Ο Πρώτος Λόγος

Ο Πρώτος Λόγος

Μπισμιλλάχ, «Στο Όνομα του Αλλάχ», είναι η αρχή όλων των καλών πραγμάτων. Και εμείς με αυτό θα αρχίσουμε. Να ξέρεις, ω ναφς μου (εαυτέ μου)! Όπως ακριβώς αυτή η ευλογημένη φράση είναι χαρακτηριστικό σημείο του Ισλάμ, έτσι ακριβώς απαγγέλλεται αδιάκοπα από όλα τα όντα μέσω της γλώσσας της φύσης τους. Αν θέλεις να γνωρίζεις το τι είδους ανεξάντλητη δύναμη, τι ατέλειωτη πηγή αφθονίας είναι το Μπισμιλλάχ, άκουσε προσεκτικά την ακόλουθη ιστορία η οποία είναι με τη μορφή μιας παρομοίωσης. Έχει ως εξής:

Κάποιος ο οποίος είναι να ταξιδέψει στις ερήμους των Βεδουίνων Αράβων επιβάλλεται να ταξιδεύει εξ’ ονόματος ενός φυλάρχου και να μπει κάτω από την προστασία του, έτσι ώστε να μπορέσει να σωθεί από τις εφόδους των ληστοσυμμοριτών και να εξασφαλίσει τις ανάγκες του. Ειδάλλως, μόνος του, θα απολεσθεί άθλια ενόψει αναρίθμητων εχθρών και αναγκών. Και έτσι λοιπόν, δύο άνδρες ξεκινούν ένα τέτοιο ταξίδι σε μια τέτοια έρημο. Ο ένας από αυτούς ήταν μετριόφρων και ταπεινός, ο άλλος περήφανος και επαρμένος. Ο ταπεινός άντρας μπήκε υπό την προστασία του ονόματος ενός φυλάρχου, ενώ ο περήφανος όχι. Ο πρώτος ταξίδευε με ασφάλεια όπου και αν πήγαινε. Εάν ερχόταν αντιμέτωπος με ληστοσυμμορίτες, έλεγε: «Ταξιδεύω εξ’ ονόματος του τάδε φυλάρχου!» και δεν τον παρενοχλούσαν. Αν έφθανε σε κάποιο κατάλυμα, αντίκριζε εκτίμηση εξαιτίας του ονόματος αυτού. Αλλά ο περήφανος άντρας υπέφερε απερίγραπτες συμφορές καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του. Όχι μόνο έτρεμε μπροστά στο κάθε τι αλλά και εκλιπαρούσε τα πάντα. Εξευτελίστηκε και έγινε και αντικείμενο περιφρόνησης.

Να λοιπόν, ω αλαζόνα μου εαυτέ (ναφς)! Αυτός  ο ταξιδιώτης είσαι εσύ. Και ο κόσμος αυτός είναι μια έρημος. Η ανικανότητα και η ένδειά σου είναι ατέλειωτη. Οι εχθροί και οι ανάγκες σου αμέτρητες. Εφόσον είναι έτσι, τότε λάβε και εσύ το όνομα του Μεταιώνιου Ιδιοκτήτη, Μαλίκ-ι Εμπεντί και Προαιώνιου Κυρίαρχου Χακίμ-ι Εζελί της ερήμου. Έτσι ώστε να απαλλαγής από την ζητιανιά μπροστά σε ολόκληρο το σύμπαν και από το τρεμούλιασμα μπροστά σε κάθε συμβάν.

Ναι, η φράση αυτή είναι ένα θησαυροφυλάκιο τόσο ευλογημένο που η άπειρη σου ανικανότητα και ένδειά σε συνδέουν με μια άπειρη δύναμη και έλεος· καθιστούν την ανικανότητα και την  ένδειά σου έναν εξόχως αποδεκτό μεσίτη στην Αυλή του Ενός Οικτίρμονος Παντοδύναμου Καντίρ-ι Ραχίμ Αλλάχ. Το άτομο που ενεργεί με αυτή τη φράση, μοιάζει με κάποιον που κατατάσσεται στο στρατό, εκτελεί καθήκοντα στο όνομα της κυβέρνησης, δε φοβάται κανέναν. Ομιλεί, εκτελεί κάθε υπόθεση και αντιστέκεται στα πάντα στο όνομα του νόμου και στο όνομα της κυβέρνησης.

Στην αρχή είπαμε ότι όλη η ύπαρξη λέει «Μπισμιλλάχ - Στο Όνομα του Αλλάχ» διαμέσου της γλώσσας της έμφυτης συμπεριφοράς. Είναι έτσι;

Πράγματι, έτσι είναι. Εάν έβλεπες ότι ένα και μόνο άτομο ερχόταν και οδηγούσε όλους τους κατοίκους μιας πόλης σε ένα μέρος δια της βίας και τους εξανάγκαζε να εργαστούν, θα ήσουν σίγουρος ότι αυτό το άτομο δεν ενεργεί στο δικό του όνομα και με τη βοήθεια της δικής του δύναμης, αλλά ότι είναι ένας στρατιώτης, που ενεργεί στο όνομα της κυβέρνησης και στηρίζεται στη δύναμη του βασιλιά.

Κατά τον ίδιο τρόπο, όλα τα πράγματα ενεργούν επ’ ονόματι του Ύψιστου και Δικαίον Χακκ Αλλάχ, διότι πράγματα ασήμαντα όπως οι σπόροι και οι κόκκοι κουβαλούν πανύψηλα δέντρα στις πλάτες τους, ορθώνουν φορτία όμοια με βουνά. Άρα λοιπόν, το κάθε δέντρο λέει: «Μπισμιλλάχ - Στο Όνομα του Αλλάχ», και γεμίζουν τα χέρια τους με τους καρπούς από το θησαυροφυλάκιο του ελέους, και μας τα σερβίρουν. 

Τα αγροκτήματα όλα λένε: «Μπισμιλλάχ - Στο Όνομα του Αλλάχ», και καθίστανται καζάνια προερχόμενα από τα μαγειρεία της θείας δυνάμεως μέσα στα οποία μαγειρεύονται πολυάριθμα ποικίλα φαγητά. 

Όλα τα ευλογημένα ζώα όπως οι αγελάδες, οι γκαμήλες, τα πρόβατα και τα κατσίκια λένε: «Μπισμιλλάχ - Στο Όνομα του Αλλάχ», και παράγουν πηγές γάλακτος από την αφθονία του ελέους, προσφέροντάς μας μια εξαιρετικά εκλεπτυσμένη και αγνή τροφή όπως το ύδωρ της ζωής στο όνομα του Τροφοδότου Ρεζζάκ.

Οι απαλά σαν μετάξι, ρίζες και οι φλέβες των φυτών, των δέντρων και των χορταριών λένε: «Μπισμιλλάχ - Στο Όνομα του Αλλάχ», και διατρυπούν και διαπερνούν μέσα από το σκληρό πέτρωμα και τη γη. Λέγοντας, «Στο όνομα του Αλλάχ, στο όνομα του Πλέον Ελεήμονά Ραχμάν», τα πάντα καθυποτάσσονται σε αυτά.

Οι ρίζες που απλώνονται μέσα από το σκληρό πέτρωμα και τη γη και παράγουν καρπούς με όση ευκολία και οι κλώνοι απλώνονται στην ατμόσφαιρα και παράγουν καρπούς, και τα τρυφερά πράσινα φύλλα που διατηρούν την υγρασία τους για μήνες ενόψει υπερβολικής ζέστης, δίνουν ένα χαστούκι στο στόμα των νατουραλιστών και χώνουν το δάκτυλο στα τυφλά τους μάτια, λέγοντας: «Ακόμη και ο καύσωνας και η σκληρότητα, στα οποία στηρίζεστε τόσο πολύ, βρίσκονται υπό διαταγή. Διότι όπως η ράβδος του Μουσά [Μωϋσή] (Α.Σ^{Είθε η ειρήνη να είναι μαζί του}), το καθένα από αυτά τα μεταξωτά ριζίδια συμμορφώνονται στο πρόσταγμά του, فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ («Και Εμείς είπαμε, ώ Μουσά [Μωϋσή], κτύπα το βράχο με τη ράβδο σου» Κουράν, Ελ-Μπάκαρα, 2:60) και μοίρασε το βράχο στα δύο. Και τα τρυφερά φύλλα, λεπτά σαν τσιγαρόχαρτα απαγγέλλουν το εδάφιο يَا نَارُ كُونِى بَرْدًا وَسَلاَمًا («Ω φωτιά γίνε δροσερή και γαλήνιά» Κουράν, Ελ-Εμπιγιά, 21:69), ενάντια στον καύσωνα του πυρός, το καθένα σαν τα μέλη του Ιμπραχίμ [Αβραάμ] (Α.Σ^{Είθε η ειρήνη να είναι μαζί του}).

 Εφόσον τα πάντα λένε: «Μπισμιλλάχ - Στο Όνομα του Αλλάχ», και φέρνουν τις δωρεές του Αλλάχ στο όνομα του Αλλάχ και μας τις παραδίδουν, τότε θα πρέπει και εμείς να λέμε: «Μπισμιλλάχ - Στο Όνομα του Αλλάχ», να δίδουμε στο όνομα του Αλλάχ και να λαμβάνουμε στο όνομα του Αλλάχ. Και να μην  παίρνουμε από άφρονες ανθρώπους που αμελούν να δώσουν στο όνομα του Αλλάχ.

Ερώτηση: Δίνουμε ένα αντίτιμο στους ανθρώπους που μας σερβίρουν τα αγαθά του Αλλάχ. Άραγε τι αντίτιμο θέλει ο ίδιος ο Αλλάχ, ο οποίος είναι ο αληθινός ιδιοκτήτης αυτών;

Απάντηση: Ναι, το αντίτιμο που ο Αληθινός Απονομέας των Δωρεών Μουνίμ-ι Χακικί θέλει σε αντάλλαγμα για τις βαρύτιμες αυτές δωρεές και αγαθά είναι τρία πράγματα: Το ένα είναι η μνήμη (του Αλλάχ), το άλλο είναι οι ευχαριστία, και το άλλο είναι ο συλλογισμός.

Λέγοντας, «Μπισμιλλάχ -Στο Όνομα του Αλλάχ» στην αρχή είναι μνήμη (του Αλλάχ), και «Ελχάμντουλιλλάχ - Ας είναι του Αλλάχ οι ευχαριστίες όλοι» στο τέλος, είναι ευχαριστία. Και αντιλαμβανόμενος και σκεπτόμενος τις δωρεές αυτές, οι οποίες είναι ανεκτίμητα παράδοξα καλλιτεχνίας, όντας θαύματα δύναμης του Μοναδικού Εχάντ και Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Σαμέντ Αλλάχ και χαρίσματα του ελέους Του, είναι περισυλλογή. Όσο ανόητο είναι να φιλάς το πόδι ενός ταπεινού ανθρώπου που σου μεταφέρε το πολύτιμο δώρο ενός βασιλέως και να μην αναγνωρίζεις τον ιδιοκτήτη του δώρου, είναι χίλιες φορές πιο ανόητο να εκθειάζεις και να αγαπάς τη φαινομενική πηγή των δωρεών και να λησμονείς τον Αληθινό Απονομέα των Δωρεών Μουνίμ-ι Χακικί.

Ω ναφς μου (εαυτέ μου)! Εάν δε θέλεις να γίνεσαι ανόητος κατά τον τρόπο αυτό, να δίνεις στο όνομα του Αλλάχ, να δέχεσαι στο όνομα του Αλλάχ, να ξεκινάς στο όνομα του Αλλάχ, να ενεργείς στο όνομα του Αλλάχ, και έχε την ειρήνη Του.