Πέμπτο Ευφυλόγημα
ΠΕΜΠΤΟ ΕΥΦΥΟΛΟΓΗΜΑ
Ο Ύψιστος Αληθής Χακκ -Αλλάχ μέσω της τέλειας γενναιοδωρίας Του, κάνει αισθητή την νοστιμιά του αγαθού Του στον πιο φτωχό άνδρα σαν να ήταν ο πιο πλούσιος και στον πιο άθλιο σαν να ήταν ο βασιλιάς. Ναι η νοστιμιά που αισθάνεται ένας φτωχός από ένα κομμάτι ξερό μαύρο ψωμί, μέσω της πείνας και της λιτότητας, είναι πολύ πιο γευστική από τον καλύτερο μπακλαβά που τρώει με ανορεξία ένας βασιλιάς ή ένας πλούσιος, η οποία και προέρχεται από τον κορεσμό της σπατάλης.
Είναι αξιοπερίεργο ότι κάποιοι άνθρωποι που είναι σπάταλοι και διασκορπιστές κατηγορούν με τσιγκουνιά αυτούς τους ανθρώπους που κάνουν λιτότητα. Αλίμονο! Η εξοικονόμηση και λιτότητα είναι τιμή, αξιοπρέπεια και γενναιοδωρία. Η τσιγκουνιά και η ταπείνωση είναι το πραγματικό πρόσωπο της επιβλητικότητας των σπάταλων και διασκορπιστών. Ένα γεγονός που συνέβη την χρονιά κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του δοκιμίου στο κελί μου, στην πόλη Ισπάρτα, επικυρώνει αυτή την πραγματικότητα και έχει ως εξής:
Ένας μαθητής επέμενε να δεχτώ ως δώρο περίπου δυόμισι οκάδες μέλι, κάτι το οποίο είναι αντίθετο στις αρχές μου και στο κανόνα της ζωής μου. Όσο κι αν ισχυρίστηκα τις αρχές μου δεν πείστηκε. Αναγκαστικά, με πρόθεση να το προσφέρω στα τρία αδέρφια μου (φίλους) που βρίσκονταν μαζί μου και για να γλυκαθούν τριάντα σαράντα μέρες στους ένδοξους μήνες Σιαμπάν και Ραμαζάν και για να αποκομίσει την θεϊκή ανταμοιβή -σαβάμπ αυτός που έφερε το μέλι και για να μη μείνουν αυτοί οι τρεις άντρες χωρίς γλυκό είπα: “Πάρτε το”. Ένα οκά μέλι είχα κι εγώ. Η αλήθεια είναι ότι οι τρεις φίλοι μου είναι ορθόφρονες και τίμιοι και αναγνωρίζουν την αξία της λιτότητας. Όμως εν πάση περίπτωση, κερνώντας ο ένας τον άλλον και χαϊδολογώντας ο καθένας το άτομο -το ναφς του άλλου, ενεργώντας δηλαδή δεόντως της μεγαλοπρεπείς συνήθειας της φιλαλληλίας, ξεχάσανε την εξοικονόμηση. Τελειώσανε δυόμισι οκάδες μέλι σε τρεις βραδιές. Είπα χαμογελώντας: “Θα σας είχα γλυκάνει μ’ αυτό το μέλι για τριάντα σαράντα μέρες. Εσείς τις τριάντα μέρες τις κατεβάσατε σε τρεις. Καλή σας όρεξη!” Όμως εγώ, κατανάλωσα το δικό μου μέλι, που ήταν ένας οκάς κάνοντας εξοικονόμηση. Όλο τον μήνα Σιαμπάν και Ραμαζάν έφαγα κι εγώ και δόξα το Αλλάχ έδωσα στον καθένα από τους φίλους μου στην ώρα του Ιφτάρ από ένα κουτάλι[1] ώστε και έγινε αιτία για μια σημαντική θεϊκή εύνοια και ανταμοιβή -σαβάμπ.
Αυτοί που είδαν την κατάσταση μου, μπορεί να έχουν θεωρήσει αυτή την στάση μου ως τσιγκουνιά. Και μπορεί να θεωρήσουν ως γενναιοδωρία την κατάσταση των τριών βραδιών που έδειξαν τα τρία εκείνα αδέρφια μου. Όμως στην πραγματικότητα κάτω από την φαινομενική τσιγκουνιά, είδαμε να κρύβεται μια μεγαλοπρεπείς δόξα και μια μεγάλη ευμάρεια και αφθονία και μια υψηλή θεϊκή εύνοια και ανταμοιβή -σαβάμπ. Ενώ αυτή η φαινομενική σπατάλη -εάν δεν είχε εγκαταλειφθεί αυτή η στάση- τότε, θα είχε επισύρει σε μια κατάσταση κατώτερη από την τσιγκουνιά σαν δηλαδή κατά κάποιο τρόπο ζητιανιά, κοιτάζοντας και προσβλέποντας με απληστία από κάποιον άλλον.