Ο Πέμπτος Λόγος
Ο Πέμπτος Λόγος
[Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ- (Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του Οικτίρμονος Ραχίμ) ]
اِنَّ اللهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوْا وَالَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ
[«Πράγματι, ο Αλλάχ είναι μαζί με αυτούς που Τον φοβούνται και με αυτούς που πράττουν το καλό.» Κουράν, Ελ-Ναχλ, 16:128]
Εάν θέλεις να καταλάβεις για ποιο λόγο είναι ένα πραγματικά ανθρώπινο καθήκον και μια φυσική, πρέπουσα συνέπεια της δημιουργίας του ανθρώπου να εκτελεί τις καθορισμένες προσευχές και να μη διαπράττει τα μεγάλα αμαρτήματα, άκουσε προσεκτικά και δώσε σημασία στην ακόλουθη παρομοίωση:
Κάποτε, σε μια εποχή γενικής επιστράτευσης, δύο στρατιώτες βρέθηκαν μαζί σε ένα τάγμα. Ο ένας ήταν καλά εκπαιδευμένος και ευσυνείδητος, ο άλλος, ένας αγύμναστος νεοσύλλεκτος και εγωκεντρικός. Ο ευσυνείδητος στρατιώτης ήταν συγκεντρωμένος στην εκπαίδευση και τον πόλεμο, και δε σκεφτόταν για σιτηρέσια και προμήθειες, διότι γνώριζε ότι αυτό ήταν καθήκον του κράτους να τον ταΐζει και να τον εξοπλίζει, να τον περιποιείται αν ήταν άρρωστος, ακόμη και να του βάζει το φαΐ στο στόμα αν το έφερνε η ανάγκη. Γνώριζε ότι το δικό του βασικό καθήκον ήταν να εκπαιδεύεται και να πολεμά. Αλλά θα απασχολείτο ακόμη με μερικά σιτηρέσια και εφόδια ως μέρος της εργασίας του. Θα ζέσταινε τις κατσαρόλες στο νερό, θα έπλενε τις καραβάνες, και θα τους κουβαλούσε. Εάν έπειτα τον ρωτούσαν: «Τι κάνεις;», θα έλεγε: «Κάνω αγγαρείες του Κράτους». Δεν θα έλεγε: «Εργάζομαι για τη ζήση μου».
Ο αγύμναστος νεοσύλλεκτος, ωστόσο, αγαπούσε το στομάχι του και δεν έδινε σημασία στην εκπαίδευση και τον πόλεμο, και έλεγε ότι, «Αυτά είναι υποθέσεις του κράτους. Δεν με νοιάζει!». Σκεφτόταν διαρκώς τη ζήση του, και κυνηγώντας την ξοπίσω παρατούσε το σύνταγμα και πήγαινε στην αγορά να ψωνίσει. Μια μέρα ο εκπαιδευμένος φίλος του τού είπε:
«Το βασικό σου καθήκον είναι η εκπαίδευση και η μάχη, αδελφέ. Γι’ αυτό σε φέραν εδώ. Να’ χεις εμπιστοσύνη στο βασιλιά· δε θα σε αφήσει να πεινάσεις. Αυτό είναι δικό του καθήκον. Όπως και να’ χεις, είσαι αδύναμος και στερημένος· δε μπορείς να βρίσκεις τροφή παντού. Και είμαστε σε εποχή πολέμου και επιστράτευσης· θα σε κατηγορήσουν ότι είσαι αντάρτης και θα τιμωρηθείς. Ναι, δύο είναι τα καθήκοντα που μας αφορούν. Το ένα είναι το καθήκον του βασιλιά, να μας τρέφει, και μερικές φορές κάνουμε τις αγγαρείες του. Το άλλο είναι το δικό μας καθήκον, δηλαδή η εκπαίδευση και η μάχη, και ο βασιλιάς μας βοηθά σε αυτό».
Φυσικά θα αντιλαμβάνεσαι σε τι κίνδυνο θα βρισκόταν ο χασομέρης στρατιώτης αν δεν έδινε προσοχή στον αγωνιζόμενο, καλά εκπαιδευμένο στρατιώτη.
Ω εαυτέ (ναφς) μου οκνηρέ! Αυτό το ταραχώδες μέρος πολέμου είναι αυτή η θυελλώδης εγκόσμια ζωή, και ο στρατός διαιρούμενος σε συντάγματα, η ανθρώπινη κοινωνία. Το σύνταγμα στην παρομοίωση είναι η κοινότητα του Ισλάμ αυτού του αιώνα. Ο ένας από τους δύο στρατιώτες είναι ένας ευσεβής Μουσουλμάνος ο οποίος γνωρίζει τις υποχρεώσεις της θρησκείας του και τις εκτελεί, και μάχεται το Σατανά και τον ίδιο του τον εαυτό (ναφς) με σκοπό να παρατήσει τις επικίνδυνες κακές πράξεις και να μη διαπράττει αμαρτίες. Ενώ ο άλλος είναι ένας διεστραμμένος παραβάτης που είναι τόσο πολύ βουτηγμένος στον αγώνα για την εξασφάλιση των απαραίτητων πόρων σε βαθμό να υποτιμά τον Αληθινό Προμηθευτή Ρεζζάκ, εγκαταλείπει τα θρησκευτικά του καθήκοντα, και διαπράττει τις όποιες αμαρτίες συναντήσει στο δρόμο του καθώς βγάζει το ψωμί του. Όσο για την εκπαίδευση και τη διδασκαλία, είναι πρώτιστα οι καθορισμένες προσευχές και η λατρεία. Και ο πόλεμος είναι η μάχη ενάντια στον εαυτό (ναφς) και τις επιθυμίες του, και ενάντια στους σατανάδες των τζιν και των ανθρώπων, για να τους απελευθερώσει από την αμαρτία και τα έκλυτα ήθη, και να σώσει την καρδιά και το πνεύμα από αιώνια καταδίκη. Και το πρώτο από τα δύο καθήκοντα είναι το να δίνει κανείς ζωή και να τη συντηρεί, ενώ το άλλο είναι να λατρεύει και να εκλιπαρεί το Δότη και Συντηρητή της ζωής. Είναι το να Τον εμπιστεύεται και να στηρίζεται σε Αυτόν.
Πράγματι, αυτός που δημιούργησε και έδωσε τη ζωή, γεγονός που είναι ένα περίλαμπρο θαύμα της καλλιτεχνίας του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Σαμεντανί Αλλάχ και ένα παράδοξο της Σοφίας της Κυριότητας Χικμέτ-ι Ραπάνιε Του, είναι αυτός που τη διαφυλάττει και τη διαιωνίζει με τα μέσα συντήρησης Του. Δε μπορεί να είναι άλλος. Θέλεις απόδειξη; Το πιο ανίκανα και ανόητα ζώα είναι τα πιο καλά θρεμμένα· όπως τα ψάρια, και τα σκουλήκια στα φρούτα. Και είναι τα πιο αβοήθητα και εκλεπτυσμένα πλάσματα που λαμβάνουν την εκλεκτικότερη τροφή· όπως τα βρέφη και τα νεογνά όλων των ειδών. Ναι, είναι αρκετό να συγκρίνεις τα ψάρια με τις αλεπούδες, τα νεογέννητα ζώα με τα άγρια θηρία, και τα δέντρα με τα ζώα για να καταλάβεις ότι η επιτρεπτή τροφή αποκτάται όχι διαμέσου της ισχύος και της θελήσεως, αλλά διαμέσου της ανικανότητας και της αμηχανίας.
Δηλαδή, κάποιος ο οποίος παράτα τις προκαθορισμένες προσευχές (Ναμάζ-Σαλά) εξαιτίας του αγώνα για τους πόρους συντήρησης στη ζωή μοιάζει με το στρατιώτη που εγκαταλείπει την εκπαίδευση και το χαράκωμά του και πάει να ζητιανέψει στην αγορά. Όμως το να επιζητεί κανείς τα τρόφιμα του σιτηρέσιού από τα μαγειρεία του ελέους του Παντογενναιόδωρου Προμηθευτού Ρεζζάκ-ι Κερίμ Αλλάχ μετά την τέλεση των προσευχών, και να προχωρεί μόνος του έτσι ώστε να μην είναι βάρος στους άλλους είναι θαυμάσιο και ανδροπρεπές, το οποίο επίσης είναι ένα είδος λατρείας.
Επιπλέον, η φύση του ανθρώπου και οι πνευματικές του δυνάμεις φανερώνουν ότι είναι δημιουργημένος για λατρεία. Διότι σε σχέση με τη δύναμη και τις ενέργειες που είναι απαραίτητες για τη ζωή του κόσμου αυτού, δεν μπορεί να συναγωνιστεί ούτε με το πιο υποδεέστερο σπουργίτι. Ενώ σε σχέση με τη γνώση και την ανάγκη, και με τη λατρεία και με την παράκληση, που είναι απαραίτητες για την πνευματική ζωή και τη ζωή μετά θάνατον, είναι όπως το μονάρχη και τον αρχηγό όλων των ζώων.
Άρα λοιπόν, εαυτέ (ναφς) μου! Εάν κάνεις τη ζωή του κόσμου αυτού στόχο της ζωής σου και εργαστείς πιστά γι’ αυτή, θα καταντήσεις σαν το ευτελέστερο σπουργίτι. Εάν όμως κάνεις την μεταθανάτια αιώνια ζωή στόχο και επιδίωξή σου, και καταστήσεις τη ζωή αυτή ως τα μέσα και το χωράφι για την καλλιέργειά της, και αγωνιστείς ανάλογα, τότε θα είσαι σαν ένας αγέρωχος αρχηγός των ζώων, και ένας ευνοούμενος και παρακλητικός υπηρέτης του Παν-Δικαίων Χακκ Αλλάχ, και ο τε τιμημένος και σεβαστός Του φιλοξενούμενος.
Ιδού, δυο δρόμοι που είναι ανοιγμένοι σε σένα! Μπορείς να διαλέξεις όποιον επιθυμείς. Και να ζητάς την καθοδήγηση και προκοπή από τον πλέον Οικτίρμονα των Οικτίρμονων Ερχαμουρραχιμίν Αλλάχ.