Συμπέρασμα ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ-ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Συμπέρασμα

ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ-ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

[Ένας κόλαφος για τους άφρονες και μια παραδειγματική διδαχή]

 [Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ- (Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του  Οικτίρμονος Ραχίμ) ]

وَمَا الْحَيٰوةُ الدُّنْيَۤا اِلاَّ مَتَاعُ الْغُرُورِ

« Και τι είναι τα αγαθά του κόσμου αυτού; παρά μόνον τα αγαθά της πλάνης.»  Κουράν, Αλ-ι Ιμράν, 3:185.

Ω κακόμοιρε μου εαυτέ (ναφς) βυθισμένη στην αφροσύνη, που βλέπει σαν ευχάριστη τη ζωή αυτή, που’ χεις ξεχάσει τη μετά θάνατον ζωή και αποζητάς μονάχα τον κόσμο αυτό! Ξέρεις με τι μοιάζεις;  Με στρουθοκάμηλο! Είσαι σαν αυτόν που βλέπει τον κυνηγό, αλλά δε μπορεί να πετάξει, γι’ αυτό μπήγει το κεφάλι του στην άμμο ώστε να μην τον δει ο κυνηγός. Το ογκώδες του σώμα παραμένει εκτεθειμένο, και ο  κυνηγός τον βλέπει. Μονάχα αυτός έχει τα μάτια του κλειστά και δεν βλέπει.

Ω εαυτέ (ναφς) μου, συλλογίσου την ακόλουθη παρομοίωση, και κατανόησε την! Δες πως μετατρέπει κανείς μια μεγάλη ευχαρίστηση σε μια οδυνηρή θλίψη εστιάζοντας την αντίληψη του μόνο στον κόσμο αυτό. Για παράδειγμα, υπάρχουν δύο άντρες σε αυτό το χωριό, δηλαδή, στη Μπάρλα. Ενενήντα-εννέα στους εκατό από τους φίλους ενός εξ’ αυτών έχουν πάει στην Πόλη Ιστανμπούλ, όπου ζούνε καλά. Μονάχα ένας παρέμεινε εδώ, και θα πάει και αυτός εκεί. Γι’ αυτό το λόγο, ο άντρας αυτός νοσταλγεί την Πόλη Ιστανμπούλ και τη σκέφτεται·  θέλει να ανταμώσει τους φίλους του. Όποτε του πουν να πάει εκεί, κατενθουσιάζεται και πάει μετά χαράς. ΄Όσο για το δεύτερο άντρα, ενενήντα εννέα από τους φίλους του έχουν αναχωρήσει από εδώ. Μερικοί έχουν εξοντωθεί και μερικοί  έχουν τοποθετηθεί σε θέσεις όπου ούτε αυτοί βλέπουν και ούτε τους βλέπει κανείς. Εικάζει ότι έχουν εξαφανιστεί στην απόλυτη αθλιότητα. Ο κακόμοιρος αυτός άντρας κρατώντας φιλία με ένα και μόνο φιλοξενούμενο στη θέση όλων εκείνων, θέλει να βρει παρηγοριά.  Μέσω αυτού θέλει να καλύψει την οδυνηρή θλίψη του αποχωρισμού.

Ω εαυτέ (ναφς) μου! Καταρχήν ο Αγαπημένος του Αλλάχ, και όλοι σου οι φίλοι, βρίσκονται πέρα από το μνήμα.  Ένας ή δύο που παραμένουν θα αναχωρήσουν και αυτοί για εκεί. Μη γίνεσαι έμφοβος λόγω του θανάτου, γεμάτος αγωνία από (τη θέα) του μνήματος, και στρέφεις αλλού το κεφάλι σου. Αντρίκεια προσήλωσε το βλέμμα στο μνήμα, και άκουσε προσεκτικά αυτό που επιδιώκει. Περιγέλασε το θάνατο κατάμουτρα σαν άντρας, και κοίταξε, μάθε τι θέλει. Πρόσεξε, μη γίνεις άφρονας και μοιάσεις με το δεύτερο άντρα.

Ω εαυτέ (ναφς) μου! Μην πεις, «Οι καιροί έχουν αλλάξει, ο αιώνας αυτός είναι διαφορετικός, οι πάντες είναι βουτηγμένοι μέσα στον κόσμο αυτό και  λατρεύουν  τη ζωή αυτή. Οι πάντες είναι ζαλισμένοι από το μεθύσι του αγώνα για την εξασφάλιση των μέσων της συντήρησης τους». Διότι ο θάνατος δεν αλλάζει.  Ο αποχωρισμός δε μετατρέπεται σε μονιμότητα και δεν μεταλλάσσεται. Η ένδεια και η ανικανότητα του ανθρώπου δεν αλλάζουν, αυξάνονται. Το ταξίδι του ανθρώπου δε διακόπτεται, επιταχύνεται.

Ακόμη μην πεις, «Είμαι και εγώ σαν όλους τους άλλους». Διότι, οι πάντες σου παραστέκονται μόνο μέχρι το μνήμα. Και η παρηγοριά του να είσαι μαζί με όλους τους άλλους στη συμφορά δεν έχει νόημα πέραν του μνήματος. 

Και μη θεωρείς τον εαυτό σου πως είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος. Διότι εάν κοιτάξεις αυτόν τον ξενώνα του κόσμου με τον οφθαλμό της σοφίας, θα καταλάβεις ότι τίποτα απολύτως δεν είναι χωρίς τάξη και χωρίς σκοπό. Πώς μπορείς να παραμείνεις έξω από την τάξη και να υπάρχεις χωρίς σκοπό;  Συμβάντα στον κόσμο όπως οι σεισμοί δεν είναι παίγνια της συγκυρίας. Για παράδειγμα, αντιλαμβάνεσαι ότι τα άκρως ταξινομημένα και λεπτοκεντημένα υποκάμισα, το ένα πάνω από το άλλο, και το ένα μέσα στο άλλο, που είναι περιβεβλημένα πάνω στη γη από τα είδη των ζώων και των φυτών, είναι στολισμένα και κοσμημένα από την κορφή μέχρι τα νύχια με σκοπούς και παραδείγματα σοφίας, και γνωρίζεις ότι η γη περιστρέφεται και στριφογυρίζει σαν έναν εκστατικό Μέβλεβι (Μevlevi) με τέλεια τάξη μέσα στα όρια των πλέον υψηλών στόχων. Πως λοιπόν γίνεται, καθώς δημοσίευσε ένας άθεος, να υποθέτουν πως τα θανατηφόρα συμβάντα της γης, όπως ο σεισμός,^{Υποσημείωση2} -ο οποίος μοιάζει με το ξεφόρτωμα της ίδιας της γης από το βάρος των ενεργειών της απερισκεψίας και αφροσύνης που γίνεται εκ μέρους της ανθρωπότητάς και ιδιαίτερα από τους πιστούς-, να είναι άσκοπο και αποτέλεσμα σύμπτωσής; Πως γίνεται να εμφανίζουν τις οδυνηρές απώλειες όλων αυτών που επλήγησαν ότι είναι χωρίς ανταπόδοση και ότι έχουν πάει χαμένες, και να τους ρίχνουν σε φοβερή απόγνωση; Όχι μόνον κάνουν ένα μεγάλο λάθος αλλά και διαπράττουν ένα μεγάλο κακό. Πράγματι, τέτοια συμβάντα λαμβάνουν χώρα με το πρόσταγμα του Πάνσοφου και Πανοικτίρμονος Χακίμ-ι Ραχίμ Αλλάχ, με σκοπό να μετατρέψουν την πρόσκαιρη περιουσία των πιστών στην αντίστοιχη της ελεημοσύνης, και να την καταστήσουν μόνιμη. Και είναι εξιλέωση για τις αμαρτίες τους που προέρχονται από την αγνωμοσύνη για τις δωρεές και τα αγαθά που τους έχουν δοθεί.

Όπως ακριβώς θα έρθει η μέρα που αυτή η καθυποταγμένη γη θα δει τα έργα του ανθρώπου, -που είναι το στολίδι επάνω στο πρόσωπο της-, να είναι μιασμένα αποδίδοντας συνεταίρους στην Ενάδα του Αλλάχ παραβιαστηκά και υβριστικά με αγνωμοσύνη και αχαριστία απέναντι Του και θα τα αποδοκιμάσει. Με το πρόσταγμα του Δημιουργού Χαλίκ, θα τα διαγράψει από ολόκληρο το πρόσωπο της με έναν μέγα σεισμό και θα το εξαγνίσει. Με το πρόσταγμα του Αλλάχ, θα αδειάσει αυτούς που αποδίδουν συνεταίρους στον Αλλάχ στην Κόλαση, και θα πει στους ευγνώμονες, «Δεύτε και εισέλθετε εις τον Παράδεισο!».