Πέμπτο Σημείο

ΠΕΜΠΤΟ ΣΗΜΕΙΟ: Μια από τις πολλές  εμβρίθειες της νηστείας του Ένδοξου Ραμαζάν είναι σχετικά με την ωραιοποίηση της ηθικής, την απαλοιφή των κακών συνηθειών του ατόμου -του ναφς του ανθρώπου  και την εγκατάλειψη της αλήτικης μεταχείρισης που κάνει:

Το άτομο-το ναφς  που ωθεί πάντοτε τον άνθρωπο προς το κακό, με την απερισκεψία ξεχνάει το εαυτό του. Δεν μπορεί και ούτε και θέλει να βλέπει την απέραντη αδυναμία, και την απεριόριστη φτώχια που υφίσταται στην ουσία του, και τα πλέον μεγάλα ελαττώματα του.

 Επίσης  δε σκέφτεται το πόσο αδύναμος και εκτεθειμένος στη φθορά είναι και ότι είναι στόχος προς τις συμφορές  και ότι αποτελείται από απλό κρέας και κόκαλο, που εύκολα βλάπτεται. Λες και έχει σώμα από ατσάλι, φαντάζεται αιώνιο τον εαυτό του και αθάνατο, ώστε επιτίθεται στον μάταιο κόσμο. Ορμά στα επίγεια με ισχυρή απληστία και ματαιοδοξία και αφοσιώνεται με έντονο πάθος και ενδιαφέρον στις υλικές απολαύσεις. Δένεται με καθετί ηδονικό και επικερδές.

 Επιπλέον ξεχνά τον Δημιουργό -Χαλίκ, που τον έχει αναθρέψει με πλήρη και εξαίρετη στοργή. Και δε σκέφτεται το σκοπό της ζωής του και τη ζωή του στο υπερπέραν, απλά κατρακυλά μέσα στη διαφθορά.

Έτσι λοιπόν, το Ένδοξο Ραμαζάν, κάνει αισθητή την αδυναμία και την φτώχια τους ακόμα και στους πιο απερίσκεπτους και ξεροκέφαλους. Μέσω της πείνας, σκέφτεται το στομάχι του, κατανοεί την ανάγκη που έχει. Το αδύναμο του σώμα του υπενθυμίζει, σε τι βαθμό σάπιο είναι. Αντιλαμβάνεται το πόσο ενδεής για έλεος και στοργή είναι. Αφήνοντας την μεγαλομανία του φαραωνικού  εαυτού -του ναφς, με απόλυτη αδυναμία και φτώχια, νοιώθει μια επιθυμία για καταφυγή στη Θεία Αυλή και με το χέρι της πνευματικής ευγνωμοσύνης ετοιμάζεται να χτυπήσει την πόρτα της θεϊκής ευσπλαχνίας.  (Εάν η απερισκεψία του δεν έχει χαλάσει την καρδιά του!)