Η Έκτη Απόδειξη της Πίστης

Η Έκτη Απόδειξη της Πίστης

Η Ένατη Αλήθεια Του Δέκατου Λόγου

Είναι η πύλη της Ζωοποίησης και της Θανάτωσης. Συνιστούν τις  εκδηλώσεις των ονομάτων «Hayy-ı Kayyum» ο Αιωνίως  Όρθιος και Άγερτος Ζωντανός, «Muhyî» ο Ζωοδότης  και «Mumît»  ο Δίδων του Θανάτου [Αλλάχ.]

Είναι ποτέ δυνατόν Αυτός ο Οποίος δίνει ζωή σε αυτήν την αχανή νεκρή και ξηρή γη, και μέσα σε αυτήν την ζωοποίηση επιδεικνύει τη δύναμη Του παρατάσσοντας πέραν των τριακοσίων χιλιάδων διαφορετικών μορφών δημιουργίας αναστήνοντας και εξαπλώνοντάς την καθεμιά τόσο εκπληκτικά σαν την ανάσταση της ανθρωπότητας… και ο Οποίος  μέσα σε αυτήν την ανάσταση και εξάπλωση επιδεικνύει την περιβάλλουσα τους πάντες και τα πάντα γνώση Του πραγματοποιώντας άπειρους διαχωρισμούς και διαφοροποιήσεις μέσα στην απείρως περιπλοκότατη σύμμειξη όλων αυτών των μορφών… και ο Οποίος κατευθύνει το ατενές βλέμμα όλων Του των δούλων προς την παντοτινή μακαριότητα υποσχόμενος σ’ αυτούς την ανάσταση σε όλους Του τους ουράνιους νόμους…  ο Οποίος ακόμη, εκδηλώνει τη λαμπρότητα της κυριότητος Του εξαναγκάζοντας όλη Του τη δημιουργία σε συνεργασία,  χέρι με χέρι και ώμο με ώμο να αλληλοβοηθείται καθώς θα περιδινείται μέσα στα όρια του κύκλου επιρροής του προστάγματος και του θελήματος Του απόλυτα υποταγμένη σε Αυτόν. Ένας τόσο Ισχυρός, Παντοδύναμος^(Kadîr) και Οικτίρμων Αλλάχ^(Rahîm), Ένας τόσο Παντογνώστης^(Alîm) και Κατ` εξοχήν Σοφός Αλλάχ^(Hakîm) ο Οποίος φανερώνει τη σπουδαιότητα που έχει δώσει στον άνθρωπο δημιουργώντας τον ως τον πληρέστερο, τον πιο ακριβό και ευγενή, τον πιο αγαπητό και πολύτιμο καρπό επάνω στο δέντρο της δημιουργίας με το γεγονός ότι τον έχει καταστήσει άμεσο συνδιαλεγόμενο Του  και με το ότι έχει καθυποτάσσει όλα τα πράγματα σε αυτόν. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν να μη φέρει τη συντέλεια του κόσμου και την ανάσταση ή να μην είναι σε θέση να το πραγματοποιήσει, να μην αναζωογονήσει την ανθρωπότητα ή να μην μπορέσει να το πράξει, να μην δύναται  να ανοίξει το Υπέρτατό Του Δικαστήριο, να μην μπορέσει να δημιουργήσει τον Παράδεισο και την Κόλαση; Επ’ ουδενί! Και σε καμία περίπτωση  δεν είναι δυνατόν.

Πράγματι, ο Ένδοξος Παν-διαχειριστής ^{(Mutasarrıf-ı Zîşân)} των υποθέσεων του κόσμου αυτού, δημιουργεί κάθε αιώνα, κάθε χρόνο και κάθε ημέρα, επάνω στο στενάχωρο και πρόσκαιρο αυτό πρόσωπο της γήινης σφαίρας, πολυάριθμα σημεία, παραδείγματα και ενδείξεις της ύστατης  συνάθροισης και της μέγιστης αναστάσεως.

Για παράδειγμα στη συνάθροιση που λαμβάνει χώρα κάθε άνοιξη παρατηρούμε ότι στο πέρασμα πέντε ή έξι ημερών πέραν των τριακοσίων χιλιάδων ειδών ζώων και φυτών ανασταίνονται και έπειτα εκθέτονται. Οι ρίζες όλων των δέντρων και των φυτών, καθώς και κάποια ζώα, ξαναζωντανεύουν και αποκαθίστανται όπως ήταν. Ενώ κάποια άλλα ζώα αναπαράγονται με μια μορφή τόσο ομοιότυπη σαν να είναι σχεδόν απαράλλαχτα. Επιπλέον, οι σπόροι οι οποίοι διαφέρουν  ελάχιστα κατά την υλική τους  μορφή, παρόλα αυτά, στην πορεία έξι ημερών ή έξι εβδομάδων μέσω μιας ακριβής  διαλογής και διαφοροποίησης ο ένας από τον άλλο, και με μια υπερβολική ταχύτητα, ευκολία και άνεση, έρχονται στη ζωή με τη μέγιστη τάξη και ισορροπία. Όντως είναι ποτέ δυνατόν για Αυτόν που πραγματοποιεί όλα αυτά, να είναι το όποιο πράγμα δύσκολο, και κάθε άλλο, να μη δημιουργήσει τους ουρανούς και τη γη σε έξι μέρες, να μην αναστήσει τους ανθρώπους με ένα και μόνο κάλεσμα; Επ’ ουδενί!

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιος χαρισματικός θαυμάσιος συγγραφέας ο οποίος μπορεί να γράψει σε μία και μόνη ώρα τα συγκεχυμένα και απαλειμμένα γράμματα τριακοσίων χιλιάδων βιβλίων σε ένα μόνο φύλλο χαρτιού χωρίς λάθος, παράλειψη ή ατέλεια, και όλα μαζί με πληρότητα και στην καλύτερη μορφή. Εάν τώρα κάποιος επρόκειτο να σου πει «Ο συγγραφέας αυτός, θα γράψει ξανά από μνήμης, μέσα σε ένα λεπτό, το βιβλίο σου που έχει πέσει στο νερό και έχει καταστραφεί και του οποίου ο συγγραφέας είναι ο ίδιος!». Εσύ θα έλεγες ότι δεν μπορεί και δε το πιστεύεις;

Ή από τη στιγμή που εσύ βλέπεις κάποιον ταλαντούχο θαυμάσιο βασιλιά ο οποίος, -με σκοπό να κάνει επίδειξη της δύναμης του ή προς γνώση και συμμόρφωση ή και για αναψυχή-μετακινεί ολόκληρα βουνά με ένα του και μόνο πρόσταγμα, κάνει το βασίλειο του άνω-κάτω και ακόμη μεταμορφώνει τη θάλασσα σε ξηρά· και κατόπιν διαπιστώνεις πως ένας μεγάλος βράχος έχει κατρακυλήσει πάνω στο δρόμο έτσι που αποκόπτει το μονοπάτι για τους προσκεκλημένους που ταξιδεύουν για να παραστούν στην υποδοχή εκείνου του βασιλιά και δεν μπορούν να περάσουν. Εάν κάποιος σου έλεγε: «Ο επιφανής τούτος βασιλιάς θα μετακινήσει ή θα διαλύσει το λίθο, όσο μεγάλος και αν είναι, με ένα και μόνο πρόσταγμα και δε θα αφήσει τους προσκεκλημένους του στο δρόμο» μήπως θα έλεγες εσύ πως δε θα το κάνει, ή ότι δεν είναι σε θέση να το κάνει;

Ή αλλιώς, ενώ κάποιος ο οποίος έχει ανασχηματίσει σε μια μέρα ένα μεγάλο στράτευμα, ειπωθεί σχετικά με αυτόν: «Αυτό το άτομο με ένα σάλπισμα της τρομπέτας θα συγκαλέσει τα τάγματα που έχουν σκορπιστεί για να ξεκουραστούν, και τα τάγματα θα ανασυγκροτηθούν μπαίνοντας υπό τη διαταγή του.» Εάν εσύ θα απαντούσες λέγοντας «Δεν το πιστεύω!», θα κατανοείς βεβαία ότι η συμπεριφορά σου θα ήταν όντως μεγάλη απερισκεψία.

Εάν έχεις κατανοήσει τις τρεις αυτές παραβολές, κοίτα τώρα και δες με ποιό τρόπο Ο Προ-Αιώνιος Σχεδιαστής^{(Nakkâş-ı Ezelî)} γυρνά μπροστά στα μάτια μας τη λευκή σελίδα του χειμώνα και ανοίγει τις πράσινες σελίδες της άνοιξης και του καλοκαιριού. Έπειτα επιγράφει επάνω στη σελίδα της επιφάνειας της γης, με τη γραφίδα της δύναμης και του πεπρωμένου, περισσότερα από τριακόσιες χιλιάδες είδη δημιουργίας στην πιο εξαίσια μορφή. Θέτει τη μία μέσα στην άλλη κι όμως ούτε μία να παραβιάζει τα όρια της άλλης. Τις συντάσσει ταυτόχρονα, και ουδόλως παρεμποδίζει η μία την άλλη. Και ενώ διαφέρουν στη διάπλαση και το σχήμα, η καθεμιά δημιουργία κρατιέται ξεχωριστή χωρίς να επιτρέπει καμία σύγχυση και την σύσταση ουδέν λάθους στη συγγραφή Του.

Ναι, για Έναν Προστάτη και Διαφυλάττων Πάνσοφο Αλλάχ^{(Zât-ı Hakîm-i Hafîz)}, ο Οποίος ενθέτει και διατηρεί το πρόγραμμα της ζωής του πιο μεγάλου δέντρου σαν μια τελεία,  μέσα σε έναν μικρότατο σπόρο, είναι καν εύλογο να ερωτηθεί πως μπορεί να διατηρεί τα πνεύματα αυτών που πεθαίνουν; Επίσης, για Έναν τόσο Παντοδύναμο Αλλάχ ^(Kadîr), ο Οποίος περιστρέφει την υδρόγειο σφαίρα σαν βότσαλο σε μια σφενδόνη, είναι ποτέ εύλογο να ερωτηθεί πώς μπορεί να μετακινήσει ή να διασκορπίσει τη σφαίρα αυτή από το δρόμο των προσκεκλημένων Του οι οποίοι ταξιδεύουν για να Τον συναντήσουν στο Υπερπέραν; Επίσης, για Έναν Κάτοχο Μεγαλείου Δύναμης ^{(Zât-ı Zülcelâl)}, ο Οποίος από την ανυπαρξία, από το τίποτα επιστρατεύει τις στρατιές όλων των ζωντανών πραγμάτων και κατατάσσοντας  και καταγράφοντας  στα τάγματα όλων των σωμάτων τους τα συγκεκριμένα μόρια-άτομα με απόλυτη ευταξία, μέσω της εντολής كُنْ فَيَكُونُ «Γίνε! και ιδού υπάρχει», και κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργεί εξαιρετικά πειθαρχημένα στρατεύματα… είναι όντως ευσταθές να ρωτήσουμε πώς μπορεί να ξανασυγκεντρώσει με ένα σάλπισμα τα πρωτογενή τους μόρια και βασικά τους μέλη τα οποία έχουν ήδη αλληλο-γνωριστεί έχοντας υποταχθεί στα συγκεκριμένα σώματα σαν τάγματα, και πώς μπορεί να υποχρεώσει υλικά σώματα να υποταχθούν στη δική Του πειθαρχία;

Μπορείς, επιπρόσθετα, να κοιτάξεις με τα ίδια σου τα μάτια, τα πολυάριθμα σχέδια φτιαγμένα ως σημεία, παρομοιώσεις και ενδείξεις της αναστάσεως· σχέδια τοποθετημένα σε κάθε αιώνα και εποχή της ανθρωπότητας, στην εναλλαγή της μέρας και της νύχτας, ακόμη και στην εμφάνιση και την εξαφάνιση των σύννεφων στον ουρανό. Σαν φανταστείς τον εαυτό σου να έχει ζήσει πριν χίλια χρόνια και έπειτα συγκρίνεις μεταξύ τους τις δύο φτερούγες του χρόνου που είναι το παρελθόν και το μέλλον, τότε θα διαπιστώσεις πολυάριθμες παρομοιώσεις της συντέλειας και ενδείξεις της μέγιστης ανάστασης όσο είναι οι αιώνες και οι μέρες. Διακρίνεις και κατανοείς και εσύ πλέον, το πόσο μεγάλη παράνοια θα διαπράξεις, εάν κατόπιν που θα έχεις παραστεί ως μάρτυρας τόσων πολλών παρομοιώσεων και ενδείξεων, θεωρήσεις τη σωματική ανάσταση ως απίθανη και λογικά απαράδεκτη και την αρνηθείς. Δες και συλλογίσου τί λέει το Ύψιστο Διάταγμα [Κουράν] αναφορικά με την αλήθεια που συζητάμε:

فَانْظُرْ اِلٰٓى اٰثَارِ رَحْمَتِاللّٰهِ كَيْفَيُحْيِى الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا اِنَّ ذٰلِكَ لَمُحْيِىالْمَوْتٰى وَهُوَعَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَدٖيرٌ

 [Στρέψτε το βλέμμα στα σημεία του ελέους του Αλλάχ, και παρατηρήστε με ποιόν τρόπο αποκαθιστά τη ζωή στη γη μετά το θάνατο της. Αληθινά Αυτός είναι ο Οποίος θα φέρει στη ζωή τους νεκρούς, και είναι Ισχυρός υπεράνω όλων των πραγμάτων. Κουράν, Ερ-Ρουμ, 30:50]

Εν Συντομία: Δεν υπάρχει τίποτα που να καθιστά αδύνατη την πραγμάτωση της αναστάσεως. Αντιθέτως, τα πάντα την καθιστούν αναγκαία. Η ένδοξη και αιώνια κυριότητα και συντήρηση, η παντοκράτειρα και περιβάλλουσα τους πάντες και τα πάντα κυριαρχική εξουσία του Ενός [Αλλάχ], ο Οποίος δίνει τη ζωή και το θάνατο σε αυτό το εκπληκτικό μέρος και την αχανή γη λες και είναι ένα απλό ζώο, και χάριν του ανθρώπου και των ζώων έχει πλάσει αυτή τη γη ως ένα λίκνο ευχάριστο, ένα καράβι εκλεκτό, και τον ήλιο μια λυχνία που παρέχει φως και ζεστασιά σε τούτο το πανδοχείο της ανθρωπότητας, και ακόμη έχει κάνει τους πλανήτες οχήματα για την περιήγηση των αγγέλων Του… βεβαίως και η κυριότητα και η κυριαρχική εξουσία ^{(Rubûbiyyet)} Αυτού, δεν μπορούν να στηριχθούν και να περιοριστούν στις παροδικές, πρόσκαιρες, ασταθείς, ασήμαντες, μεταβλητές, περαστικές, ελλιπείς και ατελείς υποθέσεις του κόσμου αυτού. Πρέπει, επομένως, να υπάρχει ένας άλλος τόπος αντάξιος του Ιδίου, μόνιμος, σταθερός, αμετάβλητος, αδιάπαυστος και ένδοξος. Πράγματι, διαθέτει μια άλλη αιώνια χώρα, και για αυτήν μας υποβάλλει σε μόχθους και προς αυτήν είναι που μας καλεί! Και ότι θα μας μεταφέρει σε αυτήν καταθέτουν και μαρτυρούν ομόψυχα όλοι εκείνοι με το φωτισμένο πνεύμα οι οποίοι έχουν εισδύσει από τα εξωτερικά φαινόμενα στην πραγματικότητα και έχουν χαριτωθεί με το ευγενές αξίωμα της εγγύτητας Του, και όλοι οι πνευματικοί πόλοι που έχουν προικιστεί με φωτεινές καρδιές, και όλοι οι κάτοχοι διαυγούς διάνοιας. Όπως και μας πληροφορούν με συμφωνία ότι έχει προετοιμάσει εκεί για μας ανταμοιβές αλλά και κυρώσεις και παράλληλα μας ιστορούν επανειλημμένα τις ακλόνητες υποσχέσεις και αυστηρές προειδοποιήσεις Του.

Όσο για την αθέτηση μιας υπόσχεσης, είναι και απαξία και εξευτελισμός, ώστε δε μπορεί με κανέναν τρόπο να συμβιβαστεί με το μεγαλείο της αγιότητας Του. Ενώ η μη πραγματοποίηση μιας απειλής προέρχεται είτε από συγχωρητικότητα ή από αδυναμία. Όμως, η απιστία, η άρνηση  είναι ένα ακραίο έγκλημα το οποίο δεν μπορεί να συγχωρηθεί^{(Υποσημείωση[1])}. Και ο Απόλυτα Παντοδύναμος Αλλάχ ^(Kadîr) είναι απαλλαγμένος και ίσταται υπεράνω κάθε αδυναμίας. Αυτοί οι οποίοι μας δίνουν τη μαρτυρία τους και την αναφορά τους, παρ’ όλες  τις διαφορές στις μεθόδους «meslek», στις τάσεις «meshrep» και στους δρόμους «mezhep»  τους που ακολουθούν, είναι εξολοκλήρου ομόθυμοι και σύμφωνοι στο θεμελιώδης αυτό ζήτημα. Οι οποίοι από άποψη ποσότητας κατέχουν το κύρος της παμψηφίας, με αποτέλεσμα να ανέρχονται σε ισχύ «tevatur» δηλαδή της κατοχυρωμένης αδιαμφισβήτητης γνώσης. Από  άποψη ποιότητας, χάρη της προσωπικής τους αρετής κατέχουν το κύρος και την ισχύ της καλά κατηρτισμένης κοινής συναινέσεως που είναι το «icma». Επίσης από άποψη αξιώματος, ο καθένας από αυτούς είναι από ένα καθοδηγητικό άστρο της ανθρωπότητας,  οι οφθαλμοί μιας παράταξης και οι όσιοι ενός έθνους. Και από άποψη σημασίας, ο καθένας τους είναι ένας εμπειρογνώμονας και μια αυθεντία και συνάμα ισχύει ως ένας επαληθευτής στο ζήτημα αυτό. Ως γνωστών, στην οποιαδήποτε τέχνη ή επιστήμη, δύο ειδήμονες είναι προτιμότεροι από χιλιάδες ανειδίκευτους και εξίσου στη διαβίβαση μιας αναφοράς δύο σίγουροι πιστοποιούντες  μάρτυρες προτιμώνται σε χιλιάδες αρνητές. Όπως επίσης για παράδειγμα, η μαρτυρία δύο αντρών που επιβεβαιώνουν τη θέαση της ημισελήνου που σημαίνει την έναρξη του Ραμαζανίου, ανατρέπει συνολικά τη διάψευση χιλιάδων απαρνητών περί αυτού.

Εν συντομία: Στον κόσμο ολάκερο δεν υπάρχει αληθέστερη αναφορά, πιο ακλόνητος ισχυρισμός καμία πραγματικότητα πιο έκδηλη από αυτήν. Πράγματι, ο κόσμος είναι αναμφίβολα ένας αγρός. Η ανάσταση  είναι μια σφεντόνα, ένα αλώνισμα. Και ο Παράδεισος και η Κόλαση αποτελούν το καθένα  μια αποθήκη.