"Τρίτο Σημείο"
Τρίτο Σημείο:
Η Πίστη είναι και φως και δύναμη. Ναι, ένας που αποκτά την αληθινή πίστη μπορεί να προκαλέσει ολάκερο το σύμπαν και ανάλογα με τη δύναμη της πίστης του να λυτρωθεί από την πίεση των γεγονότων. Λέγοντας, «Τεβεκ’έλτου Αλελ’λάχ - Εναποθέτω τις ελπίδες μου και παραδίνομαι στον Αλλάχ!», ταξιδεύει μέσα από τα βουνό-ειδή κύματα των γεγονότων, στο καράβι της ζωής με απόλυτη ασφάλεια. Εμπιστεύεται όλα του τα βάρη στο χέρι της ισχύος του Ενός Παντοδύναμου Αλλάχ (Kadîr-i Mutlak), διαπλέει μέσα από τα εγκόσμια με άνεση, έπειτα βρίσκει ανάπαυση στον κόσμο του μνήματος. Αργότερα μπορεί να πετάξει ψηλά στον Παράδεισο ώστε να εισέλθει στην αιώνια ευτυχία. Διαφορετικά, αν δεν εμπιστεύεται και δεν εναποθέσει τις ελπίδες του στον Αλλάχ, αντί να πετάξει, τα εγκόσμια βάρη θα τον τραβήξουν προς τα κάτω, στα έσχατα των ταπεινών. Διότι: Η πίστη καθιστά αναγκαία την επιβεβαίωση και αποδοχή της θείας Ενάδας (Tevhid), η επιβεβαίωση και αποδοχή της Ενάδας (Tevhid) καθιστά αναγκαία την υποταγή, η υποταγή καθιστά αναγκαία την εμπιστοσύνη στον Αλλάχ, και η εμπιστοσύνη στον Αλλάχ οδηγεί κατ’ ανάγκη στην ευτυχία στον κόσμο αυτό και το υπερπέραν.
Όμως μην παρεξηγήσετε τα παραπάνω! Η εμπιστοσύνη στονΑλλάχ δεν σημαίνει η απόρριψη των αιτιών ολότελα. Αλλά η προσφυγή στις αιτίες και η αποδοχή αυτών, να αντιλαμβάνονται ως ένα πέπλο αυτού του χεριού της δύναμης. Γνωρίζοντας ότι η προσφυγή στις αιτίες είναι ένα είδος έμπρακτης παράκλησης, προσμένοντας τα αποτελέσματα αποκλειστικά και μόνο από τον Απόλυτο και Δίκαιο Αλλάχ (Cenâb-ı Hakk), να αναγνωρίζεται ότι προέρχονται αποκλειστικά από Αυτόν και μόνο, και έτσι η ευγνωμοσύνη να αποδίδεται μόνο σε Αυτόν.
Η κατάσταση αυτών που εναποθέτουν τις ελπίδες τους και παραδίνονται στον Αλλάχ, και εκείνων που δεν, μοιάζουν με την παρακάτω ιστορία:
Μια φορά δύο άντρες φορτωμένοιμε βαριά φορτία στις πλάτες και τα κεφάλια τους, αγοράζοντας δύο εισιτήρια, επιβιβάστηκαν σε ένα μεγάλο καράβι. Μόλις επιβιβάστηκαν σε αυτό, ένας από τους δύο άφησε το φορτίο του στο κατάστρωμα και αφού κάθισε επάνω του το φύλαγε. Ο άλλος, ωστόσο, μια που ήταν και ανόητος και αλαζόνας δεν απέθεσε το φορτίο του.
Όταν του ειπώθηκε: «Άσε το βαρύ αυτό φορτίο στο κατάστρωμα και νοιώσε άνετα», αποκρίθηκε:
«Όχι, δεν το βάζω κάτω, μπορεί να χαθεί. Εγώ είμαι δυνατός, θα φυλάξω τα υπάρχοντα μου κουβαλώντας τα στο κεφάλι και την πλάτη μου».
Του ειπώθηκε ξανά: «Αυτό το αξιόπιστο βασιλικό καράβι που μεταφέρει εσάς και εμάς είναι δυνατότερο, μπορεί να το προστατέψει καλύτερα από σένα. Μπορεί να ζαλιστείς και να πέσεις στη θάλασσα μαζί με το φορτίο σου. Όπως και να’χει σιγά-σιγά θα χάσεις τη δύναμη σου, και βαθμηδόν τα φορτία αυτά θα γίνουν βαρύτερα και η κυρτή σου πλάτη και το άμυαλο κεφάλι σου δεν θα έχουν τη δύναμη να τα αντέξουν. Και αν ο καπετάνιος σε δει στην κατάσταση αυτή, θα πει είτε ότι είσαι τρελός και θα σε απελάσει από το καράβι, ή θα νομίσει ότι είσαι αγνώμονας, κατηγορώντας το πλοίο μας και περιγελώντας μας, και θα διατάξει να μπεις στη φυλακή. Ακόμη γελοιοποιείς τον εαυτό σου μπροστά σε όλους. Λόγω του ότι οι προσεχτικοί αντιλαμβάνονται ότι επιδεικνύεις αδυναμία μέσα από την έπαρση σου, ανικανότητα μέσα από την περηφάνια σου, και ξεπεσμό και υποκρισία μέσα από την επιδεικτική σου προσποίηση, έχεις καταντήσει περίγελος στα μάτια των ανθρώπων. Όλοι γελούν μαζί σου». Οπότε ο δυστυχισμένος αυτός άνθρωπος συνήλθε. Άφησε κάτω στο κατάστρωμα το φορτίο του και κάθισε πάνω του.
Είπε στον άλλο : «Α! Ο Αλλάχ να ευαρεστείται μαζί σου. Έχω γλιτώσει από αυτήν τη δυσκολία, από τη φυλακή, και από το να γίνω ρεζίλι από μόνος μου».
Και έτσι, Ω άνθρωπε που δεν εναποθέτεις τις ελπίδες σου και δεν παραδίνεσαι στον Αλλάχ! Σύνελθε και εσύ όπως ο άνθρωπος αυτός, και ανέθεσε τις ελπίδες σου σε Αυτόν, έτσι ώστε να μπορέσεις να απαλλαγείς από το να ζητιανεύεις μπροστά σε ολόκληρο το σύμπαν τρέμοντας μπροστά σε κάθε συμβάν, από την υπερηφάνεια, τη γελιοποίηση του εαυτού σου, την αθλιότητα σου στο υπερπέραν, και τη φυλακή των πιεστικών γεγονότων αυτού του κόσμου…