Η Έβδομη Απόδειξη της Πίστης

Η Έβδομη Απόδειξη της Πίστης

ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΕΒΔΟΜΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΤΡΙΑΚΟΣΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ

لِلْمُؤْمِنِينَ لاٰيَاتٍ وَاْلاَرْضِ السَّمٰوَاتِ فِى اِنَّ

[Πράγματι στους ουρανούς και στη γη υπάρχουν σημεία για αυτούς που πιστεύουν.

 Κουράν, Ελ-Τζάσιε, 45:3]

Παρατηρούμε το πρόσωπο της γης το καλοκαίρι και αντιλαμβανόμαστε ότι μια ολοκληρωτική αρμονία και τάξη φανερώνεται σε μια απόλυτη μεγαλοδωρία και ελευθεριότητα, οι οποίες λογικά καθιστούν αναγκαία τη σύγχυση και την αναστάτωση. Προσέξτε όλα τα φυτά που κοσμούν το πρόσωπο της γης!

Και η απόλυτη σπουδή στη δημιουργία των πραγμάτων, η οποία καθιστά αναγκαία την αστάθεια και την αταξία, είναι έκδηλη μέσα από ένα τέλειο ισοζύγιο. Να! Προσέξτε τους καρπούς που στολίζουν το πρόσωπο της γης!

Και μια απόλυτη πολλαπλότητα, η οποία καθιστά αναγκαία την ασημαντότητα, μάλιστα δε, την ασχήμια, είναι εμφανής μέσα από ένα κάλλος τέχνης. Προσέξτε όλα τα άνθη που λαμπρύνουν το πρόσωπο της γης!

Και η απόλυτη ευκολία στη δημιουργία των πραγμάτων, η οποία καθιστά αναγκαία την έλλειψη τέχνης και λιτότητας, παρατηρείται μέσα από μια άπειρη καλλιτεχνία και δεξιοτεχνία και φροντίδα. Κοιτάξτε προσεκτικά όλους τους σπόρους, οι οποίοι είναι σαν μικροσκοπικά κιβώτια και σαν προγράμματα των στελεχών των φυτών και των δέντρων, και τις μικρές θήκες που περιέχουν τις ιστορίες της ζωής τους!

Και οι μεγάλες αποστάσεις, οι οποίες καθιστούν αναγκαία την ανομοιότητα και το διαφορισμό, εμφανίζονται μέσα από μια συμφωνία αναλογιών και ομοιομορφία. Προσέξτε όλες τις ποικιλίες των κόκκων των δημητριακών που είναι σπαρμένα σε κάθε μέρος της γης!

Και η ολοκληρωτική σύμμειξη, η οποία καθιστά αναγκαία τη σύγχυση και την ανακατωσούρα, αντιθέτως γίνεται κατανοητή μέσα από μια απόλυτη διαφοροποίηση και χωρισμό. Συλλογιστείτε την απόλυτη διαφοροποίηση των σπόρων όταν εκβλαστάνουν, παρόλο που ρίχνονται στο χώμα όλοι μαζί ανακατωμένοι και μοιάζουν όλοι μεταξύ τους όσον αφορά την ουσία τους, και τις ποικίλες ουσίες οι οποίες εισδύουν στα δέντρα ξεχωρίζονται τέλεια για τα φύλλα, τα άνθη και τους καρπούς, και τις τροφές που εισέρχονται στο στομάχι ανακατεμένες όλες μαζί ξεχωρίζονται τέλεια ανάλογα με τα διάφορα μέλη και κύτταρα του σώματος. Παρατηρείστε την απόλυτη δύναμη μέσα στην απόλυτη σοφία!

Και η μεγάλη αφθονία και άπειρη πλησμονή, οι οποίες καθιστούν αναγκαία την ασημαντότητα και την αναξιότητα, γίνονται αντιληπτές ως πλέον βαρύτιμες και πολύτιμες αναφορικά προς τα δημιουργήματα και την καλλιτεχνία στο πρόσωπο της γης. Μέσα από αυτά τα αναρίθμητα θαύματα της τέχνης, συλλογιστείτε μόνο τις ποικιλίες μούρων, αυτές τις κατασκευές της Θείας Δυνάμεως, επάνω στο τραπέζι του Ενός Πολυεύσπλαχνου Αλλάχ^(Rahman) πάνω στο πρόσωπο της γης! Παρατηρείστε το απόλυτο έλεος μέσα στην απόλυτη τέχνη!

Κατά αυτόν τον τρόπο, όπως ακριβώς η ημέρα φανερώνει το φως, και το φως τον ήλιο, την μεγάλη αξία (που υπάρχει τριγύρω μας) μαζί με την απόλυτη πλησμονή· και η απεριόριστη σύμμειξη και ανάμιξη μαζί με τον ανώτατο βαθμό διαφοροποίησης και χωρισμού μέσα από την απόλυτη πλησμονή· και η μεγάλη απόσταση μαζί με τον ανώτατο βαθμό ομοιομορφίας και ομοιότητας μέσα από την απεριόριστη διαφοροποίηση και χωρισμό· και η άπειρη άνεση και ευκολία μαζί με την άπειρη φροντίδα στη κατασκευή μέσα από τον ανώτατο βαθμό ομοιότητος· και η απόλυτη σπουδή και ταχύτητα μαζί με το ολοκληρωτικό ισοζύγιο και ισορροπία και έλλειψη σπατάλης μέσα από το πλέον εύμορφο γίγνεσθαι· και η άπειρη αφθονία και πολλαπλότητα μαζί με τον ύψιστο βαθμό του κάλλους της τέχνης μέσα από την παντελή έλλειψη σπατάλης· και η έσχατη μεγαλοδωρία μαζί με την απόλυτη τάξη μέσα από τον ύψιστο βαθμό κάλλους τέχνης, όλα μαρτυρούν στην απαραίτητη ύπαρξη, απόλυτη δύναμη, υπέροχη κυριότητα^{(Rubûbiyyet)} και ενότητα ^{(Vahdâniyyet)} και ενάδα ^(Ehadiyyet) ενός Παντοδύναμου Αλλάχ της Δόξης ^{(Kadîr-i Zülcelâl)}, ενός Πάνσοφου Αλλάχ της Τελειότητος ^{(Hakîm-i Zülkemâl)}, ενός Πανοικτίρμονος και Περικαλλούς Αλλάχ ^{(Rahîm-i Zülcemâl,} και αποκαλύπτουν με αυτόν τον τρόπο το μυστήριο του εδαφίου: لهُالْاَسْمَٓاءُالْحُسْنٰى  [Δικά Του είναι τα Πλέον Υπέροχα Ονόματα. Κουράν, Τα-Χα, 20:8]

        Τώρα λοιπόν, αδαή, άφρονα, πείσμωνα εσύ φουκαρά! Με τι μπορείς να ερμηνεύσεις τη μέγιστη αυτή αλήθεια; Με τι μπορείς να εξηγήσεις αυτήν την άπειρα θαυματουργική και αξιοθαύμαστη κατάσταση πραγμάτων; Σε τι μπορείς να αποδώσεις αυτά τα πραγματικά ασυνήθιστα καλλιτεχνήματα; Ποιό πέπλο αφροσύνης μπορείς να τραβήξεις ως την άλλη πλευρά αυτού του αχανούς όσο η γη παραθύρου, ώστε να το κλείσεις; Πού βρίσκεται η συγκυρία και η σύμπτωση σου, ο ανεπίγνωστός σου σύντροφος πάνω στον οποίο βασίζεσαι και αποκαλείς «φύση» φίλο και υποστηρικτή σου στην πλάνη; Είναι ολοκληρωτικά αδύνατο η συγκυρία και η σύμπτωση να επέμβουν σε αυτά τα θέματα, δεν είναι; Και να αποδοθεί στη «φύση» ένα χιλιοστό εξ’ αυτών είναι αδύνατο χίλιες φορές περισσότερο, δεν είναι; Ή μήπως η άψυχη, ανίκανη φύση έχει άϋλες μηχανές και τυπογραφικά πιεστήρια μέσα σε κάθε ένα ξεχωριστό πράγμα, φτιαγμένο από το καθένα (από αυτά), και ως προς τον αριθμό του καθενός (πράγματος);