Έβδομο Ευφυολόγημα

ΕΒΔΟΜΟ ΕΥΦΥΟΛΟΓΗΜΑ

Η σπατάλη φέρνει την απληστία. Η απληστία έχει τρία αποτελέσματα:

 To Πρώτο: Είναι η πλεονεξία. Όμως η πλεονεξία αποθαρρύνει τον άνθρωπο από την εργασία και την απασχόληση. Αντί για ευχαριστία τον οδηγεί στην διαμαρτυρία και στην τεμπελιά. Εγκαταλείπει το επιτρεπτό -χαλάλ ελάχιστο πλούτο^{(Υποσημείωση[1])} και αναζητά το παράνομο εύκολο πλούτο. Και σ’ αυτό το δρόμο, ίσως και θυσιάζει την τιμή και την αξιοπρέπεια του.

Το Δεύτερο Αποτέλεσμα Της Απληστίας: Είναι απώλεια και ζημιά. Χάνει τον σκοπό και υφίσταται την περιφρόνηση, μάλιστα στερείτε την εύνοια και την στήριξη, όπως και αξιώνεται με την αλήθεια της παροιμίας اَلْحَرِيصُ خَائِبٌ خَاسِرٌ “Η απληστία είναι η αιτία ζημιάς και αποτυχίας”

Η επιρροή της απληστίας και της ολιγάρκειας λειτουργεί με ένα πολύ ευρύ κανόνα στον έμβιο κόσμο. Για παράδειγμα, όπως οι απαραίτητες ανάγκες των δέντρων ικανοποιούνται μέσω της έμφυτης ολιγάρκειας που έχουν, ενώ η αναζήτηση των απαραίτητων αγαθών των ζώων με απληστία και με δυσκολία και ανεπάρκεια, δείχνει τη μεγάλη ζημιά της απληστίας και την σπουδαία ωφέλεια της ολιγάρκειας.

Επιπλέον, η ολιγάρκεια που εκδηλώνεται με την σωματική γλώσσα όλων των αδύναμων νεοσσών και ότι εκρέει για αυτά μια γλυκιά τροφή όπως το γάλα από ένα απρόσμενο μέρος, ενώ αντίθετα ότι τα θηρία επιτίθενται με απληστία στα ανεπαρκή και βρώμικα απαραίτητα αγαθά τους, αποδεικνύει με λαμπρό τρόπο τον ισχυρισμό μας. 

Επιπλέον, η κατάσταση ολιγάρκειας των καλοθρεμμένων ψαριών που σαν να τους πρεσβεύει ώστε να σιτίζονται άψογα… ενώ τα ζώα όπως η αλεπού και η μαϊμού που είναι γνωστά για την εξυπνάδα τους, τρέχουν με απληστία πίσω από την απαραίτητη τροφή τους χωρίς όμως να βρίσκουν αρκετή, με αποτέλεσμα να παραμείνουν πάντα αδύναμα και αδύνατα. Αυτό δείχνει πάλι το πόσο πολύ η απληστία είναι αιτία ταλαιπωρίας, ενώ η ολιγάρκεια σε ποιο βαθμό οδηγεί σε άνεση και ηρεμία.

Μάλιστα οι Εβραίοι που αποκτούν τα απαραίτητα τους αγαθά με απληστία, με τόκους, με δολοπλοκίες και τα  αποκτούν με ταπείνωση με εξαθλίωση και παράνομα, αποκτούν μόνο, όσο χρειάζονται για επιβίωση… ενώ από την άλλη η στάση ολιγάρκειας εκείνων που ζούνε στην έρημο (των Βεδουίνων) τους εξασφαλίζει την απαραίτητη τροφή και ζούνε με τιμή και δόξα. Έτσι πάλι αποδεικνύεται ο προαναφερόμενος ισχυρισμός μας.

Επίσης η κατάσταση ένδειας που προέρχεται από την απληστία και επιτηδειότητα αρκετών επιστημόνων ^{(Υποσημείωση)[2]} και λογοτεχνών ^{(Υποσημείωση)[3]} και η έμπλουτη κατάσταση αρκετών ανίκανων και ανόητων που προέρχεται από την φυσιολογική τους ολιγάρκεια μας αποδεικνύει απόλυτα ότι: τα θεμιτά αγαθά -χαλάλ, μας έρχονται σύμφωνα με την φτώχεια και την ανικανότητά, και όχι με τη δύναμη και βούληση. Αλλά ίσως εκείνα τα θεμιτά -χαλάλ αγαθά,  είναι αντιστρόφως αναλογικά με τη δύναμη και τη βούληση. Διότι τα μωρά και τα παιδιά όσο αποκτούν ικανότητα και ξεκινούν την αναζήτηση, τόσο τα αγαθά τους απομακρύνονται, λιγοστεύουν και δυσκολεύουν.      

Με το μυστήριο του χαντίθ اَلْقَنَاعَةُ كَنْزٌ لاَ يَفْنَى που νοηματικά εννοεί ότι, “Η ολιγάρκεια είναι ανεξάντλητος θησαυρός”[4] όντως η ολιγάρκεια είναι πηγή καλοπέρασης και άνετης ζωής. Ενώ η απληστία είναι πηγή απογοήτευσης και εξαθλίωσης.

Το Τρίτο Αποτέλεσμα: Η απληστία, διαλύει την ειλικρίνεια της πίστης και ταλαντεύει τις καλές πράξεις,  για  την μέλλουσα ζωή του υπερπέραν. Διότι εάν κάποιος θεοσεβής έχει την απληστία στο χαρακτήρα του, τότε ζητάει την εύνοια και το ενδιαφέρον των ανθρώπων. Αυτός που αποβλέπει την εύνοια των ανθρώπων δεν μπορεί να αποκτήσει την πλήρη ειλικρίνεια στην πίστη. Αυτό το αποτέλεσμα είναι πολύ σημαντικό και  αξιοσημείωτο.

Συνοπτικά, η σπατάλη, έχει ως αποτέλεσμα την απληστία. Ενώ η απληστία αποθαρρύνει την προθυμία για εργασία, οδηγεί το άτομο στην τεμπελιά, τον κάνει να παραπονιέται για τη ζωή του και να διαμαρτύρεται συνεχώς.^{(Υποσημείωση)[5]} Επίσης διαλύει την ειλικρίνεια, προκαλεί την υποκρισία. Προσβάλει και την αξιοπρέπεια του και ανοίγει το δρόμο της επαιτείας.

Ενώ η λιτότητα έχει ως αποτέλεσμα την ολιγάρκεια.

Σύμφωνα με το μυστήριο του χαντίθ عَزَّ مَنْ قَنَعَ ذَلَّ مَنْ طَمَعَ  που νοηματικά εννοεί “Αυτός που είναι ολιγαρκής γίνεται φίλτατος”[6] όντως η ολιγάρκεια  φέρνει την τιμή και αξιοπρέπεια. Ενθαρρύνει την εργασία και το ζήλο. Αυξάνει τον ενθουσιασμό και τον ενεργοποιεί. Διότι για  παράδειγμα εργάζεται μια μέρα, με το μυστήριο της ολιγάρκειας, το περιορισμένο μεροκάματο που παίρνει το βράδυ, τον κάνει να εργάζεται και τη δεύτερη μέρα. Ενώ ο σπάταλος επειδή δεν είναι ολιγαρκής, δεν εργάζεται τη δεύτερη μέρα. Και να εργαστεί, θα το κάνει απρόθυμα.

Η ολιγάρκεια, που προέρχεται από την λιτότητα ανοίγει την πόρτα της ευχαριστίας και κλείνει την πόρτα της διαμαρτυρίας. Σε όλη τη ζωή του θα είναι διαρκώς από εκείνους που δοξάζουν. Και μέσω της ολιγάρκειας, κρατώντας μια στάση  αυτάρκειας προς τους ανθρώπους δεν θα αναζητά την εύνοια τους. Θα ανοίξει η πόρτα της ειλικρινείας και θα κλείσει η πόρτα της υποκρισίας.

Παρατήρησα σε ευρύ κύκλο τις τρομερές ζημιές της μη εξοικονόμησης και της σπατάλης. Ως εξής:

Εγώ, πριν εννέα χρόνια ήρθα σε μια ευλογημένη πόλη. Λόγω του ότι ήταν χειμώνας δεν είδα τις πηγές πλούτου αυτής της πόλης. Ο Αλλάχ να τον αναπαύει, ο μουφτής της πόλης, μου είπε μια δύο φορές: “Ο λαός μας είναι φτωχός.” Αυτά τα λόγια με άγγιξαν, ένιωσα οίκτο. Επί πέντε έξη χρόνια, πάντα λυπόμουν το λαό αυτής της πόλης.

Μετά από οκτώ χρόνια, το καλοκαίρι, ήρθα ξανά σ’ αυτή την πόλη. Κοίταξα τους αμπελώνες. Θυμήθηκα τα λόγια του συχωρεμένου του μουφτή. “Φε-Σουμπχάναλλάχ!” είπα. “Η σοδειά αυτών των αμπελώνων είναι παραπάνω από τις ανάγκες αυτής της πόλης. Οι κάτοικοι αυτής της πόλης θα πρέπει να είναι πολύ πλούσιοι.” Έμεινα  έκπληκτος. Με την ανάμνηση μιας αλήθειας η οποία δεν με εξαπατά και λειτουργεί ως ένας οδηγός στην αντίληψη των αληθειών, κατάλαβα ότι: Εξαιτίας της μη εξοικονόμησης και της σπατάλης έχει χαθεί η αφθονία, έτσι ώστε παρά τις πηγές πλούτου ο συχωρεμένος ο μουφτής έλεγε “Ο λαός μας είναι φτωχός”.

Ναι, το να δίνουμε το -ζεκάτ και το να κάνουμε εξοικονόμηση, με αναμφίβολες εμπειρίες είναι αιτία αφθονίας για τον πλούτο. Ενώ η σπατάλη και το να μην δίνουμε το ζεκάτ είναι αιτία εξαφάνισης της αφθονίας και της ευμάρειας όπως και υπάρχουν απεριόριστα γεγονότα που το επαληθεύουν αυτό.

Ο Πλάτωνας των σοφών του Ισλάμ, ο σεΐχης των γιατρών και δάσκαλος των φιλοσόφων, διάσημος ευφυής Aμπού Αλί Ίμπνι Σινά, έχει ερμηνεύσει -μόνο από άποψη της ιατρικής- το παρακάτω εδάφιο του Κουράν,

كُلُوا وَ اشْرَبُوا وَ لاَتُسْرِفُوا

“Τρώτε και πίνετε, αλλά μην υπερβάλλετε, σπαταλάτε! ”[7]

ως εξής:

Έχει πει:

جَمَعْتُ الطِّبَّ فِى الْبَيْتَيْنِ جَمْعًا وَ حُسْنُ الْقَوْلِ فِى قَصْرِ الْكَلاَمِ فَقَلِّلْ اِنْ اَكَلْتَ وَ بَعْدَ اَكْلٍ تَجَنَّبْ وَ الشِّفَاءُ فِى اْلاِنْهِضَامِ وَ لَيْسَ عَلَى النُّفُوسِ اَشَدُّ حَالاً مِنْ اِدْخَالِ الطَّعَامِ عَلَى الطَّعَامِ

Δηλαδή, «Συγκεντρώνω την επιστήμη της ιατρικής σε δύο στίχους, η ομορφιά του λόγου βρίσκετε στην συντομία του: Όταν τρως να τρως λίγο. Να μην φας ξανά, τέσσερις πέντε ώρες μετά το γεύμα. Η γιατρειά είναι στην χώνεψη. Δηλαδή, φάε τόσο ώστε να χωνέψεις εύκολα. Η πιο βαριά και η πιο κουραστική κατάσταση για το άτομο -το ναφς και το στομάχι είναι να τρώς ξανά πάνω σε φαγητό.»

 سُبْحَانَكَ لاَ عِلْمَ لَنَا اِلاَّ مَا عَلَّمْتَنَا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيم [8]