Το Τρίτο Ευφυολόγημα

ΤΡΙΤΟ ΕΥΦΥΟΛΟΓΗΜΑ

Στο προηγούμενο ευφυολόγημα είπαμε ότι η αίσθηση γεύσης είναι σαν τον “θυρωρό”. Ναι,  για τους απερίσκεπτους και αυτούς που δεν έχουν εξελιχτεί πνευματικά και δεν έχουν προκόψει στο δρόμο της ευχαριστίας, για αυτούς η αίσθηση γεύσης είναι ο θυρωρός. Για χάρη της απόλαυσης αυτού του θυρωρού δεν πρέπει να γίνεται σπατάλη φθάνοντας στο σημείο να πληρώνει κανείς αντί για ένα, δέκα βαθμούς περισσότερο κόστος.

Όμως, όπως έχει εξηγηθεί στη σύγκριση στον Έκτο Λόγο, η αίσθηση γεύσης αυτών που δοξάζουν με ειλικρίνεια  και που είναι πραγματικοί πιστοί και οι οποίοι έχουν ανυψωθεί πνευματικά, αυτή η αίσθηση γεύσης για αυτούς βρίσκεται στο πόστο ενός υπουργού και επιθεωρητή στην κουζίνα των αγαθών της Θεϊκής ευσπλαχνίας. Σκοπός αυτής της αίσθησης είναι να ζυγίσει -με κάθε μικρή ζυγαριά από το καθένα, τον αριθμό των φαγητών- και να αναγνωρίσει την ποικιλία των θεϊκών αγαθών [Αλλάχ] και να τα προαναγγέλλει στο σώμα και στο στομάχι με τρόπο πνευματικής ευχαριστίας. Έτσι, με αυτό τον τρόπο, η αίσθηση γεύσης δεν σχετίζεται μόνο με το υλικό σώμα. Αλλά από την άποψη ότι συσχετίζεται με την καρδιά, την ψυχή ακόμη και το μυαλό, έχει εξουσία και αξίωμα υπεράνω από το στομάχι.

Μπορεί κανείς να ακολουθήσει την απόλαυσή του, με την προϋπόθεση  να μην κάνει σπατάλη, αλλά, παρά μόνο για να εκπληρώσει το καθήκον της ευχαριστίας και υπό τον όρο ότι θα έχει την επίγνωση και θα αναγνωρίσει την ποικιλότητα  των θείων αγαθών [του Αλλάχ] και ότι ακόμη η απόλαυση εκείνη θα είναι έννομη και να δεν θα τον επισύρει στην ταπείνωση και στη ζητιανιά. Και εκείνη τη γλώσσα που φέρει την αίσθηση γεύσης για να τη χρησιμοποιήσει στο καθήκον της ευχαριστίας,  μπορεί να προτιμήσει τα γευστικά φαγητά. Ένα περιστατικό και ένα υπερφυσικό φαινόμενο  -κεραμάτ του Γκαβς που αναφέρεται σε αυτό το θέμα:

Κάποτε, το μοναχοπαίδι μιας καλομαθημένης και ηλικιωμένης κυρίας  βρισκόταν υπό την διαπαιδαγώγηση  του Εξοχότατου  Γκαβς-ι Αζάμ Σέϊχ-ι Κεϋλάνη (κ.σ.)[1]. Αυτή η αξιότιμη κυρία πήγε στο δωμάτιο του γιου της και είδε ότι ο γιος της τρώει ένα κομμάτι μαύρο ξερό ψωμί. Η σωματική αδυναμία του που προήλθε από τον ασκητισμό ευαισθητοποίησε την στοργή της μητέρας του. Τον λυπήθηκε. Μετά πήγε στον Εξοχότατο Γκαβς για να εκφράσει την δυσαρέσκεια της και τον είδε να τρώει ψημένο κοτόπουλο. Διαμαρτυρόμενη  είπε:

“Ω δάσκαλε! Ο γιος μου πεθαίνει από την πείνα και εσύ τρως κοτόπουλο!”

Ο Εξοχότατος Γκαβς είπε στο κοτόπουλο: “Σήκω! με την ευχή του Αλλάχ!”. Τα κόκαλα αυτού του ψημένου κοτόπουλου συγκεντρώθηκαν και βγήκαν έξω από το πιάτο ως ζωντανό κοτόπουλο. Πολλά  έμπιστα και αξιόπιστα άτομα επιβεβαιώνουν αυτό το επεισόδιο ως ένα από τα υπερφυσικά φαινόμενο -κεραμάτ ενός παγκοσμίως γνωστού όπως ο Εξοχότατος Γκαβς για τα απίθανα επεισόδια του που είναι τα κεραμάτ και έχει μεταδοθεί μέχρι τις μέρες μας ως πνευματικά λίαν διαδεδομένες ειδήσεις  -Manevi tevatur. Ο Εξοχότατος  Γκαβς είπε: “Όταν κι ο γιος σου φθάσει σ’ αυτό το βαθμό ας φάει κι αυτός κοτόπουλο.”

 Ιδού λοιπόν, το νόημα της διαταγής αυτής του Εξοχότατου Γκαβς είναι ότι: Όταν και στον γιο σου, επικρατήσει, η ψυχή του στο σώμα του, η καρδιά στον εαυτό -το ναφς του, το μυαλό στο στομάχι του, και όταν θα ζητάει τη γεύση μόνο για να δοξάζει, τότε μπορεί να τρώει γευστικά φαγητά.