Δεύτερο Σημείο

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ: Μία από τις πολλές σοφίες της νηστείας του Ευλογημένου Ραμαζάν είναι σχετικά με  την ευχαριστία για τα αγαθά του Ύψιστου Αληθούς -Χακκ Αλλάχ ως εξής:

Όπως αναφαίρεται στον Πρώτο Λόγο, τα φαγητά που σερβίρονται από την κουζίνα ενός βασιλιά, έχουν κάποια τιμή. Όπως είναι ηλιθιότητα σε μεγάλο βαθμό, να δίνεται φιλοδώρημα σ’ αυτόν που τα σερβίρει στο τραπέζι και να νομίζει κανείς ότι εκείνα τα πολύτιμα αγαθά είναι άχρηστα, μη γνωρίζοντας Αυτόν που πραγματικά τα προσφέρει, έτσι το ίδιο ισχύει και για τα ατέλειωτα είδη των αγαθών που έχουν απλωθεί για τους ανθρώπους πάνω στη γη. Ο Ύψιστος  Αληθής -Χακκ Αλλάχ, σε ανταπόδοση, σαν αντίτιμο αυτών των αγαθών ζητά μια ευχαριστία.

 Οι εξωτερικές αιτίες και οι φαινομενικοί ιδιοκτήτες είναι σαν πλανόδιοι σερβιτόροι. Σ’ αυτούς δίνουμε μια τιμή, γινόμαστε ευγνώμονες προς αυτούς. Και μάλιστα, τους δείχνουμε αρκετό μεγάλο σεβασμό και ευχαριστίες που δεν αξίζουν. Όμως ο Πραγματικός Κάτοχος -Μουνίμ όλων των Αγαθών είναι σε απεριόριστο βαθμό πιο άξιος από εκείνες τις αιτίες, της ευγνωμοσύνης, της ευχαριστίας, της δοξασίας. Ορίστε, η ευχαρίστηση προς Αυτόν, γίνεται με την αναγνώριση ότι τα αγαθά προέρχονται ευθέως από Αυτόν, με την εκτίμηση της αξίας των αγαθών και με το αισθάνεται κανείς την ανάγκη που έχει  για τα αγαθά αυτά.

Ιδού, η νηστεία του Ένδοξου Ραμαζάν είναι ένα κλειδί για μια πραγματική και αγνή, μεγαλοπρεπή και καθολική ευχαριστία. Διότι, τις υπόλοιπες στιγμές που οι περισσότεροι άνθρωποι δε βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης, αν δε νοιώσουν την πραγματική πείνα, δεν μπορούν να καταλάβουν την αξία πολλών αγαθών. Μια φέτα ξερό ψωμί, στους χορτάτους, ιδίως αν είναι πλούσιος, η αξία του αγαθού αυτού δεν γίνεται κατανοητή. Όμως στην ώρα του προγεύματος (Ιφτάρ)[1], εκείνο το ξερό ψωμί για τη γνώμη του πιστού είναι ένα πολύ πολύτιμο αγαθό του Αλλάχ όπως και   το μαρτυρεί η ίδια η αίσθηση γεύσης του. Από τον βασιλιά έως τον πιο φτωχό, όλοι, στο Ένδοξο Ραμαζάν, μαζί με τον στοχασμό και κατανόηση των πολύτιμων αυτών αγαθών, φτάνουν σε μια πνευματική ευχαριστία. Και με το ότι είναι απαγορευμένος να τρώει μέσα στην ημέρα, αντιλαμβάνοντας ότι «Αυτά τα αγαθά δεν είναι περιουσία μου. Εγώ δεν είμαι ελεύθερος να τα καταναλώνω. Τότε είναι περιουσία και ευλογία κάποιου άλλου. Περιμένω την εντολή Του», το αγαθό το αναγνωρίζει ως αγαθό και πραγματοποιεί μια πνευματική ευχαριστία. Ορίστε, μ’ αυτόν τον τρόπο η νηστεία, γίνεται το κλειδί της ευχαριστίας που από πολλές πλευρές αποτελεί το ουσιαστικό καθήκον του ανθρώπου.