Μία Περίληψη του Όγδοου Ζητήματος

Μία Περίληψη του Όγδοου Ζητήματος

Στο Έβδομο Ζήτημα σκοπεύαμε να ρωτήσουμε σε πολλά σημεία την ανάσταση. Αλλά επειδή η απάντηση που λάβαμε από τα ονόματα του Δημιουργού μας(Hâlık), είναι τόσο ισχυρή που μας έδωσε μια ικανοποιητική και πειστική πεποίθηση ώστε δεν έμεινε ανάγκη για περαιτέρω ανάκριση, και το συντομέψαμε. Τώρα σε αυτό το ζήτημα θα συνοψίσουμε μόνο το ένα από τα εκατό οφέλη της πίστης στο υπερπέραν, και τα απανθίσματά του στην μεταθανάτιο αλλά και στην επίγεια ζωή μας. Λόγω του ότι, το τμήμα περί της αιώνιας ευτυχίας στο υπερπέραν το έχει διασαφήσει το Θαυματουργό Κήρυγμα του Κουράν, με έναν τρόπο που δεν έχει αφήσει καμία ανάγκη για περαιτέρω επεξηγήσεις, το παραπέμπουμε σε Αυτό. Και παραπέμποντας επίσης την ανάλυση περί την ευτυχία στην επίγεια ζωή στην Συλλογή Του Ρισαλέ-ι Νουρ, εδώ απλά θα συνοψίσουμε κάνοντας  αναφορά στις τρείς-τέσσερεις από τις εκατοντάδες επιρροές της [πίστης στο υπερπέραν] που σχετίζονται με την προσωπική και κοινωνική ζωή του ανθρώπου. 

Το Πρώτο

Ο άνθρωπος, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα, όπως συσχετίζεται με την οικογένεια του έτσι συσχετίζεται και με τον κόσμο, και όπως συσχετίζεται με τους συγγενής του, έτσι και φέρει μια ουσιώδης και φυσική σύνδεση με όλη την ανθρωπότητα. Και όπως επιθυμεί την συνέχεια αυτής της πρόσκαιρης ζωής του, έτσι και προσδοκεί σε βαθμό λατρείας την αιωνιότητά του σε έναν αιώνιο τόπο. Και όπως προσπαθεί να προμηθευτεί την τροφή που το βιολογικό στομάχι του χρειάζεται έτσι το ίδιο, εξ ανάγκης, επιδιώκει να εξασφαλίσει τις ανάγκες των άυλων «στομαχιών» της ανθρώπινής του οντότητας δηλαδή του νου, της καρδιάς και της ψυχής του, των οποίων οι τροφές και τα γεύματα μπορεί να επεκτείνονται καθ όλη την υφήλιο και ακόμη μέχρι την αιωνιότητα. Και διαθέτει τέτοιες επιθυμίες και πάθη, που οτιδήποτε άλλο εκτός της αιώνιας ευτυχίας, δεν τα ικανοποιεί και τα εφησυχάζει. Και όπως ακόμα αναφέρεται και στον Δέκατο Λόγο, κάποτε μικρός είχα ρωτήσει τον εαυτό μου στη φαντασία μου: «Θα ήθελες να σου δοθεί μια ζωή ενός εκατομμυρίων χρόνων με βασιλεία και έπειτα να καταλήξεις στον αφανισμό και στον εκμηδενισμό; Ή θα ήθελες μια απλή, ταλαίπωρη αλλά αιώνια υπόσταση;» Κοίταξα, και είδα τον εαυτό μου να επιθυμεί το δεύτερο και αναστενάζοντας με «ααχ!» για το πρώτο, να λέει: «Ακόμα και  Κόλαση να ήταν, θα ήθελα την αιωνιότητα!»

Να λοιπόν, εφόσον οι επίγειες απολαύσεις αδυνατούν να ικανοποιήσουν τα χαρακτηριστικά της φαντασίας που είναι ένας υπηρέτης της ουσίας του ανθρώπου, τότε βεβαίως και η τόσο περιεκτική, σφαιρική ουσία του ανθρώπου, έμφυτα είναι συνδεδεμένη με την αιωνιότητα. Να λοιπόν, για έναν άνθρωπο του οποίου το μόνο κεφάλαιο που κατέχει είναι μια ασήμαντη βούληση και μια απόλυτη ένδεια, και καθώς είναι εξαρτημένος από άπειρες επιθυμίες και φιλοδοξίες, η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή είναι ένας τόσο ισχυρός και αρκετός θησαυρός, μια τέτοια αιτία ευτυχίας και απόλαυσης, μια τέτοια βάση στηρίγματος, μια τέτοια παρηγοριά προς τις άπειρες συμφορές του κόσμου αυτού και ένας τέτοιος καρπός και ωφέλεια, που όλη τη ζωή του και να θυσίαζε για να την κερδίσει, θα ήταν λίγη.

Ο δεύτερος καρπός και το ωφέλημα ως προς την ιδιωτική ζωή του ανθρώπου:

Είναι ένα σπουδαιότατο αποτέλεσμα το οποίο εξηγείται στο Τρίτο Ζήτημα και βρίσκεται ως μια υποσημείωση στο «Οδηγός στους Νέους».

Ναι, η σημαντικότερη ανησυχία που ο κάθε άνθρωπος συλλογίζεται συνεχώς  είναι ο τρόπος με τον οποίο θα εισέλθει στο κοιμητήριο, όπου οι φίλοι και οι συγγενείς του έχουν ήδη εκτελεστεί. Τη στιγμή που εκείνος ο απεγνωσμένος, ο οποίος θυσιάζει την ζωή του για έναν και μόνο αγαπημένο του φίλο, αντικρίζει την ιδέα ότι χιλιάδες, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια φίλοι του εκτελούνται με έναν αιώνιο αποχωρισμό, διακατέχεται από μια τρομερή οδύνη χειρότερη και από αυτή της Κολάσεως· τότες η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή, παρουσιάζεται και ανοίγει τα μάτια του ξεσκεπάζοντας το πέπλο και του λέει: «Κοίτα!» Και αυτός κοιτάζει με πίστη. Παίρνει μια πνευματική τέρψη σαν αυτή του παραδείσου καθώς παρατηρεί ότι όλοι αυτοί οι φίλοι του είχαν γλιτώσει από τους αιώνιους θανάτους και τις φθορές και ότι βρίσκονται ευτυχισμένοι σε ένα φωτεινό κόσμο, όπου περιμένουν και τον ίδιο. Λόγω του ότι αυτό το αποτέλεσμα έχει εξηγηθεί με πολλά τεκμήρια και  στο Ρισαλέ-ι Νουρ, το συντομεύω εδώ.

Ένα τρίτο ωφέλημα στην  ιδιωτική ζωή:

Η ανωτερότητα και το αξίωμα του ανθρώπου πάνω στα υπόλοιπα έμβια όντα έχει ως βάση τα υψηλά χαρακτηριστικά, τις πολλαπλές ικανότητες, τα γενικευμένα του καθήκοντα, και τις ευρείες σφαίρες της οντότητάς του. Ωστόσο ο άνθρωπος αυτός, στριμωγμένος ανάμεσα στο ανύπαρκτο, νεκρό, σκοτεινό παρελθόν και μέλλον, αποκτά αρετές σε αυτόν το σύντομο υφιστάμενο χρόνο όπως, η μέριμνα, η αγάπη, η αδελφοσύνη, η ανθρωπιά.

Για παράδειγμά: Αγαπά και υπηρετεί τον πατέρα του, τον αδερφό του, την γυναίκα του, το έθνος του, την πατρίδα του, τα οποία παλαιότερα δεν γνώριζε και ούτε πρόκειται να ξαναδεί μετά τον αποχωρισμό. Και επειδή πολύ σπάνια μπορεί να τηρήσει μια ιδανική αφοσίωση και ειλικρίνεια προς αυτούς, κατά συνέπεια οι προκείμενες αρετές και οι χάρες του αφομοιώνονται αναλόγως. Και τη στιγμή που είναι να ξεπέσει στο επίπεδο όχι μόνο του πλεονεκτικότερου των ζώων, αλλά του υποδεέστερου και του πιο απελπισμένου όλων των ζώων από άποψη των πνευματικών χαρισμάτων που κατέχει, τότε σπεύδει η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή για βοήθεια. Μετατρέπει την υφιστάμενη στενή στιγμή του, που είναι σαν ένα στενό μνήμα, σε έναν τέτοιο ευρύ χρόνο που καλύπτει όλους τους χρόνους του παρελθόντος και του μέλλοντος, δείχνοντάς του μία εκτενέστατη σφαίρα ύπαρξης από τη γη και ίσως από την προ-αιωνιότητα μέχρι και την αιωνιότητα. 

Και έτσι, έχοντας υπόψη ότι  θα έχει τον  πατέρα του και στο τόπο της μακαριότητας και το τόπο των πνευμάτων, και νοιάζοντας για την αιώνια αδερφοσύνη του αδερφού του, και  γνωρίζοντας ότι η σύζυγος του θα είναι η πανέμορφη αιώνια σύντροφος της αληθινής ζωής του, τους αγαπά, τους εκτιμά, τους φέρεται με στοργή και τους βοηθά με ειλικρίνεια και αφοσίωση. Και δεν θα εμπορευθεί αυτές τις σπουδαίες υπηρεσίες του που σχετίζονται με εκείνο το αρκετά μεγάλο και ευρύ πεδίο ζωής και υπόστασης για τα ασήμαντα πράγματα, τις ασήμαντες δυσαρέσκειες και συμφέροντα αυτού του πρόσκαιρου κόσμου. Αποκτώντας μια σοβαρή πιστότητα και ειλικρίνεια, οι αρετές και τα χαρίσματά του απανθίζουν ανάλογα και η ανθρωπότητα του διαλάμπει.

 Ένας τέτοιος άνθρωπος, ο οποίος από άποψη απόλαυσης δεν μπορεί να φτάσει ούτε ένα σπουργίτι, διακρίνεται υπέρ όλων των ζώων, καθώς γίνεται ο πιο εκλεκτός και ο πιο ευτυχής καλεσμένος αυτού του σύμπαντος, και ο πολυαγάπητος και ευπρόσδεκτος δούλος του Ιδιοκτήτη του Σύμπαντος(Sâhib-i Kâinat). Και επειδή οι τεκμηριωμένες εξηγήσεις που υπάρχουν στη Συλλογή του Ρισαλέ-ι Νουρ περί αυτού του αποτελέσματος είναι αρκετές, δεν το επεκτείνουμε άλλο.

Ένα τέταρτο ωφέλημα, το οποίο, έχει σχέση με την κοινωνική ζωή του ανθρώπου:

 Μια περίληψη αυτού του καρπού και του αποτελέσματος, το οποίο έχει δηλωθεί στην Ένατη Ακτίνα του Ρισαλέ-ι Νουρ, είναι η εξής:

Τα παιδιά τα οποία αποτελούν το εν τέταρτο της ανθρωπότητας, παρά μόνο με την πίστη στην μεταθανάτια ζωή του υπερπέραν μπορούν να ζήσουν ανθρώπινα και να είναι φορείς ανθρώπινων χαρισμάτων. Ειδάλλως, θα βιώσουν μια νωχελική ζωή, μέσα στις λυπηρές τους ανησυχίες, προσπαθώντας να χαυνώσουν τον εαυτό τους και να παρηγορηθούν με τα παιδικά τους παιχνίδια. Διότι οι θάνατοι των παιδιών σαν τον ίδιο, γύρο του κάθε στιγμή, επηρεάζουν αυτήν την τόσο ευαίσθητη αντίληψη του, την αδύναμη καρδούλα του η οποία φέρει τόσες μακροπρόθεσμες φιλοδοξίες και επιθυμίες, και την ανίσχυρη και εκτεθειμένη ψυχούλα του με έναν τέτοιο τρόπο που η ζωή και η λογική του τείνουν να δρουν βασανιστικά για αυτό.  Μέσου του διδάγματος όμως της μεταθανάτιου ζωής στο υπερπέραν, βρίσκει μια απόλυτη ανακούφιση και ευτυχία αντί των ανησυχιών που προσπαθούσε να κρύψει κάτω από τα παιχνίδια του, και λέει: «Αυτός ο αδερφός μου πέθανε. Έγινε ένα πουλί του Παραδείσου. Περνάει καλύτερα από εμάς, και ταξιδεύει. Η μαμά μου πέθανε, αλλά βρίσκεται στην ευσπλαχνία του Θεού και θα με πάρει πάλι στην αγκαλιά της στον Παράδεισο και θα με χαϊδεύει και εγώ θα ξανανταμώσω με την στοργική μου μητέρα». Και με αυτόν τον τρόπο μπορεί να βιώσει μια άξια του ανθρώπου , τη ζωή.

Και οι ηλικιωμένοι, που αποτελούν το εν τέταρτο της ανθρωπότητας, μόνο και μόνο με την πίστη στη μεταθανάτια ζωή μπορούν να βρουν την παρηγοριά για τη ζωή τους η οποία σύντομα θα σβήσει και εισερχόμενοι στο χώμα θα κλείσει αυτός ο όμορφος και γλυκός τους κόσμος. Διαφορετικά, αυτοί οι τόσο φιλεύσπλαχνοι και αξιοσέβαστοι πατέρες, οι φιλότιμες και στοργικές μητέρες, θα υπέφεραν με ένα τέτοιο ψυχικό πόνο και μαράζι καρδιάς, που ο κόσμος τους θα μετατρεπόταν σε μια καταθλιπτική φυλακή, και η ζωή τους σε ένα άθλιο βασανιστήριο. Ωστόσο, η πίστη στη μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν τους ενθυμίζει: 

«Μην ανησυχείτε! Έχετε μια αιώνια νεότητα, ένας μελλοντικός λαμπερός βίος και μια ατελείωτη ζωή σας περιμένει! Και θα ξανασυναντηθείτε με αγαλλίαση με όλα τα παιδιά και τους συγγενείς που έχετε χάσει. Όλες οι καλές πράξεις που έχετε κάνει έχουν διαφυλαχτεί και θα λάβετε τις αμοιβές σας». Έτσι λοιπόν, η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή στο υπερπέραν τους δίνει μια τέτοια παρηγοριά και ανακούφιση που έστω και εκατό φορές  γήρατα να είχαν, δεν θα τους ανησυχούσε.

Οι νέοι, οι οποίοι αποτελούν το εν τρίτο του ανθρώπινου είδους και  οι οποίοι διακατέχονται από έναν αναβράζον πάθος και με τολμηρά μυαλά ηττημένα στις αισθήσεις τους δεν σκέφτονται λογικά, εάν χάσουν την πίστη τους στη μεταθανάτιο ζωή και δεν συλλογιστούν το μαρτύριο της Κολάσεως, τότε οι ιδιοκτησίες και οι υπολήψεις των τίμιων, η άνεση και σεβασμός των αδύναμων και ηλικιωμένων στην κοινωνική ζωή, θα πέσει σε κίνδυνο. Και μερικές φορές για ενός λεπτού απόλαυσης, καταστρέφουν την ευτυχία μιας οικογένειας, υποφέρουν τέσσερα-πέντε χρόνια στη φυλακή και γίνονται  σαν ένα κτηνώδης ζώο. 

Εάν η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν σπεύσει στη βοήθεια του, τότε θα συμμορφωθεί πολύ σύντομα. «Μπορεί οι κατάσκοποι του κράτους να μη με βλέπουν, και εγώ μπορώ να κρυφτώ από αυτούς, άλλα, οι άγγελοι ενός Παντοδύναμου Βασιλιά, Ο οποίος κατέχει μια φυλακή όπως η Κόλαση, με βλέπουν και καταγράφουν τις κακίες μου. Εγώ δεν είμαι κάποιος αδέσποτος, είμαι ένας ταξιδιώτης με καθήκον. Κάποια στιγμή θα περιπέσω και εγώ αδύνατος και γέρος σαν και αυτούς.» Με αυτή την αντίληψη αμέσως, αρχίζει να νιώθει μια στοργή, ένα σεβασμό προς τους ανθρώπους που σκόπευε να πληγώσει. Έχοντας εξηγήσει και αυτό το νόημα με τα στοιχεία του στην Συλλογή του Ρισαλέ-ι Νουρ, αρκούμαστε με αυτήν την σύντομη αναφορά.

Και ένα σημαντικό τμήμα της ανθρωπότητας είναι, οι άρρωστοι, οι ταλαίπωροι, οι δεινοπαθούντες  όπως και εμείς, οι φτωχοί και οι βαριά καταδικασμένοι, οι οποίοι εάν δεν έχουν τη βοήθεια της πίστης στη μεταθανάτιο ζωή, τότε ο θάνατος που του υπενθυμίζει συνέχεια η αρρώστια, ή η αλαζονική προδοσία του τύραννου που εξευτέλισε τη τιμή του και έμεινε χωρίς εκδίκηση, ή η τραγική απελπισία που απορρέει από τις μεγάλες συμφορές όπου έχει χάσει τα υπάρχοντα και τα παιδιά του, ή η οδυνηρή δυστυχία που επιφέρει η πέντε-δέκα χρόνια φυλάκισης έναντι ενός λεπτού ή μίας ώρας απόλαυσης, βεβαίως και μετατρέπουν τον κόσμο αυτού του κακόμοιρου σε ένα σκότος και τη ζωή του σε ένα τρομερό μαρτύριο. Εάν η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν σπεύσει προς βοήθεια τους, τότε, θα πάρουν μια ανάσα και οι δυστυχίες, οι απελπισίες, οι ανησυχίες και ο θυμός της εκδίκησής τους θα εξαφανιστεί σε μεγάλο βαθμό ή και εντελώς, ανάλογα με το βαθμό της πίστης που κατέχουν.

Θα μπορούσα να πω ακόμα ότι: Εάν η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν δε μας βοηθούσε, ακόμα και η μία μόνο μέρα αυτής της άδικης φυλάκισης μου και των αδερφών μου και αυτής της τρομερής συμφοράς, θα ήταν τόσο αβάστακτη  που θα μας επηρέαζε όσο και ίδιος ο θάνατος, οδηγώντας μας  ίσως και στην αυτοκτονία. Κι όμως, ευχαριστώ αμέτρητες φορές τον Αλλάχ διότι, παρόλο που συναισθάνομαι  και συμπονώ τα δεινά που υφίστανται και τα αδέρφια μου τους οποίους αγαπώ όσο και η ίδια μου η ψυχή, και ανέχομαι το σπαραγμό που έρχεται από τα κλάματα των χιλιάδων έργων μου του Ρισαλέ-ι Νουρ και τα τόσα λαμπερά και πολύτιμα βιβλία μου που αγαπώ σαν τα μάτια μου, και επιπλέων παρόλο που δεν μπορώ να ανεχτώ την παραμικρή καταπίεση και προδοσία από παλιά, σας διαβεβαιώνω με όρκο ότι: Η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν μου χάρισε ένα τέτοιο φως, μια τέτοια δύναμη, μια τέτοια υπομονή και αντοχή, μια τέτοια παρηγοριά και στήριξη, ένα τέτοιο θάρρος και θέληση ενός μαχητή, ώστε να κερδίσω μεγαλύτερη αμοιβή μέσω μιας ωφέλιμης δοκιμασίας και όπως είχα πει στην αρχή αυτής της επιστολής θεωρώ τον εαυτό μου σε μια  όμορφη και ευεργετική σχολή του Γιουσούφ (Ιωσήφ). Εάν δεν υπήρχαν οι αρρώστιες μου που εμφανίζονται που και που, και οι ευαισθησίες των γηρατειών, θα εργαζόμουνα τέλεια και με πιο άνετη καρδιά ακόμα περισσότερο με τα μαθήματα μου. Τέλος πάντων, τούτο, λόγο της αξίας του εισήλθε εδώ εκτός θέματος, μην με παρεξηγείται…

Επίσης, ένας μικρός κόσμος του κάθε ανθρώπου, ίσως και ένας μικρός του Παράδεισος, είναι η ίδια του η οικογένεια. Εάν η πίστη στην μεταθανάτιο ζωή δεν κυριαρχήσει στην ευτυχία αυτής της οικογένειας, τότε τα μέλη της, ανάλογα με το βαθμό στοργής, αγάπης και σχέσης που έχει ο κάθε ένας, θα υποστεί θλιβερές ανησυχίες και βάσανα. Αυτός ο Παράδεισος του θα μετατραπεί σε Κόλαση ή θα αποχαυνώσει το μυαλό του με διάφορες και πρόσκαιρες διασκεδάσεις και ξεφαντώματα. Σαν τον στρουθοκάμηλο, που βλέπει τον κυνηγό αλλά δεν μπορεί να πετάξει, να φύγει και έτσι χώνει το κεφάλι του στην άμμο για να μην το δει, ομοίως κι αυτός χώνει το κεφάλι του στην απερισκεψία, έτσι ώστε ο θάνατος, ο αποχωρισμός και ο χαμός να μη τον βρει. Και σαν ένας παράφρων, βρίσκει μια πρόσκαιρη λύση αναισθησίας.  

Διότι, για παράδειγμα μια μητέρα, η οποία είναι έτοιμη να θυσιάσει την ψυχή της για το παιδί της, όσο βλέπει τους κινδύνους στους οποίους το παιδί της εκτίθεται συνέχεια, τρέμει από το φόβο της. Και τα παιδιά, τα οποία αδυνατούν να προστατέψουν τους γονείς και τα αδέρφια τους από τις συμφορές που δεν λένε να τελειώσουν, νιώθουν διαρκώς μια λύπη και μια δειλία. Με αυτά τα δεδομένα και μέσα στον απρόβλεπτο και αναστατωμένο τούτο κόσμο, η υποθετικά ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, χάνει την ευτυχία της από πολλές απόψεις. Και ακόμη οι σχέσεις και οι συγγένειες που έχουν ως βάση μια σύντομη και πρόσκαιρη ζωή, αδυνατούν να παρέχουν μια πραγματική προσήλωση, μια ενάρετη ειλικρίνεια και μια αμερόληπτη προσφορά και αγάπη, ως αποτέλεσμα διαφθείρεται αναλόγως η ηθική, ίσως και εξαθλιώνεται εντελώς.

Εάν όμως, η πίστη στην μεταθανάτια ζωή του υπερπέραν καθιερώνεται σε αυτήν την οικογένεια, τότε μονομιάς την φωτίζει και δείχνει ότι, η σχέση που βρίσκεται μεταξύ τους, η στοργή, η συγγένεια και η αγάπη δεν βασίζεται ένα σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά συνεχίζεται στο μεταθανάτιο τόπο του υπερπέραν όπου και απλώνονται στον αιώνιο τόπο της ευτυχίας. Κατά αυτή την πραγματικότητα, ο καθένας προσφέρει έναν ειλικρινή σεβασμό, μια ειλικρινή αγάπη, στοργή και αφοσίωση, δίχως να βλέπει τα ελαττώματα των άλλων, και υψώνεται και ανθίζει το ηθικό του. Η πραγματική ευτυχία την οποία ο άνθρωπος αξίζει, αρχίζει να απαυγάζει σε αυτήν την οικογένεια. Έχοντας εξηγήσει και αυτό το νόημα με τα στοιχεία του στην Συλλογή του Ρισαλέ-ι Νουρ, το αφήνουμε εδώ.

Επίσης, κάθε πόλη είναι μια μεγάλη οικογένεια για τους κατοίκους της. Εάν η πίστη στη μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν δεν κυριαρχήσει ανάμεσα στα μέλη αυτής της μεγάλης οικογένειας, τότε στη θέση της ειλικρίνειας, φιλοφρόνησης, αρετής, αλληλοπάθειας, αυτοθυσίας και της ευαρέσκειας του Θεού και της μεταθανάτιου αμοιβής τα οποία  χαρακτηρίζουν την καλή ηθική, θα επικρατήσουν αισθήματα όπως το μίσος, το συμφέρον, η ατιμία, ο εγωισμός, η υποκρισία, η δωροδοκία και απάτη. Πίσω από τη φαινομενική δημόσια τάξη και τον ανθρωπισμό θα δεσπόζει η έννοια της αναρχίας και της βίας και θα δηλητηριάζει την ζωή αυτής της πόλης. Τα παιδιά θα συνηθίσουν την οκνηρία, οι νέοι το μεθύσι, οι ισχυροί την τυραννία και οι ηλικιωμένοι το κλάμα.

Όπως η πόλη, εξίσου και η χώρα είναι μια οικογένεια. Και η πατρίδα είναι η εστία μιας εθνικής οικογένειας. Εάν λοιπόν καθιερωθεί η πίστη της μεταθανάτιας ζωής σε αυτές τις μεγάλες εστίες, τότε άμεσα ένας ειλικρινείς σεβασμός, μια σοβαρή συμπόνια, μια αγάπη και συμπαράσταση χωρίς καμία δωροδοκία, μια υπηρεσία και ευπρέπεια χωρίς καμία απάτη, μια χάρη και αρετή χωρίς υποκρισία και μια μεγαλειότητα δίχως κανένα εγωισμό αρχίζει να αναπτύσσεται μέσα στα πλαίσια εκείνης της κοινωνικής  ζωής.

Λέει στα παιδιά: «Υπάρχει ο Παράδεισος, άσε την τεμπελιά» Τους περιμαζεύει με τη διδαχή του Κουράν.

Λέει στους νέους: «Υπάρχει η Κόλαση, άσε το μεθύσι» και τους συνεφέρει. 

Λέει στους τύραννους: «Υπάρχει τρομερό μαρτύριο, θα φας χαστούκι» και γείρει το κεφάλι τους στη δικαιοσύνη.

Λέει στους ηλικιωμένους: «Υπάρχει μια ατέλειωτη μεταθανάτια ευτυχία, μια φρέσκια και αιώνια νεότητα που σε περιμένουν και είναι πολύ πιο ανώτερες από τις ευτυχίες που έχεις χάσει σε αυτόν τον κόσμο» και μετατρέπει τα κλάματα τους σε χαμόγελα. 

Παρόμοια με τις παραπάνω αναφορές η πίστη στη μεταθανάτια ζωή, δείχνει τις ευεργετικές τους επιρροές σε όλες τις μικρές και γενικές ομάδες της κοινωνίας και τις διαφωτίζει. Ας τρίξουν τα αυτιά των κοινωνιολόγων και ηθικολόγων οι οποίοι ασχολούνται με την κοινωνική ζωή της ανθρωπότητας! 

Να λοιπόν, εάν παραθέσουμε τα παραπάνω πέντε-έξι παραδείγματα των ωφελειών της πίστης στην μεταθανάτιο ζωή με τα υπόλοιπα χιλιάδες οφέλη, θα είναι ξεκάθαρα κατανοητό ότι, η πηγή της ευτυχίας και για τους δύο κόσμους βρίσκεται μόνο στην πίστη. 

Για τον λόγο ότι, κάποιες αδύναμες αμφιβολίες περί της υλικής ανάστασης έχουν απαντηθεί με ισχυρές απαντήσεις στον Εικοστό Όγδοο Λόγο του Ρισαλέ-ι Νουρ και σε άλλες επιστολές, εδώ απλά θα σημειώσουμε το εξής:

Ο πιο καθολικός καθρέπτης των Θείων Ονομάτων βρίσκεται στην υλική υπόσταση. Επίσης, το πιο πλούσιο και δραστήριο κέντρο  ως προς το  θεϊκό σκοπό της  δημιουργίας του σύμπαντος βρίσκεται στην υλική υπόσταση. Επίσης, τα περισσότερα είδη και χρώματα της θεϊκής  προσφοράς του Κύριου (Rab) είναι υλικά. Ακόμη, το πλήθος των σπόρων που είναι οι έμφυτες ανάγκες και μέσω αυτών οι άνθρωποι ικετεύουν και ευχαριστούν το Δημιουργό (Hâlik) βρίσκονται στην ύλη. Και η μεγαλύτερη ποικιλομορφία των σπόρων των πνευματικών και άυλων κόσμων επίσης βρίσκονται στον υλικό κόσμο. 

Με βάση όλα αυτά λοιπόν, για το λόγο ότι εκατοντάδες ολιστικές  πραγματικότητες συγκεντρώνονται στην υλική οντότητα, ο Πάνσοφος Δημιουργός (Hâlık-ı Hakîm), για να πολλαπλασιάσει τις υλικές υποστάσεις πάνω στη γη και να εκδηλώσει τις προαναφερόμενες πραγματικότητες μέσω αυτών, με έναν ταχύτατο ρυθμό και με μια τρομερή δραστηριότητα, ενδύει τις ομάδες των υπάρξεων, τη μία μετά την άλλη, με υλική ενδυμασία. Τις  στέλνει σε αυτόν τον τόπο τον εκθέσεων. Έπειτα, τις απαλλάσσει, και στέλνει άλλες ομάδες. Με έναν ασταμάτητο ρυθμό λειτουργεί αυτό το εργοστάσιο του σύμπαντος. Υφαίνοντας την υλική παραγωγή, μετατρέπει τη γη σε ένα φυτώριο του υπερπέραν και του Παραδείσου. Και μάλιστα, το γεγονός ότι προετοιμάζει, με εκατοντάδες τρόπους και χιλιάδες είδη γεύσεων, τα τόσο καλλιτεχνικά και πανάξια αμέτρητα αγαθά προκειμένου να ικανοποιήσει το στομάχι του ανθρώπου και να απαντήσει έμπρακτα στη δέηση του στομαχιού -που εκφράζει με τη γλώσσα της φύσης του για την συνέχεια της ύπαρξης του- ακούγοντάς την με απόλυτη προσοχή,  αναμφισβήτητα και ξεκάθαρα μας δείχνει ότι: Στο μεταθανάτιο τόπο του υπερπέραν, οι πιο ποικίλες απολαύσεις του Παραδείσου είναι υλικές. Και τα σημαντικότερα αγαθά της αιώνιας ευτυχίας τα οποία όλοι επιθυμούν και έχουν συνηθίσει, είναι υλικά.

Υπάρχει άραγε η παραμικρή πιθανότητα και περίπτωση Αυτός ο Πολυεύσπλαχνος Παντοδύναμος (Kadîr-i Rahîm), Αυτός ο Γενναιόδωρος Παντογνώστης (Alîm-i Kerîm), ο οποίος σκόπιμα και με βούληση κάθε φορά δέχεται και απαντά έμπρακτα στην παράκληση ενός απλού στομαχιού -που  εκφράζει με τη γλώσσα της φύσης του για την συνέχεια της ύπαρξης του- και το αφήνει υπόχρεο και ευγνώμων, για τα άπειρα θαυμάσια υλικά γεύματα τα οποία του προσφέρει συνέχεια χωρίς καμία σύμπτωση… είναι ουδέποτε δυνατόν να μη δεχτεί τις αμέτρητες και καθολικές ικεσίες της ανθρωπότητας -ο οποίος άνθρωπος είναι ο σημαντικότερος καρπός του σύμπαντος, ο χαλίφης της γης, ο εκλεκτός και μυριάκριβος λάτρης του Δημιουργού (Hâlık)- όπως τις ικεσίες της περί υλικών απολαύσεων στον τόπο της αιωνιότητας, στις οποίες από τη φύση του (ο άνθρωπος) είναι οικείος και οι οποίες αποτελούν τις αμετάβλητες ύψιστες και συνολικές επιθυμίες του άυλου στομαχιού όλης της ανθρωπότητας; Και να μην του απαντήσει εν πράξη με την υλική ανάσταση; Να μην τον κάνει αιωνίως ευγνώμων; Να ακούσει δηλαδή, τη φωνή του κουνουπιού, αλλά να μην ακούσει τον κρότο του κεραυνού; Να προσέξει τα εξαρτήματα ενός απλού φαντάρου με απόλυτη προσοχή, και να μη δώσει καμία σημασία στο στρατό; Αυτό λοιπόν είναι εκατό φορές αδύνατον και παράλογο. 

Ναι με την κατηγορηματική  δήλωση του εδαφίου,  وَفٖيهَامَاتَشْتَهٖيهِالْاَنْفُسُوَتَلَذُّالْاَعْيُنُ   (‘Εκεί υπάρχουν όλα όσα οι ψυχές ποθούν και τα μάτια απολαμβάνουν. Κουράν, Εζ-Ζουχρούφ, 43:71) ο άνθρωπος θα δει και θα απολαύσει όλες τις υλικές απολαύσεις που έχει δοκιμάσει ως δείγματα και έχει συνηθίσει περισσότερο από κάθε τι άλλο, με έναν τρόπο άξιο του Παραδείσου. Και οι αμοιβές των ειλικρινών ευχαριστιών και προσευχών που έχουν πραγματοποιήσει τα μέλη του σώματος όπως η γλώσσα, τα μάτια και τα αυτιά θα τους αποδοθούν χαρίζοντάς τους ιδιαίτερες και αποκλειστικές υλικές απολαύσεις του Παραδείσου. Το Θαυματουργό Κήρυγμα του Κουράν, αναγγέλλει αυτές τις υλικές απολαύσεις με έναν τόσο καταφανή τρόπο ώστε η απόρριψη αυτής της σαφής δήλωσης με διάφορες άλλες ερμηνείες είναι αδύνατη.

Έτσι λοιπόν, οι καρποί και τα αποτελέσματα της πίστης στην μεταθανάτια ζωή του υπερπέραν μας δείχνουν ότι: Όπως από τα μέλη του σώματος μας, η υπόσταση και η ανάγκη του στομαχιού αποδεικνύει οριστικά την ύπαρξη των τροφίμων, έτσι και η ουσία και τα προτερήματα του ανθρώπου, οι έμφυτες ανάγκες του, οι αιώνιες επιθυμίες του, τα προαναφερόμενα αποτελέσματα και τα οφέλη τα οποία ενισχύουν την πίστη στη μεταθανάτια ζωή του υπερπέραν, οι πραγματικότητες και οι ικανότητες του, αποδεικνύουν επίσης αναμφισβήτητα την ύπαρξη της μεταθανάτιο ζωής του υπερπέραν, την ύπαρξη του Παραδείσου και την ύπαρξη των υλικών αιώνιων απολαύσεων. Το νόημα της τελειότητας του σύμπαντος, τα πολυσήμαντα κοσμικά του εδάφια και ο συσχετισμός της ανθρωπότητας με όλες τις προαναφερόμενες πραγματικότητες, μαρτυρούν και αποδεικνύουν την ύπαρξη και την αλήθεια του υπερπέραν, τον ερχομό της ανάστασης και την έναρξη του Παραδείσου και της Κόλασης. Όλα αυτά έχουν αποδειχτεί με λαμπρά στοιχεία, με έναν τρόπο που δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία, στα ελιξίρια του Ρισαλέ-ι Νουρ, ιδιαιτέρα στο Δέκατο στον Εικοστό Όγδοο (και στα δύο Μέρη του) και Εικοστό Ένατο Λόγο, στην Ένατη Ακτίνα και στο Δοκίμιο της Ικεσίας. Παραπέμποντας αυτό το εκτενές θέμα σε αυτά, το διακόπτουμε εδώ.

Οι δηλώσεις του Κουράν περί της Κόλασης είναι τόσο ξεκάθαρες και φανερές που δεν αφήνουν την ανάγκη για περαιτέρω εξηγήσεις. Απλά θα επισημάνουμε μια σύντομη περίληψη δύο τριών σημείων που θα εξαλείψει μερικές αδύναμες αμφιβολίες, και θα παραπέμψουμε τις λεπτομέρειες  στο Ρισαλέ-ι Νουρ.

Το Πρώτο Σημείο: Η ιδέα της Κόλασης δεν απομακρύνει τις προαναφερόμενες τέρψεις της πίστης λόγου του φόβου που εκπέμπει. Διότι, η άπειρη ευσπλαχνία του Κύριου Επιμορφωτή Αλλάχ (Rab) λέει στον άνθρωπο: «Έλα σε μένα! Μπες από την πύλη της μετάνοιας! έτσι ώστε η ύπαρξη της Κόλασης όχι να σε τρομάξει αλλά αντιθέτως, να σου γνωστοποιήσει απολύτως τις απολαύσεις του Παραδείσου, να εκδικηθεί τα δικά σου παραβιασμένα δικαιώματα μα και των αμέτρητων πλασμάτων, και να σου δώσει χαρά.» 

Εάν εσύ πνίγεσαι και δεν μπορείς να βγεις από την πλάνη, και πάλι η ύπαρξη της Κόλασης είναι πιο ευεργετική από τον αιώνιο αφανισμό. Και είναι ένα είδος ευσπλαχνίας για τους άπιστους. Διότι ο άνθρωπος, ακόμα και το κάθε θηλαστικό ζώο, απολαμβάνει ένα είδος ευτυχίας από τις απολαύσεις και ευτυχίες που λαμβάνουν οι συγγενείς του, τα παιδιά του και οι φίλοι του. Γίνεται και αυτός ευτυχισμένος  κατά κάποιο τρόπο. 

Τότε βάση αυτού, εσύ ω άθεε, κατά την άποψη της δικιάς σου πλάνης, ή θα ξεπέσεις στην ανυπαρξία μέσου του αιώνιου αφανισμού, ή θα μπεις στην Κόλαση! Ενώ η ανυπαρξία η οποία είναι η απόλυτη συμφορά, η οποία αφανίζει όλους τους αγαπημένους σου μαζί με εσένα, όλους τους συγγενείς, τους προγόνους και απογόνους σου, των οποίων οι χαρές και ευτυχίες είναι κατά κάποιο βαθμό αιτία και για τη δικιά σου ευτυχία, καίει την ψυχή σου, την καρδιά σου και την ουσία της ανθρωπότητας σου χίλιες φορές περισσότερο από την Κόλαση. Διότι, εάν δεν υπάρξει η Κόλαση δεν υπάρχει και ο Παράδεισος! Μέσω της δικιάς σου απάρνησης, τα πάντα καταπέφτουν στην ανυπαρξία… 

Εάν εσύ μπεις στην Κόλαση και μείνεις στη σφαίρα της ύπαρξης, τα αγαπημένα σου άτομα και οι συγγενείς σου, ή θα βρίσκονται ευτυχισμένοι στον Παράδεισο, ή θα υφίστανται κάποιου είδους ευσπλαχνίας σε κάποια σφαίρα της ύπαρξης. Άρα λοιπόν, σε κάθε περίπτωση είναι πιο ωφέλιμο για σένα να είσαι υπέρ της ύπαρξης της Κόλασης. Το να είσαι ενάντια στην ύπαρξη της Κόλασης, σημαίνει ότι είσαι υπέρ του αφανισμού, το οποίο σημαίνει ότι είσαι υπέρ του αφανισμού και των ευτυχιών των ανθρώπων που αγαπάς. 

Ναι, η Κόλαση όντως, είναι μια φρικιαστική και τρομερή χώρα υπάρξεως και εκτελεί το καθήκον μιας σοφής και δίκαιης φυλακής του Παντοδύναμου Σοφού (Hâkim-i Zülcelâl), μέσα στη σφαίρα της ύπαρξης η οποία είναι η ίδια η ευεργεσία. Μαζί με το καθήκον της φυλακής που εκτελεί, έχει και άλλα πολλά καθήκοντα. Και πολλές υπηρεσίες και ευεργετικότητες ως προς τον αιώνιο τόπο. Και ο αποτροπιαστικός τόπος  κατοικίας  πολλών  φοβερών  όντων όπως οι άγγελοι της κολάσεως (ζεμπανί).

Το Δεύτερο Σημείο: Δεν υφίσταται οποιαδήποτε αντίθεση μεταξύ της ύπαρξης της Κολάσεως και τα φοβερά της μαρτύρια με την απέραντη ευσπλαχνία, την πραγματική δικαιοσύνη και την τόσο ισορροπημένη σοφία δίχως την παραμικρή σπατάλη. Αλλά είναι η ευσπλαχνία, η δικαιοσύνη και η σοφία που απαιτούν την ύπαρξη της Κόλασης. Διότι, όπως ακριβώς η τιμωρία ενός τυράννου, ο οποίος έχει παραβιάσει τα δικαιώματα χιλίων αθώων ανθρώπων, και η εκτέλεση ενός θηρίου το οποίο έχει κομματιάσει εκατό αθώα ζώα, είναι χιλιάδες φορές φιλευσπλαχνία μέσα στην δικαιοσύνη για τους εκατοντάδες αδικηθέντες. Και το να συγχωρεθεί αυτός ο τύραννος, ή να αφεθεί ελεύθερο αυτό το θηρίο, για χάρη μιας μόνο παράνομης φιλευσπλαχνίας  είναι  εκατό φορές ασπλαχνία προς τους εκατοντάδες αδικημένους. 

Έτσι ακριβώς, οι απόλυτοι απαρνητές  θα μπουν στην Κόλαση εξαιτίας  της απάρνησης και διάψευσης που έχουν διαπράξει. Καθόσον  έχουν παραβιάσει τα δικαιώματα των πανέμορφων θεϊκών  τίτλων διαψεύδοντας τις μαρτυρίες της πλάσης που εκδηλώνουν αυτούς τους τίτλους,  παραβιάζουν επίσης και τα δικαιώματα της εν λόγο πλάσης,  διαψεύδοντας τα υψηλά καθήκοντα των πλασμάτων που υμνούν αυτούς τους τίτλους, εξευτελίζουν εν συνεπεία τα δικαιώματα αυτών των πλασμάτων, και διαψεύδοντας τις λατρείες τους που ανταποδίδουν και επιτελούν προς τις θεϊκές δράσεις και έργα του Κύριου Επιμορφωτή (Rab) -οι οποίες είναι ο σκοπός της δημιουργίας και ο λόγος της υπόστασης του σύμπαντος- καταπατούν τα δικαιώματα αυτών, με το οποίο διαπράττουν ένα τέτοιο έγκλημα, μια τέτοια ανελέητη  κακουργία που είναι ανάξια συγχώρεσης. Και αξίζει την απειλή του εδαφίου,

اِنَّاللّٰهَ لَا يَغْفِرُاَنْيُشْرَكَبِهٖ (Βεβαίως ο Αλλάχ  δεν συγχωρεί την απόδοση συνεταίρου στη Δόξα Του. Κουράν, Ελ-Νισά, 4:48). 

Το να μη ριχτεί στην Κόλαση ένας τέτοιος απαρνητής καθώς είναι μια άσχετη ευσπλαχνία, την ίδια στιγμή είναι μια απέραντη  ασπλαχνία προς τους αναρίθμητους κατήγορους των οποίων τα δικαιώματα έχουν παραβιαστεί. Και όπως, λοιπόν, αυτοί οι κατήγοροι απαιτούν την ύπαρξη της κόλασης, το ίδιο επίσης απαιτούν ρητά η τιμή της μεγαλειότητας  και η υπερηφάνεια της τελειότητας.

 Μάλιστα, για παράδειγμα εάν κάποιος αναρχικός αλήτης που παραβιάζει τα δικαιώματα των υπηκόων, πει στον τίμιο κυβερνήτη αυτού του τόπου: «Δεν μπορείς και δεν είσαι ικανός να με βάλεις στη φυλακή» και προσβάλει την τιμή του, τότε βεβαίως, ακόμα και εάν δεν υπάρχει φυλακή σε αυτή την πόλη, θα τη χτίσει αποκλειστικά για αυτόν και θα τον ρίξει μέσα. 

Έτσι ακριβώς, ένας απόλυτος απαρνητής, μέσω της απάρνησης του προσβάλει έντονα την τιμή και υπερηφάνεια του Αλλάχ. Με την διάψευση του προσβάλει την μεγαλειότητα της δύναμης Του, και υποτιμά με την παραβίαση του την απόλυτη κυριαρχία Του. Ακόμα και αν δεν υπήρχαν τα τόσα καθήκοντα και οι σοφίες που απαιτούν την ύπαρξη της Κόλασης, το να δημιουργηθεί μια Κόλαση για τέτοιους άπιστους και να ριχτούν μέσα βεβαίως και είναι δεόντως  εκείνης  της αξιοπρέπειας, υπερηφάνειας  και δόξας Του. 

Εξάλλου, η ουσία της απιστίας αναγγέλλει την Κόλαση. Ναι, όπως εάν η ουσία της πίστης ενσαρκωνόταν με τις απολαύσεις που χαρίζει, θα μπορούσε να μετατραπεί σε έναν προσωπικό παράδεισο και από αυτήν την όψη, αποκαλύπτει ένα σημείο ως προς την υπόσταση του Παραδείσου. 

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, έχουμε αναφέρει με τις αποδείξεις στο Ρισαλέ-ι Νουρ και έχουμε αποδείξει και με τα προαναφερόμενα ζητήματα ότι, η απιστία, ιδιαίτερα η αδιάλλακτη απιστία, η υποκρισία και η αποστασία περιέχουν τέτοια σκοτεινά, τρομερά δεινά και ψυχικά βάσανα, που εάν ενσαρκωνόταν θα μετατρεπόταν σε μια προσωπική κόλαση για αυτόν τον αποστάτη. Από αυτήν την όψη εκφράζει συγκαλυμμένα την υπόσταση της μεγάλης Κόλασης. Και με βάση ότι αυτές οι μικρές πραγματικότητες του φυτωρίου αυτής της γης, θα βλαστήσουν στην μεταθανάτιο ζωή του υπερπέραν, οι δηλητηριώδεις αυτοί σπόροι αποτελούν τις ενδείξεις του δέντρου Ζακκούμ της Κόλασης που μαρτυρούν και λένε: «Εγώ είμαι η μαγιά του. Και για αυτούς τους άθλιους που φέρουν στην καρδιά τους εμένα, ο καρπός μου θα είναι ένα ιδιαίτερο πρότυπο του δέντρου Ζακκούμ». 

Εφόσον λοιπόν, η απιστία είναι μια παραβίαση άπειρων δικαιωμάτων, βεβαίως και είναι ένα άπειρο κακούργημα. Τότε αξίζει μια άπειρη τιμωρία. Εφόσον η επίγεια δικαιοσύνη της ανθρωπότητας δέχεται ως τιμωρία ενός φόνου που διαπράττεται σε ένα λεπτό, την φυλάκιση δεκαπέντε χρόνων (σχεδόν οχτώ εκατομμύρια λεπτά), και την θεωρεί απαραίτητη για την κοινωνική δικαιοσύνη και σκοπό, τότε ασφαλώς και η ενός λεπτού αμετανόητης απιστίας -η οποία ισχύει όσο και χίλιους φόνους- που αντιστοιχεί σχεδόν σε οχτώ δισεκατομμύρια λεπτά πόνου, είναι κατάλληλη σε αυτούς τους κανόνες της δικαιοσύνης. Κάποιος ο οποίος περνά ένα χρόνο στην απιστία είναι άξιος τιμωρίας σχεδόν δύο τρισεκατομμύρια οχτακόσια ογδόντα δισεκατομμύρια λεπτών και επαληθεύει το μυστήριο του εδαφίου خَالِدٖينَفٖيهَٓااَبَدًا (Αυτοί θα μείνουν εκεί αιωνίως. Κουράν, Ελ-Νισά, 4:169) . Τέλος πάντων…

  Οι θαυματουργές εξηγήσεις του Πάνσοφου Κουράν περί του Παραδείσου και της Κόλασης, οι ερμηνείες Του, και τα τεκμήρια περί της ύπαρξης του Παραδείσου και της Κόλασης στο Ρισαλέ-ι Νουρ που απορρέουν και πάλι από το Κουράν, δεν έχουν αφήσει την ανάγκη για περαιτέρω εξηγήσεις. 

وَيَتَفَكَّرُونَفٖى خَلْقِالسَّمٰوَاتِوَالْاَرْضِرَبَّنَامَاخَلَقْتَهٰذَابَاطِلًا سُبْحَانَكَفَقِنَاعَذَابَالنَّارِ⚛

رَبَّنَااصْرِفْعَنَّاعَذَابَجَهَنَّمَاِنَّعَذَابَهَاكَانَغَرَامًا⚛ اِنَّهَاسَٓاءَتْمُسْتَقَرًّاوَمُقَامًا

 […εκείνοι που σκέπτονται ατενίζοντας τα θαύματα της δημιουργίας στους ουρανούς και τη Γη λένε: «Ώ ! Κύριέ μας, δεν έφτιαξες όλα αυτά για το τίποτε! Δοξασμένε Θεέ! Προφύλαξέ μας από την τιμωρία της φωτιάς!» Κουράν, Αλι-Ιμραν, 3:191],  […Εκείνοι που λένε: « Κύριέ μας! Απομάκρυνε από μας την τιμωρία της Κόλασης, γιατί η τιμωρία της είναι μόνιμη, και πολύ κακός είναι σαν τόπος διαμονής και ανάπαυσης.» Κουράν, Ελ-Φουρκάν, 25:65 -66.]

Σύμφωνα με εδάφια όπως και αυτά και το γεγονός ότι πρωτίστως ο Ένδοξος Απεσταλμένος (Σ.Α.Ου), όλοι οι απεσταλμένοι προφήτες, και οι άνθρωποι της αλήθειας πάντα στις προσευχές τους λένε [προστάτεψέ μας από τη φωτιά] اَجِرْنَامِنَالنَّارِ⚛نَجِّنَامِنَالنَّارِ⚛خَلِّصْنَامِنَالنَّار περισσότερο από κάθε άλλη προσευχή, και ότι βασιζόμενοι στην αποκάλυψη και σε βιωματικές μαρτυρίες η συγκεκριμένη δέηση «Προστάτεψε μας από την Κόλαση!» έχει καταξιωθεί στη πεποίθησή τους, μας δείχνει ότι: Το κυριότερο ζήτημα της ανθρωπότητας είναι η λύτρωση από την Κόλαση. Και μια από τις βαρυσήμαντες, εντυπωσιακές και τρομερές πραγματικότητες του σύμπαντος είναι η Κόλαση, την οποία κάποιοι από τους πεφωτισμένους ειδήμονες την παρατηρούν. Και κάποιοι βλέποντας απλά κάποια σημάδια και τις σκιές της, τρομοκρατημένοι σπαράζουν «Σώσε μας από την Κόλαση!».

Ναι, η αντιπαράθεση και σύμμειξη του καλού με το κακό, της ηδονής με την οδύνη, του φωτός με το σκότος, της θέρμης με το κρύο, της ομορφιάς με την ασχήμια και της σωτηρίας με την πλάνη, είναι για έναν μέγιστο σκοπό και σοφία. Διότι, εάν δεν υπάρξει το κακό, το καλό δεν θα είναι γνωστό. Εάν δεν υπάρξει ο πόνος, η απόλαυση δεν θα είναι κατανοητή. Το φως χωρίς το σκοτάδι δεν θα ήταν σημαντικό. Οι βαθμοί της ζέστης γίνονται αισθητοί με το κρύο. Μέσω της ασχήμιας, από τη μια μόνο πραγματικότητα της ομορφιάς, προκύπτουν χίλια επίπεδα και χίλιες αντιλήψεις κάλλους και ομορφιάς. Χωρίς την Κόλαση πολλές από τις απολαύσεις του Παραδείσου θα έμεναν κρυφές. Με βάση όλα αυτά, κατά κάποιο τρόπο το κάθε τι γίνεται γνωστό με το αντίθετο του. Και η μία και μόνο πραγματικότητα εκείνου, απανθίζει και δίνει πολλές άλλες πραγματικότητες.

Εφόσον λοιπόν αυτές οι σύνθετες υπάρξεις ρέουν από τον πρόσκαιρο τόπο στον αιώνιο, σαφώς και το κάλλος, η ηδονή, το φως, η ομορφιά, η πίστη ρέουν στον Παράδεισο. Παρομοίως,  και οι βλαβερές ουσίες όπως το κακό, ο πόνος, το σκότος, η ασχήμια, και η ύβρις ρέουν προς την Κόλαση. Και αυτοί οι διαρκώς ταραγμένοι χείμαρροι, ασταμάτητα ρέουν και χύνονται σε αυτές τις δύο στέρνες. Περιορίζουμε το ζήτημα μας εδώ, αναθέτοντάς το στις σημειωτικές  λεπτολογίες στο τέλος του θαυματουργού  Εικοστού Ένατου Λόγου.

Ω εσείς, συμμαθητές μου σε αυτή τη σχολή του Γιουσούφ! (Ιωσήφ). Ο  εύκολος τρόπος για να λυτρωθούμε από αυτήν την φοβερή αιώνια φυλακή, είναι να επωφεληθούμε από τούτη την επίγεια φυλακή. Και καθώς δεν μας ευνοεί να απλώσουμε τα χέρια μας σε αμαρτίες, μετανοιωμένοι για τις παλαιές μας αμαρτίες και επιτελούμενοι τα υποχρεωτικά μας προσκυνήματα (Farz), να μετατρέψουμε την κάθε ώρα της ζωής μας μέσα σε αυτή τη φυλακή σε μια μέρα λατρείας. Αυτή είναι η καλύτερη ευκαιρία για μας ώστε να σωθούμε από την αιώνια φυλακή, και να εισέλθουμε στον φωτεινό Παράδεισο. Εάν χάσουμε αυτήν την ευκαιρία,  τότε όπως θρηνεί η ζωή μας σε αυτόν τον κόσμο, έτσι θα θρηνήσει και η ζωή μας στο υπερπέραν, και θα λάβουμε το χαστούκι του εδαφίου  خَسِرَالدُّنْيَاوَالْاٰخِرَةَ. [...αυτός έχει χάσει και τη γη και το υπερπέραν. Κουράν, Ελ-Χατζ, 22:11]. 

Όταν  Γράφτηκε  Αυτό Το Σημείο  Έφτασε  η Γιορτή του Κουρμπάν. 

Τα اَللّٰهُ اَكْبَرُاَللّٰهُ اَكْبَرُاَللّٰهُ اَكْبَرُ [Αλλάχου-Άκμπαρ] τα οποία το εν-πέμπτο της ανθρωπότητας και τριακόσια εκατομμύρια άνθρωποι επαναλαμβάνουν όλοι μαζί, και αυτή η ιερή λέξη  اَللّٰهُ اَكْبَرُ που λες και  μεγαλώνει ίσα με το μέγεθος της Γης και ακούγεται από τους άλλους φίλους πλανήτες, και οι πάνω από είκοσι χιλιάδες προσκυνητές χατζήδες στον όρο Αραφάτ και την ημέρα του Ίντ (εορτής) που εκφωνούν όλοι μαζί اَللّٰهُ اَكْبَرُ λες και είναι η αντήχηση της λέξης Αλλάχου-Άκμπαρ την οποία ο Ένδοξος Απεσταλμένος Αλεïχί - Σαλάτου Ουεσελλάμ, (Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) έχει εκφωνήσει με την οικογένεια και τους ακόλουθους (Σαχάμπε) Του, και την έχει διατάξει πριν χίλια τριακόσια[1] χρόνια… και οραματίστηκα, ένιωσα και πείστηκα ότι, όλα αυτά σαν να είναι μια ανταπάντηση με μια συνολική και καθολική λατρεία προς την ολική έκφανση  του μέγα τίτλου  رَبُّ الْاَرْضِ وَ رَبُّ الْعَالَمٖينَ  [Ο Κύριος της Γης και όλων των Κόσμων Αλλάχ] της Θείας Επιμόρφωσης(Rubûbiyyet-i İlâhiyye).

Έπειτα, συλλογίστηκα εάν υπάρχει κάποιος συσχετισμός μεταξύ αυτού του θείου λόγου με το ζήτημα μας. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι, όπως προπάντων αυτή η φράση έτσι και όλες οι συμβολικές θεάρεστες φράσεις όπως το سُبْحَانَ اللّٰهِ το ‌اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ και το لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ προαναγγέλλουν, μερικώς, μα και ολικώς το ζήτημα μας,  και  υποδεικνύουν την εξακρίβωσή του.

Για παράδειγμα: Μία ερμηνεία της φράσης اَللّٰهُ اَكْبَرُ είναι: Η δύναμη και γνώση του Αληθές και Δίκαιου Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk) είναι υπεράνω των πάντων, τίποτα δεν μπορεί να είναι εκτός της γνώσης του. Τίποτα δεν μπορεί να διαφύγει και να αποδεσμευτεί από την διαχείριση της δύναμης του. Είναι επίσης μεγαλύτερος και από τα μεγαλύτερα πράγματα που φοβόμαστε. Άρα λοιπόν, είναι μεγαλύτερος ακόμη και από την δημιουργία της ανάστασης, από την διάσωση μας από τον αφανισμό και από την παροχή της αιώνιας μακαριότητας. Είναι τόσο μεγαλύτερος από κάθε παράξενο και ασύλληπτο πράγμα όπως  ξεκάθαρα και ρητά δηλώνει το εδάφιο  مَاخَلْقُكُمْوَلَا بَعْثُكُمْاِلَّا كَنَفْسٍوَاحِدَةٍ  [Κουράν, Ελ-Λουκμάν, 31:28] η ανάσταση και διάδοση του ανθρώπινου είδους είναι τόσο εύκολη για την δύναμη Του, όσο και η πλάση ενός και μόνου ανθρώπου. Για αυτήν την έννοια του, έχει συνηθιστεί να λέγεται  «Αλλάχου-Άκμπαρ, Ο Αλλάχ είναι ο Μέγας!» σε περιπτώσεις μεγάλων συμφορών και μεγάλων προσδοκιών, βρίσκοντας σε αυτή τη φράση  ένα σημείο παρηγοριάς, δύναμης και στήριξης.

Ναι, όπως στον Ένατο Λόγο, αυτή η φράση μαζί με άλλες δυο που αποτελούν το ευρετήριο όλων των προσκυνημάτων και είναι οι σπόροι, η σύνοψη του σαλά [ναμάζ], -και επαναλαμβάνονται κατά τη διάρκεια του αλλά και στις εξυμνήσεις [τεσμπιχάτ] που το ακολουθούν έτσι ώστε να ενισχύσουν το σκοπό του- δηλαδή αυτές οι τρείς μεγάλες πραγματικότητες που είναι οι سُبْحَانَ اللّٰهِ⚛اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ⚛اَللّٰهُ اَكْبَر  παρέχουν επίσης μια λαμπερή απάντηση στις απορίες του ανθρώπου που προκύπτουν από την κατάπληξη, τη χαρά και το δέος καθώς αντικρίζει στο σύμπαν, τα πολλαπλά τεράστια, πανέμορφα και θαυμάσια έργα που του προκαλούν απίστευτη κατάπληξη, και τον εξωθούν να εκφράσει ευχαριστίες με έντονο θαυμασμό και να αισθάνεται δέος απέναντι στο μεγαλείο τους. Και όπως έχει εξηγηθεί στο τέλος του Δέκατου Έκτου Λόγου,  για παράδειγμα, έτσι όπως  ένας φαντάρος σε μια ημέρα εορτής βγαίνει άμεσα στην παρουσία του βασιλιά μαζί με την ακολουθία ενός τελετάρχη, ενώ στις υπόλοιπες μέρες τον γνώριζε έμμεσα μόνο μέσω του διοικητή του· έτσι και παρόμοια, ο κάθε απλός άνθρωπος, στο Χατζ ευδοκιμεί να γνωρίσει κατά κάποιον τρόπο σαν τους διακεκριμένους και χαρισματικούς, τον Αληθή και Δικαίων Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk) με το πλέον ανώτερο τίτλο Του  رَبُّ الْاَرْضِ وَ رَبُّ الْعَالَمٖينَ [Ο Κύριος της Γης και όλων των Κόσμων]. Και καθώς αποκαλύπτονται τα επίπεδα της μεγαλειότητας στην καρδιά του, οι επαναλαμβανόμενες και εκρηκτικές ερωτήσεις που έχουν εισβάλει την ψυχή του, βρίσκουν απαντήσεις με την επανάληψη της φράσης اَللّٰهُ اَكْبَرُ . Και όπως εξηγείται στο τέλος της Δέκατης Τρίτης Αναλαμπής, αυτό που ξεριζώνει κυριολεκτικά και εξοντώνει οριστικά τις σημαντικότερες δολιότητες του σατανά είναι πάλι η φράση اَللّٰهُ اَكْبَرُ. Επίσης δίνει μια σύντομη αλλά ισχυρή απάντηση και στην δικιά μας ερώτηση περί της μεταθανάτια  ζωής του υπερπέραν. 

Εξίσου  και η φράση اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ  Ελ-χάμντου λιλ-λαχ, μας προειδοποιεί, μας υπενθυμίζει και απαιτεί την ανάσταση λέγοντάς μας: «Το νόημα μου δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την μεταθανάτια ζωή του υπερπέραν διότι: Εφόσον το νόημα μου σημαίνει ότι, όλοι οι δοξασμοί και ευχαριστίες από την προ-αιωνιότητα μέχρι την αιωνιότητα, από όποιον και αν είναι και σε όποιον και να είναι, ανήκουν αποκλειστικά μόνο σε Αυτόν, τότε η αρχή όλων των ευεργετημάτων και αυτό που κάνει τα αγαθά πράγματι ευεργετήματα και προφυλάσσει τα ενσυνείδητα όντα από τις άπειρες συμφορές του αφανισμού, μπορεί να είναι μόνο και μόνο η αιώνια μακαριότητα. Και μόνο αυτό  αρμόζει  και  αυτό ολοκληρώνει  το  νόημα  μου.» 

Μάλιστα, το νόημα που ο κάθε πιστός έπειτα από κάθε προσευχή-σαλά επαναλαμβάνει σύμφωνα με τα καθιερωμένα του Ισλάμ τη φράση اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ Ελ-χάμντου λιλ-λαχ, τουλάχιστον εκατόν πενήντα φορές κάθε μέρα, είναι ότι, αυτή η φράση εκφράζει μια απέραντη εκτεταμένη δοξολογία και ευχαριστία από την προ-αιωνιότητα μέχρι την αιωνιότητα, και αποτελεί παρά μόνο μια ελλιπή και μυριοστή προκαταβολική ευγνωμοσύνη απέναντι στην  προσφορά της αιώνιας ευτυχίας του Παραδείσου. Και δεν εκφράζεται επανειλημμένα μόνο για τα σύντομα και πρόσκαιρα αγαθά της γης που είναι στιγματισμένα με βάσανα, αλλά παράλληλα ευχαριστεί ακόμα και για αυτά, για το λόγο ότι μεσολαβούν στα αιώνια αγαθά.

Ωστόσο η ιερή φράση  سُبْحَانَ اللّٰهِ Σουμπχάν Αλλάχ, καθώς καθαγιάζει και αποκαθαίρει τον Αληθές και Δικαίων Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk) από κάθε είδους αντίθεση ως προς την τελειότητα, το κάλλος και μεγαλειότητα Του, -όπως την ύπαρξη ετέρου, την ατέλεια, τα ελαττώματα, την τυραννία, την αδυναμία, την ασπλαχνία, την ανάγκη, την απάτη- υπενθυμίζει, αποδεικνύει και υποσημειώνει επίσης τον τόπο της μεταθανάτιο ζωής και τον Παράδεισό Του τα οποία είναι η βάση της μεγαλειότητας της απόλυτης ηγεμονίας Του, της αιώνιας ευτυχίας, του κάλλους, και της οργής Του. Ειδάλλως, όπως έχει αποδειχτεί πρωτύτερα, εάν δεν υπάρξει η αιώνια ευτυχία, τότε, η ηγεμονία Του, η τελειότητα Του, η οργή Του, το κάλλος Του, και η ευσπλαχνία Του, θα ρυπαίνονταν  με τους λεκέδες της ατέλειας και έλλειψης.

Όπως  οι παραπάνω τρείς ιερές φράσεις, το ίδιο και οι φράσεις بِسْمِ اللّٰهِ και لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ  μαζί με όλες τις υπόλοιπες  που η κάθε μία τους είναι ένας πυρήνας των αρχών τις πίστης,  (σαν το ζωμό κρέατος και ζάχαρης που ανακαλύφθηκαν στην εποχή μας) είναι και οι πεμπτουσίες των αρχών τις πίστης όπως και οι πεμπτουσίες των αληθειών του Κουράν. Και όπως αυτές οι φράσεις είναι οι πυρήνες της προσευχής-σαλά, είναι και οι πυρήνες του Κουράν. Και καθώς λάμπουν στις αφετηρίες  των  σούρα σαν διαμάντια, έχουν γίνει οι αφετηρίες και οι πυρήνες των πραγματικών βάσεων των ζητημάτων που πραγματεύεται και επαληθεύει το Ρισαλέ-ι Νουρ ·οι περισσότερες επιφοιτήσεις του οποίου έχουν προκύψει κατά τη διάρκεια των εξυμνήσεων αυτών των φράσεων. Και σε σχέση με την απαράμιλλη αγιότητα του Άχμεντ και της ανυπέρβλητης λατρείας του Μουχάμμεντ Αλεïχίς - Σαλάτου Ουεσελλάμ, (Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ να είναι μαζί του) οι προκείμενες φράσεις  συνιστούν τους  συνθηματικούς ύμνους μιας τόσο μεγάλης σφαίρας εξυμνήσεων του ύψιστου τάγματος του Μουχάμμεντ (Α.Σ.Ου). Καθώς στις  εξυμνήσεις αυτές (τεσμπιχάτ)  στο τέλος των κάθε σαλά, πάνω από εκατό εκατομμύρια πιστοί, όλοι μαζί, μέσα σε έναν ευρύτατο κύκλο, με τα κομπολόγια στα χέρια τους, επαναλαμβάνουν το سُبْحَانَ اللّٰهِ Σουμπχάν Αλλάχ τριάντα τρείς φορές, το ‌اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ Ελ-χάμντου λιλ-λαχ τριάντα τρείς φορές και το اَللّٰهُ اَكْبَرُ Αλλάχου-Άκμπαρ τριάντα τρείς φορές…

Ασφαλώς και είναι κατανοητό το τι μεγάλη ανταμοιβή (sevab) υπάρχει και το πόσο πολύτιμο είναι, συμμετέχοντας σε ένα τέτοιο πλέον εξαίσιο κύκλο εξυμνήσεων να επαναλαμβάνονται αυτές οι τρείς φράσεις από τριάντα τρείς φορές μετά από κάθε καθιερωμένη προσευχή, οι οποίες όπως προαναφέραμε, είναι οι σπόροι του Κουράν, της πίστης μα και η πεμπτουσία της  ίδιας της προσευχής. 

Καθώς το Πρώτο Ζήτημα στην αρχή αυτού του δοκιμίου είναι ένα πανέμορφο μάθημα περί της προσευχής -σαλά, χωρίς καν να το έχω σκεφτεί, εντελώς αυθόρμητα, το τέλος αυτού του δοκιμίου επίσης αποτέλεσε ένα σημαντικό μάθημα περί του τεσμπιχάτ δηλαδή των επαναλαμβανόμενων εξυμνήσεων μετά το σαλά.  اَلْحَمْدُلِلّٰهِعَلٰى اِنْعَامِهٖ [Ευχαριστούμε και δοξάζουμε τον Αλλάχ για τα αγαθά που μας έχει δώσει..!]  

سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّمْتَنَٓا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلٖيمُ الْحَكٖيمُ

[Κουράν, Μπακάρα, 2:32.]

 
[1] Σημ. Μετ: Αναφορικά με το έτος συγγραφής του έργου που έχει γίνει το 1943-1944