Δεύτερο Θέμα

 [Από την Εικοστή Δεύτερη Επιστολή.]

              Δεύτερο  Θέμα

اِنَّ اللّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ اْلمَتِينُ

يَرْزُقُهَا وَاِيَّاكُمْ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ  وَكَاَيِّنْ مِنْ دَابَّةٍ لاَ َتحْمِلُ رِزْقَهَا اَللّهُ

Μπισμιλλάχιρραχμάνιρραχίμ

Στο όνομα του Αλλάχ, του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν, του  Οικτίρμονος Ραχίμ

۞ اِنَّ اللّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ اْلمَتِينُ  

يَرْزُقُهَا وَاِيَّاكُمْ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ  وَكَاَيِّنْ مِنْ دَابَّةٍ لاَ َتحْمِلُ رِزْقَهَا اَللّهُ

[«Γιατί ο Αλλάχ είναι Εκείνος που δίνει (το κάθε τι) για τη Συντήρηση, Κύριος της πανίσχυρης δύναμης.» Κουράν, Ελ- Δζαριγιάτ, 51:58»]

[«Και πόσο αμέτρητα είναι τα ζωντανά που δεν μπορούν να κουβαλήσουν τίποτε για τη δικιά τους συντήρηση -το ριζκ; Ο  Αλλάχ είναι που τρέφει και εσάς και αυτά, είναι Αυτός ο Σεμί`, που ακούει τα πάντα και Ο Παντογνώστης Αλίμ.» Κουράν,  Ελ- Ανκεμπούτ, 29:60]  

 Ω  ΕΣΕΙΣ  ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ! Στο Πρώτο θέμα της Εικοστής Δεύτερης Επιστολής, κατάλαβες το πόσο επιβλαβής είναι το μίσος. Επίσης να ξέρεις, ότι όσο το μίσος, άλλο τόσο και η απληστία είναι μια από της πιο τρομερά επιβλαβής αρρώστιες, στην κοινωνική ζωή του Ισλάμ.

H απληστία είναι αιτία αποτυχίας, είναι μια αρρώστια και ταπείνωση, φέρνει την στέρηση και την αθλιότητα. Η αρρώστια και η αθλιότητα των εβραίων, του λαού που περισσότερο από κάθε άλλο λαό επιτίθεται με απληστία στο κόσμο, είναι μια οριστική απόδειξη σ` αυτό.

 Ναι η απληστία, δείχνει την κακή της επιρροή μέσα στον έμβιο κόσμο, ξεκινώντας από τον πιο ευρύ κύκλο και φθάνοντας έως το πιο μικρό στοιχείο. Ενώ από την άλλη, η ζήτηση του  των απαραιτήτων αγαθών [ριζκ] δηλαδή του επιούσιου άρτου με εγκαρτέρηση και πίστη στο θέλημα του Αλλάχ, απεναντίας, είναι αιτία ανακούφισης και δείχνει την καλή επιρροή του απανταχού. Όπως ακριβώς τα καρποφόρα δέντρα και φυτά που είναι ένα είδος έμβιων και είναι ενδεή σε κάποια απαραίτητα αγαθά, μένουν στη θέση τους με εγκαρτέρηση και  ολιγάρκεια χωρίς να  εκδηλώνουν απληστία. Και όμως γ` αυτό το λόγο, τα απαραίτητα αγαθά έρχονται σ` αυτά τρέχοντας. Τρέφουν πολύ περισσότερα βλαστάρια απ` ότι τα ζώα. Ενώ, τα ζώα επειδή σπεύδουν με απληστία πίσω από τα απαραίτητα αγαθά -το ριζκ τους, τα αποκτούν με πάρα πολύ κόπο και ελλείψεις.

Μάλιστα, εντός του ζωικού βασιλείου τα νεοσσά τα οποία εκφράζουν την αδυναμία και ατονία τους με την σωματική γλώσσα, εγκαρτερούν έτσι ώστε τα θεμιτά και τέλεια και αρεστά απαραίτητα τους αγαθά -το ριζκ να προσφέρονται σ` αυτά από το θησαυροφυλάκιο της θεϊκής ευσπλαχνίας. Ενώ η εξόρμηση των θηρίων με απληστία στο ριζκ τους και η απόκτηση αυτών των απεχθών αγαθών με αδικία και πολύ κόπο, δείχνει ότι: η απληστία είναι όντως αιτία στέρησης, ενώ η εγκαρτέρηση και πίστη στο θέλημα του Αλλάχ, (ταβακκούλ) και η ολιγάρκεια είναι αιτία προσέλκυσης του Θεϊκού ελέους.

Μάλιστα στο κόσμο της ανθρωπότητας, οι εβραίοι που περισσότερο από κάθε άλλο λαό είναι προσκολλημένοι με απληστία στη ζωή και αφοσιωμένοι με πάθος στα εγκόσμια, με την παράνομη περιουσία που έχουν κερδίσει από τόκους, και οι ίδιοι δεν επωφελούνται από αυτήν, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να την φυλούν, και ως συνέπεια όλων αυτών των πράξεων τους το ότι δέχονται το χαστούκι της περιφρόνησης και υποτίμησης, την εξαθλίωση την δολοφονία και τη προδοσία από όλους τους λαούς, όλα αυτά δείχνουν ότι: η απληστία είναι αιτία εξευτελισμού και συμφοράς.

Υπάρχουν τόσα γεγονότα που αποδεικνύουν ότι ο πολύ άπληστος άνθρωπος δέχεται κάθε στιγμή κάθε είδους πλήγμα και απογοητεύσεις που η παροιμία اَلْحَرِيصُ خَائِبٌ خَاسِرٌ  «Η απληστία είναι πηγή εξευτελισμού και αιτία αποτυχίας» είναι κοινός αποδεκτή από το γενικό σύνολο των ανθρώπων.

Αφού λοιπόν είναι έτσι, εάν αγαπάς πολύ τα υλικά αγαθά, διεκδίκησε τα όχι με απληστία αλλά με ολιγάρκεια, ώστε να σου δοθούν περισσότερα.

Ο ολιγαρκής κι ο άπληστος μοιάζουν με δύο άτομα που μπαίνουν στο σαλόνι επισκέψεων ενός σπουδαίου προσώπου. Ο ένας από αυτούς από μέσα του λέει «Αρκεί και μόνο να με δεχτεί, ώστε, να γλιτώσω από το κρύο που υπάρχει έξω. Ακόμα και την ταπεινότερη καρέκλα να μου δώσουν, θα είναι χάρη για μένα.»

Ο δεύτερος άνδρας, δήθεν λες και έχει κάποιο δικαίωμα και όλοι είναι υποχρεωμένοι να τον σεβαστούν λέει αλαζονικά «Πρέπει να μου δώσει την ανώτερη καρέκλα» μπαίνει, παθιασμένος με απληστία και στήνει το βλέμμα του στις πιο πάνω θέσεις και θέλει να πάει σ’ αυτές. Όμως ο ιδιοκτήτης τον γυρίζει και τον βάζει να κάτσει πίσω. Ο άνδρας αντί να ευχαριστήσει τον ιδιοκτήτη θυμώνει από μέσα του. Κι ο ιδιοκτήτης δείχνει τη δυσαρέσκεια του προς αυτών.

Ο πρώτος άνδρας μπαίνει με μετριοφροσύνη και θέλει να κάτσει στην κατώτερη καρέκλα. Αυτή η μετριοφροσύνη και η ολιγάρκεια του, αρέσει πολύ στον ιδιοκτήτη. Ο οποίος προτείνει λέγοντας του «Ορίστε, περάστε στην ανώτερη καρέκλα.» Κι ο άνδρας όλο και πιο πολύ αυξάνει τις ευχαριστίες του και την ικανοποίηση του.

Έτσι και το ίδιο,  ο κόσμος αυτός είναι το μεγάλο σαλόνι του Πολυεύσπλαχνου Ραχμάν. Η επιφάνεια της γης είναι ένα τραπέζι (φαγητού) της ευσπλαχνίας Του. Οι βαθμίδες των προμηθειών και τα επίπεδα των αγαθών είναι σαν εκείνες τις καρέκλες.

Επιπλέον, ακόμη και στις πιο μικρές ενέργειες, ο καθένας μπορεί να αισθανθεί τις αρνητικές επιπτώσεις της απληστίας.

Για παράδειγμα όταν δύο ζητιάνοι ζητάνε κάτι, ο κάθε άνθρωπος νιώθει μια αγανάκτηση με τη συμπεριφορά του άπληστου ζητιάνου που ζητάει επίμονα, και δεν θέλει να του δώσει τίποτα. Ενώ αισθάνεται έλεος για τον ήσυχο ζητιάνο, και θέλει να του προσφέρει κάτι.

Ακόμη, ας πούμε ότι τη νύχτα έχεις αϋπνίες, δεν σε πιάνει ύπνος. Τότε εσύ αν ξαπλώσεις και μείνεις αδιάφορος, μπορεί και να κοιμηθείς. Όμως, αν επίμονα προσδοκείς τον ύπνο και λες «αμάν να κοιμηθώ!, αμάν να κοιμηθώ!» τότε θα χάσεις τον ύπνο σου  ολότελα.

Ακόμη ας πούμε ότι για ένα σημαντικό αποτέλεσμα περιμένεις επίμονα κάποιον και με εμμονή λες «αμάν δεν ήρθε!, αμάν δεν ήρθε!» τελικά εξαντλείται η υπομονή σου και σηκώνεσαι και φεύγεις. Μετά από ένα λεπτό το άτομο που περιμένεις έρχεται, αλλά το σημαντικό αποτέλεσμα που περιμένεις ματαιώνεται.

Το μυστήριο αυτών των γεγονότων είναι: Όπως για παράδειγμα για να γίνει ένα ψωμί είναι αναγκαίο να υπάρχει ένα χωράφι, αλώνισμα, ένας μύλος και φούρνος. Έτσι ακριβώς και στη ταξινόμηση των πραγμάτων υπάρχει μια περίσκεψη και προνοητικότητα. Εξαιτίας της απληστίας που κατέχει το άτομο δεν μπορεί να συμπεριφερθεί προνοητικά και έξυπνα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τηρεί και να συμμορφωθεί με τα πνευματικά σκαλοπάτια αυτών των ταξινομημένων πραγμάτων. Έτσι, είτε θα παρατρέξει και θα πέσει ή θα παραλείψει ένα σκαλί και δεν θα φθάσει στο σκοπό του.

Ω  εσείς αδέλφια που έχετε ζαλιστεί με τη βιοπάλη και έχετε μεθύσει από το πάθος για τα εγκόσμια! Ενώ η απληστία είναι τόσο επιζήμια και προκαλεί τόσους μπελάδες, πώς είναι δυνατόν να διαπράττετε κάθε κακία, διαφθορά και να αποδέχεστε κάθε υλικό αγαθό χωρίς να νοιάζεστε αν είναι απαγορευμένο -χαράμ ή  θεμιτό -χαλάλ; Πώς είναι δυνατόν στο δρόμο της απληστίας να τα αποδέχεστε όλα αυτά και να θυσιάζετε πολλά πράγματα που θα έχετε ανάγκη στην μεταθανάτιο ζωή σας; Και ακόμη μάλιστα  σ` αυτό το δρόμο της απληστίας εγκαταλείπετε το ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά] που είναι μια από τις θεμελιώδεις αρχές του Ισλάμ. Εντούτοις, το ζεκάτ είναι αιτία αφθονίας και ευμάρειας για τον καθένα και εκείνο που απομακρύνει τους μπελάδες. Αυτός που δεν δίνει το ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά] σε κάθε περίπτωση θα χάσει από την περιουσία του, τόσο, όσο δηλαδή θα έπρεπε να δώσει για το ζεκάτ   ή θα τα δώσει σε πράγματα άχρηστα ή θα τον βρει κάποια συμφορά  και θα του τα πάρει.

Σε ένα πραγματικό οραματισμό, στο πέμπτο χρόνο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, σε ένα περίεργο όνειρο ρωτήθηκε από μένα :

«Γιατί αυτή η πείνα, οι οικονομικές απώλειες και η  σωματική καταπόνηση για τους Μουσουλμάνους;»

Απάντησα στο όνειρο μου:

«Ο Ύψιστος Αληθής Χακκ Αλλάχ ζήτησε το ένα  δέκατο από κάποια είδη περιουσίας^{(Υποσημείωση)}[1] ή το ένα τεσσαρακοστό^{(Υποσημείωση)}[2] από κάποια άλλα είδη, ώστε να ωφεληθούμε από τις προσευχές των φτωχών και να αποφύγουμε το μίσος και τη ζηλοφθονία τους. Εμείς από την απληστία μας φερθήκαμε με πλεονεξία και δεν δώσαμε τίποτα. Ο Ύψιστος Αληθής Χακκ Αλλάχ πήρε τα τριάντα από τα σαράντα και τα οκτώ δέκατα από το συσσωρευμένο μας  ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά].

Επίσης ζήτησε από εμάς κάθε χρόνο, μόνο ένα μήνα πείνας (νηστεία) που εμπεριέχει εβδομήντα εμβρίθειες. Εμείς λυπηθήκαμε τον εαυτό μας -το ναφς και δεν ανεχτήκαμε μια προσωρινή και γευστική πείνα. Ο Ύψιστος Αληθής Χακκ Αλλάχ ως τιμωρία, μας ανάγκασε να κρατήσουμε ένα είδος νηστείας εβδομήντα φορές πιο δύσκολη με διάρκεια πέντε χρόνια.

Επίσης ζήτησε από εμάς μόνο μια ώρα από τις είκοσι-τέσσερις, μια ώρα ευχάριστη, μεγαλοπρεπής, λαμπρή και ωφέλιμη ώστε να τηρήσουμε τις κατά κάποιο τρόπο επιμορφωτικές υπαγορεύσεις του Κυρίου, Ραμπ. Εμείς από οκνηρία δεν εκπληρώσαμε αυτές τις προσευχές -σαλά/ναμάζ και τις επικλήσεις. Χάσαμε αυτή την μοναδική ώρα προσθέτοντας την στις υπόλοιπες ώρες. Ο Ύψιστος Αληθής Χακκ Αλλάχ, ως αντίτιμο αυτού, με ασκήσεις και υπαγορεύσεις και τρεξίματα μας υποχρέωσε να προσευχηθούμε με ένα είδος προσκυνήματος -σαλά που κράτησε πέντε χρόνια».

Μετά συνήλθα, σκέφτηκα και κατάλαβα ότι σ’ αυτό τον οραματισμό υπάρχει μια πολύ σημαντική πραγματικότητα. Όπως αποδείχτηκε και εξηγήθηκε στον Εικοστό Πέμπτο Λόγο -στο οποίο γίνεται σύγκριση του πολιτισμού και των νόμων του Κουράν-, η πηγή όλης της ανηθικότητας και των εξεγέρσεων που υπάρχει στην κοινωνική ζωή της ανθρωπότητας είναι δύο φράσεις:

Το πρώτο:  «Από τη στιγμή που εγώ είμαι χορτάτος τι με νοιάζει η λιμοκτονία του άλλου;»

Το δεύτερο:  «Δούλευε εσύ για να τρώω εγώ»

Αυτό που διατηρεί αυτά τα δύο στοιχεία είναι η διατήρηση του τόκου και η εγκατάλειψη του ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά]. Η μοναδική λύση που θα θεραπεύσει αυτές τις δύο τρομερές κοινωνικές αρρώστιες είναι η εφαρμογή του ζεκάτ ως γενική αρχή, η υποχρεωτική καταβολή του και η απαγόρευση του τόκου.

Επίσης, όχι μόνο ανάμεσα στα άτομα και στις ειδικές κοινότητες, αλλά ίσως για την κοινωνική ευτυχία όλης της ανθρωπότητας το ζεκάτ [υποχρεωτική συνεισφορά] είναι το θεμελιώδες στοιχείο και ίσως ο πιο σημαντικός στύλος για την συνέχεια της ζωής του ανθρώπου. Διότι στην ανθρωπότητα υπάρχουν δύο κοινωνικές τάξεις, οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Η συμπόνια και η δωρεά των πλουσίων προς τους φτωχούς και από την άλλη ο σεβασμός και η εκτίμηση των φτωχών προς τους πλουσίους, εξασφαλίζεται μόνο με το ζεκάτ. Ειδάλλως, από ψηλά θα κατέβει η καταπίεση και η τυραννία προς τους φτωχούς κι από τους φτωχούς θα βγει το μίσος και η εξέγερση προς τους πλουσίους. Οι δύο κοινωνικές τάξεις θα είναι σε διαρκή πνευματική διαμάχη και θα συνεχίζεται η αναταραχή και διχόνοια ανάμεσα τους. Ως αποτέλεσμα αυτού, όπως έγινε στη Ρωσία δηλαδή με την μορφή της διαμάχης του μόχθου και του κεφαλαίου, έτσι ακριβώς θα ξεκινήσουν να αλλήλο-τρώγονται μεταξύ τους.

Ω εσείς οι γενναιόδωροι και ευσυνείδητοι! Και εσείς που κάνετε δωρεές και προσφέρετε διάφορα! Αν οι δωρεές δεν γίνονται στο όνομα του ζεκάτ, τότε σ’ αυτό υπάρχουν τρεις ζημιές. Και κάποιες φορές καταλήγουν να είναι και ανώφελες. Διότι αν δεν δίνεις για όνομα του Αλλάχ τότε πνευματικά, υποχρεώνεις τον φτωχό και αφήνεις τον καημένο στην αιχμαλωσία της ευγνωμοσύνης. Μάλιστα στερείσαι την αποδεκτή του προσευχή για σένα. Στην πραγματικότητα, ενώ είσαι ένας υπάλληλος διανομής του Ύψιστου Αληθούς Χακκ [Αλλάχ] για να προσφέρει τα αγαθά Του στους δούλους Του, εσύ όμως νομίζοντας τον εαυτό σου ιδιοκτήτη των αγαθών αυτών γίνεσαι αχάριστος προς τα αγαθά που προσφέρονται σε εσένα. Εάν δώσεις με σκοπό το ζεκάτ τότε επειδή είναι για τον Ύψιστο Αληθή Χακκ Αλλάχ, κερδίζεις την πνευματική ανταμοιβή, και δείχνεις την ευγνωμοσύνη και την ευχαριστία σου για τα αγαθά αυτά. Επίσης ο στερημένος άνθρωπος επειδή δεν θα είναι υποχρεωμένος να σε κολακεύει θα έχει διαφυλάξει την υπόληψη και την αξιοπρέπεια του και οι προσευχές του σχετικά με εσένα θα είναι ειλικρινείς και αποδεκτές. Μάλιστα, αν στοχαστεί κανείς  την αξία και τη σοφία του ζεκάτ, συγκρίνοντας τις εθελοντικές -ίσως και μεγαλύτερες ποσοτικά από ότι το ζεκάτ- δωρεές που όμως γίνονται με υποκρισία για δόξα και φήμη και στο τέλος αυτό που αποκομίζεται είναι η υποχρέωση και η ταπείνωση… με εκείνες τις καλές πράξεις που έχουν μοναδικό σκοπό το ζεκάτ  και μέσω αυτού εκπληρώνει κανείς  το υποχρεωτικό ιερό του καθήκον και κερδίζει την πνευματική ανταμοιβή, την εύνοια, την ειλικρίνεια και μια αποδεκτή ευχή… αναμφίβολα θα πει Επ’ουδενί δεν μπορεί να συγκριθεί!

سُبْحَانَكَ لاَ عِلْمَ لَنَا اِلاَّ مَا عَلَّمْتَنَا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ۞[3]

اَللَّهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّمْ عَلَى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ الَّذِى قَالَ اَلْمُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِ كَالْبُنْيَانِ الْمَرْصُوصِ يَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا۞

 وَ قَالَ اَلْقَنَاعَةُ كَنْزٌ لاَ يَفْنَى وَعَلَى آلِهِ وَصَحْبِهِ اَجْمَعِينَ آمِينَ وَالْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ۞[4]