απαγορεύει με σφοδρότητα την κακολογία σε έξι επίπεδα. Το εδάφιο αυτό όταν κάνει άμεση αναφορά σε αυτούς που κακολογούν το νόημα του εκτυλίσσεται με τον παρακάτω τρόπο. Δηλαδή:

   Το "χεμζέ" [το πρώτο γράμμα του εν λόγο εδαφίου] που υπάρχει στην αρχή του εδαφίου σημαίνει «αγιά»  [μήπως, άραγε] έχει την έννοια του «ρωτάω». Εκείνη η έννοια του ρωτάω σαν νερό εισδύει σε όλες τις λέξεις του εδαφίου. Και υπάρχει μια καλυμμένη κρίση σε όλες τις λέξεις του εδαφίου. 

   Ορίστε η πρώτη, μέσω του  "χεμζέ"  λέει:  "Άραγε δεν έχετε μυαλό, εκεί όπου γίνονται οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις, και δεν αντιλαμβάνεστε κάτι τόσο αισχρό;"

   Η δεύτερη μέσω της φράσης  يُحِبُّ [αρέσει-αγαπάει] λέει: "Άραγε έχει χαλάσει η καρδιά σας, εκεί όπου διενεργείται η αγάπη και το μίσος, ώστε αγαπάει την πιο αηδιαστική πράξη;" 

    Η τρίτη με την λέξη  اَحَدُكُمْ [κάποιον από εσάς] λέει: "Τι έχει πάθει ο πολιτισμός και η κοινωνική ζωή σας που ζωογονείται από την κοινότητα, ώστε αποδέχεται μια πράξη η οποία δηλητηριάζει την κοινή ζωή σας;"

    Η τέταρτη με την φράση اَنْ يَاْكُلَ لَحْمَ [να φάει τη σάρκα, το κρέας] λέει: "Τι έχει πάθει η ανθρωπιά σας, ώστε θηριωδώς κομματιάζετε με τα δόντια σας τον φίλο σας;"

   Η πέμπτη με τη λέξη اَخِيهِ [του αδερφού του] λέει: "Άραγε δεν έχετε καθόλου συμπόνια στον συνάνθρωπο, καθόλου συγγενικούς δεσμούς, ώστε δαγκώνετε ανελέητα την πνευματική προσωπικότητα ενός δύστυχου ο οποίος από πολλές πτυχές σαν αυτές είναι αδερφός σας; Και δεν έχετε καθόλου μυαλό ώστε, σαν τρελοί με τα ίδια σας τα δόντια δαγκώνετε τα μέλη του σώματός σας;" 

    Η έκτη με τη λέξη λέει: مَيْتًا [νεκρού] "Πού είναι η συνείδησή σας; Άραγε έχει χαλάσει η φύση σας, ώστε απέναντι σε έναν αδερφό σας που βρίσκεται σε άκρως σεβάσμια κατάσταση, προβαίνετε σε  μια τόσο σιχαμερή πράξη όπως να δαγκώνετε τη σάρκα του;" 

   Άρα, κατά την δήλωση αυτού το εδαφίου και με τις ξεχωριστές μαρτυρίες των λέξεων, η επίκριση και η κακολογία είναι από νοητική και από αισθηματική και από ανθρωπιστική και από συνειδησιακή και από φυσιολογική αλλά και από εθνική άποψη κατακριτέα και καταδικασμένη. Ορίστε λοιπόν δες, πώς αυτό το εδάφιο ρητορικά κατακρίνοντας την επίκριση σε έξι επίπεδα, αποτρέπει θαυματουργά κατά  έξι βαθμούς από εκείνη την αμαρτία. 

   Η κακολογία είναι ένα χυδαίο όπλο το οποίο χρησιμοποιούν πιο πολύ οι κακοδιατεθειμένοι οι ζηλόφθονες και οι στενοκέφαλοι. Ένα αξιοπρεπές άτομο δεν μπορεί να καταδέχεται να χρησιμοποιήσει αυτό το χυδαίο όπλο, όπως έχει δηλώσει ένα διάσημο πρόσωπο:   فَكُلُّ اِغْتِيَابٍ جَهْدُ مَنْ لاَ لَهُ جَهْدٌ ٭وَ اُكَبِّرُ نَفْسِى عَنْ جَزَۤاءٍ بِغِيْبَة٭ δηλαδή «Κρατάω ψηλά την αξιοπρέπεια του εαφτού-ναφς μου από το να τιμωρήσω τον εχθρό μου με κακολογίες και δεν καταπέφτω να χρησιμοποιήσω αυτό το αισχρό όπλο. Διότι το κουτσομπολιό είναι όπλο των αδύναμων, ευτελών και ελεεινών.»

   Το κουτσομπολιό είναι αυτό που, εάν αυτός ο οποίος κακολογείται παρευρισκόταν και τα άκουγε θα δυσαρεστούταν και θα θύμωνε. Εάν τα λεγόμενα είναι σωστά, είναι ίδιον του κουτσομπολιού. Εάν τα λεγόμενα είναι ψέματα τότε είναι και κουτσομπολιό και συκοφαντία, μια διπλάσια μυσαρή αμαρτία. 

    Η επίκριση σε κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι επιτρεπτή:

   Η πρώτη: Ως παράπονο μπορεί να μιλήσει κάποιος σε έναν υπεύθυνο ώστε να τον βοηθήσει να εξαλειφτεί μια κακία ή ένα παράπτωμα από κάποιον, με αποτέλεσμα να υπερασπιστεί το δίκιο του.

 Μια άλλη περίπτωση: Ένα άτομο θέλει να συνεργαστεί με κάποιον και συμβουλεύεται εσένα. Εσύ χωρίς υστεροβουλία παρά μόνο για να γίνεις ωφέλιμος και για την αξιοπρέπεια της συμβουλής μπορείς να πεις «Μην συνεργάζεσαι μαζί του διότι θα υποστείς ζημιά!» 

  Και μια άλλη: Μπορεί κάποιος με σκοπό όχι για να βρίσει ή να προσβάλλει έναν συγκεκριμένο, αλλά για να τον περιγράψει ή να τον επιδείξει, να πει «Εκείνος ο κουτσός και αλήτης άνδρας πήγε στο τάδε μέρος.»  

   Και μια ακόμη: Εάν αυτός που επικρίνεται είναι ακόλαστος αμαρτωλός. Δηλαδή δεν δυσαρεστείται με την κακία του ίσως και περηφανεύεται με τις ακολασίες που διαπράττει, αρέσκεται να αδικεί και τα διαπράττει ανοιχτά και δημοσίως χωρίς να ντρέπεται.

   Να λοιπόν υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις και μόνο για το όνομα του δικαίου και της ωφέλειας και χωρίς υστεροβουλία και φθόνο η επίκριση μπορεί να είναι επιτρεπτή. Ειδάλλως η επίκριση, η κακολογία, το κουτσομπολιό [gıybet]  καταστρέφουν τις καλές πράξεις όπως ακριβώς η φωτιά καταστρέφει το ξύλο!  

   Σε περίπτωση που έχει κακολογήσει ή ηθελημένα τα άκουσε, τότε χρειάζεται να πει   اَللّٰهُمَّ اغْفِرْ لَنَا وَلِمَنِ اغْتَبْنَاه [Ο Αλλάχ, συγχώρεσε εμάς και αυτόν που κουτσομπολέψαμε!], έπειτα όταν συναντήσει το συγκεκριμένο άτομο να του πει «Κάνε μου χαλάλι! Συχώρα με!»

                                                                                                اَلْبَاقِى هُوَ الْبَاقِى

                                                                      [Μόνο Αυτός (ο Αλλάχ)  Είναι ο Αιώνιος]                                               

                                                                  Σαῒντ Νουρσί