"Τέταρτο Σημείο"

Τέταρτο Σημείο:

Η πίστη, τον άνθρωπο τον κάνει άνθρωπο, μάλιστα δε, τον κάνει και σουλτάνο. Για αυτό λοιπόν, το βασικό καθήκον του ανθρώπου είναι η πίστη και η παράκληση. Η απιστία, τον άνθρωπο τον κάνει ένα άκρως ανίκανο θηριώδες ζώο. 

Από τις χιλιάδες αποδείξεις της υπόθεσης αυτής, οι διαφορές στους τρόπους που τα ζώα και ο άνθρωπος έρχονται στον κόσμο αυτό, είναι μια ξεκάθαρη ένδειξη και μια κατηγορηματική απόδειξη. 

Ναι, οι διαφορές στον τρόπο με τον οποίο εισέρχονται τα ζώα και οι άνθρωποι στον κόσμο αυτόν, φανερώνουν ότι η ανθρωπότητα γίνεται ανθρωπότητα μέσω της πίστης. Διότι όταν τα ζώα φθάνουν στον κόσμο, λες και έχουν τελειοποιηθεί σε έναν άλλο κόσμο, φθάνουν τελειοποιημένα από όλες τις πλευρές σύμφωνα με τις ικανότητες τους· δηλαδή,  αποστέλλονται. Μαθαίνουν όλες τις συνθήκες της ζωής τους, τις σχέσεις τους με το σύμπαν, και τους νόμους της ζωής είτε σε δύο ώρες ή δύο μέρες ή δύο μήνες, και καθίστανται γνώστες τους. Ζώα όπως τα σπουργίτια και οι  μέλισσες αποκτούν σε είκοσι μέρες την ικανότητα να επιβιώνουν και μεγάλη επίδοση στις δραστηριότητες τους που ο άνθρωπος αποκτά μόνο σε είκοσι χρόνια . το οποίο σημαίνει ότι, τους εμπνέονται. Άρα λοιπόν το βασικό καθήκον των ζώων δεν είναι να τελειοποιούνται μέσω της μάθησης και της προόδου αποκτώντας γνώσεις, ούτε να ψάχνουν βοήθεια και να προσφέρουν δεήσεις εκδηλώνοντας την ανικανότητα τους, αλλά αντιθέτως το καθήκον τους είναι να εργάζονται και να δρουν σύμφωνα με τις ικανότητες τους· είναι η λατρεία μέσω των πράξεων.

Όσο για τον άνθρωπο, έχει ανάγκη να μάθει τα πάντα όταν έρχεται στον κόσμο. είναι αδαής, και δεν μπορεί καν να μάθει πλήρως τις συνθήκες της ζωής σε είκοσι χρόνια. Πράγματι, έχει ανάγκη να συνεχίσει να μαθαίνει μέχρι το τέλος της ζωής του. Ακόμη, αποστέλλεται στον κόσμο με την πλέον αδύναμη και ανεπαρκής κατάσταση, που μπορεί να σηκωθεί στα πόδια του μόνο σε ένα ή δύο χρόνια. Σε δεκαπέντε μόλις χρόνια μπορεί να διακρίνει μεταξύ βλάβης και ωφέλειας, και με τη βοήθεια της πείρας της ανθρωπότητας μόνο, να προσελκύσει πράγματα επωφελή για αυτόν και να αποφύγει άλλα που είναι βλαβερά. 

Άρα αυτό σημαίνει ότι, έμφυτο καθήκον του ανθρώπου είναι να τελειοποιείται μέσω της μάθησης και να διεξάγει  προσκύνημα και παράκληση. Δηλαδή, να γνωρίζει τις απαντήσεις στα ερωτήματα: «Με ποιανού ευσπλαχνία διευθύνομαι κατά αυτόν τον τόσο σοφό τρόπο; Μέσω ποιανού γενναιοδωρία επιμορφώνομαι με τόση στοργή; Με ποιανού μεγαθυμία ανατρέφομαι με τόση τρυφερότητα και υπηρετούμαι;». Και είναι επίσης, να εκλιπαρεί και να ικετεύει για τις ανάγκες του τις οποίες ούτε στη μία από τις χίλιες δεν μπορεί να απλώσει τα χέρια του, στον Μοναδικό Τροφοδότη των Αναγκών (Kadı-ül Hâcât) μέσα από τη γλώσσα της ανεπάρκειας και της πτώχειας . και να τις ζητά από Αυτόν. Δηλαδή καθήκον του είναι να περιίπταται στο ανώτερο αξίωμα λατρείας και υποτελείας με τις φτερούγες της ανεπάρκειας και της πτώχειας. 

Αυτό σημαίνει ότι, ο άνθρωπος έχει έρθει στον κόσμο αυτόν για να τελειοποιηθεί διαμέσου της γνώσης και της παράκλησης. Σε σχέση με τις ιδιότητες και τις ικανότητες του, τα πάντα συνδέονται με τη γνώση. Και το θεμέλιο, η πηγή, το φως και το πνεύμα κάθε αληθινής γνώσης είναι η γνώση περί του Αλλάχ (Μarifetullah), και η βάση και η ουσία της οποίας είναι η πίστη στον Αλλάχ.

Επιπλέον, μια που ο άνθρωπος υπόκειται σε ατελείωτες δοκιμασίες και πλήττεται από αναρίθμητους εχθρούς παρόλη του την απεριόριστη ανικανότητα, και υποφέρει από ατελείωτες ανάγκες και έχει αναρίθμητες επιθυμίες παρόλη την απέραντη φτώχεια του, ελθούσης της πίστης, το βασικό του έμφυτο καθήκον είναι η «Παράκληση». Όσο για την  παράκληση, είναι η βάση της λατρείας. 

Όπως για παράδειγμα, ένα παιδί που με σκοπό να διασφαλίσει μια επιθυμία του, που δεν μπορεί να αποκτήσει μόνο του, είτε θα κλάψει είτε θα το ζητήσει, δηλαδή, θα παρακαλέσει με τη βοήθεια της γλώσσας της ανικανότητας του, είτε με πράξη είτε με λόγο, και θα επιτύχει να το εξασφαλίσει. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος είναι σαν ένα τέτοιο λεπτεπίλεπτο, χαϊδεμένο παιδί μέσα στον κόσμο όλων των ζωντανών δημιουργημάτων. Και πρέπει, είτε να δακρυρροεί μπρος στην αυλή του Πλέον Ελεήμονος και Οικτίρμων Αλλάχ (Rahmanürrahîm) μέσα από την αδυναμία και ανικανότητά του, ή να ικετεύει μέσα από τη φτώχεια και την ανάγκη του. Έτσι ώστε οι προσδοκίες του να του υποταχθούν ή ακόμη να προσφέρει ευχαριστίες για αυτά που του έχουν ήδη υποταχθεί. Διαφορετικά σαν ένα οκνηρό παιδί που κραυγάζει για το παραμικρό, λέγοντας: «Εγώ καθυποτάσσω πράγματα που είναι αδύνατο να καθυποταχθούν, με τη δική μου δύναμη! Και αναγκάζω πράγματα χίλιες φορές ισχυρότερα, να με υπακούουν μέσω των δικών μου μέτρων και ιδεών!», παρεκκλίνει στην αγνωμοσύνη για τις δωρεές που λαμβάνει. Και όπως ακριβώς αυτό είναι αντίθετο στην έμφυτη φύση του ανθρώπου, έτσι ακριβώς καθιστά τον εαυτό του επάξιο αυστηρής τιμωρίας.