Ο Τρίτος Λόγος

Ο Τρίτος Λόγος

 [Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ- (Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του  Οικτίρμονος Ραχίμ) ]

يَۤا اَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا

[«Ω σεις άνθρωποι, να λατρεύετε....» Κουράν, Ελ-Μπάκαρα, 2:21]

Σαν θες να καταλάβεις το πόσο μεγάλο κέρδος και ευτυχία βρίσκονται στη λατρεία, και πόσο μεγάλη απώλεια και καταστροφή βρίσκονται στην ακολασία και την ασωτία άκουσε προσεκτικά και δώσε σημασία στην ακόλουθη ιστορία η οποία είναι με τη μορφή μιας παρομοίωσης:

Κάποτε, δύο στρατιώτες πήραν διαταγές να πάνε σε μια μακρινή πόλη. Ξεκίνησαν να ταξιδεύουν μαζί έως ότου ο δρόμος διχάλωσε. Στη διχάλα επάνω βρισκόταν ένας άνθρωπος και τους είπε:

«Αυτός ο δρόμος στα δεξιά δεν προκαλεί καμιά απολύτως απώλεια, και εννέα στους δέκα εκείνων που τον ακολουθούν λαμβάνουν μεγάλο κέρδος και δοκιμάζουν μεγάλη ηρεμία. Ενώ ο δρόμος στα αριστερά δεν παρέχει πλεονεκτήματα, και εννέα στους δέκα των περιηγητών του έχουν απώλεια. Είναι όμως ίδιοι, όσον αφορά την απόσταση. Υπάρχει μόνο μια διαφορά: εκείνοι που παίρνουν τον αριστερό δρόμο, ο οποίος δεν έχει νόμους και κυβέρνηση, ταξιδεύουν χωρίς αποσκευές και όπλα. Αισθάνονται ένα φαινομενικό ξαλάφρωμα και μια απατηλή ηρεμία. Ενώ αυτοί που ταξιδεύουν στο δεξί δρόμο, ο οποίος βρίσκεται υπό στρατιωτική τάξη, είναι υποχρεωμένοι να κουβαλούν ένα γυλιό γεμάτο από τρόφιμα του σιτηρέσιού, πάνω-κάτω στα τέσσερα κιλά βάρος, και ένα θαυμάσιο στρατιωτικό τυφέκιο, δύο περίπου κιλών, το οποίο θα υπερισχύσει και θα κατατροπώσει κάθε εχθρό...».

Όταν οι δύο στρατιώτες άκουσαν προσεκτικά όσα είχε πει ο διδακτικός αυτός άνθρωπος, ο ευτυχής πήρε το δρόμο προς τα δεξιά. Φόρτωσε το βάρος των περίπου δέκα κιλών πάνω στην πλάτη και στους ώμους του, η ψυχή του όμως και το πνεύμα του ελευθερώθηκαν χιλιάδες κιλά βάρη φόβου και από το να αισθάνεται υποχρεωμένος στους άλλους. Όσο για τον άλλο, άτυχο στρατιώτη, εγκατέλειψε το στρατό και δε θέλησε να συμμορφωθεί στην τάξη (του στρατού), και έφυγε προς τα αριστερά. Απαλλάχθηκε από το να κουβαλά ένα φορτίο δέκα κιλών, η συνείδησή του όμως συμπιεζόταν από χιλιάδες κιλά οφειλής, και το πνεύμα του συνθλιβόταν από αναρίθμητους φόβους. Προχωρούσε στο δρόμο του ζητιανεύοντας από τον καθένα και τρέμοντας μπροστά σε κάθε πράγμα και κάθε συμβάν, μέχρι που έφθασε στον προορισμό του. Και εκεί τιμωρήθηκε ως αντάρτης και λιποτάκτης.

Όσο για το στρατιώτη που αγαπούσε την τάξη του στρατού, και είχε προφυλάξει το γυλιό και το ντουφέκι του, και ο οποίος είχε πάρει το δεξί δρόμο, είχε πάει το δρόμο του χωρίς να είναι υποχρεωμένος σε κανένα, χωρίς να φοβάται κανένα, και με μια καρδιά και μια συνείδηση ελαφριά μέχρι που έφθασε στην πόλη του προορισμού του. Εκεί παρέλαβε μια ανταμοιβή αντάξια ενός έντιμου στρατιώτη ο οποίος είχε εκτελέσει το καθήκον του πιστά.

Ω εαυτέ (ναφς) μου επαναστάτη! Να ξέρεις ότι ένας από τους δύο αυτούς στρατιώτες αντιπροσωπεύει εκείνους που υποτάσσονται στο θείο Νόμο, ενώ ο άλλος τους στασιαστές και αυτούς που ακολουθούν τις δικές τους επιθυμίες. Και ο δρόμος τους είναι ο δρόμος της ζωής, ο οποίος προέρχεται από τον κόσμο των πνευμάτων, περνά μέσα από το μνήμα, και συνεχίζει στη μέλλουσα ζωή. Όσο για το γυλιό και το ντουφέκι, είναι η λατρεία και ο φόβος του Αλλάχ. Αν και υπάρχει ένα φαινομενικό βάρος στη λατρεία, υπάρχει όμως μια ηρεμία και ένα ξαλάφρωμα στη σημασία της, ανώτερο πάσης περιγραφής. Διότι στις προκαθορισμένες προσευχές ο πιστός διακηρύττει,  «Ομολογώ ότι δεν υπάρχει θεός παρά μόνον ο Αλλάχ». Δηλαδή, ανακαλύπτει τη θύρα του θησαυροφυλακίου του ελέους στο κάθε τι διότι πιστεύει και λέει, «Δεν υπάρχει Δημιουργός Χαλίκ και Τροφοδότης Ρεζζάκ άλλος εκτός από Αυτόν. Η βλάβη και η ωφέλεια είναι στο χέρι Του. Είναι και Πάνσοφος Χακίμ· δεν πράττει τίποτα μάταια, και είναι Πανοικτίρμονας Ραχίμ· η δωρεά και το έλεός Του είναι άφθονα». Και κρούει εκείνη τη θύρα με την παράκλησή του. Επιπλέον, αντιλαμβάνεται ότι το κάθε τι είναι καθυποταγμένο στην εντολή του δικού του Κύριου Συντηρητή Ραμπ, κι έτσι καταφεύγει σε Αυτόν. Εναποθέτει τις ελπίδες του στον Κύριο Συντηρητή Ραμπ του και στηρίζεται επάνω Του, και είναι οχυρωμένος ενάντια σε κάθε καταστροφή· η πίστη του τού παρέχει πλήρη ασφάλεια.

Πράγματι, όπως με κάθε αληθινή αρετή, η πηγή και του θάρρους είναι η πίστη και η λατρεία. Και όσο για την κάθε ανομία, η πηγή της δειλίας είναι η πλάνη. Στην πραγματικότητα, για έναν πιστό με πραγματικά φωτισμένη καρδιά, είναι δυνατό πως και αν ακόμη η σφαίρα της γης γινόταν μια βόμβα και έσκαγε, δε θα τον φόβιζε. Θα την παρακολουθούσε με έναν ευχάριστο θαυμασμό ως ένα φαινόμενο μιας υπεροχής της δύναμης του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Καντίρ-ι Σαμεντανί Αλλάχ. Μα όταν ένας διάσημος διεφθαρμένος φιλόσοφος με ένα ούτω καλούμενο φωτισμένο μυαλό αλλά χωρίς καρδιά δει έναν κομήτη στον ουρανό, τρέμει σύγκορμος, και κραυγάσει αγωνιωδώς: «Μήπως αυτός ο αδέσποτος κομήτης κτυπήσει τη γη;» (Κάποτε, σε μια τέτοια περίσταση, όλη η Αμερική ταράχτηκε από τον φόβο ενός τέτοιου κομήτη, και πολλοί άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους στη μέση της νύκτας).

Ναι, παρόλο που ο άνθρωπος έχει ανάγκη αναρίθμητων πραγμάτων, το κεφάλαιο (που έχει στην κατοχή του) είναι σχεδόν μηδαμινό. Και παρόλο που υφίσταται ατέλειωτες συμφορές, η δύναμή του είναι σχεδόν ανύπαρκτη… Ουσιαστικά, το κεφάλαιο και η δύναμή του φθάνουν μόνο μέχρι του σημείου που μπορεί να φθάσει το χέρι του. Παρόλα αυτά, οι ελπίδες, οι επιθυμίες, οι θλίψεις και τα βάσανά του φθάνουν μέχρι εκεί που το μάτι και η φαντασία του μπορούν να απλωθούν. Όποιος δεν είναι εξ’ ολοκλήρου τυφλός μπορεί τότε να δει και να καταλάβει το πόσο μεγάλο κέρδος, ευτυχία και δωρεά για το ανθρώπινο πνεύμα, -το οποίο είναι τόσο ανήμπορο και αδύναμο και ενδεές και ελλιπές-, είναι η λατρεία, ο ασπασμός της ενότητας του Αλλάχ [ταβχίντ], και η εμπιστοσύνη στον Αλλάχ και η υποταγή σε Αυτόν.

Είναι προφανές ότι μια οδός ασφαλής είναι προτιμότερη από μια οδό βλαβερή, ακόμη και αν η πιθανότητα της ασφάλειάς της είναι μόνο μία στις δέκα. Ενώ στο δρόμο της λατρείας, μαζί με το ότι είναι ασφαλής και αβλαβής, εμπεριέχει μια πιθανότητα εννέα στα δέκα να οδηγήσει στο θησαυρό της αιώνιας ευτυχίας. Μολονότι είναι εξακριβωμένο με τις μαρτυρίες αναρίθμητων ειδικών και μαρτύρων ότι, εκτός του ότι η οδός της ακολασίας και της ασωτίας είναι ανώφελη, ακόμη και οι έκλυτοι το ομολογούν αυτό, καταλήγει σε αιώνια αθλιότητα. Επιβεβαιωμένο με τις αναφορές αυτών που έχουν αποκαλύψει τα μυστήρια της δημιουργίας τα οποία συνιστούν μια γενική ομοφωνία.

Εν συντομία: Ομοίως με εκείνη της μεταθανάτιας ζωής, η ευτυχία και στον κόσμο αυτό βρίσκεται στη λατρεία και στο να είναι (κανείς) στρατιώτης του Αλλάχ. Άρα στην περίπτωση αυτή, πρέπει και εμείς διαρκώς να λέμε:

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلَى الطَّاعَةِ وَالتَّوْف۪يقِ

«Δόξα στο Αλλάχ για την προς αυτόν υπακοή και προκοπή»,

και θα πρέπει να Τον ευχαριστούμε που είμαστε Μουσουλμάνοι...