Η Έβδομη, Όγδοη Απόδειξη
(Από το Δεύτερο Επίπεδο του Λαμπερού Στοιχείου -Hüccettü’z-Zehra της Δέκατης Πέμπτης Ακτίνας)
Η Έβδομη, Όγδοη Απόδειξη
وَاْلآجَالُ الْمُعَيَّنَةُ وَاْلاَرْزَا الْمُقَنَّنَةُ Δηλαδή, βάση μιας σημαντικής σοφίας, οι θάνατοι και τα αγαθά που φαινομενικά θεωρούνται αόριστα και αβέβαια, όμως κάτω από την κουρτίνα του αορίστου μέσα στο τετράδιο του προαιώνιου πεπρωμένου γραμμένη στη σελίδα της μοίρας της ζωής, ο θάνατος κάθε έμβιου είναι πεπρωμένο και καθορισμένο, δεν περνάει μπροστά ούτε και καθυστερεί. Και ότι το ριζικό και τα αγαθά του καθένα από τα έμψυχα έχει κατανεμηθεί και καταγραφεί στον πίνακα του πεπρωμένου και της μοίρας -Λέβχι Μαχφούζ, υπάρχουν πάρα πολλά τεκμήρια. Για παράδειγμα ο θάνατος ενός μεγάλου δέντρου και το γεγονός ότι αφήνει στη θέση του το σπόρο του για να κάνει την υπηρεσία του, το οποίο κατά κάποιο τρόπο είναι σαν η ψυχή του δέντρου, δείχνει ότι όλα γίνονται σύμφωνα με τους σοφούς κανόνες ενός Προστάτου Παντογνώστη -Αλίμ-ι Χαφίζ [Αλλάχ]… το αγαθό (επιούσιος άρτος) του μωρού, το γάλα, που έρχεται μέσα από τους μαστούς οι οποίοι αποτελούνται από αίμα και φουσκί κι όμως καταλήγει και κυλάει στο στόμα αγνό και καθαρό χωρίς να έχει λερωθεί, μαζί με ότι διαψεύδει ρητά κάθε πιθανότητα σύμπτωσης αποδεικνύει κιόλας πλέον ξεκάθαρα ότι γίνονται μόνο με το στοργικό νόμο ενός Οικτίρμονος Παντογνώστη Σιτιστή -Ρεζζάκ-ι Αλίμ-ι Ραχίμ [Αλλάχ]. Βάση αυτά τα δύο παραδείγματα μπορεί κανείς να στοχαστεί αναλογίζοντας όλα τα έμβια και τα έμψυχα όντα.. όντως και ας το κάνει…
Δηλαδή, στην πραγματικότητα και ο θάνατος είναι καθορισμένος και μοιραίος όπως και τα αγαθά είναι καθορισμένα αναλόγως με τον καθένα και καταγεγραμμένα στο τετράδιο του πεπρωμένου. Αλλά για μια πολύ σημαντική σοφία και εμβρίθεια, ο θάνατος και τα αγαθά, κάτω από την κουρτίνα του άγνωστου κόσμου, φαίνονται και αόριστα και αβέβαια όπως επίσης φαινομενικά παρουσιάζονται συνδεδεμένα με σύμπτωση. Αν ο θάνατος ήταν καθορισμένος σαν τη δύση του Ηλίου, τότε η μισή ζωή θα περνούσε με πλήρη αδιαφορία και θα χανόταν χωρίς καμιά προσπάθεια και εργασία για τον άλλο κόσμο, ενώ μετά το πέρας της μισής ζωή, με την αίσθηση και το τρομερό φόβο ότι κάθε μέρα έρχεται κι ένα βήμα πιο κοντά στην αγχόνη του θανάτου, η συμφορά του θανάτου θα επιδεινωνόταν εκατό βαθμούς περισσότερο. Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν οι συμφορές που συμβαίνουν -ακόμα και η Δευτέρα Παρουσία που θεωρείτε το τέλος του κόσμου- έχει αφεθεί ηθελημένα κάτω από την κουρτίνα του άγνωστου, από οίκτο. Ενώ, τα απαραίτητα αγαθά (επιούσιος άρτος) -το ριζκ, επειδή θεωρείτε ο μεγαλύτερος θησαυρός των αγαθών μετά τη ζωή… και η πιο πλούσια πηγή της ευχαριστίας και δοξολογίας… και επειδή είναι το περιεκτικότατο ορυχείο της λατρείας, της προσευχής και των παρακλήσεων… στην εξωτερική τους εμφάνιση έχουν παρουσιαστεί σαν αόριστα και συνδεδεμένα με συμπτώσεις. Ώστε, να μην κλείσουν οι πόρτες και να είναι κανείς κάθε στιγμή πρόθυμος να αναζητεί το ριζικό του προσφεύγοντας με παράκληση με αίνους με ευχαριστίες στην πύλη του Γενναιόδωρου Σιτιστή όλων των πλασμάτων -Ρεζζάκ-ι Κερίμ. Ειδάλλως, εάν δηλαδή ήταν προσδιορισμένο, η ιδιότητα του θα άλλαζε εξ ολοκλήρου. Οι ευγνώμονες δεήσεις, οι ευχαριστήριες προσευχές θα σταματούσαν, ίσως και οι πόρτες της λατρείας και ταπεινόφρονος υποταγής έκλειναν…