Από την Εικοστή Ένατη Αναλαμπή Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΥΛΗ

بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

Με το όνομα του Υπερτέλειου Σουμπχάν Αλλάχ

Από την Εικοστή Ένατη Αναλαμπή

Η  ΔΕΥΤΕΡΗ   ΠΥΛΗ

Αυτή η Δεύτερη Πύλη είναι περί του «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ) 

     Σε αυτό το σύντομο δοκίμιο που ονομάζετε Η Δεύτερη Πύλη θα αναφερθούν μόνο εννέα σημεία, από τις άπειρες ωφέλειες και λαμπερές εμβρίθειες της πίστης, η οποία παραπέμπει τους ανθρώπους να εκφράζουν το

 اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ «Ελχάμντουλιλλάχ»

(Δόξα τον Αλλάχ).      

Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ

Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του  Οικτίρμονος Ραχίμ

Πρώτο σημείο:

Καταρχήν θα κάνουμε δύο προειδοποιήσεις.

1. Η φιλοσοφία είναι ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά που δείχνουν τα πάντα άσχημα και τρομερά. Ενώ η πίστη είναι ένα ζευγάρι καθαρά, διάφανα και λαμπερά γυαλιά που δείχνουν τα πάντα ωραία και οικεία.

2. Ο άνθρωπος ο οποίος σχετίζεται με όλα τα πλάσματα και είναι κατά κάποιο τρόπο σε συναλλαγή με όλα και από τη φύση της πλάσης του έχει την ανάγκη να συναντά και να συζητά λεκτικά και πνευματικά, να καλλιεργεί γειτονικές σχέσεις με όλα όσα τον πολιορκούνε, έχει έξι πλευρές οι οποίες είναι η δεξιά, η αριστερή, η μπροστινή, η πίσω, η κάτω και η πάνω πλευρά.

Ο άνθρωπος λοιπόν, βλέπει τα πλάσματα και τις καταστάσεις οι οποίες βρίσκονται στις προαναφερθείσες πλευρές βάζοντας στα μάτια του τα δυο προαναφερόμενα γυαλιά.

Η Δεξιά πλευρά: Αυτό που εννοείται με αυτήν την πλευρά είναι το παρελθόν. Συνεπώς εάν κοιτάξουμε τη δεξιά πλευρά με τα γυαλιά της φιλοσοφίας, η χώρα του παρελθόντος θα φανεί σε μια μορφή που θυμίζει ένα μεγάλο, σκοτεινό, τρομακτικό νεκροταφείο όπου έχει γίνει η ημέρα της κρίσης και όλα έχουν αναποδογυρίσει. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο άνθρωπος μπροστά σ’ αυτήν την εικόνα θα υποστεί μια μεγάλη φρίκη, αγριότητα και απελπισία.

Όμως αν αυτή η πλευρά θεαθεί με τα γυαλιά της πίστης, αν και όντως φαίνεται πως έχουν αναποδογυρίσει τα πάντα σ’ αυτή τη χώρα, δεν υπάρχει όμως απώλεια ψυχών. Τότε γίνεται κατανοητό ότι το πλήρωμα, οι κάτοικοι έχουν μεταφερθεί σ’ έναν πιο ωραίο και λαμπερό κόσμο. Και αυτοί οι τάφοι, οι λάκκοι θα αντιλαμβάνονται πως είναι τα υπόγεια τούνελ που έχουν σκαφτεί για να πάει κανείς σ’ ένα πιο λαμπερό κόσμο. Άρα η ευτυχία, η ανακούφιση, η γαλήνη και η ηρεμία που δίνει η πίστη στους ανθρώπους είναι ένα αγαθό που τους κάνει να πούνε χιλιάδες φορές «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ).

Η Αριστερή πλευρά: Δηλαδή το μέλλον εάν το κοιτάξουμε με τα γυαλιά της φιλοσοφίας, θα φανεί σαν ένας σκοτεινός, τρομακτικός και μεγάλος τάφος ο οποίος θα μας σαπίσει και θα δώσει την ευκαιρία στα φίδια και στους σκορπιούς να μας φάνε και να μας εξολοθρεύσουν.

Εάν όμως το βλέπουμε με τα γυαλιά της πίστης, θα δούμε ότι είναι σαν ένα περίβλημα ενός στοργικού συμποσίου, του Απόλυτου Δικαίου -Χακκ [Αλλάχ] και  Πολυεύσπλαχνου Δημιουργού -Χαλίκ-ι Ραχμάν και Πανοικτίρμον -Ραχίμ που το έχει ετοιμάσει και στολίσει με ποικίλα νόστιμα γευστικά φαγώσιμα και πόσιμα αγαθά. Και αυτό θα μας κάνει να πούμε και να επαναλάβουμε χίλιες φορές το «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ).

Η Άνω πλευρά: Δηλαδή ένας άνδρας ο οποίος παρατηρεί τον ουρανό μαζί με τη φιλοσοφία, θα αισθανθεί μεγάλη φρίκη, θηριωδία και τρόμο μπροστά σ’ αυτό το άπειρο κενό όπου δισεκατομμύρια αστέρια και σφαίρες κάνουν πολύ γρήγορες και ποικίλες κινήσεις σαν δρομείς ή σαν στρατιωτικές ασκήσεις.

Όμως αν κάποιος τα παρατηρεί με πίστη, θα δει ότι αυτή η παράξενη και περίεργη άσκηση γίνεται κάτω από την διαταγή και επίβλεψη ενός διοικητή, και ότι αυτά διακοσμούν τον ουράνιο κόσμο, και θα δει επίσης ότι αυτά τα αστέρια είναι για μας σαν φωτεινά καντήλια έτσι ώστε δεν θα τρομοκρατηθεί μπροστά σ’ αυτόν τον ιππόδρομο και δεν θα νιώσει φρίκη. Αλλά αντιθέτως, θα νιώσει οικειότητα και αγάπη. Χίλιες φορές «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ) και αν πούμε για αυτό το αγαθό της πίστης, η οποία μας περιγράφει μ’ αυτό τον τρόπο τον ουράνιο κόσμο, βεβαίως και θα είναι πολύ λίγο.

Η Κάτω πλευρά: Δηλαδή ο άνθρωπος που παρατηρεί τη Γη με τα γυαλιά της φιλοσοφίας θα δει τη Γη σαν ένα ζώο ακυβέρνητο χωρίς χαλινάρι που γυρίζει αδέσποτα γύρω από τον ήλιο ή σαν μια βάρκα με σπασμένο σανίδι χωρίς καπετάνιο. Ως αποτέλεσμα θα αισθάνεται φρίκη και πανικό.

Όμως ο πιστός παρατηρητής, θα δει τη Γη σαν ένα πλοίο του Πολυεύσπλαχνου -Ραχμάν, το οποίο είναι κάτω από τη διοίκηση του Αλλάχ μαζί με όλα τα τρόφιμα, πόσιμα, ρούχα και θα το δει σαν ένα κρουαζιερόπλοιο που γυρίζει γύρω από τον ήλιο για να ταξιδεύει την ανθρωπότητα. Και έτσι θα αρχίζει να εκφράζει αρκετά πολλά «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ) σ’ αυτό το μεγάλο αγαθό που προέρχεται από την πίστη.

Η Μπροστινή πλευρά: Ένας φιλόσοφος αν παρατηρήσει αυτή την πλευρά θα δει ότι όλα τα ζωντανά πλάσματα, άνθρωποι και ζώα, ανά ομάδες με μεγάλη ταχύτητα πηγαίνουν προς αυτή την πλευρά και χάνονται. Δηλαδή πηγαίνουν προς την ανυπαρξία και εξαφανίζονται. Και επειδή ξέρει ότι κι αυτός είναι ταξιδιώτης αυτού του δρόμου, θα έρθει σε μια κατάσταση τρέλας από τη θλίψη του.

Όμως ένας ειλικρινής πιστός που θωρεί με το βλέμμα της πίστης θα δει ότι η μετάβαση και το ταξίδι των ανθρώπων προς αυτή την πλευρά δεν είναι προς τον κόσμο της ανυπαρξίας αλλά, είναι μια μετακίνηση από μια πεδιάδα σε μια άλλη πεδιάδα σαν τους νομάδες. Θα υποδεχθεί με ευχαρίστηση αυτήν την πλευρά διότι δεν σημαίνει ότι θα πάει στον κόσμο της ανυπαρξίας αλλά είναι μια μετανάστευση από τον μάταιο τόπο προς τον αιώνιο τόπο, από την κοπιαστική εργασία του χωραφιού στο διαμέρισμα των απολαβών και επίσης μια μετανάστευση από τη χώρα των ταλαιπωριών στη χώρα των στοργικών ευεργεσιών. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο θάνατος, ο τάφος τα οποία φαίνονται ως δυσχέρειες, σύμφωνα με το αποτέλεσμα είναι ευτυχίες. Διότι ο δρόμος που πάει προς το λαμπερό κόσμο περνάει από τον τάφο και οι μεγαλύτερες ευτυχίες είναι αποτέλεσμα των μεγάλων θλίψεων και συμφορών. Για παράδειγμα μια ευτυχία σαν του Εξοχότατου Προφήτη Γιούσουφ (Ιωσήφ) να γίνει ένας αξιότιμος διοικητής της Αιγύπτου έγινε εφικτή μέσω της φυλακής που μπήκε εξαιτίας της συκοφαντίας της Ζουλεϊχά και αφού τα αδέρφια του τον είχανε πέταξαν στο πηγάδι.

 Ακόμη, το παιδί που έρχεται στον κόσμο από τη μήτρα της μητέρας φθάνει στην ευτυχία του κόσμου αυτού, στο τέλος των βασάνων στο στενάχωρο και καταπονητικό  εκείνο τούνελ.

Η Πίσω πλευρά: Εάν κοιτάξει κανείς με το μάτι της φιλοσοφίας αυτούς που έρχονται από πίσω, επειδή δεν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση «Βρε αυτοί από πού έρχονται και που πάνε; γιατί έχουν έρθει στη χώρα της Γης;»  είναι βέβαιο πως θα βρεθεί μέσα στο μαρτύριο του αγνώστου, της έκπληξης και της αμφιβολίας.

Όμως αν κάποιος τα κοιτάξει με τα γυαλιά των φώτων της πίστης, θα καταλάβει πως οι άνθρωποι έχουν σταλεί από τον Προαιώνιο Βασιλιά [Αλλάχ] ως μελετητές για να δουν και να μελετήσουν τα θαύματα της περίεργης, παράξενης δύναμης που επιδεικνύονται στην έκθεση του σύμπαντος. Και όλοι αυτοί καταλαβαίνουν ότι, αφού πάρουνε βαθμό αναλόγως με την ακριβής γνώση που έχουν αποκτήσει σχετικά με το μεγαλείο του Προαιώνιου Βασιλιά και το μεγαλείο της αξίας εκείνων των θαυμάτων, πρόκειται να επιστρέψουνε πάλι στη χώρα του Προαιώνιου Βασιλιά. Και θα πούνε «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ) για το αγαθό της πίστης η οποία τους χορηγεί αυτό το αγαθό της κατανόησης.

Και επειδή η φράση  «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ) που εκφράζεται για το αγαθό της πίστης η οποία εξοντώνει τα προαναφερόμενα σκοτάδια, είναι  καθ’ αυτό ένα άλλο αγαθό, θέλει και αυτό μια άλλη ευχαριστία και δοξολογία… και αυτή η δεύτερη ευχαριστία θέλει μια τρίτη και αυτή η τρίτη μια τέταρτη ευχαριστία… وَهَلُمَّ جَرًّا  «Η πρώτη τη δεύτερη και αυτή την τρίτη και αυτή την τέταρτη και ούτω καθ’ εξής.»

Δηλαδή, από τις ευχαριστίες που γεννούνται από μία και μόνο έκφραση ευχαριστίας συντελείτε μια αλυσίδα άπειρων  δοξολογιών του «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ). 

Δεύτερο Σημείο:

Είναι ανάγκη να πει κανείς «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ) και για την πίστη, η οποία φωτίζει τις έξι προαναφερόμενες αυτές πλευρές. Διότι η πίστη εκτός του ότι θεωρείται ένα μεγάλο αγαθό από την άποψη ότι  απομακρύνει τη συφορά και εξαφανίζει το σκότος των έξι πλευρών, θεωρείται επίσης ένα δεύτερο αγαθό, λόγω του ότι φωτίζει τις έξι πλευρές και ελκύει τα οφέλη. Μαζί με αυτά, ο άνθρωπος, λόγω του ότι είναι εκ γενετής πολιτισμένος, σχετίζεται με τα όντα που βρίσκονται και στις έξι πλευρές του και το αγαθό της πίστης του δίνει τη δυνατότητα να επωφεληθεί από αυτές.

Επομένως, με το μυστήριο του ένδοξου εδαφίου,

اَيْنَمَا تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللّٰهِ

«Σε όποια πλευρά και αν στραφείτε είναι εκεί η συγκατάθεση, ύπαρξη του Αλλάχ» (Κουράν, Ελ-Μπάκαρα, 2:115)

σε οποιαδήποτε πλευρά από τις έξι και αν βρεθεί ο άνθρωπος θα διαφωτίζεται με καθοδήγηση. Ακόμη, ο άνθρωπος που έχει πίστη στην ουσία έχει μια πνευματική ζωή, η οποία επεκτείνεται από την ίδρυση του κόσμου έως το τέλος του. Και η πνευματική αυτή ζωή του ανθρώπου παίρνει βοήθεια και στήριξη από ένα τέτοιο πνευματικό φως ζωής, το οποίο επεκτείνεται από την προ-αιωνιότητα έως την αιωνιότητα.

Επίσης, χάρη στην πίστη, η οποία φωτίζει τις έξι πλευρές, ο τόσο στενός χρόνος και χώρος του ανθρώπου μετατρέπεται σε έναν ευρύχωρο και αναπαυτικό κόσμο. Ο μεγάλος αυτός κόσμος γίνεται η οικία του ενώ ο χρόνος του παρελθόντος και του μέλλοντος είναι για την ψυχή και την καρδιά του όπως το παρόν. Η απόσταση που βρίσκεται μεταξύ τους εξαφανίζεται. 

Τρίτο Σημείο:

Είναι ανάγκη να πει κανείς «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ), διότι αυτό εμπεριέχει τα σημεία στήριξης και βοήθειας της πίστη.

Ναι, ο άνθρωπος λόγω του ότι είναι αδύναμος και οι εχθροί του είναι πολλοί, έχει ανάγκη από ένα σημείο στήριξης για να καταφύγει και να απομακρύνει τους εχθρούς του. Επίσης, λόγω του ότι οι ανάγκες του είναι άφθονες ενώ είναι πολύ φτωχός, έχει ανάγκη από ένα σημείο βοήθειας ώστε να τις αποτρέψει με τη βοήθεια του.

Ω άνθρωπε! Το δικό σου σημείο στήριξης βρίσκεται μόνο και μόνο στην πίστη στον Αλλάχ. Και το σημείο στήριξης και βοήθειας της ψυχής και της συνείδησης σου είναι παρά μόνο η πίστη του Υπερπέραν. Συνεπώς, η καρδιά και η ψυχή του ανθρώπου που δεν έχει είδηση από τα δύο αυτά σημεία, καταλαμβάνεται από φόβο και η συνείδηση του βασανίζεται συνεχώς. Ενώ ο άνθρωπος ο οποίος στηρίζεται στο πρώτο σημείο και αναζητά βοήθεια από το δεύτερο, εκ βάθους καρδιάς και ψυχής νοιώθει πάρα πολλές απολαύσεις και τέρψεις και οικειότητα που τον εφησυχάζουν και δίνουν στη συνείδηση του ησυχία.

Τέταρτο Σημείο:

Το φως της πίστης, εξαφανίζει τη λύπη που αφήνει το πέρας των επιτρεπτών απολαύσεων -χαλάλ, με το να δείχνει την ύπαρξη και τον ερχομό των ομοιών τους. Όπως και διαβεβαιώνει τη συνέχεια των αγαθών και όχι την ελάττωση τους δείχνοντας πάλι την πηγή αυτών.

Επίσης, εξαφανίζει τις λύπες που προέρχονται από τους αποχωρισμούς, δείχνοντάς του την αγαλλίαση που δίνει η ανανέωση των παρόμοιων. Δηλαδή, με τη σκέψη ότι θα εξαφανιστεί, μια ευτυχία μπορεί ταυτόχρονα να ενέχει πολλές λύπες, τις οποίες όμως η πίστη τις εξοντώνει θυμίζοντας την ανανέωση εκείνων. Μαζί μ’ αυτό, με το γεγονός της ανανέωση των απολαύσεων παρέχονται και άλλες απολαύσεις. Ναι, εάν το φρούτο δεν είχε το δέντρο του, μετά τη βρώση του, η αποκλειστική γεύση του φρούτου θα εξαφανιζόταν και η εξαφάνιση του θα ήταν δυσάρεστη. Ενώ εάν είναι γνωστό ότι το δέντρο εκείνου του φρούτου υπάρχει, η εξαφάνιση του δεν φέρνει δυστυχία. Διότι γνωρίζει ότι στη θέση του έρχεται ένα καινούριο. Σε αυτό το σημείο λοιπόν φαίνεται πως το γεγονός της ανανέωσης καθεαυτό, είναι και αυτό μια ξεχωριστεί απόλαυση.

 Παρομοίως, αυτό που καταπιέζει περισσότερο τον άνθρωπο είναι οι δυστυχίες που προέρχονται από τους αποχωρισμούς. Το φως της πίστης όμως με την προσδοκία της ανανέωσης με όμοια τους, και με την επαλήθευση της αντάμωσης μετά από κάθε χωρισμό, εξοντώνει τις δυστυχίες αυτές.

Πέμπτο Σημείο:

Ο άνθρωπος μέσα σ’ αυτές τις υπάρξεις, φαντάζεται ότι τα πράγματα γύρω του είναι ξένα και εχθρικά προς αυτόν, ή ότι όλα γύρω του είναι χωρίς ζωή, εξαθλιωμένα σαν νεκρά και ορφανά. Όμως το φως της πίστης δείχνει ότι όλα τα όντα είναι φίλοι και αδέρφια προς τον ίδιο και ότι είναι ζωντανά που υμνούν (κάνουν τασμπίχ) τον Αλλάχ. Δηλαδή, ο άνθρωπος που κοιτά με απερισκεψία, αντιλαμβάνεται τις υπάρξεις του κόσμου σαν να είναι επικίνδυνοι εχθροί και καταλαμβάνεται από φόβο. Και τα αντικείμενα τα βλέπει σαν ξένα. Διότι στο βλέμμα της πλάνης δεν υπάρχει η συνένωση και ο δεσμός της αδελφοσύνης ανάμεσα στα πράγματα του παρελθόντος και του μέλλοντος. Για αυτόν, υφίσταται μια μικρή και παροδική σχέση μεταξύ των πραγμάτων μονάχα του παρόντος. Εν συνέπεια, η έννοια της αδελφοσύνης που δείχνουν οι  άνθρωποι της πλάνης ο έναν στον άλλον είναι σαν ένα λεπτό μέσα σε ένα χρονικό διάστημα χιλιάδων χρόνων.

Επίσης, με τα ματιά της πίστης, όλα τα ουράνια σώματα τα βλέπει κανείς ζωντανά και με οικειότητα μεταξύ τους. Και ότι το κάθε ένα με την έμφυτη γλώσσα της ύπαρξης τους υμνούν (κάνουν τασμπίχ) τον Δημιουργό τους Χαλίκ.

Έτσι, με αυτήν την αντίληψη όλα τα ουράνια σώματα με την ιδιαιτερότητά τους έχουν κατά κάποιο τρόπο ζωή και ψυχή. Άρα, σύμφωνα με αυτή την όψη της πίστης, αυτά τα ουράνια σώματα δεν αποπνέουν φόβο, αγριότητα αλλά αντιθέτως φιλικότητα και στοργή.

Το βλέμμα των πλανημένων, παρουσιάζει τους ανθρώπους που αδυνατούν να αποκτήσουν τις επιθυμίες τους, ως ανθρώπους που είναι εγκαταλελειμμένοι, απροστάτευτοι και λόγω της μελαγχολίας, θλίψης και αδυναμίας που έχουν τους βλέπει σαν ορφανά που κλαίνε. Ενώ, το μάτι  της πίστης  δείχνει τα “ζωντανά” αυτά πλάσματα όχι ως ορφανά που κλαίγονται αλλά ως υπεύθυνοι υπάλληλοι και διορισμένοι αξιωματικοί που υμνούν και δοξολογούν τον Αλλάχ με υποταγή.

Έκτο Σημείο:

Το φως της πίστης περιγράφει τους κόσμους της γης και του υπερπέραν, σαν δύο τραπέζια που διαθέτουν διάφορα είδη τροφών, έτσι που ο πιστός άνθρωπος με το χέρι της πίστης και με τις εξωτερικές, εσωτερικές αισθήσεις και με τις πνευματικές, ψυχικές αντιλήψεις του επωφελείται από εκείνα τα τραπέζια. Ενώ κατά το βλέμμα της πλάνης, η σφαίρα ωφέλειας των ζωντανών πλασμάτων μικραίνει και σχετίζετε μόνο με τις υλικές απολαύσεις.

Στο βλέμμα της πίστης η σφαίρα των αγαθών προς ωφέλεια διευρύνεται σαν ένας κύκλος που περικυκλώνει τη Γη και τον ουρανό. Ναι ένας πιστός, τον Ήλιο μπορεί να τον θεωρήσει σαν μια λυχνία κρεμασμένη στη στέγη του σπιτιού του, τη Σελήνη σαν ένα φανάρι. Με αυτό την αντίληψη ο Ήλιος, η Σελήνη γίνονται μεγάλα αγαθά για τον ίδιο. Σύμφωνα με αυτό, ο κύκλος της ωφέλειας ενός πιστού διευρύνεται πάνω από τους ουρανούς. Ναι, το Θαυματουργικό Κήρυγμα του Κουράν, -το οποίο με τις αποκαλύψεις Του αφήνει αδύναμο το νου από το να φτιάξει κάποιο όμοιο Του- με το βαθύ νόημα των παρακάτω εδαφίων, 

وَ سَخَّرَ لَكُمُ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ ۞ وَ سَخَّرَ لَكُمْ مَا فِى الْبَرِّ وَالْبَحْرِ

«Έδωσε στη διάθεση σας τον Ήλιο και τη Σελήνη» (Κουράν, Ελ-Ιμπραχίμ, 14:33)

«Και αυτά που βρίσκονται στη Γη τα έχει δώσει στη διάθεση σας» (Κουράν, Ελ-Χατζ, 22:65)

δείχνει αυτά τα υπέροχα δώρα, τα αγαθά που έχουν ως βάση και πηγή την πίστη.

       Έβδομο Σημείο:

Με το φως της πίστης και μόνο γίνεται γνωστό ότι: Η οντότητα του Αλλάχ είναι ένα τόσο μεγάλο αγαθό, υπέρ όλων των άλλων ώστε και αποτελεί την πηγή και την αιτία που εμπεριέχει τα είδη των απέραντων αγαθών, τα ατελείωτα διαφορετικά δώρα, τις αμέτρητες τάξεις όλων των αγαθών. Άρα, το να κάνει κανείς τόσες ευχαριστίες και δοξολογίες όσο αριθμούν και τα σωματίδια του κόσμου για τα αγαθά της πίστεως, φαίνεται να είναι ένα χρέος. Στα αποσπάσματα του Ρισαλέ-ι Νουρ έχουν γίνει αναφορές σχετικά με αυτά τα αγαθά. Μαζί μ’ αυτό, τα τμήματα του Ρισαλέ-ι Νουρ που αναφέρονται στην πίστη στον Αλλάχ, αποκαλύπτουν αυτό το αγαθό ξεσκεπάζοντας το πέπλο του.

Η λέξη «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ), με το γράμμα «λαμ (ل)» το οποίο στην αραβική όταν μπαίνει στην αρχή της λέξης, τη γενικεύει, -δείχνει ότι απ’ όλα τα αγαθά για τα οποία χρειάζεται δοξολογία ένα ακόμα είναι το αγαθό της ευσπλαχνίας (Rahmâniyet). Ναι αυτή η ιδιότητα της ευσπλαχνίας του «Ραχμάν» συμπεριλαμβάνει τόσα αγαθά όσα είναι τα αμέτρητα ζωντανά όντα που έχουν επωφεληθεί από την ευσπλαχνία [του Αλλάχ]. Διότι, ειδικά ο άνθρωπος, είναι σχετιζόμενος με όλα τα ζωντανά όντα.

Με αυτήν την εκτίμηση ο άνθρωπος, χαίρεται με την ευτυχία του κάθε ζωντανού και δυσαρεστείται με τις δυστυχίες εκείνων. Επομένως, το αγαθό που υφίσταται σε ένα οποιοδήποτε άτομο, θεωρείται ως αγαθό και για τους φίλους του.

Επίσης, ένα άλλο τόσο άξιο επαίνους και δοξολογίας είναι η ιδιότητα της στοργικότητας (Rahîmiyet) η οποία και συμπεριλαμβάνει ανάλογα αγαθά, όσο αμέτρητος είναι ο αριθμός των παιδιών που δέχονται το αγαθό της στοργής από τις μητέρες. Ναι, το κλάμα ενός νηστικού παιδιού χωρίς μητέρα, εάν επηρεάζει και πονά κάποιον που έχει  συνείδηση, τότε βεβαίως και θα χαίρεται και θα νιώθει  ικανοποίηση και τέρψη  βλέποντας τη στοργή των μητέρων προς τα παιδιά τους. Έτσι οι τέτοιου είδους ευτυχίες και χαρές είναι και αυτά από ένα ξεχωριστό αγαθό, και βεβαίως χρήζουν δοξολογίες και ευχαριστίες.

Επίσης, άξιο επαίνους και δοξολογίας -όσες είναι οι  εμβρίθειες που εμπεριέχει το σύμπαν και όσα είναι τα είδη και τα μέλη του- είναι και η ιδιότητα της σοφίας  (Hakimiyet). Διότι όπως  το εγώ -το ναφς του ανθρώπου επωφελείται από το αγαθό της ευσπλαχνίας μέσω των αντανακλάσεων της και η καρδία του από τις εκφάνσεις της στοργικότητας, έτσι και ο νους του έχει για αγαθό τις λεπτότητες της σοφίας δηλαδή του ονόματος «Χακίμ» και ευχαριστιέται και τέρπεται μ’ αυτά. Ορίστε, από αυτή την άποψη και η ιδιότητα αυτή απαιτεί δοξολογίες και ευχαριστίες λέγοντας ένα μεγάλο «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ) με όλη του την έννοια.

Επίσης, ένα άλλο αγαθό που χρήζει επαίνους και δοξολογίες τόσες όσες είναι οι αντανακλάσεις του ονόματος «Βάρις» (ο πραγματικός και μοναδικός αιώνιος Επίκληρος, Αλλάχ)… και όσοι είναι οι απόγονοι που έχουν παραμείνει με την συνέχεια της γενιάς μετά το θάνατο των πατεράδων… και όσα αμέτρητα είναι τα πλάσματα του υπερπέραν… και όσο αριθμούν οι πράξεις της ανθρωπότητας οι οποίες διαφυλάσσονται για να γίνουν αιτία ανταμοιβής στο υπερπέραν…  είναι η ιδιότητα της διαφύλαξης  (Hafiziyet)  και αξίζει ένα τόσο μεγάλο «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ) που με την ηχώ της να γέμιζε το σύμπαν. Διότι, η συνέχεια ενός αγαθού είναι πιο πολύτιμη από το ίδιο το αγαθό. Η διαιώνιση μιας απόλαυσης είναι πιο νόστιμη από την ίδια την απόλαυση. Η συνέχεια στον παράδεισο είναι πιο σημαντική και από το παράδεισο και ούτω καθ’ εξής.

Συνεπώς, η ιδιότητα της διαφύλαξης, -δηλαδή του ονόματος «Χάφιζ» του Ύψιστου Αληθούς Χακκ Αλλάχ- συμπεριλαμβάνει αγαθά τα οποία είναι πιο πολλά και πιο πολύτιμα από όλα τα υπαρκτά αγαθά του σύμπαντος. Με αυτήν την αντίληψη λοιπόν, ζητά και αυτό με τη σειρά του ένα «Ελχάμντουλιλλάχ» (Δόξα τον Αλλάχ) που να καλύπτει τη γη.

Σύμφωνα με αυτά τα προαναφερόμενα τέσσερα ονόματα σύγκρινε τώρα εσύ τα υπόλοιπα  Πανέμορφα Ονόματα [του Αλλάχ] με κάθε ένα από τα οποία διατίθενται άπειρα αγαθά και για αυτό το λόγο χρήζουν και απαιτούν απειράριθμες δοξολογίες και ευχαριστίες.                

Επίσης, ο Εξοχότατος Προφήτης Μουχάμμεντ (Σάλλελλαχου Αλεïχί Ουεσελλέμ. Είθε η ειρήνη και οι ευλογίες του Αλλάχ μαζί Του.) ο οποίος έχει την αρμοδιότητα να ανοίξει τους θησαυρούς όλων των αγαθών και ο οποίος είναι η αφορμή του αγαθού της πίστης, είναι και ο Ίδιος ένα τέτοιο αγαθό ώστε είναι χρέος του ανθρώπινου γένους να ανυψώνει αιωνίως εγκωμιάζοντας το Πρόσωπο εκείνο (Σ.Α.Ου.). Έτσι το ίδιο και το αγαθό του Ισλάμ και του Κουράν, τα οποία είναι ένα ευρετήριο και πηγή για όλα τα είδη των υλικών και πνευματικών αγαθών χρήζουν, και δίκαια απαιτούν άπειρες και ατελείωτες δοξολογίες.

 Όγδοο Σημείο:

Δόξα στον Αλλάχ, Σε αυτόν που, σύμφωνα με τούτη τη Μεγάλη Βίβλο που ονομάζετε Σύμπαν και με τη δήλωση της ερμηνείας του που είναι το Ύψιστο Κουράν, όλα τα τμήματα και κεφάλαια του σύμπαντος και όλες οι σελίδες και γραμμές του, και όλες οι λέξεις και τα γράμματα του δοξολογούν και εξυμνούν [τον Αλλάχ) εκθέτοντας τα όμορφα και τέλεια επίθετα Εκείνου του Πανάγαθου Προσώπου -Zat-ı Akdes, Ο Οποίος βρίσκεται πέρα από κάθε ελάττωμα και ανεπάρκεια.

Δηλαδή, το κάθε κέντημα εκείνης της Μεγάλης  Βίβλου, είτε μικρό είτε μεγάλο όσο μπορεί, δοξολογεί και εξυμνεί και δείχνει τα μεγαλειώδη επίθετα του διακοσμητή του, ο οποίος είναι Βάχιντ δηλαδή Ένας και Μοναδικός και είναι ο  Αιώνιος Αυτάρκης -Σαμέντ δηλαδή Ο Ίδιος δεν έχει ανάγκη κανέναν ενώ τα πάντα Τον έχουν ανάγκη. Παρομοίως, το κάθε γραπτό εκείνης της βίβλου δοξολογεί και επαινεί τον συγγραφέα του τον Πολυεύσπλαχνο και Οικτίρμων  -Ραχμάν και Ραχίμ, [Αλλάχ] δείχνοντας τα επίθετα και τις ιδιότητες που ανήκουν στην ομορφιά Του.

Επίσης, όλα τα γραπτά εκείνης της βίβλου, οι τελείες και τα κεντήματα με την άποψη ότι έχουν αξιωθεί να καθρεφτίζουν τα πιο όμορφα ονόματα του Αλλάχ (Esma-ul Housna) δοξάζουν και επαινούν με ύμνους και ευχαριστίες το Πανάγαθο Πρόσωπο εκείνο -Zat-ı Akdes. Επιπλέον, ο κάθε στοίχος και η κάθε ωδή εκείνης της βίβλου, αγιάζουν και δοξολογούν τον στιχουργό τους ο οποίος είναι Παντοδύναμος Καντίρ και Παντογνώστης Αλίμ Αλλάχ.

Ένατο Σημείο:…… [1]