ΕΒΔΟΜΗ ΑΙΤΙΑ

ΕΒΔΟΜΗ ΑΙΤΙΑ

     Όπως η διαφωνία και ο ανταγωνισμός μεταξύ των ανθρώπων της αλήθειας δεν  πρoέρχεται  από  τη  ζήλια  και  την  απληστία  για  τα  εγκόσμια,  έτσι και  η ενότητα μεταξύ των υλιστών και των ανθρώπων της απερισκεψίας δεν προκύπτει από τη γενναιοδωρία και τη μεγαλοψυχία τους.

     Ίσως επειδή οι άνθρωποι της αλήθειας δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν πλήρως την μεγαλοψυχία, την αφοσίωση και την αξιέπαινη μορφή άμιλλας στο δρόμο του δικαίου  τα  οποία  αντλούν  από  την  αλήθεια,  και  λόγω των  ανάξιων  που  έχουν διεισδύσει  και  η  εν  μέρει  κατάχρηση  αυτών των  αξιών,  έχει  οδηγήσει  σε  μια ανταγωνιστική διαμάχη, προκαλώντας έτσι σοβαρή ζημιά τόσο στους ίδιους όσο και στην Ισλαμική κοινότητα.

     Όσο για τους ανθρώπους της αμέλειας και της πλάνης, για να μην χάσουν τα οφέλη στα οποία είναι εθισμένοι και για να μην προσβάλλουν τους ηγέτες και τους συντρόφους που λατρεύουν για χάρη του οφέλους, εκφράζουν απόλυτη ταπείνωση,  υποτίμηση  και  έλλειψη  ανδρισμού, κρατούν  την  ενότητα  με  τους συντρόφους  τους  με  κάθε  κόστος,  όσο αποτρόπαιοι,  προδότες  και  επιβλαβείς και  αν  είναι,  και  συμφωνούν ολόψυχα  με  τους  εταίρους  τους  σε  οποιαδήποτε μορφή που μπορεί να υπαγορεύεται από το κοινό τους συμφέρον. Ως αποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας, επιτυγχάνουν πράγματι τα επιθυμητά τους οφέλη.

     Ω  εσείς,  οι  άνθρωποι  της  αλήθειας  και  του  δικαίου  που  έχετε πέσει  στη διαμάχη και πλήττεστε στην καταστροφή! Επειδή, έχετε χάσει την ειλικρίνειας (Ιχλάς) σε αυτή την εποχή της καταστροφής, και δεν καταφέρατε να αφοσιωθείτε στον στόχο της θείας ευαρέσκειας προκαλέσατε τους ανθρώπους της αλήθειας να υποστούν αυτή την ταπείνωση και την ήττα. Δεν πρέπει να υπάρχει  ανταγωνισμός,  ζήλος,  φθόνος,  και  ζήλια  σε ζητήματα  θρησκείας  και μεταθανάτιας ζωής και από άποψη δικαίου δεν μπορεί να υπάρχει.

     Ο λόγος του φθόνου και της ζήλιας είναι ότι πολλά χέρια απλώνονται για ένα και μόνο πράγμα, πολλά μάτια στερεώνονται σε μία και μόνο θέση, πολλά στομάχια   επιθυμούν   το   ίδιο   και   μόνο   καρβέλι   ψωμί,   το   οποίο προκαλεί σύγκρουση, διαφωνία και ανταγωνισμού και ως αποτέλεσμα οδηγεί στη ζήλια και τον φθόνο. Δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι επιθυμούν το ίδιο πράγμα στον κόσμο,  και  επειδή  ο  κόσμος, στενός  και  παροδικός  όπως  είναι,  δεν  μπορεί  να ικανοποιήσει τις απεριόριστες επιθυμίες του ανθρώπου, οι άνθρωποι γίνονται αντίπαλοι ο ένας με τον άλλον. Ωστόσο, στη μεταθανάτια ζωή ένας παράδεισος με απόσταση πεντακοσίων ετών θα δοθεί σε κάθε άτομο (Υποσημείωση)[1]. Εβδομήντα χιλιάδες παλάτια και Χούρη θα του προσφερθούν, και κάθε ένας από τους κατοίκους του Παραδείσου θα είναι απόλυτα ικανοποιημένος με το μερίδιό του. Συνεπώς, είναι σαφές ότι δεν υπάρχει λόγος αντιπαλότητας στη μέλλουσα ζωή, ούτε μπορεί να υπάρξει ανταγωνισμός. Στην περίπτωση αυτή, ούτε θα έπρεπε να υπάρχει ανταγωνισμός όσον αφορά τις εν λόγω καλές πράξεις που κληροδοτούν ανταμοιβή στη μεταθανάτια ζωή, έτσι δεν υπάρχει χώρος για ζήλια εδώ. Αυτός που ζηλεύει εδώ είτε είναι υποκριτής, που αναζητά κάποιο κοσμικό αποτέλεσμα μέσω της εκτέλεσης καλών πράξεων, είτε ένας ειλικρινής αλλά αδαής λάτρης, που δεν γνωρίζει τον πραγματικό σκοπό των καλών πράξεων και δεν κατανοεί ότι το Ιχλάς (ειλικρίνεια) είναι το πνεύμα και το θεμέλιο όλων των καλών πράξεων. Καλλιεργώντας ένα είδος αντιπαλότητας και εχθρότητας προς τους ενάρετους του Ύψιστου Αλλάχ, στην πραγματικότητα θέτει υπό αμφισβήτηση το εύρος της Ευσπλαχνίας του Ύψιστου Αλλάχ.

     Μια περίπτωση που υποστηρίζει αυτή την αλήθεια: Ένας από τους πρώην συντρόφους μου καλλιέργησε μια έχθρα για κάποιον. Οι καλές πράξεις και η ιερότητα του εχθρού του περιγραφήκαν ευνοϊκά εν παρουσία του. Αυτός δεν ζήλεψε ούτε αναστατώθηκε. Τότε κάποιος είπε, "Ο εχθρός σου είναι θαρραλέος και δυνατός." Τότε είδαμε μια ισχυρή φλέβα ζήλιας και αντιπαλότητας να εμφανίζεται ξαφνικά σε αυτόν τον άνθρωπο.

     Του είπαμε: "Η ιερότητα και η εντιμότητα ή αρετή χορηγούν δύναμη και εξύψωση σαν ένα κόσμημα της αιώνιας ζωής, αλλά δεν τον ζήλεψες για αυτό. Ενώ η εγκόσμια δύναμη βρίσκεται ακόμα και στα βόδια και το θάρρος στα άγρια θηρία, σε σύγκριση με την ιερότητα και τη εντιμότητα ή αρετή που είναι σαν ένα κομμάτι γυαλί σε σύγκριση με ένα διαμάντι."

     Αυτός απάντησε: "Και οι δύο έχουμε στρέψει σε αυτόν τον κόσμο τα μάτια μας σε ένα αντικείμενο και αξίωμα. Τα βήματα που οδηγούν σε αυτόν παρέχονται από πράγματα όπως το θάρρος και η δύναμη. Γι' αυτό τον ζήλεψα. Τα αξιώματα της μεταθανάτιας ζωής είναι απεριόριστα. Αν και είναι εχθρός μου εδώ, εκεί μπορεί να είναι ο αγαπημένος και οικείος αδελφός μου."

     Ω άνθρωποι της αλήθειας και αυτοί των πνευματικών δρόμων! Η υπηρεσία της αλήθειας είναι σαν να κουβαλάς και να διατηρείς έναν μεγάλο και βαρύ θησαυρό. Εκείνοι που φέρουν αυτόν τον θησαυρό στους ώμους τους θα είναι χαρούμενοι και ευγνώμονες κάθε φορά που ισχυρά χέρια σπεύδουν να τους βοηθήσουν. Όχι το να τον ζηλεύει, αντιθέτως κάποιος θα πρέπει να επικροτήσει με περηφάνια την ανώτερη δύναμη, αποτελεσματικότητα και ικανότητα και εκείνων που με αγαθή αγάπη έρχονται να προσφέρουν τη βοήθεια τους. Γιατί τότε κοιτάτε τους αληθινούς αδελφούς και με αυτοθυσία βοηθούς με ένα αίσθημα  αντιπαλότητας, χάνοντας  έτσι το Ιχλάς  (ειλικρίνεια); Θα  εκτεθείτε με τρομακτικές κατηγορίες στα μάτια των ανθρώπων της πλάνης, όπως «η επιδίωξη του κοσμικού ενδιαφέροντος μέσω της θρησκείας, η εκμετάλλευση τον αληθειών ως ένα μέσω βίου και o ανταγωνισμός στην απληστία και τη πλεονεξία» τα οποία είναι εκατό φορές χαμηλότερο από εσάς και τον δρόμο σας.

     Η μόνη θεραπεία για αυτή την αρρώστια είναι: Να κατηγορείτε τον ίδιο σας τον εαυτό (Ναφς), και πάντα να παίρνετε το μέρος του συνανθρώπου σας, όχι του εαυτού σας. Ο κανόνας της αλήθειας και της ευσπλαχνίας που καθιέρωσαν οι μελετητές της δεξιότητας και του διαλόγου είναι ο εξής: «Εάν σε περίπτωση κάποιας λογομαχίας κάποιος υποστηρίζει και χαίρεται για τον εαυτό του όταν αποδεικνύεται η ορθότητα του, και ικανοποιείται με το λάθος του αντίπαλου του, τότε  είναι  άσπλαχνος».  Όχι  μόνο  αυτό,  ένα  τέτοιο άτομο  χάνει,  γιατί  όταν αναδεικνύεται νικητής σε ένα τέτοιο διάλογο, δεν μαθαίνει κάτι που δεν ήξερε, και η πιθανή αλαζονεία του θα του προκαλέσει πλήγμα. Αλλά αν ο αντίπαλος του αποδειχθεί σωστός, θα μάθαινε κάτι άγνωστο και έτσι θα κέρδιζε κάτι χωρίς καμία  απώλεια,  και  θα  σωζόταν από  την  αλαζονεία.  Με  άλλα  λόγια,  κάποιος ευσπλαχνικά δίκαιος, για χάρη της αλήθειας, εγκαταλείπει την χάρη του εαυτού του. Αν δει ότι ο αντίπαλός του έχει δίκιο, θα το δεχτεί οικειοθελώς και θα τον υποστηρίξει ευχαρίστως.

     Επομένως,  εάν  οι  άνθρωποι  της  θρησκείας,  οι  άνθρωποι  της αλήθειας,  οι άνθρωποι που ακολουθούν τους πνευματικούς δρόμους, και οι άνθρωποι της μάθησης πάρουν αυτή την αρχή ως οδηγό τους, θα κερδίσουν την ειλικρίνεια (Ιχλάς) και θα επιτύχουν και σε εκείνα τα καθήκοντα που τους προετοιμάζουν για τη μεταθανάτια ζωή. Και μέσω του θείου ελέους, θα απελευθερωθούν από αυτή τη φρικτή εξαθλίωση και συμφορά από την οποία υποφέρουν επί του παρόντος.

ٰ سُبۡحَـٰنَكَ لَا عِلۡمَ لَنَآ إِلَّا مَا عَلَّمۡتَنَآ‌ۖ إِنَّكَ أَنتَ ٱلۡعَلِيمُ ٱلۡحَكِيمُ

Η Δόξα ανήκει σε Σένα! Δεν έχουμε καμία γνώση εκτός από αυτή που μας δίδαξες. Πράγματι!  Εσύ Είσαι ο Παντογνώστης, ο Πάνσοφος. 

(Κουράν, Ελ-Μπάκαρα, 2:32)

 
[1] Υποσημείωση: Ένα σημαντικό ερώτημα που τέθηκε από ένα σημαντικό πρόσωπο: Σύμφωνα με τα Χαντίθ, ένας παράδεισος με απόσταση πεντακοσίων ετών θα δοθεί στον καθένα στον Παράδεισο. Πώς μπορεί η εγκόσμια νοημοσύνη να κατανοήσει αυτή την αλήθεια;

     Απάντηση: Όπως σε αυτόν τον κόσμο ο καθένας έχει τον ιδιωτικό και χρονικά περιορισμένο κόσμο του τόσο ευρύς όσο ολόκληρος ο Κόσμος, και ο πυλώνας του οποίου είναι η ζωή του, και χρησιμοποιεί τον κόσμο του με τις εσωτερικές και εξωτερικές του αισθήσεις. Λέει στον εαυτό του, "Ο ήλιος είναι η λάμπα μου, τα αστέρια είναι τα κεριά μου." Η ύπαρξη άλλων πλασμάτων και έμψυχων υπάρξεων σε καμία περίπτωση δεν αναιρούν την ιδιοκτησία του. Αντίθετα,  φωτίζουν  και  διακοσμούν  τον  κόσμο  του.  Με τον  ίδιο  τρόπο,  αν  και  σε  ένα υψηλότερο  επίπεδο,  εκτός  από  τον κήπο  κάθε  πιστού  που  περιέχει  χιλιάδες  παλάτια  και Χούρη, υπάρχει ένας ιδιωτικός παράδεισος με απόσταση πεντακοσίων ετών για όλους, εκτός από τον κοινό Παράδεισο. Θα επωφεληθεί ανάλογα με τον βαθμό ανάπτυξης που έχει φτάσει από αυτόν στον Παράδεισο και την αιωνιότητα, μέσα από τις αισθήσεις και τα συναισθήματά του. Το γεγονός ότι άλλοι μοιράζονται τον γενικό Παράδεισο δεν βλάπτει με κανένα τρόπο την ιδιοκτησία ή το όφελος του, αλλά αντίθετα ζωογονεί και διακοσμεί τον προσωπικό του Παράδεισο.

     Ο άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο επωφελείται από έναν κήπο που διαρκεί μια ώρα, ένα θέαμα που διαρκεί μια μέρα, μια εξοχή που διαρκεί ένα μήνα και ένα ταξίδι που διαρκεί ένα χρόνο, με το στόμα του, τα αυτιά του, τα μάτια του, τις απολαύσεις του και με όλες τις άλλες αισθήσεις του. Έτσι, επίσης, σε εκείνο το βασίλειο της αιωνιότητας, η αίσθηση της όσφρησης και της αφής του, η οποία σε αυτόν τον παροδικό κόσμο επωφελείται από έναν κήπο που διαρκεί μόλις μια ώρα, θα ωφεληθεί από έναν κήπο που θα διαρκεί ένα χρόνο. Η αίσθηση της όρασης και της ακοής που εδώ μόλις και μετά βίας το όφελος ή η απόλαυση από μια εκδρομή που διαρκεί μόνο ένα χρόνο, θα είναι σε θέση να επωφεληθούν από μια εκδρομή διαρκείας πεντακοσίων ετών με τρόπο που ταιριάζει σε αυτό το βασίλειο, στολισμένο από άκρη σε άκρη. Κάθε πιστός θα ωφεληθεί εκεί σύμφωνα με τον πνευματικό του βαθμό και θα κερδίσει χαρά και ευχαρίστηση μέσα από τις αισθήσεις του που θα επεκταθούν και θα αναπτυχθούν σύμφωνα με την ανταμοιβή που κέρδισε σε αυτόν τον κόσμο από τις καλές του πράξεις που εκτέλεσε.